บทที่ 422 มัจฉาสัตมายายอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมเสียยิ่งกว่าวัว!
อาณาจักรเก้าตอนบนอยู่เหนือกว่าอาณาจักรนับหมื่นอาณาจักร เป็นที่รู้จักกันดีในฐานะเก้าอาณาจักรทรงพลังที่สุด เผ่าที่สามารถปกครองดินแดนเหล่านี้ได้ ย่อมต้องน่าหวั่นเกรงเกินกว่าจะจินตนาการได้!
แม้เผ่าอสูรฟ้าชิงหนิวอย่างมันมีสายเลือดกล้าแกร่ง บรรพบุรุษถึงกับเคยถูกจัดให้เป็นหนึ่งในสิบอสูรร้ายบรรพกาล แต่หากนำไปเปรียบเทียบกับเผ่าผู้ปกครองเก้าอาณาจักรตอนบนแล้ว อสูรฟ้าชิงหนิวนับว่าต่างชั้นกันเกินไปจนไม่อาจเทียบได้!
แม้ว่าจะเป็นสิบอสูรร้ายบรรพาลที่แท้จริง เกรงว่าก็ยังยากที่จะเปรียบเทียบ
เผ่ามัจฉาสัตมายาที่สามารถปกครองเก้าอาณาจักรตอนบนได้ ต้องทรงพลังมากอย่างแน่นอน!
แม่ชิงหนิวตกใจ กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกชิงหนิว
คนโบราณเคยกล่าวเอาไว้ว่าลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือ!
“กลับมาเร็ว!”
“อย่าไปยุ่งกับปลาตัวนั้น!”
พ่อของลูกชิงหนิวและผู้อาวุโสสูงสุดชิงหนิวจดจำมัจฉาสัตมายาได้ จึงรีบตะโกนเรียกลูกชิงหนิวให้กลับมาด้วยความเป็นห่วง
พวกมันต้องการจะวิ่งไปพาลูกชิงหนิวกลับมา
ทว่าพวกมันมีเชือกที่ท่านเซียนคล้องเอาไว้ ทำให้พวกมันไม่มีทางหลุดออกมาได้
“ไม่เป็นไร ข้าแค่จะไปดู ไม่ก่อปัญหาแน่!”
ลูกชิงหนิวหันกลับมาพูดก่อนจะวิ่งต่อ
บุ๋ง บุ๋ง~
พี่ใหญ่ พวกเราช่วยท่านได้นะ!
พวกเราช่วยส่งท่านออกไปได้!
ปลาตัวอื่น ๆ ในถังน้ำกล่าวกับมัจฉาสัตมายา
หลังจากมัจฉาสัตมายาถูกลั่วสุ่ยยอมรับ สถานะของมัจฉาสัตมายาในหมู่ปลาเหล่านี้ก็นับได้ว่าสูงที่สุด ทำให้พวกมันทั้งหมดต่างพากันประจบประแจงมัจฉาสัตมายา
ดี!
มัจฉาสัตมายาเอ่ย
ก่อนหน้านี้มีปลาที่กระโดดออกจากถังน้ำด้วยตนเอง หลังจากนั้นมันก็ถูกพลังในลานเล็กสังหารทิ้ง
ทว่ามันที่ออกไปหลายครั้งกลับไม่เคยพบกับเหตุการณ์เช่นนั้น
อาจเป็นเพราะมันถูกลั่วสุ่ยยอมรับ พลังในลานเล็กก็เลยดูคล้ายจะ ‘ยอมรับ‘ มันไปด้วย
แต่มันเองก็ไม่กล้าจะยุ่งวุ่นวายหรือแตะต้องสิ่งใดในลานเล็ก
มันไม่สามารถแน่ใจได้ว่าพลังในลานเล็กจะยอมรับมันจริงหรือไม่ หากมันไปแตะสิ่งใดแล้วไม่ได้รับการยอมรับจริง พลังในลานคงจะระเบิดออกมาแล้วสังหารมันทันที!
เมื่อถึงตอนนั้น เกรงว่ากระทั่งลั่วสุ่ยก็ไม่อาจช่วยมันได้!
