“อา…” ห้องนอนห้องปีกตะวันตกตอนนี้ใช้เป็นห้องคลอดชั่วคราว มีเสียงร้องดังอย่างเจ็บปวดมาพักหนึ่งแล้ว ทำเอาหลินซือเย่าที่รออย่างร้อนใจอยู่ข้างนอกแทบจะบุกเข้าไป
ตอนที่เขาคิดจะเข้าไปดูให้เห็นกับตาก่อนหน้านี้ เหลียงหมัวมัวดึงเขาเอาไว้อย่างไรก็ไม่ยอมให้เข้าไปบอกว่าผู้ชายเห็นเลือดสตรีตอนคลอดแล้วสองฝ่ายล้วนไม่เป็นมงคล ตอนนี้สีหน้ายังคงเยียบเย็นยืนอยู่หน้าประตูห้องคลอด
ไม่เป็นมงคล? เชอะ วาจาเหล่านี้เขาไม่สนใจสักนิด มือสองมือของเขาเปื้อนเลือดมาน้อยเสียเมื่อไร
เพียงแต่ตอนนี้ไม่เพียงแค่เขา ยังมีสตรีตัวน้อยของเขาที่กำลังส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดยามคลอดไม่หยุด เพื่อให้นางคลอดออกมาอย่างปลอดภัย เขาจะต้องอดทนเข้าไว้
“อาจารย์ลุง…” ซือถูอวิ๋นขึ้นเหนือไปเชิญหมอหลวงมา ในที่สุดก็ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง มาถึงตอนซูสุ่ยเลี่ยนกำลังคลอดพอดี ท่ามกลางน้ำตายินดีของบรรดาสาวใช้คนงานชาย ซือถูอวิ๋นก็รีบทะยานไปที่ลานบ้าน ไปยืนเบื้องหน้าหลินซือเย่า “อาจารย์ลุง หมอหลวง…หมอหลวงมาแล้ว ยังมีศิษย์เขาด้วย ว่ากันว่าแม่นางซีเยว่ทำคลอดไม่เคยเกิดเหตุผิดพลาดมาก่อน”
“คนล่ะ?” หลินซือเย่าจ้องมองเขา ไอ้บ้านี่ยังกล้ามัวมาชักช้าอีกหรือ หากรอสุ่ยเลี่ยนคลอดเสร็จ…เขาจึงได้พาคนมาถึง มีประโยชน์อันใด เขาไม่กล้าคิดต่อ
“นั่น…เกิดเหตุไม่คาดคิดเล็กน้อย…อาจารย์ลุง ไว้ค่อยอธิบาย ตอนนี้ เอ่อ…ให้แม่นางซีเยว่เข้าไปก่อนไหม” ซือถูอวิ๋นเกาหัวแกรกๆ ไม่รู้ควรอธิบายอย่างไรดี
“ยังไม่รีบอีก! พล่ามอะไรอยู่ได้! คนล่ะ?” หลินซือเย่าคำรามขึ้นเบาๆ แทบจะจับคนโยนเข้าไปดูสถานการณ์ ได้ยินเสียงดังจากห้องคลอดออกมาเป็นระยะ แต่ไรมาเขาผู้ไม่เคยรู้จักกับคำว่าเข่าอ่อน ตอนนี้แทบจะหมดเรี่ยวหมดแรงแล้ว
“อ้อ ได้ หมอโอวหยาง…แม่นางซีเยว่…” ซือถูอวิ๋นหันกลับไปมองชายชราหนึ่งหญิงสาวหนึ่งที่เดินเข้ามาในลานบ้าน ชายชราแม้ว่าหนวดเคราขาวปลิว แต่สีหน้ามีชีวิตชีวาดี ส่วนหญิงสาวอายุน้อยกลับเอาแต่กุมท้องน้อยเดินหมดเรี่ยวแรงเข้ามา
