84 และจากนั้นไปยังดินแดนซิวเวอร์
“――ขอบคุณทุกท่านที่รับฟังกันอย่างสงบ ถ้าเช่นนั้น คัมไป！”
ผู้คนมากมายตะโกนคัมไปตอบกลับเสียงของคุณพ่อ ส่วนฉันยังได้ถือแก้วน้ำผลไม้ต่อไป
ปาร์ตี้ส่วนตัวเริ่มต้นขึ้นในบรรยากาศที่เป็นกันเองภายใต้แสงไฟเวทมนตร์ที่ลอยอยู่
พ่อครัวของตระกูลลิสตันที่ไม่ค่อยได้เห็นหน้ามากนักกำลังย่างเนื้อและผักบนแผ่นเหล็กที่เตรียมไว้ด้านนอก สาวใช้รีบนำอาหารและเครื่องดื่มมาบริการให้แขก
นี่ไม่ใช่ว่าเป็น……วันสุดท้ายของการทำงานของฉัน แต่ถ้าถามถึงความหมายคร่าว ๆ นี่เป็นบาร์บีคิวที่จัดขึ้นในสวนของคฤหาสน์ตระกูลลิสตัน
พ่อแม่ดูเหมือนอยากจะไปเที่ยวกับพี่ชายและกับฉัน แต่ก็เป็นไปไม่ได้เนื่องจากตารางงานของทั้งฉันและของพวกเขา
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ฉันจึงแนะนำให้ทำบาร์บีคิวกัน อย่างน้อยก็เป็นความทรงจำของครอบครัว
ในทีแรกที่มีการพูดคุยกันว่าจะทำกันแค่ในครอบครัว แต่ถ้าถือว่าเป็น「วันสุดท้ายของการทำงานของฉัน」ก็น่าจะดีเหมือนกันคนอื่น ๆ ก็จะได้หยุดพักชั่วคราวไปด้วย ――เมื่อฉันพูดอย่างนั้น ก็มีการตัดสินใจว่าจะให้คนนอกจะเข้าร่วมด้วย
แขกเป็นคนจากสถานีออกอากาศ
ตอนนี้มีทั้งเฮงซวยริโอ้ ทีมงานถ่ายทำที่บางทีฉันอาจจะรู้จักกันดียิ่งกว่าพ่อแม่ของตัวเอง
นอกจากนี้ยังมีสมาชิกของแผนกวางแผน และกองบรรณาธิการซึ่งฉันไม่เคยพบมาก่อนเว้นแต่จะมีโอกาสเช่นนี้ เป็นการรวมตัวที่ค่อนข้างใหญ่ทีเดียว
ยังไงก็ตาม มีพนักงานของสถานีออกอากาศจำนวนมากที่มาจากสามัญชน ดังนั้นจึงมีการแนะนำให้พวกเขาแต่งกายแบบสบาย ๆ เพราะนี่ไม่ใช่งานชุมนุมที่เป็นทางการของขุนนาง
ดังนั้นนี่จึงเป็นเหมือนแค่ปาร์ตี้ภายในเท่านั้น ――พูดอีกนัยหนึ่งให้ตรงประเด็นการจัดงานด้วยความหวังดีจากผู้บริหารระดับสูงขององค์กร
หลังจากสองสัปดาห์ของตารางงานที่แน่นเอียดเป็นฆาตกรที่มีแต่จะแน่นขึ้นในแน่นขึ้น ในที่สุดพวกเราก็รอดมาจนถึงวันนี้ที่รอคอยได้
ยังไงก็ตาม ฉันถูกเจ้าใบหน้าฉูดฉาดนั้นบังคับให้ทำงานเป็นเวลานาน และในท้ายที่สุดฉันต้องถ่ายทำไปถึงสามสิบเจ็ดงาน แม้ว่าฉันจะจำไม่ได้ว่าการถ่ายทำครั้งแรกเป็นยังไง แต่ความแค้นของฉันที่มีต่อเบนเดริโอ้ก็เพิ่มขึ้น ฉันอยู่ในสภาพจิตใจที่บิดเบี้ยวเล็กน้อย
ฉันคิดว่าเป็นจำนวนงานที่มากผิดปกติ จนทำให้ฉันคิดว่าเขากะที่จะเอาชีวิตฉันเลยจริง ๆ
ฉันมีความมั่นใจในความแข็งแกร่งทางร่างกายในระดับหนึ่ง แต่จิตใจ……หัวใจของฉัน หัวของฉัน และส่วนที่ฉันไม่สามารถฝึกได้นั้นส่งเสียงสะท้อนกันหมด
ฉันหวังว่าจะมีการต่อสู้แบบเอาชีวิตถึงตาย และค่อนข้างชอบสถานการณ์ที่รุนแรงซึ่งการตัดสินผิดไปเพียงชั่ววูบก็อาจนำไปสู่ความตาย……แต่ว่าฉันไม่อยากใช้พลังใจไปกับเรื่องแบบนี้ รู้สึกเหมือนพลังใจอีกส่วนถูกดูดออกไปจนแห้งเหี่ยว
