บทที่36นี้กำลังทำอะไรอยู่
หลังจากนั้นในที่สุดก็รอร้านอาหารเงียบสงบลงได้ สายตาของเจียงหยุนเอ๋อที่มองไปทางลี่จุนถิงใหม่ ตอนนี้เอง ลี่จุนถิงก็มองมาทางเธออยู่เหมือนกัน
ดวงตาทั้งสี่ดวงสบกัน ในหัวของเจียงหยุนเอ๋อก็ขาวโพลนไปหมด แวบเดียวก็คิดไม่ออกมาตัวเองที่จริงแล้วอยากจะพูดอะไร
“ทำไม?” ลี่จุนถิงมองไปทางเจียงหยุนเอ๋อ ถามเสียงเรียบ
สบเข้ากับสายตาของเขา เจียงหยุนเอ๋อก็ตื่นเต้นจนต้องก้มหัวลง พูดเสียงเล็กว่า “ไม่มีอะไร ครั้งนี้ ต้องขอบคุณคุณจริงๆ”
“ก็มีไม่อะไร” ลี่จุนถิงราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ “คราวหน้าก็อย่าถูกคนโง่ๆ แบบนี้แกล้งเอาอีกล่ะ”
เจียงหยุนเอ๋อก็ฝืนยิ้มออกมา แต่ที่จริงแล้วก็ไม่ได้ดีใจอะไรขึ้นมา
เธอกับลี่จุนถิงมักจะไม่สัมพันธ์กัน สำหรับฐานะของตัวเธอเอง ก็แค่ไม่อยากถูกแกล้ง คาดว่าคงไม่มีวิธีอื่นแล้วล่ะ?
ดูเหมือน เรื่องสำคัญหลังจากนี้ ก็คือต้องไปหางานทำอย่างจริงจังแล้ว เจียงหยุนเอ๋อเริ่มคิดวางแผนอนาคตของตัวเองไปอย่างเพลิดเพลิน
“อืม ฉันรู้” เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า เพียงแค่น้ำแสงเหมือนกับว่าตกหล่นขาดหายไปบางส่วน
ลี่จุนถิงเลิกคิ้วมองไปที่เธอ ก็ไม่ได้พูดอะไร
หลังจากทานมือนี้เสร็จ เจียงหยุนเอ๋อก็กำลังจะกลับออกไป แต่ว่าอยู่ดีๆ ลี่จุนถิงก็พูดขึ้น “ฉันพาเธอไปที่ที่หนึ่ง”
“หืม? ที่อะไร?” เจียงหยุนเอ๋อถามขึ้นอย่างตะลึง
“ไปถึงแล้วเธอก็จะรู้เอง”
เจียงหยุนเอ๋อตกตะลึง นึกขึ้นได้ก็ปฏิเสธว่า “ไม่ล่ะ ฉันกลับไปก่อนดีกว่า”
จากนั้นลี่จุนถิงก็ไม่ได้สนใจว่าเธอปฏิเสธ หลังจากขึ้นรถ ก็บอกกับคนขับว่า “ออกรถ”
เห็นว่าท่าทางของลี่จุนถิงแข็งกร้าวแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็มองไปยังเขาอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกแล้ว
จากนั้น รถก็มาหยุดที่ทางเข้าสวนสาธารณะเล็กๆ แห่งหนึ่ง เจียงหยุนเอ๋อมองไปยังด้านในอย่างตกตะลึง ไม่คิดเลยว่าลี่จุนถิงจะพาตัวเองมาที่แบบนี้ได้
ในนี้มีภูเขาเล็กๆ อยู่ลูกหนึ่ง สิ่งแวดล้อมดีมาก ภูเขาไม่สูงมาก เดินขึ้นไปทางบันได กระไดที่สะอาดแบบนี้ค่อยๆ ปีนขึ้นไป
หากไม่ใช่เพราะว่าตอนนี้อยู่กับลี่จุนถิงสองคน เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกว่าตัวเองต้องชอบที่นี่อย่างแน่นอน ทั้งยังชื่นชมรับความสุขจากทัศนียภาพของที่นี่
แต่เพราะว่ามีลี่จุนถิงอยู่ สุดท้าย_แล้วเธอก็ยังเกร็งๆ อยู่ๆ ลี่จุนถิงมักจะเร่งเร้าพาเธอมาที่นี่ตกลงแล้วอยากจะทำอะไร
