ตอนที่ 120 สูตร
โถงรับแขกตอนนี้เงียบสงัด มีแค่ร่างหนึ่งที่นอนอยู่กับพื้น
พอรู้ว่าเป็นฉู่ซิงเฉิง จั๋วฝานก็เดินไปหานางเจ้าหมู่ตึก ข้าต้องพูดกับท่าน มันเกี่ยวกับอนาคตของหมู่ตึกฮัวอ – ข้ามั่นใจว่าท่านจะสนใจ”
จั๋วฝานดูเหมือนคนละคน ไม่เหมือนซ่งอวี่แสนไร้เดียงสา
แต่คําพูดของเขาทะลุหูนาง
จั๋วฝานก้มมอง พบว่าตาของฉู่ชิงเฉิงปิดสนิทแล้ว นางไม่ได้ยินที่เขาพูด
[บัดซบ!เจ้าเป็นถึงยอดฝีมือนภา และเป็นเจ้าหมู่ตึกใหญ่!แต่ก็ยังไม่อาจรับการโจมตีได้?แค่การทรยศของผู้ชายก็มากพอจะทําให้เจ้าตกอยู่ในสภาพนี้?]
จั๋วฝานส่ายหัว
[ไม่น่าแปลกที่ชายจะเป็นใหญ่มาตั้งแต่โบราณ หัวใจของผู้หญิงเปราะบางเกินไป]
[เห้อ พี่สาว ต่อให้เจ้าจะอยากยอมแพ้หลังฟังแผนของข้า อย่างน้อยเจ้าก็ควรมอบยาหยกโพธิ์ให้ขณะที่ยังมีมัน!]
จั๋วฝานถอนหายใจ
ถ้านี้เกิดขึ้นเมื่อวาน เขาคงหัวเราะไปแล้ว คิดว่ามันง่ายที่จะชิงยาหยกโพธิ์มา
แต่ตอนนี้ มันได้เปลี่ยนไปแล้ว!
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉู่ซิงเฉิง หมู่ตึกฮวอรี่จะล่มสลาย นั่นจะไม่เข้าทางประตูจักรพรรดิหรือ?ตอนนี้ เขาไม่อาจขโมยยาหยกโพธิ์มาได้และทําได้แค่ขออย่างสุภาพ
“เจ้าหมู่ตึกจี้ ตื่นขึ้นเถิด มาฟังแผนช่วยเหลือหมู่ตึกฮัวอวี่ของข้า ข้าให้คํามั่นว่าท่านจะชอบแน่!”จั๋วฝานโบกมือต่อหน้านาง
ฉู่ชิงเฉิงยังไม่ตอบสนอง ดวงตาของนางขาวโพลน แต่น้ําตาก็พิสูจน์ให้เห็นว่านางมีชีวิตอยู่
วานถอนหายใจ พบว่าตัวเองไร้ทางเลือก หลังคนกักขังหัวใจเพื่อหลบหนีความจริงแสนโหดร้าย ทางเดียวที่จะช่วยพวกเขาได้ก็คือตัวพวกเขาเอง
“พี่สาวจู่ ทําไมท่านถึงเป็นแบบนี้ “จั๋วฝานถอนหายใจ ไม่รู้ว่าต้องทําอะไร
ทันใดนั้น ฉู่ชิงเฉิงก็ขยับตัวและแสงก็กลับมาสู่ดวงตานาง“จะ-เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?”
จั๋วฝานตกใจ จากนั้นก็มีความสุข มันดูเหมือนการเรียกโดยไม่ตั้งใจของเขาจะดึงยัยสาวโง่คนนี้กลับมา เขารีบพูด“พี่สาวจู่ ตื่นขึ้นเร็ว!”
จั๋วฝานเขย่าตัวนางขณะใช้เสียงกระซิบชวนหลงใหล
เสียงของเขาขยายดังขึ้นนับร้อยเท่าในหนาง ฉู่ชิงเฉิงตัวสั่นและตื่นขึ้น มองจั๋วฝานด้วยสายตาที่อ่อนยวบ“ข้า…ขอบคุณเจ้ามาก!”
“ไม่เป็นอะไร ตราบเท่าที่ท่านตื่น!”
จั๋วฝานพยักหน้า ลอบหัวเราะอยู่ในใจคือ ข้ามีบางสิ่ง..”
“ไม่ต้องพูด ตอนนี้ไม่มีอะไรสําคัญ!”ฉู่ซิงเฉิงยืนขึ้น หมู่ตึกฮวอรี่ตกอยู่ในวิกฤตและมันก็เป็นความรับผิดชอบของข้าที่ต้องช่วยมัน!”
“นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน และหมู่ตึกฮัวอกยังมี..”
“ซงอรี่”ฉู่ชิงเฉิงดูเหมือนจะไม่ได้ยินเขาเลยขณะที่นางยิ้มอบอุ่น”ข้าขอบใจเจ้าจริงๆ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้ศาลามังกรเฉียนหลงกับตําหนักกระบี่มาช่วยเหลือเราได้ไง และมอบโอกาสสุดท้ายให้กับเรา โดยปราศจากโอกาสนี้ ข้ารู้ว่าเราจะโดนเหยียบย่าศักดิ์ศรี!”