บุ๋ง บุ๋ง~
ปลาในถังร่วมมือกันดันช่วยส่งมัจฉาสัตมายาออกไปอย่างรวดเร็ว
มันสะบัดตัวไล่หยดน้ำออกไป
แม้ออกจากถังน้ำมาได้ พลังของมันก็ฟื้นคืนกลับมา
มันนอนอาบแดดสบายใจอยู่บนแท่นบันไดหิน
แม้ว่ามันจะเป็นปลา ชื่นชอบน้ำเป็นที่สุด แต่ถังน้ำขนาดเพียงแค่นั้นก็ทำให้มันรู้สึกเบื่อหน่ายอึดอัดมานานแล้ว การออกมาอาบแดดยามนี้จึงไม่ได้ทำให้มันรู้สึกอะไรนอกจากสบายเป็นอย่างมาก
ทว่าในขณะที่มันกำลังอาบแดดอยู่ ก็พลันรู้สึกว่ามีเงาทาบลงมา
“อ่า เจ้าปลาตัวน้อยออกมาอาบแดด ไม่กลัวจะขาดน้ำตายหรืออย่างไร”
ลูกชิงหนิววิ่งเข้ามามองดูมัจฉาสัตมายาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทั้งยังยกตัวมัจฉาสัตมายาขึ้นมาสำรวจไปมา
แม้ว่ามันยังเด็กแต่ก็ยังเข้าใจเรื่องราวต่าง ๆ ไม่น้อย ยิ่งสายเลือดแข็งแกร่งยิ่งน่าพิศวง มีความรู้จำนวนมากถูกถ่ายทอดผ่านจิตสำนึก
ที่แท้ที่มันรู้สึกว่าท้องฟ้ามืดลง ก็เพราะลูกชิงหนิวบังแสงอาทิตย์!
แค่บังแสงก็บังไปเถอะ แต่ลูกชิงหนิวตนนี้ถึงกับกล้ายกมันขึ้นมา!
เจ้าเด็กนี่!
มัจฉาสัตมายาโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที
อะไรกัน เจ้าเพิ่งมาอยู่ที่นี่กลับกล้ามาก!
ถึงแม้เจ้าจะเป็นวัวของท่านเซียน
แต่ก็…ทำเช่นนี้ไม่ได้!
อย่างน้อย…อย่างน้อยมันก็เป็นสมาชิกเก่าของบ้านหลังนี้!
ต้องเคารพมันเข้าใจหรือไม่!
“ลูกอย่าไปยุ่ง รีบวางลงเดี๋ยวนี้!”
เมื่อเห็นลูกชิงหนิวยกมัจฉาสัตมายาขึ้นมา แม่ชิงหนิวก็กระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นอะไรหรอกท่านแม่ ข้าบังเอิญเห็นว่ามันกระโดดออกมาจากถังน้ำ ปลาจะตายถ้าขาดน้ำ ข้าเลยจะส่งมันกลับลงไป!”
ลูงชิงหนิวยิ้มกว้าง ยกมัจฉาสัตมายาเตรียมจะส่งมันกลับลงไปในถังน้ำ
ปลาจะตายถ้าขาดน้ำ?
เหลวไหล!
เจ้าทำเหมือนข้าเป็นเพียงปลาธรรมดาอย่างนั้นหรือ!
มัจฉาสัตมายาขยับตัวพร้อมพลังที่พุ่งออกมากระแทกลูกชิงหนิวจนกระเด็นไปอีกทาง
ไม่ง่ายเลยสำหรับมันที่จะได้ออกมาจากถังน้ำ มันยังไม่ทันเพลิดเพลินจนพึงพอใจจะปล่อยให้ตนเองถูกลูกชิงหนิวส่งกลับลงไปในถังน้ำได้อย่างไร?
ไม่มีทางเสียหรอก!
เวลาที่ออกมาได้ของมันมีอยู่อย่างจำกัด!
“อ๊ะ ปลาตัวนี้แข็งแรงมาก!”
ลูกชิงหนิวที่กระเด็นออกไปไกลตกใจจนรีบวิ่งกลับไปหาแม่ชิงหนิว
กล่าวว่าลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือ นั้นหมายถึงลูกวัวที่เพิ่งเกิดไม่รู้ว่าเสือทรงพลังเพียงใด จึงเกิดความอยากรู้อยากเห็น ไม่มีความเกรงกลัว
“รู้หรือยังว่าพี่ใหญ่มัจฉายอดเยี่ยมเพียงใด!”
ปลาสัตมายาแย้มยิ้มภาคภูมิใจ
เดี๋ยวก่อน…
พี่ใหญ่มัจฉา!?
ดวงตาเล็ก ๆ ของมันกลอกไปมาราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนที่มันจะลอยไปยังลานเล็กไปอยู่ต่อหน้าชิงหนิวทั้งสี่ตัว
“เด็กน้อยไม่รู้ความ โปรดอย่าถือสามันเลย!”
ผู้อาวุโสสูงสุดชิงหนิวรีบเอ่ยขึ้นมา
“แค่ก แค่ก”
มัจฉาสัตมายาตั้งใจกระแอมไอออกมาสองครั้งก่อนกล่าว “คน ไม่สิ มัจฉาผู้ยิ่งใหญ่เช่นข้าไม่อยากจะถือสาอะไรพวกเจ้า แต่ว่า พวกเจ้าเพิ่งจะมาที่นี่ ข้าในฐานะสมาชิกเก่าของบ้านจึงจำเป็นต้องบอกกฎกับพวกเจ้า”
“อ่า? ยังมีกฎด้วยหรือ?”
