“รายชื่อที่เรียกดังต่อไปนี้ ให้ขึ้นมาด้านบนเวทีนะคะ พิธีกรกล่าว โดยยื่นหมายเลขกับพวกหันจื่ออี้ทั้งสามก่อน จากนั้นก็ค่อยๆ ให้หมายเลขกับพวกหลานเสี่ยวถางทั้ง 21 คน
เมื่อหลานเสี่ยวถางขึ้นไป ก็ไปยืนอยู่ข้างๆ เฉินจื่อโร่วพอดี
เมื่อเฉินจื่อโร่วเห็นหลานเสี่ยวถางเธอก็แบะปากขึ้นทันทีและพึมพำอยู่สองสามคำ แต่เนื่องจากเธอพูดเสียงเบามาก หลานเสี่ยวถางจึงไม่ได้ยิน
“กิจกรรมแรกของเราคือ การแข่งขันว่ายน้ำคู่เพื่อวัดความไว้ใจของซึ่งกันและกัน ” พิธีกรกล่าว ” หมายเลข 1 และ24 คือทีมที่หนึ่ง หมายเลข 2และ23 คือทีมที่สอง ทุกคนรีบรวมทีมและมายืนที่ข้างสระว่ายน้ำ ”
หลานเสี่ยวถางจับได้หมายเลข 22 ดังนั้นคู่ของเธอคือหมายเลข 3 เธอโชว์หมายเลขของตัวเองขึ้นมา ก็เห็นหันจื่ออี้เดินมากับเธอ
เธอไม่น่าจะได้คู่กับเขาสิ หลานเสี่ยวถางรู้สึกใจหายแวบ เธอรีบหันไปมองสือมูเฉิน
เขาคือหมายเลข 1 และเฉินจื่อโร่วคือหมายเลข 24 ทั้งสองยืนอยู่ข้างสระน้ำแล้ว
หร่วนฉีจับคู่ได้กับสือเพ่ยหลิน เมื่อเห็นเธอมองมาเขาก็โบกมือให้เธอ ” เสี่ยวถางสู้ๆ นะ !”
เธอรีบหันไปมองสือมูเฉินอีกครั้ง แต่ว่าสือมูเฉินไม่ได้มองมาที่เธอ เมื่อเขาหันมาก็พบว่าหันจื่ออี้ยืนอยู่ข้างๆ เธอแล้ว
“เสี่ยวถาง นี่เป็นโชคชะตาของเรา ” หันจื่ออี้พูดด้วยรอยยิ้ม
หลานเสี่ยวถางกระตุกมุมปากของตัวเอง ” เป็นเวรเป็นกรรมมากกว่า ”
เมื่อพิธีกรเห็นว่าทุกทีมรออยู่ที่สระว่ายน้ำแล้ว “เอาล่ะ ฉันจะบอกกติกาของเกมก่อน ในทุกทีม จะมีคนหนึ่งอยู่ในน้ำ อีกคนรออยู่บนฝั่ง ได้ยินเสียงนกหวีด คนบนฝั่งต้องเดินถอยหลัง และให้คนที่รออยู่ในน้ำเป็นคนรับ ใครที่เดินได้สวยและเร็วที่สุดเป็นฝ่ายชนะ แน่นอนคู่ที่ชนะมีมากกว่าหนึ่งแน่นอน ”
มีคนรู้สึกตื่นเต้นหลังจากได้ยินแนวเกมนี้ แต่หลานเสี่ยวถางรู้สึกผิดเล็กน้อย ตอนนี้สือมูเฉินอยู่ข้างๆ เธอ เขาจะโกรธไหมถ้าเธอล้มลงเพื่อให้หันจื่ออี้รับ ?
