ตอนที่ 71 การเริ่มต้นครั้งใหม่
ในตอนค่ำของวันที่สี่ เถ้าแก่ไป๋ขับรถไปส่งไป๋เยี่ยที่สถานี ซึ่งไป๋เยี่ยเองก็จัดการซื้อเครื่องนอนไว้นอนหลับบนรถเรียบร้อยแล้ว
บ่ายวันรุ่งขึ้น ไป๋เยี่ยยังไม่ได้เจอถูโยว มีเพียงเจ้าหน้าที่คอยนำทางเขาไปที่ฐานทดลองตงซานซึ่งเป็นหน่วยย่อยของสถาบันวิจัย
หลังจากจัดการเรื่องหอพักและเครื่องแต่งกายแล้ว ในที่สุดไป๋เยี่ยก็ได้มาเยือนฐานทดลองขนาดใหญ่แห่งนี้
เจ้าหน้าที่ประจำฐานทดลองเพิ่งเข้าทำงานกันวันนี้ เพราะว่าก่อนหน้านี้เป็นช่วงเทศกาลปีใหม่ ทุกคนได้พักผ่อนกันมาสองสามวัน
ที่นี่มีกลุ่มทดลองทั้งหมดห้ากลุ่มซึ่งรับผิดชอบงานคนละส่วนกัน
ประมาณสองทุ่มของวันที่ห้า ทุกคนถูกเรียกไปยังห้องโถงขนาดใหญ่คล้ายศูนย์บัญชาการ ถูโยวรอต้อนรับทุกคนอยู่ที่นั่น
“ดีใจที่ได้พบพวกคุณทุกคนอีกครั้งนะคะ…ตอนนี้พวกเราควรจะกลับเข้าสู่การทำงานได้แล้ว การทดลองครั้งสุดท้ายของปีที่แล้วได้เสร็จสิ้นลงเป็นที่เรียบร้อย ดิฉันจึงขอสรุปผลการทำงานของเราในปีที่ผ่านมาค่ะ”
“ตั้งแต่ปี 2005 องค์การอนามัยโลกได้ประกาศใช้แผนการรักษาโดยนำสารอาร์เทแอนนิวอิน[1]มาใช้ในการรักษาโรคมาลาเรีย ซึ่งในอีกสิบปีข้างหน้า ผู้ป่วยโรคมาลาเรียจำนวนมากจะได้รับการรักษาอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ปี 2011 เราได้ค้นพบพลาสโมเดียม[2]ชนิดต่างๆ ที่ดื้อต่ออาร์เทแอนนิวอินมากขึ้น ในปี 2016 เราจึงได้เก็บตัวอย่างเชื้อมาลาเรียจากแอฟริกาใต้ และหลังจากที่เราได้ค้นพบโครงสร้างจำนวนมากของพลาสโมเดียมชนิดใหม่นี้…”
“ปีนี้เราจะแบ่งกลุ่มกันดังนี้ กลุ่มแรก ทดลองเปรียบเทียบอาร์เทแอนนิวอินชนิดใหม่โดยใช้โครงสร้างโมเลกุลของไดไฮโดรอาร์เทแอนนิวอิน เราจะพยายามศึกษาประสิทธิภาพของโมเลกุลอาร์เทแอนนิวอินชนิดใหม่นี้ รายชื่อสมาชิกประจำกลุ่ม ได้แก่ คาริส, ไมก้า, ตันเฉียว…หลี่หยวนและจ้าวซิง”
“กลุ่มที่สอง มีหน้าที่เปรียบเทียบสารเชิงซ้อนของสารอาร์เทแอนนิวอินชนิดใหม่ที่เพิ่งค้นพบ…และทดลองปฏิกิริยาทางชีวเคมี รายชื่อสมาชิกประจำกลุ่ม ได้แก่ มิสเซอรี่…”
“กลุ่มที่สาม วิเคราะห์และเพาะเลี้ยงเชื้อมาลาเรียชนิดใหม่เป็นหลัก…รายชื่อสมาชิก ได้แก่ โทนี่ โอโอกิ…”
“กลุ่มที่สี่ มีหน้าที่คือ…รอกลุ่มที่ห้าพัฒนาแบบจำลองและทดลองกับสัตว์ก่อน รายชื่อสมาชิก ได้แก่อากาซอลาร์, มาคาย่า…”
“กลุ่มที่ห้า รับผิดชอบการเพาะเลี้ยงหนูทดลองและแบบจำลองโรคมาลาเรียชนิดใหม่ ผู้รับผิดชอบคือ เดซี่ เฉียนเลี่ยง…”
ทันทีที่ถูโยวพูดจบ ไป๋เยี่ยก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่มีชื่อเรานี่นา! แต่ว่า…ยังไงเราก็เป็นแค่เด็กฝึกงาน คงจะไม่อยู่ในรายชื่ออยู่แล้ว คิดได้ดังนั้นไป๋เยี่ยก็ค่อยโล่งใจหน่อย
ผ่านไปครู่หนึ่ง จู่ๆ ถูโยวก็เอ่ยขึ้น “เดือนหน้า จะมีนักศึกษาฝึกหัดเข้าร่วมการทดลองของเราด้วย พวกคุณขอให้เขาเข้ามาช่วยได้นะคะ ก้าวขึ้นมาค่ะ ไป๋เยี่ย”
ไป๋เยี่ยเดินขึ้นไปบนเวที ระหว่างนั้นเขาก็ได้ยินคนรอบข้างซุบซิบกัน “เอ๋ เขายังเด็กอยู่นี่นา!”