และการที่ฉันไม่ว่างก็หมายความว่าทีมถ่ายทำที่ต้องทำงานร่วมกันก็ยุ่งเช่นกัน
ความยุ่งของพวกเขาเพิ่มขึ้นตามสัดส่วนหกับความยุ่งของฉัน
เพราะแน่นอนว่า การถ่ายทำของฉันไม่ใช่งานเดียวของพวกเขา ยังมีเรื่องอื่น ๆ ที่ต้องทำไปด้วย
พอลองคิด ๆ ดูแล้ว พวกเขาอาจจะลำบากกว่าฉันมาก
“――เนียจัง！ จบแล้วสินะ！ ในที่สุดก็จบแล้ว！”
อย่าร้องไห้สิทีมเมคอัพ จากประสอบการณ์เดียวกันที่ผ่านมาทำให้พวกเราสามารถปรับจูนเข้าหากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ ฉันอยากร้องไห้ตามแล้ว คุณจะทำให้ฉันร้องไห้ในงานปาร์ตี้งั้นเหรอ
“――จบแล้วสินะ！ พวกเรารอดแล้ว！ เนียจัง พวกเรารอดแล้วสิน๊า！”
อย่าร้องไห้สิทีมช่างกล้อง ……ฉันคิดว่าพวกเราคงตายไปด้วยกันแล้ว พยายามีชีวิตรอดในแต่ล่ะวันโดยคิดว่าต้องถูกฆ่าจากความยุ่งกันแล้ว
“――ฮือออออออออ……ฮาาาาาาาาา……กลับบ้านได้แล้ว…….”
อย่าร้องไห้สิผู้กำกับ ……คุณทำงานได้ดีแล้ว ขอฝากทักทายลูกสาวของคุณด้วยนะ
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว พวกผู้ใหญ่จากทีมถ่ายทำที่ต่อสู้เคียงข้างฉันก็มารุมล้อมฉัน น้ำตาไหลแล้วก็ร้องไห้ หยุดนะ ฉันก็จะร้องแล้วเหมือนกัน ฉันก็ร้องได้ใช่ไหม ได้ใช่ไหม?
……จบแล้วล่ะ……
……จบแล้ว จริง ๆ จบแล้วจริง ๆ ……อึก น้ำตาจะไหล……
สามสิบเจ็ดงานบ้าอะไรกัน
เขาบังคับให้ฉันทำอะไรมาหลายอย่างอย่างรวดเร็วจนฉันจำอะไรไม่ได้เลย
“…….เบนเดริโอ้”
ติ๊ก
ดุจหยาดฝนแรกที่โปรยปรายฝืนดิน หยาดหยดเล็ก ๆ เล็ก ๆ ฉัน
“「――ไม่มีวันยกโทษให้เด็ดขาด」”
ทุกคนในกองถ่ายพูดพร้อมเพรียงกัน
――พวกเราสามารถรอดชีวิตจากตารางงานฆาตกรรมมาด้วยคำเวทมนตร์นี้
แม้ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก
ฉันไม่รู้ว่าทุกข์ทรมานใจแค่ไหน แต่ยังไงก็ตาม เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก
เป็นเวลาที่น้ำตาไหลโดยไม่ต้องมีเหตุผล
เป็นช่วงเวลาที่อยากจะเจอครอบครัวมาก
เป็นช่วงเวลาที่ถูกกระตุ้นให้หนีจากทุกสิ่ง
เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนไล่ล่าหาทางหลบหนี
เป็นช่วงเวลาที่ได้ยินเสียงหัวใจดังลั่นเอี๊ยดอ๊าดและกรีดร้อง
แต่โดยการสาปแช่งเบนเดริโอ้จึงทำให้พวกเราทุกคนผ่านมาได้
――จะยกโทษให้ได้ไหม จะให้อภัวเขาได้ไหม
“ย้า เนียจัง！ ทำได้ดีมากเลยน๊า！”
พอพูดถึงก็โผล่มาเลย เบนเดริโอ้โผล่มาพร้อมหน้าฉูดฉาดที่ฉันอยากจะต่อย！ อยากต่อย！
“……ฮ่าๆๆๆ แล้วเจอกัน”
ดูเหมือนเขาจะเดาอะไรบางอย่างได้……หรือพูดให้ถูก เขารีบจากไปเพราะสายตาขุ่นเคืองจากผู้คนรอบข้างรวมถึงตัวฉันด้วย หรืออาจเป็นเพราะทุกคนกำลังร้องไห้อยู่
――ไม่ให้อภัยเด็ดขาด ไม่ยกโทษให้เขาเด็ดขาด
ฤดูร้อนนี้ ความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นก่อตัวขึ้นในทีมงานถ่ายทำ――ความแค้นที่มีต่อเบนเดลิโอ้ก็เพิ่มขึ้นราวกับภูเขา