“อ่อ จริงๆแล้ว..”
“เอาล่ะ เจ้าไม่ต้องอธิบาย ข้าเข้าใจ!“นางใช้มือละเอียดอ่อนเพื่อช่วยพยุงจั๋วฝานขึ้นและยิ้ม” ข้ารู้ว่าเจ้าอยากปลอบข้า แต่ไม่จําเป็น ข้ารู้แล้ว มันยังมีเวลาอีกจนว่างานไปตานจะเริ่มและข้าก็หวังว่าเจ้าจะช่วยข้าได้”
นางดึงจั๋วฝานออกไปข้างนอก และจั๋วฝานผู้น่าสงสารก็พยายามพูดหลายครั้ง แต่ก็มักโดนปิดปากก่อนจะพูดจบ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยเลยตามเลย
[พี่สาว ช่วยให้ข้าพูดได้ไหม?ข้ามีทางช่วยหมู่ตึกฮวอรี่!]
จั๋วฝานถอนหายใจทําไมแม่นางผู้นี้ถึงพูดไวขนาดนี้?ข้าพูดไม่ทันเลย วินาทีที่ข้าเปิดปาก นางจะพ่นออกมาเป็นสิบคํา มันก็แค่ยาหยกโพธิ์สักหยด มันจําเป็นต้องตัดบทพูดข้าทุกครั้งเลยหรือ?]
จั๋วฝานส่ายหัว ไม่ว่าเขาจะพูดยังไง ฉู่ชิงเฉิงก็จะตัดแทรกทุกคน ราวกับกําลังพูดกับเด็ก!
จั๋วฝานเงียบตลอด ปล่อยให้นางดึงไปที่หน้าผาด้านหลังหมู่ตึก และกําแพงของหน้าผาก็ปล่อยคลื่นพลังงานออกมา
“ศิษย์ของหมู่ตึกฮัวอว ฉู่ซิงเฉิงขอน้อมพบบท่านป้าเถา!”ฉู่ซิงเฉิงก้มหัวและตะโกน
ระลอกพลังที่มองไม่เห็นกระเพื่อมและม่านพลังก็เปิดออก
เสียงชราภาพดังมาจากด้านใน จู่เอ๋อร์ เจ้าเป็นเจ้าหมู่ตึกแล้ว เจ้าไม่ต้องทําแบบนี้ต่อหน้าข้าหรอก”
“ท่านป้าเถาคือเจ้าของที่นี่ ข้าอาจเป็นเจ้าหมู่ตึก แต่ข้าไม่กล้าเข้ามาโดยไม่ได้รับคําอนุญาต!”ฉู่ซิงเฉิงยิ้มและดึงจั๋วฝานเข้าไป
วินาทีที่เขาเข้าไป เขาก็จาม!
มันหนาวมากจนทะลุกายเพชรของเขา ถ้ําหนาวเย็นเช่นนี้ต้องมีสมบัติธาตุหยินแน่!
พอเดินเข้าไปลึกพอ มันก็มีก้อนน้ําแข็งสีน้ําเงินเข้มวางอยู่กลางถ้ํา ผู้บ่มเพาะหยินคนใดก็ตามที่มาบ่มเพาะที่นี่จะมีความคืบหน้าสูงมาก สถานที่นี้เป็นสมบัติที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ
แม้รากโพธิ์จะขาดแคลนไปบ้าง แต่ก็พอให้ยอดฝีมือระดับเซียนกลายเป็นคนโล
บนน้ําแข็งมีร่างของหญิงชราสวมชุดคลุมวิจิตรบรรจง นางดูเหมือนอายุห้าสิบ แต่สีดําและฟ้าบนหน้านางบ่งชี้ว่านางโดนวางยา และจากที่ดู มันต้องกัดกินร่างกายส่วนใหญ่ของนาง
“บัดซบ!หญิงชราผู้นี้โดนพิษและไม่สามารถขยับตัวได้ แต่นางก็ยังปลดปล่อยม่านพลังเช่นนี้ได้?ฐานบ่มเพาะนางคืออะไร?ข้าไม่คิดว่าหมู่ตึกฮัวอวจะมียอดฝีมือระดับนี้ได้”จั๋วฝานพูด
จากนั้นเสียงที่เต็มไปด้วยความดูหมิ่นก็ดังขึ้นในหูของเขา “ฮีม เด็กโง่ นั่นคือศพมีชีวิต มันไม่อาจได้ยิน ไม่อาจพูด ไม่อาจขยับ มันจะปลดปล่อยม่านพลังได้ไง?ข้าคือคนที่ทําต่างหาก”
จั๋วฝานขมวดคิ้ว มองไปในถ้ําลึก มีหญิงชรานั่งสมาธิอยู่ นางสวมชุดดําและด้วยความมืดของที่นี่ จั๋วฝานจึงไม่สังเกตเห็นนางแต่แรก
“ท่านป้าเถา เขามีฐานบ่มเพาะต่ํามาก และมีแค่พลังกาย มันเป็นปกติที่เขาจะไม่เห็นท่าน โปรดอย่าตําหนิเขา”ฉู่ชิงเฉิงยิ้มป้าเถาหยอกล้อ“ยัยหนู
ข้าไม่เคยเห็นเจ้าปกป้องผู้ชายมาก่อน เขเป็นของเจ้า….หรือ?”
