บทที่ 83 บ่อยา
ดูเหมือนเขากำลังคิดอะไรอยู่
หลังจากนั้นครู่นึงเขาก็พยักหน้า: “นังหนูเจ้าพูดได้มีเหตุผลมาก แต่จากทดสอบเมื่อครู่ข้าก็เข้าใจแล้ว”
เสียงของตาเฒ่าเย่นหยุดลงทันที นัยน์ตาสองข้างก็จ้องมายังนางแบบนี้ทำให้ใจนางเต้นแทบหลุด
นี่คือสายตาอะไรอีก?
คงไม่เข้าใจอะไรผิดอีกนะ?
แต่ก็เห็นแค่ตาเฒ่าเย่นยื่นมือออกมาลูบเคราขาวๆของตนเองแล้วพูดอย่างสุขุมว่า:
“อื้ม เจ้าไม่ได้ชอบเขา!”
เมื่อคำพูดเช่นนี้ออกมา หลานเยาเยาก็พ่นลมหายใจหนักๆออกมา
ในที่สุดก็เข้าใจความหมายของนาง!
ใครจะรู้!
ตอนที่นางกำลังยิ้มแล้วยกนิ้วโป้งให้เขา ตาเฒ่าเย่นก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง: “แต่ตกหลุมรักเขาอย่างช่วยอะไรไม่ได้”
“……”คุกเข่าได้ไหม?
อะไรคือช่วยอะไรไม่ได้ ทั้งบ้านท่านหน่ะสิช่วยอะไรไม่ได้
“แหะแหะแหะ! นังหนูข้าพูดถูกใช่ไหมดูเจ้าสิเขินจนก้มหัวมิดแล้ว”
หลานเยาเยาปล่อยขาเขายืนขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำจากนั้นก็ตรวจสอบสิ่งตกแต่งของห้องหิน
“นังหนู เจ้าพูดกับข้าเร็วๆว่าเจ้าตกหลุมรักเขาแล้วใช่ไหม?”
“เจ้าอย่าไม่พูดอะไรสิ!เจ้าแค่บอกว่าข้าเดาถูกไม่ถูกแค่นั้น”
“ข้ารู้ว่าเจ้ารำคาญแค่พยักหน้าข้าก็จะไม่เป็นเหมือนแมลงวันพันรอบตัวเจ้า ‘หวี่หวี่หวี่’”
……
แต่ว่า!
ตาเฒ่าเย่นที่ทำหน้าเหมือนกับพบทวีปใหม่นั้นจะปล่อยนางไป คอยอยู่ข้างๆนางแล้วเอาแต่ถามว่าเขาเดาถูกหรือไม่
หลานเยาเยาก็ทำเขาเป็นเหมือนลมข้างหูจนสุดท้ายก็ถูกถามจนรำคาญและมองตาเฒ่าเย่นอย่างเบื่อหน่าย:
“ถูกถูกถูก ท่านทายถูก ท่านว่ายังไงก็ว่าเช่นนั้น ตาเฒ่าเย่นของพวกเราฉลาดที่สุด”
แบบนี้ก็ได้แล้วใช่ไหม?
ถ้ายังไม่ตอบอีก หัวของนางคงจะใกล้ระเบิด
“นังหนู ทำไมเจ้าตอบไวเช่นนี้! ข้ายังสามารถถามเจ้าไปได้อีกสามวันสามคืน ที่แท้เจ้าก็ปิดความคิดจริงๆของเจ้าไว้ไม่ไหวจนต้องรีบบอกข้า”
“……”
มีเต้าหู้ไหม?
นางอยากจะชนกำแพงตาย
แต่เรื่องนี้ยังไม่ทันจบ ตาเฒ่าเย่นก็ลากหลานเยาเยามาทั้งดีใจทั้งเศร้ามาไว้ตรงหน้าเย่แจ๋หยิ่ง หลังจากที่มองเย่แจ๋หยิ่งอย่างดุๆ
ก็บังคับเย่แจ๋หยิ่งยกแขนขึ้นแล้วเอามือของหลานเยาเยาวางไว้บนมือเขาจากนั้นก็ให้พวกเขาจับกันไว้แน่น
ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่หลานเยาเยาอับอายมากที่สุดในทั้งโลกก่อนและปัจจุบัน!
