ตอนที่ 113 – ของขวัญพบหน้า
รถแล่นไปทางใต้ บางครั้งบางคราวสองข้างทางจะปรากฏแท่งหินเล็ก ๆ ที่สลักตัวอักษรอย่าง “หมายเลข 18, 223” “หมายเลข 18, 224” เป็นต้นเอาไว้
เหมือนกับเป็นสิ่งของที่มีไว้แบ่งเขตแดน
หลี่ซูถงอธิบายให้ชิ่งเฉินว่า ที่นี่ยังคงอยู่ในเขตเมืองหมายเลข 18 ส่วนตัวอักษร 223 ข้างหลังก็คือหลักเขต สะดวกต่อการจำแนกทิศทาง
ตอนที่ดวงอาทิตย์ตกลง ฉินเฉิงจู่ ๆ กล่าวในวิทยุสื่อสารว่า “เย็นแล้ว กำลังจะไปถึงช่องเปิดรั้วลวดหนามข้างหน้าแล้ว เตรียมตั้งแคมป์”
ฉินอี่อี่กับฉินถงในกระบะหลังเริ่มเก็บของ
รถปิคอัพสองคนขับลงทางทางด่วน ชิ่งเฉินปิดอีรีดเดอร์ในมือ
แต่ทว่าในขณะนี้เอง ในใบไม้แห้งที่อยู่สองข้างถนนดินถึงกับมีคนที่สวมชุดลายพรางสิบกว่าคนมุดออกมากะทันหัน
บนตัวคนเหล่านี้พาดตาข่ายที่ใช้เชือกป่านถักขึ้น ช่องตาข่ายมัดกิ่งไม้ใบไม้ถี่ยิบ พรางตัวได้แกร่งสุด ๆ
ฉินอี่อี่และฉินถงเห็นคนพวกนี้ก็ไปหยิบอาวุธทันที แต่เป็นที่แน่ใจได้ว่าสายไปแล้ว พวกเขาเผยตัวอยู่ในระยะยิงของศัตรูแล้ว
กลับเห็นชิ่งเฉินจู่ ๆ เอื้อมมือไปดึงฉินอี่อี่มานั่งยอง ๆ อยู่ข้างหลังหลี่ซูถงด้วยกันกับเขา
หลี่ซูถงมองปากกระบอกปืนดำมะเมื่อมสิบกว่ากระบอกข้างนอกแวบหนึ่ง จากนั้นหันหน้ามาถามชิ่งเฉินว่า “เวลานี้ เธอไม่ควรจะแสดงออกสักหน่อย ขวางอยู่ข้างหน้าฉันอะไรงี้เหรอ”
ชิ่งเฉินกล่าวอย่างสงบนิ่งว่า “งั้นผมก็ไม่ใช่ว่าดูถูกท่านเกินไปเหรอครับ”
“เหมือนจะมีเหตุผลอยู่นิดหน่อย” หลี่ซูถงนั่งลงบนม้านั่งเล็กแล้วพยักหน้า “แต่ฉันยังรู้สึกอยู่ตลอดว่าที่ไหนไม่ถูกต้อง เสี่ยวเสี้ยวจะขวางอยู่ข้างหน้าฉัน”
“ผมไม่ได้ย้อนแย้งขนาดเขา” ชิ่งเฉินเบ้ปากพูด
จุดนี้ในใจเด็กหนุ่มคำนวณได้อย่างกระจ่างชัด การขัดเกลาและการขวางปากกระบอกปืนมีความแตกต่างในสาระสำคัญแน่นอน มีอันตรายที่ตนเองไม่อาจต้านทานจริง ๆ เวลานี้ควรจะเป็นครูที่มีฐานะแรงก์ S ไปรับหน้าสิ ตนเองอวดเก่งไปไม่มีความหมาย
เผื่อลูกกระสุนยิงโดนตนเองจะทำอย่างไร!
พูดตามจริง ชิ่งเฉินก็อยากจะดูว่ากึ่งเทพในโลกใบนี้เผชิญกับอาวุธปืนแล้วจะมีท่วงท่าอย่างไร
ขณะนี้ดูไปแล้วหลี่ซูถงคล้ายกับไม่เกรงกลัวอาวุธปืนเลย
ณ ขณะนี้เอง ฉินอี่อี่ที่นั่งยอง ๆ อยู่ข้างชิ่งเฉินเงียบ ๆ สัมผัสได้ว่าข้อศอกตนเองถูกฝ่ามือที่แข็งเหมือนคีมเหล็กจับเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่ให้ตนเองขยับส่งเดช
เด็กสาวมองใบหน้าด้านข้างของชิ่งเฉิน คิดว่าอันดับแรกสุดเด็กหนุ่มถึงกับดึงเธอมาซ่อนด้วยกัน ไม่ได้หนีเอาชีวิตรอดไปเพียงลำพัง
นอกรถมีคนตะโกนว่า “ยกสองมือขึ้นสูง คนที่ขับรถดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถ เอามือวางไว้ตรงที่เหล่าจื่อเห็นได้ คนที่แขนมีอวัยวะจักรกล ม้วนแขนเสื้อขึ้นให้เหล่าจื่อ!”
ชายชราฉินเฉิงลงจากรถช้า ๆ “เหล่าจางอยู่รึเปล่า เป็นคุณเหรอเหล่าจาง ผมคือฉินเฉิง!”
“แม่ง ทำไมถึงเป็นเฒ่าทารกแกซะได้” ในกลุ่มคนชุดพราง ชายกลางคนหนึ่งคนถือปืนเดินออกมาช้า ๆ “ทำไมแกมาก่อนเวลาล่ะ ไม่ใช่ว่านัดกันไว้อีกหลายวันเหรอ โอเค เก็บปืนไปให้หมด”
ชิ่งเฉินได้ยินคำพูดนี้แล้วก็อึ้งไป เขามองไปทางฉินอี่อี่ที่อยู่ข้าง ๆ “คนพวกนี้คือ?”