แต่ถ้าเธอขอถอนตัว ก็ดูเหมือนว่า…
“เอาล่ะ ตอนนี้ให้ทุกทีมปรึกษากันว่าใครจะอยู่ข้างล่างใครจะอยู่ข้างบน แน่นอน ถ้าผู้หญิงอยู่ข้างล่าง เราจะให้คะแนนพิเศษอย่างแน่นอน !” หลังจากพิธีกรพูดจบก็หัวเราะ
“เสี่ยวถาง เธออยากอยู่ข้างบนหรือข้างล่าง ?” หันจื่ออี้ถาม
หลานเสี่ยวถางไม่ชอบคำเหล่านี้ที่มีความหมายบางอย่างแอบแฝง เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง ” ฉันจะอยู่ข้างล่างเอง !” การอยู่ข้างล่างก็ดีกว่าให้หันจื่ออี้เป็นคนรับเธอ แบบนี้ก็น่าจะเหมาะสมกว่า
“เสี่ยวถาง แม้ว่าฉันจะผอมลงกว่าเดิม แต่น้ำหนักของฉันก็ยังเหมือนเดิมนะ แขนของเธอเล็กมาก…” หันจื่ออี้กล่าว “ เธออยู่ข้างข้างบนแหละดีแล้ว เชื่อฉัน ”
หลานเสี่ยวถางไม่ได้พูดอะไร และสายตาเธอมองไปที่สือมูเฉินอย่างไม่รู้ตัว
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะปรึกษากันเรียบร้อยแล้ว เขาอยู่ข้างล่างสระ ส่วนเฉินจื่อโร่วเธอยืนอยู่ข้างสระแล้วและหันหลังให้กับสระ
เมื่อหลานเสี่ยวถางเห็นเช่นนี้ เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ? แม้ว่าเขาจะรู้ว่าสือมูเฉินเขาไม่ชอบเฉินจื่อโร่ว แต่พอคิดว่าสือมูเฉินต้องรับเฉินจื่อจื่อโร่ว เธอก็รู้สึกไม่ชอบใจทันที
“โอเค เสี่ยวถาง ฉันจะลงไปข้างล่างแล้ว” คำพูดหันจื่ออี้นี้ทำลายความคิดของหลานเสี่ยวถาง เขาไม่ได้รอคำตอบจากเธอ และกำลังเดินลงน้ำ
” ถ้าหากทุกคนเตรียมพร้อมแล้ว !” พิธีกรกล่าว “คุณต้องเชื่อใจเพื่อนร่วมทีม จะได้ทิ้งตัวลงน้ำได้อย่างสวยงาม!”
“เตรียมตัว เริ่ม!” เสียงสโลแกนดังขึ้น และบริเวณโดยรอบก็เงียบลง
ไม่นานก็มีเสียงตกลงน้ำและเสียงเชียร์จากผู้ชมทางฝั่ง
เมื่อได้ยินว่ามีคนล้มลงทีละคน หลานเสี่ยวถางรู้สึกกังวลเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะมองเฉินจื่อโร่วอีกครั้ง
เธอเห็นว่าเฉินจื่อโร่วทิ้งตัวลง เธอไม่มีความคิดใดๆ ทันใดนั้นในหัวของเธอก็ว่างเปล่า เธอล้มลงในทันที
ในขณะที่ทิ้งตัวลง หลานเสี่ยวถางรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นหลังของเธอก็ถูกใครบางคนรับไว้
“เสี่ยวถาง ขอบคุณที่เชื่อใจฉัน ” หันจื่ออี้ยิ้มจนแก้มปริ
หลานเสี่ยวถางรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ” เมื่อกี้ฉันล้มลงมาโดยไม่ได้ตั้งใจต่างหาก … ”
ในขณะนี้ เธอหันไปมองเฉินจื่อโร่วที่ยืนอยู่ในน้ำมีใบหน้าและผมที่เปียกไปด้วยน้ำ ท่าทางของเธอก็ดูโกรธเล็กน้อย?
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทุกคนก็แข่งขันเกมกันเสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อย พิธีกรและกรรมการเดินมาบอกทุกคนว่า “เอาล่ะ ทุกคนจบเกมแล้ว เรามาเลือกคู่ที่สวยที่สุดกันเถอะ!”
ขณะพูด เขาเดินไปถึงที่หร่วนฉีกับสือเพ่ยหลินและพูดว่า “นี่เป็นคู่แรกที่ลงน้ำ และท่าทางของพวกเขาดูเป็นธรรมชาติ ดังนั้นพวกเขาจึงเป็นผู้ชนะ!”
จากนั้นกรรมการก้เดินไปถึงเฉินจื่อโร่วและถามว่า “คุณเฉิน คุณโอเคไหม? ”
หลานเสี่ยวถางไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินจื่อโร่วถึงต้องไม่โอเค เธอกำลังจะถามคนข้างๆ แต่เธอก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งพูดว่า “ดูเหมือนว่าพวกเราทุกคนจะมีคนรับอยู่ข้างล่าง แต่น่าอายนิดหน่อย มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีใครรับไว้ ”
หลานเสี่ยวถางกะพริบตา ในใจของเธอเต็มไปด้วยความงุนงงและเธออดไม่ได้ที่จะมองสือมูเฉินด้วยความแปลกใจ
ดูเหมือนเขาจะสังเกตเห็นว่าเธอกำลังมอง เขาจึงหันมามองเธอ
ทันทีที่สือมูเฉินหันมามอง เธอก็ยิ้มให้เขาด้วยความดีใจและขอบคุณ
ใจลึกๆของหลานเสี่ยวถางรู้สึกโล่งใจมาก เธอรู้สึกขอบคุณมากที่สือมูเฉินช่วยเธอแก้แค้นอีกครั้ง!
