บทที่ 34 ฉันจะประกาศสงครามกับเธอที่นี่
บทที่ 34 ฉันจะประกาศสงครามกับเธอที่นี่
หลังจากรายงานตัวกับจงลี่ในห้องฝึกแล้ว ซูโย่วอี๋ก็ไปที่คลาส C เพื่อตามหาแจ็ค
ทันทีที่เธอก้าวเข้าสู่คลาส C คนทั้งสิบที่กำลังซ้อมอยู่ก็มองมาที่เธออย่างพร้อมเพรียงกัน เธอจึงก้มตัวอ้วน ๆ เพื่อทักทายทุกคน แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอ
[เกิดอะไรขึ้นในคลาส C ทำไมพวกเธอถึงดูไม่ชอบน้องอ้วนของฉันเลย]
[ใช่ พวกเธอเป็นบ้าหรือเปล่า]
[ฉันเกลียดที่สุดเลยเวลาคนตั้งกลุ่มกันต่อต้านคนอื่น]
[ฉันมีอะไรจะบอก ครั้งสุดท้ายที่โคโค่ไปเรียนร้องเพลงที่คลาส B เธอกลับมาและบอกว่าซูโย่วอี๋ดูถูกคลาส C และไม่เต็มใจที่จะสอนร้องเพลง]
[นี่มันร้ายกาจ!]
[มากเกินไปแล้ว!]
[โคโค่ออกไปจากรายการซะ!]
[น้องอ้วน กลอกตาใส่พวกมัน!]
ซูโย่วอี๋ที่ไม่รู้อะไร เธอถูจมูกของเธอและเดินไปหาแจ็ค
เมื่อแจ็คเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องฝึกเมื่อครู่นี้ เขาก็มองโคโค่ด้วยสายตารังเกียจ แม้ว่าเธอจะแรปดีแค่ไหน แต่ถ้านิสัยไม่ดีก็จบ
ส่วนแจ็คที่ค่อนข้างคุ้นเคยกับซูโย่วอี๋ที่ฝึกซ้อมอย่างหนักแต่ก็ไม่เคยบ่น และยังมีพรสวรรค์ในการร้องเพลงอีก
“อยากให้ฉันสอนอะไร”
ซูโย่วอี๋ต้องการเวลาเพื่อคัดลอกทักษะของเขา เธอจึงพูดว่าต้องการเรียนรู้จากแจ็ค
ส่วนแจ็คก็ตอบรับด้วยรอยยิ้มและร้องแรปเป็นตัวอย่างให้เธออย่างเป็นกันเอง
ซูโย่วอี๋จึงใช้โอกาสนี้คัดลอกทักษะของเขา
[กำลังคัดลอก โปรดรอสักครู่]
หลังจากการสาธิต แจ็คก็พูดขึ้นว่า “เธอลองดูสิ ไม่ต้องอาย กฎของการแรปที่สำคัญคือความั่นใจ”
ได้ยินอย่างนั้น ซูโย่วอี๋ก็กำลังจะพูดตอบหากแต่ถูกขัดจังหวะ
โคโค่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “อาจารย์แจ็คคะ เธออยู่คลาส B นะ ทำไมคุณถึงสอนเธอคนเดียว”
คนอื่น ๆ ในคลาส C ก็หยุดการฝึกและไม่พูดอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าหลายคนคิดเช่นเดียวกันกับโคโค่
คลาส B เก่งกว่าพวกเขาระดับหนึ่ง หากอาจารย์ของเธอยังไปสอนคลาส B อีก อย่างนี้ช่องว่างระหว่างพวกเธอก็จะเพิ่มมากขึ้นสิ
แจ็คเกลียดเรื่องแบบนี้เป็นที่สุด พวกเธอไม่ต้องการซ้อมอย่างหนักเพื่อพัฒนาความสามารถของตัวเอง แต่กลับมาขัดขวางคนที่พยายามจะพัฒนาตัวเองเนี่ยนะ
ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชา “แล้วทำไมเธอถึงไม่มาเป็นอาจารย์สอนเองล่ะ?”
เธอไม่คาดคิดว่าอาจารย์แจ็คจะไร้ความปรานีจนทำให้เธอรู้สึกละอายใจเช่นนี้ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็กลั้นใจตอบกลับเขาไป “ฉันพูดอะไรผิดไปรึเปล่าคะ? ในเมื่อคุณได้รับมอบหมายให้สอนคลาส C คุณก็ควรทุ่มเทให้พวกเราไม่ใช่เหรอ? ไปสอนคลาสอื่นทำไม?”
“ถ้าคนในคลาสอื่นสามารถขอให้คุณสอนแรปได้ แล้วการแบ่งชั้นเรียนจะมีประโยชน์อะไร ถ้าอย่างนี้สอนรวมกันทั้งหมดไปซะจะยังดีเสียกว่า”
[ทำไมฉันถึงเห็นด้วยกับที่เธอพูดล่ะ]
[ฉันเกลียดคนประเภทนี้ที่สุด!]