“แม่นางซีเยว่ เจ้า…ไม่เป็นไรกระมัง” ซือถูอวิ๋นก้มลงถามสตรีตรงหน้าด้วยความรู้สึกทั้งสงสารและทั้งขำ
ได้ยินว่าหลงซีเยว่เป็นมือทำคลอดอันดับหนึ่ง แต่ไรมาไม่เคยทำคลอดผิดพลาดมาก่อน ถึงกับมีอาการเมารถม้า รถม้าลากสี่ตัววิ่งผ่อนความเร็วลงแล้ว เส้นทางหนึ่งวันก็วิ่งเสียสองวัน ยังเอาแต่อาเจียนไม่หยุดอีก กินอะไรเข้าไปก็อาเจียนออกมาเป็นอย่างนั้น
“ไม่…ไม่เป็นไร…อ๊อก…” สตรีตรงหน้าเพิ่งพูดก็กุมท้องน้อยอาเจียนโดยไม่มีอะไรออกมาด้วย
“เฮ้อ ก่อนออกเดินทางให้เจ้ากินยาเม็ดก็ไม่ยอมฟัง ลำบากตัวเองแล้วอย่างไร” ชายชราส่ายหน้า สั่งให้เด็กถือล่วมยาด้านหลังหยิบยาเม็ดชิงเหลียงออกมา
“ไม่เอา…” หลงซีเยว่โบกมือไหวๆ ล้อเล่นน่า ตลอดทางวิ่งโขยกเขยกมา นางก็อดทนผ่านมาแล้ว นางไม่อยากให้พอถึงที่หมายแล้วยังต้องกินยาเม็ดชิงเหลียงที่กินยากจะตายพวกนี้อีก
“เจ้ามั่นใจว่าสภาพตอนนี้ทำคลอดได้?” โอวหยางซวินมองศิษย์ตนเองที่มีพรสวรรค์ในการรักษาพลางส่ายหน้า แต่เล็กนางเห็นเลือดมามากมาย แทบจะไม่เคยกลัว แต่กลับเมารถม้า
ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะท่านอ๋องจิ้งหายป่วยแล้ว ยังจะมาตามลูกสาวที่หายตัวไปตอนนี้ท้องแฝดรอคลอด เขาไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ขอพาหมอหลวงและศิษย์ตนเองมาด้วยเผื่อเกิดเหตุอะไร ให้พวกเขาเร่งเดินทางมายังเมืองฝานฮัวห่างไกลนับพันลี้ คิดว่าศิษย์ที่กลัวรถม้าราวกับเป็นศัตรูเช่นนี้ก็คงไม่ยอมออกจากเมืองหลวงแน่
“อา…” ในห้องคลอดมีเสียงร้องโหยหวนเจ็บปวดดังออกมาอีกระลอก
“พวกเจ้า! มาทำอะไรกันแน่? ไม่ได้ยินเสียงข้างในจะคลอดหรือ” หลินซือเย่าสีหน้าโมโหเยียบเย็น จ้องมองคนหนึ่งยืนคนหนึ่งย่อเข่าอยู่ บอกว่าเป็นหมอหลวงและหมอทำคลอดที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง แต่ทว่า ท่าจะผีหลอกแล้ว เบื้องหน้านี้มันอะไรกัน? คุยเล่นหรือ?