“คนจีนนี่ดูเด็กขนาดนี้เลยเหรอ เขาทำให้ศาสตราจารย์ถูสนใจได้ไงกันน่ะ เขามีผลงานอะไรเหรอ”
“หรือว่าเขาจะเคยเข้าร่วมโครงการใหญ่ๆ มาก่อน”
“ฉันเดาว่าเขาเคยตีพิมพ์ธีสิสดีๆ สักฉบับแหละ ศาสตราจารย์ถูถึงได้สนใจเขาขนาดนี้!”
ทันทีที่ก้าวขึ้นเวที ถูโยวก็แนะนำไป๋เยี่ยให้ทุกคนฟัง “นี่คือนักศึกษาฝึกหัดของพวกเรา เขามีชื่อว่าไป๋เยี่ย เป็นนักศึกษาชั้นปีที่ห้าจากมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจิ้นซีค่ะ”
ไป๋เยี่ยโค้งคำนับทุกคน “สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อไป๋เยี่ย…”
ทันทีที่ไป๋เยี่ยพูดจบ เขาก็ได้ยินเสียงคุยดังมาจากด้านล่างเวที
และจู่ๆ ก็มีคนยกมือขึ้น
“สวัสดี ไป๋เยี่ย ผมคาริส เป็นหัวหน้ากลุ่มหนึ่ง ผมมีคำถามอยากถามคุณ คุณเคยตีพิมพ์ธีสิสอะไรบ้างไหมครับ ถ้าคุณมีเอกสารงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับงานของกลุ่มของเรา ผมจะอนุญาตให้คุณเข้ามาศึกษาการทำงานของกลุ่มเรา”
คนที่ยกมือขึ้นเป็นชายชาวต่างชาติ อายุประมาณสามสิบห้าปี เมื่อได้ยินคำถามของเขา ไป๋เยี่ยก็ได้แต่ส่ายหัวด้วยความประหม่า “ผมไม่เคยตีพิมพ์อะไรเลยครับ”
คาริสยักไหล่ “งั้นก็ขอโทษด้วยนะครับ”
ถัดมาเป็นหัวหน้ากลุ่มที่สอง เธอเป็นหญิงผิวดำสวมแว่นกรอบแดง “งั้นคุณน่าจะเคยเข้าร่วมโครงการอะไรมาบ้างแล้วใช่ไหมคะ สนใจเล่าให้พวกเราฟังหน่อยไหม”
ไป๋เยี่ยเงียบไปสักพัก เขาหายใจเข้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นและมองทุกคนที่อยู่ตรงนั้นด้วยสายตาอันจริงใจ แล้วจึงเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ขอโทษครับ ผมไม่เคยตีพิมพ์อะไรเลย แล้วก็ยังไม่เคยเข้าร่วมโครงการอะไรอีก มหาวิทยาลัยที่ผมอยู่ก็เป็นมหาวิทยาลัยธรรมดาๆ เป็นแค่มหา’ลัยแพทย์แผนจีนทั่วไป พวกคุณอาจจะยังไม่เข้าใจก็ได้ งั้นผมขอแนะนำตัวเองอีกครั้งแล้วกันครับ
ผมชื่อไป๋เยี่ย อายุยี่สิบสี่ปี เป็นนักศึกษาชั้นปีที่ห้าจากมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจิ้นซี ผมไม่มีธีสิส ไม่เคยเข้าร่วมโครงการ และไม่มีสิทธิบัตร ผมรู้ว่าพวกคุณทุกคนเป็นคนเก่งจากทั่วทุกมุมโลก คุณอาจจะมีโครงการวิจัยและสิทธิบัตรอันน่าภาคภูมิใจมากมาย แต่ผมแค่หวังว่าพวกคุณจะให้โอกาสผมในการเรียนรู้บ้าง ผมเต็มใจทำทุกอย่างและยินดีที่จะเรียนรู้ทุกสิ่งครับ!”