[พูดแบบนั้น ไม่สุภาพเลย นี่คือที่ปรึกษาของเธอนะ!]
[อาจารย์ถือเป็นแหล่งข้อมูลสาธารณะ เธอยังสามารถหาอาจารย์ท่านอื่นมาสอนเธอได้ แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาเต็มใจที่จะสอนเธอไหม]
แต่ในขณะนั้น ระบบก็เตือน
[การคัดลอกทักษะเสร็จสมบูรณ์ โปรดไปที่ช่องเก็บไอเทมเพื่อตรวจสอบทักษะที่คุณได้รับ]
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอก็ไม่สนใจเรื่องในห้องฝึกซ้อมอีกต่อไป ฝ่ามือของซูโย่วอี๋ชุ่มไปด้วยเหงื่อ และสติของเธอเข้าสู่ระบบทันที
[ทักษะที่คัดลอก: การแรป]
[ระดับ: ขั้นสูง]
มันเหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ในอกตกลงบนพื้น ในที่สุด ด้วยทักษะการแรปและการร้องเพลงนี้ช่วยทำให้เธอมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นมาก
เธอหัวเราะเบา ๆ
“เธอหัวเราะอะไร ฉันตลกมากหรือไง เธอคงภูมิใจมากสินะ ที่อาจารย์แจ็คสอนเธอแรป”
ซูโย่วอี๋หยุดยิ้ม “ฉันแค่คิดอะไรตลก ๆ ไม่ใช่เรื่องเธอสักหน่อย”
“แต่คำพูดของเธอแรงเกินไปจริง ๆ อาจารย์แจ็คเต็มใจที่จะสอนฉันเพราะเขาเป็นอาจารย์ แต่เธอกลับกังวลว่าหากอาจารย์แจ็คสอนฉัน ช่องว่างระหว่างเราจะกว้างขึ้นอีก และนั่นมันก็เป็นเรื่องของเธอ เธอนี่เห็นแก่ตัวมาก”
“เพราะแค่เธอไม่ใจกว้างเท่ากับอาจารย์แจ็ค และคิดถึงแต่ตัวเอง”
“ถ้าให้พูดก็คือ เธอมันยัยใจแคบ”
“ซูโย่วอี๋เธอกำลังพูดถึงใคร”
ซูโย่วอี๋มองไปที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างเย็นชา “จูโคโค่ เธอมันคนใจแคบ”
“เธอใช้กติกาของรายการ คอยกันท่าไม่ให้อาจารย์แจ็คสอนฉัน แล้วการแสดงจะเป็นอย่างไรล่ะ?”
อาจารย์แจ็คเป็นหนึ่งในบุคคลที่มีอิทธิพลมากที่สุดในวงการแรป แต่โคโค่กล้าทำให้เขาขุ่นเคืองแล้วแบบนี้เธอยังต้องการอยู่ในวงการแรปอยู่ไหม?
“เราทุกคนเป็นคนในวงการเดียวกัน ทำไมเธอถึงใจแคบแบบนี้”
[สุดยอดน้องอ้วนกำลังสอนวิธีปฏิบัติตัว]
[สุดยอด]
[พูดได้ดี!]
[ฉันก็รู้สึกว่าน้องอ้วนโคตรมีความยุติธรรม!]
[ให้ตายเถอะยัยวายร้ายที่เห็นแก่ตัว!]
[ใคร ๆ ก็อยากก้าวหน้า อย่าทะเลาะกันเลย สามัคคี เป็นหนึ่งเดียว และเข้มแข็ง…]
โคโค่ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เธอกำหมัดแน่นและกำลังจะเคลื่อนไหว
แจ็คที่เห็นแบบนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อยืนบังซูโย่วอี๋เอาไว้ “ระวังคำพูดและการกระทำของคุณด้วย”
“ในฐานะอาจารย์ คุณกำลังลำเอียงชัด ๆ คุณสมควรที่จะเป็นอาจารย์อยู่อีกเหรอ?”
“มันไม่เป็นไรนะ ถ้าคุณจะไม่อยากเรียนวิชานี้”
จากนั้นโคโค่ก็หันหลังและเดินออกไป
แต่ซูโย่วอี๋ก็หยุดเธอไว้ “กล้าแข่งกันหรือเปล่า?”
“แข่งอะไร?”