หากยังชักช้าต่อไป เขาไม่รับรองว่าตนเองจะทนรออยู่ด้านนอกฟังเสียงร้องของนางได้ ไม่ได้เห็นว่าสุ่ยเลี่ยนยังปลอดภัย เขายืนไม่ติด
“เอาละๆ ข้าจะรีบเข้าไป ส่งเสียงร้องอย่างนี้ ก็น่าจะยังไม่ได้เวลาคลอด เจ้ากังวลไปแล้ว” หลงซีเยว่ไม่มองสีหน้าเยียบเย็นน่ากลัวของหลินซือเย่า โบกมือไหวๆ กุมศีรษะที่เวียนอยู่ ยืดตัวตรงทนความอยากจะอาเจียนเอาไว้ เดินเข้าห้องคลอดไป ควรตายแท้ หากไม่ใช่เห็นแก่เด็กแฝดที่หาได้ยาก อะไรท่านอ๋องจิ้ง แม้แต่ฮ่องเต้มีราชโองการมา นางก็ไม่มาหรอก รถม้าบ้าโยกเยกมาตลอดทาง ทำเอานางแทบไปพบยมบาลแล้ว
“ดีที่สุดให้เป็นเช่นนี้ ไม่อย่างนั้น ข้าไม่ถือสาหากจะลงมือกับหญิงไร้จรรยาบรรณในอาชีพ” หลินซือเย่าโต้กลับด้วยสายตาเย็นเยียบ ก่อนจะหันไปสนใจห้องคลอดต่อ
“จรรยาบรรณในอาชีพ? ขอร้องเถอะ เพราะว่าคำว่าจรรยาบรรณในอาชีพควรตายนี่อย่างไร ทำให้ข้าต้องอาเจียนมาห้าวันแล้วเนี่ย” หลงซีเยว่โต้ใส่หลินซือเย่าพลางเบ้ปากบ่นไม่หยุด ก่อนจะตั้งสติทิ้งโอวหยางซวินไว้หน้าประตูห้อง “เจ้า ใช่แล้ว เจ้านั่นแหละ ไปยกน้ำอุ่นมาให้ข้า ต้องบ้วนปากก่อน อาเจียนทำเอาข้าเหม็นไปหมดทั้งตัวแล้วเนี่ย” หลงซีเยว่เรียกใช้สาวใช้ที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่หน้าห้องคลอดเฉย
สาวใช้มองหลินซือเย่า เห็นท่านเขยไม่ได้โต้อะไรก็ได้แต่พยักหน้าทำตาม ไปห้องครัวยกน้ำมา เพียงแต่แม่นางอายุน้อยท่าทางไม่เบาผู้นี้เป็นคนมีฝีมือร้ายกาจที่จะมาช่วยคุณหนูและคุณชายตัวน้อยจริงหรือ
“เปิดหกนิ้วมือแล้ว เปิดหกนิ้วมือแล้ว…ฮูหยิน พยายามเข้า อีกนิดเดียวก็ออกมาแล้ว…” หมอตำแยสองคนในห้องร้องตะโกนยินดีเสียงดัง ทำเอาพวกหลินซือเย่าต้องตั้งสติมั่นแล้วมั่นอีก นอกจากสาวใช้ที่ยืนตรงหน้า ยังมีหลงซีเยว่ล้างมือและเช็ดหน้าสะอาดอยู่ “หกนิ้วมือ? เชอะ ยังต้องรออีก…” หรือว่าผ่าคลอดเลย? นางจ้องมองน้ำเบื้องหน้าพลางคิดเช่นนี้ขึ้นมา เฮ้อ เอาเถอะ ดูก่อนค่อยว่ากันแล้วกัน พวกคนโบราณไม่ได้เรื่องพวกนี้ พวกนางคงไม่เคยเห็นมาก่อน หากนางเอ่ยว่าผ่าคลอด คนที่นี่ก็คงคิดว่านางเป็นมือสังหารแน่
เพียงแต่…นางขมวดคิ้ว ท้องแฝดนะ ยังคลอดก่อนกำหนดหนึ่งเดือนกว่า ทารกจะมีแรงดันตัวออกมาเองไหมนะ อีกเรื่องหนึ่ง แม่จะมีแรงเบ่งคลอดไหมนะ