“ที่นี่…..เป็นที่ที่ตอนเด็กๆ ฉันมาบ่อย” ลี่จุนถิงเงยหัวขึ้นมองภูเขาลูกนั้น สายตาราวกับว่าแฝงไปด้วยความสูญเสียบางอย่าง
พูดจบ เขาก็ไม่ได้สนใจว่าเจียงหยุนเอ๋อสมัครใจยินยอมหรือไม่ ก็เริ่มเดินขึ้นเขาไป
เจียงหยุนเอ๋อรู้ดีว่าที่นี่เรียกรถไม่ได้แน่นอน เพราะฉะนั้นก็ทำได้แค่เดินตามหลังของลี่จุนถิงไป ทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดจาอะไรอีก
เมื่อถึงไหล่เขา เท้าของลี่จุนถิงอยู่ๆ ก็หยุดลง เจียงหยุนเอ๋อที่ก้มหน้าเดินตามหลังมาตลอดครู่เดียวก็ชนเข้ากับด้านหลังของเขา ลี่จุนถิงหันตัวกลับมามองเธอชั่วครู่ แล้วถาม “ไม่เป็นไรนะ?”
“ไม่เป็นไร” เจียงหยุนเอ๋อรีบส่ายหัวไปมา
ลี่จุนถิงมองหน้าผากของเจียงหยุนเอ๋ออย่างละเอียด เห็นว่าไม่ได้มีอะไรผิดแปลกไป ค่อยหันตัวกลับไปใหม่แล้วเดินไปที่ที่เสมอกันไม่ไกลนั้น
เขามองกราดไปแทบจะครึ่งเมือง ไม่ได้พูดอะไรเลยมาโดยตลอด
แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกได้ ลี่จุนถิงกำลังนึกถึงอดีตเก่าอะไรสักอย่างอยู่แน่นอน เธอรอลี่จุนถิงพูดออกมาเองอย่างเงียบๆ แต่ลี่จุนถิงราวกับว่าไม่คิดจะพูดอะไรออกมาอย่างแน่นอนเพราะฉะนั้นเจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกว่าถามไปก็ไม่ค่อยดี
ลี่จุนถิงก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นนาน ไม่นานก็รีบพูดต่อว่า “ไปเถอะ”
ดึกขนาดนี้ ทั้งสองคนอยู่บนภูเขา กลับมีกลิ่นอายของความน่าสนใจ เพียงแค่ปีนๆ ไป เจียงหยุนเอ๋อก็อดรู้สึกเหนื่อยไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะหาวออกมา
“ง่วงแล้ว?” ลี่จุนถิงหันหัวกลับมามองเธอชั่วขณะ
เจียงหยุนเอ๋อดึงความง่วงบนใบหน้า หัวเราะขึ้นมาอย่างรู้สึกแย่ “อืม นิดหนึ่ง”
“ขึ้นหลังฉันไหม?” ไม่รู้ว่าคือภาพลวงตาของเธอหรือเปล่า เจียงหยุนเอ๋อมักจะรู้สึกว่าเมื่อกี้นี้ลี่จุนถิงยิ้มออกมา ดังนั้นก็ไม่รู้ว่าเขากำลังล้อเธอเล่นอยู่หรือเปล่า แต่ก็ยังรีบส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่ ไม่ต้องหรอก”
มองเจียงหยุนเอ๋อดูท่าทางอึดอัด ครั้งนี้ลี่จุนถิงก็เม้มปากยิ้มออกมาจริงๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร กลับยื่นมือมาจับมือของเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อตกตะลึง ความร้อนตรงกลางฝ่ามือก็ค่อยๆ ยาวเหยียดไปถึงบนหน้าของเธอ ทำให้หนาของเธอค่อยๆ แดงขึ้นมา
ลี่จุนถิง นี่คือกำลังทำอะไร?