การฝืนทำอะไรผลมันจะไม่ดีนะอีกอย่างอับอายจะตาย
นางไม่ได้เงยหน้าแล้วก็ไม่กล้ามองสีหน้าของเย่แจ๋หยิ่งด้วย รู้สึกถึงแค่เพียงมือของเขาที่บีบนางไว้แน่น มือของเขาแข็งแกร่งและยังอบอุ่น
คำพูดน่าแปลกใจของตาเฒ่าเย่นดังมาจากข้างหู
“วันนี้ข้ายกนังหนูให้เจ้าถ้าเจ้ากล้าทำร้ายจิตใจนาง ข้าจะมาเอานางกลับไปแน่นอน แล้วให้นางหาสามีใหม่หาคนที่เหมาะสมกับนาง!”
พูดจบ!
ตาเฒ่าเย่นก็เดินไปที่ศูนย์กลางห้องหินอย่างรวดเร็วแล้วกดปุ่มเปิดปิดไว้
เห็นแบบนี้หลานเยาเยาก็รีบแกะมือของเย่แจ๋หยิ่งแต่ยังแกะไม่ออกเลยก็อดไม่ได้ที่จะมองตาเฒ่าเย่นแล้วถามว่า:
“ตาเฒ่าเย่น ท่านจะไปไหน?”
เมื่อได้ยินเสียงนางตาเฒ่าเย่นก็หันกลับมายิ้มให้นาง
“ของล้ำค่าที่ถูกฝังไว้ในราชวงศ์ก่อนถูกพบแล้ว ข้าไม่สามารถให้ของล้ำค่าพวกนี้ตกไปอยู่ในมือของราชวงศ์ปัจจุบันได้อีกหนึ่งชั่วโมงที่นี่จะถล่มลงมา ของล้ำค่าก็จะถูกฝังไปตลอดกาล. ตัวตนของข้าก็ถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว ดังนั้นก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อไป ปุ่มเปิดปิดหลักของเครื่องจักรก็ถูกเปิดแล้ว เครื่องจักรในเขาวงกตก็จะถูกปิดผนึก คนที่มีชีวิตเหลืออยู่ก็จะพบที่นี่ในไม่ช้า.ข้ามีแผนที่ของเขาวงกตอยู่หนึ่งใบมีสัญลักษณ์ตำแหน่งของสมบัติ พวกเจ้าเอาไปได้เท่าไหร่ก็เอาไป ถ้าเอาไปไม่ได้ก็อย่าอาลัยอาวรณ์
นังหนู รักษาตัวด้วย ข้าไปหล่ะ!”
พูดจบก็ไม่รอให้หลานเยาเยาบอกลา เปลี่ยนเป็นเงาขาวแล้วจากไปทิ้งไว้เพียงแผนที่เขาวงกต
“ตาเฒ่าเย่น！”
นางร้องตะโกน
เสียงก็ดังก้องอยู่ในห้องแต่ไม่ได้ยินเสียงอธิบายที่ตอบกลับมาอีกแล้ว
รวดเร็วมาก!
คนที่มาที่ห้องหินคนแรกก็คือจื่อเฟิง เขาเห็นว่าหลานเยาเยาไม่เป็นอะไรใจที่เป็นห่วงก็โล่ง
“ไปกันเถอะ!”
เย่แจ๋หยิ่งหยิบแผนที่ขึ้นมาแล้วลากนางออกจากห้องหิน จื่อเฟิงก็รีบคว้าจื่อซีที่เพิ่งตื่นขึ้นมาตามพวกเขาไป
ผ่านไปสักพัก
หลานเยาเยาก็เพิ่งได้สติกลับมาจากที่แยกกับตาเฒ่าเย่นก็พบว่าเย่แจ๋หยิ่งยังจับมือนางอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะกระแอมเบาๆจากนั้นก็คิดจะเอามือเขาออก
ครั้งนี้!
นางเอามือออกง่ายมากๆ
เย่แจ๋หยิ่งมองมาดวงตาก็ประกายความสงสัย
“เป็นอะไรไป?”
ครั้งนี้ หลานเยาเยาก็ยิ้มหวานให้เขาจากนั้นก็ชี้ไปอีกทางเดินหนึ่งถูๆมือแล้วพูดว่า:
“สมบัติอยู่ด้านนี้!”