เอาเถอะ ตัดสินตามสภาพการณ์แล้วกัน
หลงซีเยว่โยนผ้าเช็ดมือให้สาวใช้ก่อนจะเดินเข้าห้องคลอดไป
“สั่งห้องครัวเตรียมน้ำร้อนเพิ่ม อีกประการ เตรียมกระถางไฟด้วย ชิงหลัน เอาอุปกรณ์ในห่อผ้าข้าออกมา” สั่งการสาวใช้เสร็จ ไม่ไกลออกไปนัก ชิงหลันที่เป็นผู้ช่วยนางอุ้มห่อผ้ารีบวิ่งเข้ามาหน้าห้องก่อนจะแวบเข้าห้องคลอดไปทันที
“เจ้าค่ะ” ชิงหลันได้รับคำสั่งก็ตามหลงซีเยว่เข้าห้องคลอดไป สาวใช้ยกกะละมังน้ำพลันได้สติรีบวิ่งกลับไปที่ห้องครัว แจ้งสาวใช้ห้องครัวให้ต้มน้ำและเตรียมกระถางไฟ เพียงแต่ ‘กระถางไฟ’ ทำคลอดต้องใช้กระถางไฟด้วยหรือ
“เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?” หลงซีเยว่ไม่สนใจหมอตำแยสองคนที่มองมาด้วยสายตาประหลาดแม้แต่น้อย หากเดินตรงมาหน้าเตียงซูสุ่ยเลี่ยน ถามนางให้มั่นใจก่อน
“ข้า…ปวด…ปวดจนแทบไม่มีแรงแล้ว ลูกๆ…ยังไม่ออกมาอีกหรือ” ซูสุ่ยเลี่ยนผมเปียกชื้น พยายามฝืนตนเองอยู่
นางพยายามลืมตากล่าวเบาๆ นางคิดว่าความเจ็บปวดนี้จะคงอยู่เพียงระยะหนึ่งก็คลอดลูกออกมาได้แล้ว แต่ว่านางมองโลกสวยเกินไปแล้ว ปวดมาได้หนึ่งชั่วยามกว่าแล้ว หมอตำแยบอกว่าเปิดหกนิ้วมือแล้ว ก็หมายความว่าต้องปวดอีกหนึ่งชั่วยาม เด็กๆ จึงจะออกมาหรือ เพียงแต่นางหมดแรงแล้วจริงๆ กลัวว่าจะฝืนความปวดอีกหนึ่งชั่วยามไม่ไหว
“ยังต้องรออีกอย่างน้อยครึ่งชั่วยาม เจ้าทนไหวไหม” หลงซีเยว่ตรวจช่องคลอดนาง ถามให้มั่นใจ
“ได้ แต่ว่าข้า…”
“เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นถือโอกาสที่ตอนนี้ยังไม่ได้ปวดมาก พักก่อน ออมแรงไว้ เจ้า เตรียมของกินให้ฮูหยินพวกเจ้า ไม่ต้องทำหน้าสงสัย เติมแรงไว้ก่อนเป็นเรื่องสำคัญมาก” หลงซีเยว่สั่งการชุนหลันที่เฝ้าอยู่ข้างกายซูสุ่ยเลี่ยน ก่อนจะหันไปทางซูสุ่ยเลี่ยนกล่าวว่า “เด็กกำลังรอจะออกมา แต่ว่าหากเจ้าไม่มีแรงรับพวกเขา ผลเช่นไร เจ้าคงรู้ดี”
ซูสุ่ยเลี่ยนเห็นหลงซีเยว่ตรงหน้าที่อายุไม่น่าเกินสิบเจ็ดสิบแปด ก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมา จึงพยักหน้าทันที หันไปสั่งชุนหลัน “นางกล่าวได้ถูกต้อง ชุนหลัน ข้าอยากกินขนมที่ข้าชอบกิน ความเจ็บปวดเมื่อครู่เหมือนดึงกำลังข้าไปหมดแล้ว”