เด็กสาวรับรู้ได้ถึงสายตาของเด็กหนุ่ม หน้าแดงขึ้นมาทันที “เอ๊ะ? อะไรนะ?”
“คนพวกนี้เป็นใคร” ชิ่งเฉินถามซ้ำ
ฉินอี่อี่ได้สติกลับมา “จางถงต้าน พวกเขาเป็นชาวป่า คนรู้จักเก่าแก่ของพ่อฉัน แต่คนพวกนี้ใจโหดเหี้ยมฝีมืออำมหิต ก็เลยไม่สามารถไว้วางไปซะทั้งหมด”
เวลานี้ ฉินเฉิงล้วงยาฆ่าเชื้อหนึ่งขวดออกมาอย่างชำนาญ ยื่นให้จางถงต้าน “ครั้งนี้พวกเราอยากจะไปสถานที่แห่งนั้นทางใต้ นี่เป็นค่าผ่านทาง คุณบอกพวกพี่น้องในป่าให้ปล่อยผมไป ดีลของพวกเรานับกันต่างหาก”
จางถงต้านสะพายฟืนไรเฟิลอัตโนมัติขึ้นบ่า รับยาฆ่าเชื้อในมือฉินเฉิงไป “ก็ได้ พวกเราก็ไม่ได้ค้าขายกันครั้งแรก ฝั่งบอสบอกว่าในทะเลสาปจือจึวันนี้มีปลาใหญ่ แต่ไม่รู้ว่าจับได้รึเปล่า พวกแกน่าจะเจอบนถนนสินะ พวกเขามีสถานการณ์เป็นยังไง”
“พวกเราเจอคนสองกลุ่ม ที่เหล่าจางคุณพูดเป็นกลุ่มไหนล่ะ” ฉินเฉิงถาม
“รถสามสิบกว่าคัน ในขบวนรถยังมีต้นหนที่ควบคุมโดรนสิบกว่าตัวโดยเฉพาะ” จางถงต้านกล่าว
“นั่นมันขบวนรถล่าฤดูใบไม้ร่วง” ฉินเฉิงลดเสียงเอ่ย “พวกคุณระวังหน่อยนะ ในขบวนรถจะต้องมียอดฝีมือ”
“ซวยแท้ เป็นตอแข็งที่แตะไม่ได้ซะงั้น ถ้าบอสมาเองยังไหว แต่ราคาสูงเกินไป” จางถงต้านกล่าว สายตาเตร็ดเตร่ไปทางกระบะปิคอัพ
เขาเห็นกรงเหล็กที่ว่างเปล่าก็กล่าวว่า “ครั้งนี้อยากจับอะไร”
“จับแร้งฟานซานหนึ่งตัวกับลิงขนหกแขนหนึ่งตัว อีกฝ่ายเปิดราคาสูงมาก” ฉินเฉิงกล่าว “แต่ครั้งนี้โชคร้ายเกินไป จับขนยังไม่ได้เลย”
จางถงต้านตบไหล่ฉินเฉิงอย่างค่อนข้างเห็นอกเห็นใจคนที่ชะตาเดียวกัน “พวกแกก็ไม่ง่ายนะ”
ว่าแล้วเขาหมุนตัวเดินไปทางป่าไม้ “มา พี่น้อง เอา……”
แต่ทว่าเพิ่งเดินไปสองก้าวจางถงต้านก็หันกลับมาอีก ใช้ปืนชี้หลี่ซูถง “เฒ่าทารกนี่เป็นใคร ยังมีไอ้หนูนั่นที่อยู่ข้าง ๆ เขา! ชุดนี้แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนในเมืองปะ ดีลนี้ของพวกเราให้คนนอกรู้ไม่ได้ แถมเกิดพวกเขากลับไปแล้วแจ้งร่องรอยของพวกเราจะทำยังไง”
ฉินเฉิงเหงื่อเย็นซึมขึ้นบนหน้าผาก กลับเห็นฉินอี่อี่จู่ ๆ กอดแขนชิ่งเฉิน “อาจาง นี่เป็นผู้ชายของหนู ข้าง ๆ คือพ่อเขา ต่อไปล้วนเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วล่ะ ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เคยมาป่า ครั้งนี้ก็เลยพาพวกเขาออกมาเที่ยวเล่น”
ชาวป่ารอบด้านผิวปาก จางถงต้านยิ้มด่าว่า “โอเค นังหนูน้อยโตแล้ว ฉินเฉิง บ้านเขยนี้ของแกดูท่าจะมีเงินมาก บ้านพวกแกถือว่าดองกับคนในเมืองแล้วสินะ”
หลี่ซูถงคิดแล้วล้วงเทพสายฟ้าออกมาจากในเป้ปืนเขาบนหลังชิ่งเฉิน โยนให้จางถงต้านจากที่ไกล ๆ “ของขวัญพบหน้า ภายหลังที่ป่านี่ถ้าบ้านสะใภ้ฉันมีอันตรายก็ช่วยดูแลหน่อยนะ”
จางถงต้านมองเทพสายฟ้าในมือแวบหนึ่ง อึ้งไปสองวินาทีจึงชูนิ้วโป้งให้ “ใจกว้างนะบอส ลงมือก็เป็นเทพสายฟ้าเลย! ข้าเหล่าจางก็เป็นคนตรง ๆ ข้าคุมที่นี่ ในหนึ่งปีไม่เก็บค่าผ่านทางของสกุลฉินอีก!”
……………………………………..
ตอนที่ 114 – สกุลฉิน