ซูโย่วอี๋ยกยิ้มอย่างมั่นใจและกล่าวว่า “ฉันจะแรปให้เก่งกว่าเธอ”
“ฉันไม่ใส่ใจหรอกนะว่าเธอจะมองฉันยังไง แต่ฉันไม่ต้องการให้อาจารย์แจ็คถูกวิจารณ์เพราะฉัน และเพราะแบบนี้ฉันจึงอยากประกาศสงครามกับเธอที่นี่”
โคโค่หรี่ตามองซูโย่วอี๋แล้วพูดว่า “ถ้าเธออยากตาย ฉันก็จะสนองให้”
ทั้งสองจ้องมองกันและกัน แต่ซูโย่วอี๋ยังคงสงบและผ่อนคลายอยู่เสมอ
“อย่าพูดมาก”
“ในเมื่อเธอไม่ชอบที่อาจารย์แจ็คสอนฉัน ก็ไม่เป็นไร ฉันสัญญาว่าจะไม่เรียนการแรปจากเขาเด็ดขาด แต่ตราบใดที่มีการแข่งขัน ย่อมมีผู้ชนะและผู้แพ้ ย่อมมีรางวัลและบทลงโทษสำหรับการชนะแพ้เช่นกัน”
เมื่อหลินเจี้ยนมาหาโคโค่เพราะขอให้เธอไปสอนแรปก่อนหน้านี้ เธอบอกว่าการแรปของซูโย่วอี๋ นั้นเหมือนกับการอ่านบทอาขยาน ซึ่งหลินเจี้ยนคงไม่หลอกเธออย่างแน่นอน
“บทลงโทษคืออะไร?”
ซูโย่วอี๋ยกมือซ้ายอ้วน ๆ ของเธอแล้วพูดว่า “ถ้าฉันชนะ ฉันอยากให้เธอขอโทษอาจารย์แจ็คต่อหน้าทุกคนในวันสอบเพลงธีมและยอมรับว่าเธอใจแคบ”
โคโค่ยิ้มอย่างเหยียดหยาม หากเทียบความสามารถในการแรปของพวกเธอ เธอไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลัว “ก็ได้ แต่ถ้าแพ้ล่ะ?”
ซูโย่วอี๋เลิกคิ้ว ‘แพ้เหรอ?’
ด้วยทักษะขั้นสูงของแจ็คเธอจะแพ้ได้ยังไง?
“ถ้าฉันแพ้ เธอจะทำอะไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ”
สุนัขจิ้งจอกตื่นเต้นมาก [ซู่จู่ คุณนี่เกิดมาพร้อมความสามารถทางการแสดงหรือเปล่า]
“ฉันอยากให้เธอคุกเข่าขอโทษฉัน แล้วก็ออกจากรายการ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนในห้องฝึกก็มองหน้ากัน นี่มันร้ายแรงเกินไปหรือเปล่า
แจ็คเห็นอย่างนั้นก็หยุดเธอ “ซูโย่วอี๋ อย่า มันเป็นแค่คำพูด ไม่จำเป็นที่เธอจะต้องถอนตัว”
ซูโย่วอี๋มองอาจารย์แจ็คพยายามบอกให้เขาไม่ต้องเป็นกังวลแล้วพูดว่า “โอเค อย่างที่เธอพูด แต่มันคงจะไม่ยุติธรรมเลยที่จะให้ฉันถอนตัวจากการแข่งขันถ้าแพ้”
โคโค่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าฉันแพ้ก็ได้บทลงโทษเดียวกัน อย่างนี้เธอพอใจไหม”
นั่นคือทั้งหมดที่เธอต้องการ ไม่มีอะไรจะพูดอีก จากนั้นซูโย่วอี๋ก็ออกไปจากคลาส C
[ให้ตายเถอะ ทำไมเธอถึงยอมล่ะ?]
[ใช่ คิดน้อยเกินไป!]
[แม้เพื่อรักษาหน้าอาจารย์ เธอก็ไม่จำเป็นต้องทิ้งอนาคต!]
[ฉันโกรธ จนแป้งรองพื้นฉันแตก!]
[ฉันสนับสนุนเธอ ใครบ้างจะให้ความเคารพอาจารย์แบบนี้ ใครกล้าแกล้งน้องอ้วน ฉันจะสับให้แหลก!]
[เฮ้ คนข้างบน คุณเคยได้ยินการแรปของน้องอ้วนมาก่อนหรือเปล่า]
[น้องอ้วนจะชนะได้แน่ ตราบใดที่มีคนช่วย (ยิ้ม)]
หลังจากซูโย่วอี๋ออกไป บรรยากาศในคลาส C ก็เย็นยะเยือก แม้แต่เด็กฝึกคนอื่นก็ไม่กล้าเข้าใกล้โคโค่ เพราะกลัวว่าจะมีปัญหา
ซึ่งโคโค่ก็ไม่สนใจมันเลย ในสายตาเธอเด็กฝึกพวกนี้เป็นเพียงขยะจากคลาส C ซึ่งยังไงซะเธอก็จะได้ไปที่อยู่คลาส A ในการประเมินที่จะมาถึงอยู่แล้ว