แม้ว่ามันจะดูธรรมดา แต่ก็เจ๋งจริงๆ!
อย่างไรก็ตาม สือมูเฉินหันมองมาที่หลานเสี่ยวถาง แต่สายตากลับว่างเปล่า
ในเวลานี้ กรรมการเดินมาถึงหลานเสี่ยวถางอีกครั้งแล้วพูดว่า: “แม้ว่าคุณหลานจะไม่ใช่คนแรกที่ทิ้งตัวลงไป แต่เธอก็เป็นคนที่สง่างามที่สุดในบรรดาผู้เข้าแข่งขันทั้งหมด! และเธอทิ้งตัวลงมาได้อย่างมั่นคง ดังนั้นเธอจึงชนะเช่นกัน !”
หลานเสี่ยวถางเข้าใจว่าทำไมท่าทางของเธอถึงสง่างามที่สุด เป็นเพราะเธอหยุดคิดในทันทีแล้วล้มลงมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นท่าทางของเธอจึงดูเป็นธรรมชาติที่สุด
ถัดไป กรรมการเลือกผู้ชนะอีก สองสามคู่แล้วพูดว่า “หนุ่มหล่อสาวงามพวกนี้ล้วนเป็นผู้ชนะในมินิเกมแรกของเราวันนี้ ดังนั้นรางวัลคือตั๋วหนังพิเศษ!”
อีกด้านหนึ่ง หันจื่ออี้ถือตั๋วหนังมาให้หลานเสี่ยวถางและพูดว่า ” เสี่ยวถาง เมื่อกลับถึงบ้าน เราไปดูหนังกัน !”
“ฉันมักจะยุ่งมากๆ ” หลานเสี่ยวถางตอบกลับ “ฉันต้องเข้าร่วมเขียนโปรแกรม ในระหว่างวันและฉันต้องเรียนใบขับขี่ ดังนั้นฉันจึงไม่มีเวลา ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันยกตั๋วหนังให้คุณ คุณหาคนอื่นไปดูหนังเป็นเพื่อนคุณแทนละกัน !”
สีหน้าของหันจื่ออี้เริ่มแข็งทื่อเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยิ้ม “ไม่เป็นไร รอจนกว่าเธอจะว่าง ตั๋วอยู่ได้ถึงครึ่งปี ”
หลานเสี่ยวถางไม่ได้พูดอะไรอีก ขณะนี้พิธีกรได้ประกาศว่าจะเข้าสู่เกมถัดไป ” เมื่อกี้มันเป็นเพียงการทดสอบความไว้วางใจของทุกคนในการดูแลซึ่งกันและกัน และเกมต่อจากนี้เป็นเกมวัดความสามัคคีของทุกคน”
หลังจากนั้น เขาเปิดคอมพิวเตอร์ เชื่อมต่อโปรเจคเตอร์ และพูดว่า ” เกมนี้ง่ายมาก คนหนึ่งทำท่าทางอีกคนหนึ่งทาย ซึ่งเรามีเวลาจำกัด ทีมที่ทายได้เยอะที่สุด เป็นฝ่ายชนะ!”
เริ่มจากหมายเลขแรก สือมูเฉินกับเฉินจื่อโร่ว
เฉินจื่อโร่วทำท่าทาง และสือมูเฉินเป็นคนทาย ทั้งสองร่วมมือกันได้ค่อนข้างดี ภายใน 5 นาที สือมูเฉินทายถูกไป 7 ข้อ
คู่ถัดมา ทายถูกไปแค่ 3 ข้อ
หลานเสี่ยวถางอยู่ในอันดับสาม หันจื่ออี้ทำท่าทางและเธอเป็นคนทาย
ไม่รู้เป็นเพราะว่าพวกเขาเคยรู้จักกันมาหลายปีหรือเปล่า ? หันจื่ออี้เริ่มทำท่าทาง หลานเสี่ยวถางก็ทายได้ในทันที
“ดูเหมือนว่าประธานหันกับหลานเสี่ยวถางของเราจะสามัคคีกันได้ดี!” พิธีกรกล่าวอย่างตื่นเต้น “ก่อนหน้านี้ ไม่เคยมีใครทายได้ถึง 10 ข้อ แต่ครั้งนี้ทั้งคู่ทายได้ถึง 11 ข้อ! สร้อยคอคู่กุญแจล็อกสีทองนี้คงต้องยกให้พวกคุณสองคน!”