“ฉันก็แค่กลัวว่าตอนกลางคืนเธอมองทางไม่ชัดเจน ล้มลงไป” ลี่จุนถิงพูดอธิบายขึ้น แต่คำอธิบายนี้กลับมีความรู้สึกเหมือนจะความหมายลึกซึ้งที่ปิดไม่มิด
ลี่จุนถิงแม้ว่าจะฟังเขาพูดแบบนี้ แต่กลับรู้สึกถึงความหวานกลางหัวใจ
ทั้งสองคนจูงมือกันลงมาจากภูเขา เมื่อถึงตีนเขา ม่านราตรีก็ได้ปกคลุมไปทั่วทั้งหมด ดาวบนฟ้าภายในตาของเจียงหยุนเอ๋อนั้นก็เปลี่ยนไปน่ารักขึ้นมาเป็นพิเศษ
“พักสักครู่เถอะ” ลี่จุนถิงพูดขึ้น แล้วก็จูงมือของเจียงหยุนเอ๋อนั่งลงบนตีนเขา
เจียงหยุนเอ๋อนั่งลงอย่างว่าง่าย ระหว่างของทั้งสองคนใกล้กันมาก ราวกับว่าเธอสามารถรับรู้ไออุ่นจากตัวของลี่จุนถิงได้
นั่งไปสักพัก ความง่วงก็เริ่มค่อยๆ เข้ามาอย่างยาวเหยียด เจียงหยุนเอ๋อหาวขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็ค่อยๆ หลับตาลง
ผ่านไปสักพัก ลี่จุนถิงก็รู้สึกถึงน้ำหนักที่กดลงมาบนไหล่ตนเอง หันหัวกลับไปมองเจียงหยุนเอ๋อก็หลับใหลไปแล้ว
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อลืมตาขึ้นมามองนั้น มองเห็นบนตัวของตัวเองมีเสื้อคลุมคลุมอยู่ เธอก็เพิ่งนึกได้ว่าแท้จริงแล้วเมื่อกี้เธอหลับไปต่อหน้าลี่จุนถิง
“เอ่อ ขอโทษด้วย ฉันเผลอหลับไป” เธอรีบพูดขอโทษ
“ไม่เป็นไร ดึกขนาดนี้ฉันยังพาเธอมา เธอก็คงเหนื่อยมากแล้ว ไปเถอะ ลงเขาเถอะ” พูดจบ ลี่จุนถิงก็ประคองเธอยืนขึ้นมา
เจียงหยุนเอ๋อมองดูตัวเองที่มากับลี่จุนถิงครั้งนี้ สุดท้ายแล้วลี่จุนถิงกลับไม่ได้พูดอะไร ภายในใจก็เพิ่มพูนความสงสัย ดังนั้น ที่ลี่จุนถิงพาเธอมาตกลงแล้วเพื่ออะไร?
หลังจากที่ส่งเจียงหยุนเอ๋อกลับไป ลี่จุนถิงตกอยู่ในหวงแห่งความคิด
ซู่จี้งยี้มองเขาจากกระจกหลังชั่วครู่ แล้วถามว่า “คุณชายลี่ เมื่อกี้คุณ คุฯ อยากจะขุดเอาของมาแล้วเขาใช่หรือไม่? ”
ลี่จุนถิงมองไปทางเขานิ่งๆ ไม่ได้ตอบกลับไปในทันที เดิมทีซู่จี้งยี้คิดว่าลี่จุนถิงน่าจะไม่ตอบกลับมา ก็ได้ยินลี่จุนถิงยอมรับออกมา “อืม ใช่สิ ก็เกือบทำแบบนั้นไปแล้ว แต่ว่า ยังดีที่สุดท้ายแล้วยังทนได้”
มองสีหน้าท่าทางของลี่จุนถิง ซู่จี้งยี้ก็พูดขึ้นเสียงเบาว่า “คุณชายลี่ คืนนี้คุณ ดูเหมือนมีบางอย่างแปลกไป”
ลี่จุนถิงครุ่นคิดไปชั่วขณะ หันหัวไปมองนอกหน้าต่าง ผ่านไปนานกว่าจะเปิดปากพูด “คนเรา สุดท้ายแล้วก็มีช่วงที่ระเบิดความรู้สึกออกมา แต่ว่าตอนนี้ ก็ปล่อยของพวกนี้มันไปก่อน”