ม๊า ก็เป็นเรื่องตลกที่จริงจังสักเก้าในสิบส่วนเอง
ด้วยเหตุนี้การถ่ายทำของดินแดนลิสตันจึงสิ้นสุดลง
สำหรับเบนเดริโอ้จนถึงตอนนี้ฉันไม่มีอะไรนอกจากความไม่พอใจ แต่เหตุผลที่ฉันยังสามารถยอมรับได้ก็เพราะ ฉันเห็นด้วยกับคำพูดของเขาที่ว่า 「ตอนนี้เป็นเวลาขาย」
การออกอากาศเรื่องราวภายในสถาบันซึ่งไม่เคยได้เห็นมาก่อน และความจริงที่ว่าได้เห็นลูกหลานของตัวเองที่เข้าเรียนที่นั่น
ดูเหมือนว่าทั้งสองกำลังสร้างฐานลูกค้าในแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน
เป็นตามความคาดหวังของฮิลเดโทร่า หรือเป็นไปตามเป้าหมาย
ใช่แล้ว ผู้ปกครองของเด็ก ๆ ที่สถาบันการศึกษาให้ความสนใจกันเป็นอย่างมาก และดูเหมือนว่าแผ่นคริสตัลเวทมนตร์บางส่วนจะขายได้ไปแล้ว
เบนเดริโอ้ซึ่งมองเห็นว่าตอนนี้เป็นโอกาสในการคว้าชัยชนะ จึงได้ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ คิดแผนวิธีการกระตุ้นตลาดที่มีศักยภาพด้วยการฉายภาพสะท้อนของเนีย・ลิสตัน เด็กน้อยน่ารักที่เข้าเรียนในสถานศึกษาปีนี้
ม๊า แล้วก็ไม่ใช่แค่นั้น วันหยุดยาวครั้งต่อไปที่ฉันสามารถกลับบ้านได้คือ วันหยุดฤดูหนาว ฉันจึงต้องถ่ายทำเก็บไว้ให้พอจนถึงตอนนั้น
ทว่า ก็ยังมีเรื่องที่ยัดเยียดเข้ามามากเกินไปสำหรับเวลาสองสัปดาห์ ฉันไม่มีทางยอมยกโทษเด็ดขาดไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
พวกเราเสร็จสิ้นการถ่ายทำที่ดินแดนลิสตันแล้วก็จริง แต่กำลังวางแผนที่จะไปถ่ายทำบางส่วนที่ดินแดนซิลเวอร์ซึ่งเป็นที่ตั้งบ้านเกิดของเรเลียเรด โดยเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปเช่นกัน
ตามที่คาดไว้ เพราะเขาโดนขัดขวางไม่ให้ทำเรื่องอย่างการถ่ายทำสามสิบเจ็ดงานอีก จึงทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ
“――เนียจัง รายการของน้องหมาสนุกมากเลยล่ะ”
“――นั่นสิค่ะ หนูก็สนุกเหมือนกัน ถ้าได้เสียงตอบรับเป็นอย่างดี ลองทำเป็นรายการใหม่ก็อาจจะดีเหมือนกันนะคะ”
“――ดีเลยสิ！ สาวน้อยแสนสวยเล่นกับสัตว์มีขนจากพื้นที่ต่าง ๆ ……รุ่งแน่นอน！”
นั่นคือก่อนลงมือทำ
เพราะหลังจากที่ทำแล้ว น้องหมาที่นั่นก็เกลียดฉันทันที ถ้าการพ่ายแพ้น่าหงุดหงิดนัก ฉันหวังว่าจะทำได้เร็วกว่านี้ ขัดเท้าไว้เลยสิน้องหมา
ฉันได้คุยกับคนในแผนกวางแผนซึ่งไม่ค่อยได้เจอบ่อยนัก
ทีมงานถ่ายทำและฉันยังคงพูดนินทาเบนเดริโออย่างไม่รู้จักจบสิ้น
ฉันเฝ้าดูพี่ชายซึ่งเป็นที่รักของผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
และแล้วคืนสุดท้ายที่บ้านลิสตันก็ผ่านไป
และในวันถัดมา
ฉันกับริโนกิสออกเดินทางไปยังดินแดนซิลเวอร์พร้อมพี่นีลที่ถูกขอให้ไปด้วย ถึงเขาจะทำท่าทางเป็นห่วงพ่อแม่ที่บ้านก็ตาม