เมื่อพูดจบ เจ้าภาพก็หยิบกล่องยื่นให้ทั้งสอง
หลานเสี่ยวถางเปิดออกและพบว่าเป็นสร้อยลูกกุญแจสีทองหนึ่งอันอยู่ข้างใน ส่วนของหันจื่ออี้เป็นสร้อยแม่กุญแจสีทองอยู่ข้างใน
“มันเป็นสร้อยคู่แม่กุญแจและลูกกุญแจ เสี่ยวถาง ทำไมเธอไม่สวมล่ะ ” ขณะที่หันจื่ออี้พูด เขาก็สวมสร้อยคอไว้ที่คอของเขา
“คุณหลาน ประธานหันของเราใส่สร้อยกุญแจทองแล้ว คุณควรใส่มันด้วย!” พิธีกรกล่าว ดังนั้นทุกคนที่อยู่ด้านก็แซวเธอและให้หลานเสี่ยวถางสวมมัน
ในสถานการณ์แบบนี้ถ้าหลานเสี่ยวถางไม่ให้ความร่วมมือ ก็เท่ากับไม่ให้เกียรติหันจื่ออี้ อีกอย่างเขาเป็นประธานบริษัท เว้นแต่ว่าเธอไม่ต้องการทำงานที่นี่ต่อไปแล้ว
หลานเสี่ยวถางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องห้อยกุญแจไว้รอบคอของเธอ
ในใจเธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอรู้สึกว่ามีคนกำลังมองเธอ เธอจึงหันไปมองและพบว่าสือเพ่ยหลินหรี่ตามองเธออยู่
ก่อนหน้านี้ที่ทั้งสองบริษัทได้ทำสัญญากัน จริงๆ แล้วสือเพ่ยหลินยังไม่ได้รู้จักหันจื่ออี้เลย และเวลานั้นหันจื่ออี้ยังไม่กลับจากต่างประเทศ
เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้ ที่ได้รับรูปถ่ายมา คนในรูปคือหันจื่ออี้ และตอนนี้นี่เองถึงได้รู้ว่า ผู้ชายในคืนนั้นคือใคร
ดังนั้น เมื่อได้รับคำเชิญ เขาจึงรีบตอบกลับในทันทีว่าจะเข้าร่วม และตั้งใจส่งคำเชิญให้สือมูเฉิน และบอกเป็นนัยว่าหันจื่ออี้ก็อยู่ที่นั่น
ในขณะนี้นี่เอง รู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างหลังเขากำลังดึงเขา สือเพ่ยหลินหันมามองจึงพบว่าเป็นเฉินจื่อโร่วและเธอยังมองเขาด้วยท่าทีที่ไม่พอใจ
“เป็นอะไร ?” สือเพ่ยหลินพูด นับวันเขายิ่งเฉยชากับเฉินจื่อโร่ว
“พี่เพ่ยลิน คืนนี้พี่พักอยู่ที่ไหน ฉันไปหาคุณดีไหม? ” เฉินจื่อโร่วพูดอย่างอ่อนโยน
สือเพ่ยหลินขมวดคิ้วแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาสังเกตเห็นว่าหลานเสี่ยวถางกำลังคุยกับ หันจื่ออี้ ในใจของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เมื่อพูดกับเฉินจื่อโร่วจึงกลายเป็นเสียงกระซิบเบา ๆ ว่า “ฉันอยู่ที่วิลล่า 101 ติดกับชายทะเล คืนนี้ฉันจะรอเธอ”
ดวงตาของเฉินจื่อโร่วเป็นประกาย “ตกลง”
“เอาละ เกมที่สามของเราคือ ทั้ง 24 คนจะเข้าร่วมด้วยกัน ชื่อของเกมคือ ไข่มุกราตรี” พิธีกรกล่าว “ทุกคน ไข่มุกราตรีที่ปรากฏอยู่บนโปรเจคเตอร์เป็นเป้าหมายของเราในคืนนี้ มันอาจจะอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งของรีสอร์ต กฎกติกาง่ายมาก ซึ่งกลุ่มไหนหาได้ก่อน กลุ่มนั้นจะได้รางวัลไป!”