ผู้อาวุโสสูงสุดคาดไม่ถึง
“ย่อมต้องมี! พวกเจ้าเพิ่งมาจึงยังไม่รู้ย่อมเป็นเรื่องปกติ”
มัจฉาสัตมายาเอ่ย “ข้าจะบอกกับพวกเจ้า ในบ้านของพวกเรา ท่านเซียนคือเจ้านายใหญ่ รองลงมาคือพี่สาวลั่วสุ่ย ส่วนข้านับเป็นที่สาม! พวกเจ้าเพิ่งมาอยู่ที่นี่ดังนั้นต้องกลายเป็นลำดับสุดท้าย เข้าใจหรือไม่”
“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว!”
ผู้อาวุโสสูงสุดรีบพยักหน้ารับ
แม้ว่ามันจะไม่รู้ว่าลั่วสุ่ยคือผู้ใด แต่มันก็พอจะคาดเดาได้ว่าลั่วสุ่ยน่าจะเป็นแมวสีขาวตัวนั้น
“เข้าใจแล้วก็ดี”
มัจฉาสัตมายาแสร้งวางมาดผู้อาวุโส “ข้ากับพี่สาวลั่วสุ่ยมาก่อนพวกเจ้า ทั้งยังเป็นที่โปรดปรานของท่านเซียน หลังจากนี้พวกเจ้าต้องเรียนรู้ที่จะเคารพข้าและพี่สาวลั่วสุ่ย”
“ควรจะเป็นเช่นนั้น!”
ผู้อาวุโสสูงสุดชิงหนิวยิ้มรับ เข้าใจการปฏิบัติตนเป็นอย่างดี
อย่างไรเสียพวกมันก็มาหลังสุดจริง ๆ มัจฉาสัตมายาและแมวขาวมาก่อนพวกมัน ดังนั้นย่อมได้รับความโปรดปรานจากท่านเซียนมากกว่า
“อืม อย่างน้อยพวกเจ้าก็เข้าใจเรื่องต่าง ๆ ได้รวดเร็ว”
มัจฉาสัตมายากล่าว “ถ้าเช่นนั้น ก่อนอื่นเลยก็ให้ข้าดื่มนมเสีย”
มันเองก็อยากจะลิ้มลองนมที่ท่านเซียนชื่นชอบด้วย มันไม่กล้าแตะต้องสิ่งของในลานเล็ก แต่กับชิงหนิวทั้งสี่ตนนั้นแตกต่างออกไป หากได้นมจากแม่ชิงหนิวมาดื่มบ้างก็คงจะดีไม่น้อย
นี่มัน…สุดยอด!
อ่า ไม่สิ นี่มันยอดเยี่ยมเสียยิ่งกว่าวัว*[1]!
ด้านในถังน้ำ ปลาตัวอื่นล้วนชื่นชมมัจฉาสัตมายาเป็นอย่างมาก
มัจฉาสัตมายาช่างยอดเยี่ยมเสียจริง สามารถยกระดับสถานะตัวเองขึ้นได้ในทันใด
แม้มัจฉาสัตมายาจะมีไมตรีไม่เลวกับลั่วสุ่ย แต่ทว่าก็ยังเป็นเพียงปลาที่รอเชือด อาจถูกท่านเซียนฆ่าได้ทุกเมื่อ
สถานะดังกล่าวจะเทียบกับชิงหนิวทั้งสี่ตนได้อย่างไร?
แต่มัจฉาสัตมายาช่างยอดเยี่ยม ชิงลงมือก่อนที่พวกชิงหนิวจะรู้
วิธีนี้ช่างยอดเยี่ยม!
ไม่ยอมรับก็ไม่ได้แล้ว!
อสูรฟ้าชิงหนิวทั้งสี่ตนเพิ่งมาที่นี่ ดังนั้นพวกมันจึงยังไม่รู้ว่าเหล่าปลาในถังน้ำล้วนถูกท่านเซียนจับมาให้ลั่วสุ่ยกิน
ถ้าหากพวกมันรู้ พวกมันยังจะหวาดกลัวมัจฉาสัตมายาอีกหรือ?
[1] ยอดเยี่ยมเสียยิ่งกว่าวัว (比牛还要牛) เป็นการเล่นคำ หมายถึง ยอดเยี่ยมเสียยิ่งกว่ายอดเยี่ยม (ประมาณว่า ยอดเยี่ยมชุปแป้งทอด)