ฉู่ชิงเฉิงงหน้าแดงและพยักหน้า
จั๋วฝานจ้องมองอย่างว่างเปล่า เขาไม่เข้าใจเลย!
[อะไร?]
“ซ่งอรี่ นางคือผู้หลอมโอสถของเรา ท่านป้าเถา รีบก้มหัวเร็ว!”ฉู่ชิงเฉิงผลักเขาไปข้างหน้า
จั๋วฝานเดินไปทําไมจู่ๆถึงต้องพาข้ามาหานาง?เพื่อสอนนาง?]
[ไม่ว่ายังไง การสอนนางก็ขึ้นอยู่กับไหวพริบของนาง!]
จั๋วฝานไม่อยากก้มหัว แต่เขาต้องแสดงความเคารพ แต่ตอนเขาเห็นหน้าตาของหญิงชรา เขาก็กระโดดโหยง
นางมีผมขาว แต่ยังมีใบหน้าเขียวและฟ้าจากการติดพิษ ไม่เลวร้ายไปกว่าหญิงชราบนน้ําแข็ง
ฝ่ามือเมฆสายรุ้ง!
แค่มองเขาก็รู้ต้นตอ
“อะไร ข้าทําให้เจ้ากลัว?ฮ่าๆๆ..”ป้าเถาแสดงรอยยิ้มน่ากลัว“ไม่ใช่คนของหมู่ตึกฮัวอวี่ทุกคนที่จะสวยหรอกนะ!”
“ซงอวี่ อย่าหยาบคาย รีบขอโทษเร็ว”ฉู่ชิงเฉิงเร่ง
แต่จั๋วฝานยังไม่ตอบสนอง แค่มองหน้านางขณะพึมพํา“รอเดี๋ยว มันคล้ายแต่ก็ไม่เหมือนฝ่ามือเมฆสายรุ้งซะทีเดียว”
ใบหน้าของหญิงชราแสดงความแปลกใจ”เจ้าหนู เจ้าดูมีความรู้เรื่องพิษไม่เบา พูดตามตรง นี่ไม่ใช่ฝ่ามือเมฆสายรุ้ง แต่มาจากตอนข้าหลอมยาแพ้พิษพลาด!”
“ท่านทําเม็ดยาหรือยาพิษกันแน่?”จั๋วฝานตะโกน
“ฮ่าๆๆ พูดได้ดี”
ป้าเถาพูดด้วยรอยยิ้มเศร้า“ไม่ว่าจะเป็นยาพิษหรือยา ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่นี่คือการค้นคว้าสามปีของข้า ข้าได้เข้าใจว่านี่เหมือนเม็ดยาแต่ก็ไม่ใช่เม็ดยา จะเป็นยาพิษแต่ก็ไม่ใช่ยาพิษปราชาเม็ดยาอสูร เจ้าสมชื่อจนข้าไม่อาจเทียบได้จริงๆ!”
ป้าเถาจับจองกําแพงหินและหัวเราะเหมือนคนบ้า
จั๋วฝานมองตามสายตานางและหรี่ตา หนังมนุษย์ถูกตรึงไว้บนกําแพง บันทึกสูตรยาแก้พิษของฝ่ามือเมฆสายรุ้งไว้
แม้กระทั่งด้วยความรู้ของจั๋วฝาน เขาก็ยังพบว่ามันแปลก!
“นี่เป็นไปได้ไง?”
จั๋วฝานพึมพําส่วนผสมเจ็ดชนิด..แต่ละอันคือสมบัติธรรมชาติแสนหายาก แต่การหลอม..นั้นคือยาพิษหรือเม็ดยา?”
จั๋วฝานเงียบไปสักพัก เดินไปหาศพมีชีวิตบนน้ําแข็งโบราณ เขาแตะมือนางและถ่ายทอดลมปราณ ตามคาด นางติดพิษฝ่ามือเมฆสายรุ้ง
และเหมือนกับฉู่ชิงเฉิง นางมียาหยกโพธิ์คอยยับยั้งพิษเจ็ดชนิด ด้วยความช่วยเหลือของน้ําแข็งโบราณ ชีวิตของนางจึงถูกสงวนไว้
มีแค่สภาพของฉู่ชิงเฉิงที่แย่น้อยกว่า ขณะที่ศพมีชีวิตนี้เต็มไปด้วยพิษ แม้จะด้วยยาแก้ การฟื้นตัวก็น้อยมาก ถ้าน้ําแข็งโบราณนี้ไม่ช่วยให้นางเข้าสู่สภาวะจําศีล ชีวิตของนางคงจบสิ้นไปแล้ว
จั๋วฝานหันไปมองสูตรบนกําแพงและรู้สึกถึงบางสิ่ง
[มันเป็นของจริง แต่มีกลลวง!]
ดวงตาของจั๋วฝานไหววูบด้วยแสงแปลกๆ