ภาษาอังกฤษของไป๋เยี่ยดีมาก น้ำเสียงของเขาก็แฝงไปด้วยความจริงใจ เขาไม่ถ่อมตัวหรือเอาแต่ใจเลย แต่กลับมองทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างจริงใจ
ทุกคนมองเด็กหนุ่มด้วยความประหลาดใจ รวมถึงถูโยวด้วย
ถูโยวคิดว่าไป๋เยี่ยจะเล่าให้ทุกคนฟังถึงความสำเร็จอันรุ่งโรจน์ของเขา โดยบอกทุกคนว่าเขาเป็นแชมป์การแข่งขันความรู้ด้านการแพทย์แผนจีน
ทว่าไป๋เยี่ยกลับไม่ทำแบบนั้น เขาถ่อมตัวมาก แต่ถึงกระนั้นเขาก็เอ่ยคำพูดเหล่านั้นออกไปด้วยความจริงใจ
มีเพียงคนที่มีจิตใจเข้มแข็งเท่านั้นที่จะกล้ายอมรับข้อบกพร่องของตนเอง!
ถูโยวมองเด็กหนุ่มผู้ถ่อมตัวตรงหน้า เธอได้แต่ตั้งตารอว่าภายในหนึ่งเดือนนี้เขาจะเติบโตได้มากเพียงใด
เพราะว่าระยะเวลาหนึ่งเดือนนั้นสั้นมาก!
แต่มันก็นานพอที่จะขัดเกลาความคิดของคนคนหนึ่งได้
ถูโยวไม่ได้คาดหวังให้ไป๋เยี่ยประสบความสำเร็จภายในเวลาหนึ่งเดือนนี้ เธอหวังเพียงแค่ว่าไป๋เยี่ยจะสร้างแนวคิดของตนเองได้ในระยะเวลาเพียงเท่านี้ต่างหาก
เพราะว่า…คนที่มีแนวคิดเช่นนี้จำเป็นต่ออนาคตของการแพทย์แผนจีน!
อาจกล่าวได้ว่า ในปัจจุบันถูโยวถือเป็นตัวแทนทางวิชาการด้านการแพทย์แผนจีน เพราะว่าการค้นพบสารอาร์เทแอนนิวอินของเธอนั้นได้ช่วยชีวิตผู้ป่วยโรคมาลาเรียไว้หลายชีวิต
เธอเป็นคนทำให้ทั้งโลกได้รู้ว่าการแพทย์แผนจีนเป็นเช่นนี้!
วัตถุประสงค์ของการแข่งขันความรู้แพทย์แผนจีนที่กำหนดให้ผู้มีอายุต่ำกว่าสามสิบห้าปีได้เข้าร่วมหน่วยการทดลองของโนเบลเป็นรางวัลคืออะไร
วัตถุประสงค์ก็คือเพื่อเฟ้นหายอดบุคลากรด้านแพทย์แผนจีนที่มีความสามารถในการวิจัยวิทยาศาสตร์สมัยใหม่!
นี่แหละ!
วัตถุประสงค์!
ไป๋เยี่ยเข้าใจดีว่าเส้นทางที่เขาเลือกเดินนั้นยากเพียงใด
แต่เขาก็ชัดเจนกับตนเองแล้วว่าเขากำลังมาถูกทาง!
มีเสียงปรบมือดังแว่วมาจากด้านล่างเวทีเป็นระยะๆ แต่ไม่มีใครแสดงตัวว่าต้องการไป๋เยี่ยเลยแม้สักคน
ขณะที่ถู่โยวกำลังจะเตรียมการขั้นต่อไป จู่ๆ ก็มีเสียงอันไพเราะน่าฟังของหญิงสาวคนหนึ่งดังแทรกขึ้นมา
“กลุ่มที่ห้าของเรายังขาดคนให้อาหารหนู คุณมากลุ่มเราก็ได้นะ! แต่ว่า…งานนี้น่าจะง่ายเกินไป บางทีคุณไปช่วยกลุ่มอื่นน่าจะดีกว่า”
ไป๋เยี่ยผงะก่อนจะรีบกล่าวขอบคุณออกไป
“กลุ่มที่หนึ่งต้องการคนบันทึกข้อมูล…”
“กลุ่มที่สองต้องการคนช่วยเก็บอุปกรณ์…”
“กลุ่มที่สามต้องการคนแยกประเภทพลาสโมเดียม…”
“กลุ่มที่สี่ว่างงานชั่วคราว แต่ยังมีงานบันทึกรายงานการทดลองของปีที่แล้วอยู่นะ”
ไป๋เยี่ยมองไปที่ฝูงชนและกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ
ถูโยวเห็นดังนั้นก็หัวเราะโดยที่ไม่พูดอะไร อย่างน้อยนี่ก็เป็นก้าวแรกที่ดีแหละนะ
[1] สารอาร์เทแอนนิวอิน คือ สารยับยั้งโรคมาลาเรีย พบในพืชโกฐจุฬาลำพา
[2] พลาสโมเดียม คือ ปรสิตที่ก่อให้เกิดโรคมาลาเรีย