ยังมีเวลาอีกประมาณชั่วโมง ตาเฒ่าเย่นบอกให้พวกเขาหยิบไปได้ตามใจ ถ้านางไม่หยิบไปสักหน่อยงั้นก็ต้องขอโทษเขาสิ!
“มือสองข้างของเจ้าจะหยิบไปได้เท่าไหร่? เงินทองเพชรพลอยในตำหนักข้าก็มี”
เอ่อ……
นั่นจะเหมือนกันได้อย่างไร?
อีกอย่าง นางมีระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ แม้ในระบบจะใส่ไปด้วยเครื่องใช้เวชภัณฑ์แต่ก็ยังมีที่ว่างอีกเยอะ
สามารถใส่เงินทองเพชรพลอยได้อีกมาก!
“ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการหาของหรือ?ตอนนี้ทำไมไม่หาล่ะ? บางทีสิ่งที่เจ้าหาอาจจะอยู่ในสมบัตินั้นก็ได้ ไปเถอะไปเถอะพวกเราไปเร็วเข้าเวลามีไม่มากแล้ว
ไม่เช่นนั้น ถ้ามีคนอื่นไปพบก่อนความพยายามหลายปีของเจ้าก็จะเสียแรงเปล่า?”
หลานเยาเยารู้ชัดเจน
ในเมื่อตาเฒ่าเย่นปกป้องเพื่อราชวงศ์ก่อน
ปกป้องที่นี่ ของที่สำคัญที่สุดต้องถูกเอาไปแล้วดังนั้นเขาถึงเลือกที่จะไป
แต่ว่า……
เงินทองเพชรพลอยเยอะขนาดนั้นได้มาง่ายๆ มันอยากได้มากๆ เกรงว่าคืนนี้จะนอนไม่หลับ ไปเอามาสักหน่อยเป็นการปลอบตัวเองก็ได้แล้ว!
ครั้งนี้จื่อซีที่ตามอยู่ด้านหลังพูด
“เจ้านาย ไปดูหน่อยเถอะ! ไม่แน่ของนั่นอาจจะอยู่ที่นั่น”
เย่แจ๋หยิ่งมองหลานเยาเยาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้า
ใช้เวลาสิบห้านาทีพวกเขาก็มาถึงที่เก็บคลังสมบัติ!
“ครืดด……”
ประตูหินถูกเปิดออก แสงสีทองก็พุ่งออกมาทำให้ห้องหินที่กว้างใหญ่เหลืองอร่าม
เงินทองเพชรพลอย หินหยกแล้วยังมีสมบัติหายากวางอยู่ในกล่อง ตรงกลางก็มีภูเขาเล็กๆทำจากทองคำแท่งซึ่งดูสะดุดตาเป็นพิเศษ
“ว้าว……ราชวงศ์ก่อนก็ร่ำรวยไปแล้ว!”
เมื่อพูดเช่นนั้นออกมา เย่แจ๋หยิ่งก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองนาง นัยน์ตาเขาก็วูบไหว
หลานเยาเยาวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่กี่วิต่อมาบนแขนนาง คอนางหัวนางหรือในที่ที่สามารถแขวนของได้ก็แขวนเครื่องประดับล้ำค่าเอาไว้เต็มไปหมด
นางมองร่างกายของตนเองที่แขวนของไว้เต็มอย่างมีความสุขหลังจากนั้นก็เดินไปรอบๆ จนกระทั่งตอนที่พวกเขาจะออกไปนางถึงเอาเงินทองเพชรพลอยส่วนหนึ่งเก็บเข้าระบบ
ส่วนใหญ่ก็ตื่นตาไปกับเงินทองเพชรพลอย!
ทันใดนั้น!
“อ๊ะ……”
ใต้เท้าว่างเปล่าแล้วก็ล้มลงไปในบ่อที่จุได้สองสามคนทันที กลิ่นยาแรงๆก็โจมตีเข้าจมูก……
โชคดีที่บ่อยาไม่ลึก ไม่นานนางก็ลุกยืนได้
และในตอนนี้พวกเย่แจ๋หยิ่งก็มาถึงข้างบ่อ ตอนที่เห็นนางออกมาจากในนั้นก็ต้องตกตะลึง……