“เจ้าค่ะ ชุนหลันจะไปทำตามคำสั่ง ยกขนมที่คุณหนูชอบเข้ามา” ชุนหลันมองหลงซีเยว่อย่างซาบซึ้งใจ หันไปคำนับนางก่อนจะออกไปทำตามคำสั่ง
“วางใจ ไม่เป็นอะไรหรอก ข้ารับรอง” หลงซีเยว่ให้คำสัญญาซูสุ่ยเลี่ยนหนักแน่น นี่คือการทำคลอดทารกแฝดครั้งแรกที่นางมาสู่ภพนี้ แม้ว่าภาพตรงหน้าจะเจ็บปวดจนแทบทนดูไม่ได้ แต่ยังคงเป็นความงามที่ไม่อาจละสายตา สาวงามเช่นนี้จะถูกเทพแห่งความตายพรากจากไปได้อย่างไร นับประสาอันใดกับในท้องนางยังมีทารกแฝดที่บริสุทธิ์และโชคดีถึงสองคน
หลงซีเยว่แย้มยกมุมปาก ตั้งสติมั่น “ขอเพียงเจ้าเชื่อใจข้า จากนี้ทุกอย่างมอบให้ข้าตัดสินใจ เช่นนั้นข้ารับรองได้ว่าเจ้ากับลูกในท้องสองคนจะต้องปลอดภัยแน่นอน” นางกล่าวปลอบอ่อนโยน
“ได้” ซูสุ่ยเลี่ยนไม่คิดมากอีกต่อไป ขอเพียงคลอดท้องแฝดนี้ออกมาได้ ไม่ว่าสตรีที่ดูท่าทางฉลาดและงามกระจ่างตรงหน้าต้องการสิ่งใด หรือให้ทำอะไร นางจะไม่ลังเล และไม่มีแรงไม่มีเวลาลังเลอีกด้วย
“ได้ ฟังคำเจ้า วันนี้ข้าจะสู้เต็มที่ ไม่สำเร็จภารกิจนี้ ชื่อข้าหลงซีเยว่ก็เขียนกลับหัวไปเลย” หลงซีเยว่หัวเราะทิ้งท้ายอย่างสะใจ เริ่มจากให้หมอตำแยสองคนที่ยืนเกะกะออกไปจากห้องคลอด ยังให้เหลียงหมัวมัวกับชุนหลันออกไปด้วย เหลือแค่ชิงหลันผู้ช่วยนางคนเดียว
หลังจากจัดการห้องคลอดให้เรียบร้อยท่ามกลางเสียงคัดค้านแล้ว หลงซีเยว่ก็เปิดห่อผ้าออก ควักเอากล่องอุปกรณ์ผ้าตัดที่เก็บรักษาอย่างดีออกมาจากห่อผ้า
“โอ๊ะ ที่รัก ไม่ได้นำพวกเจ้าออกมาทำงานเลย ขึ้นสนิมกันรึยัง เหอๆ ใจเย็น วันนี้บางทีอาจมีโอกาส อย่าทำข้าขายหน้าล่ะ อย่างไรนี้ก็เป็นครั้งแรกที่หลังจากมาถึงภพนี้ของข้าที่ใช้วิธีการคลอดแบบตะวันตก หากล้มเหลว ไม่เพียงพวกเจ้าหมดกัน แม้แต่นายเจ้าอย่างข้าก็คงต้องจบชีวิตงามๆ นี้ไปด้วย เห็นแก่สองชาติภพของข้าที่ไม่เคยมีความรักสักครั้ง ช่วยข้ากู้หน้าด้วยได้ไหม? ok?” หลงซีเยว่ยองตัวอยู่หน้ากล่องเครื่องมือผ่าตัดที่ส่องประกายวาวตรงหน้า งึมงำพูดกับตนเองพักหนึ่ง ซูสุ่ยเลี่ยนกินขนมเสร็จก็เริ่มปวดขึ้นมาอีกรอบ นางส่งเสียงร้องดังอย่างเจ็บปวด ยามนี้นางจึงได้ค่อยๆ ลุกเดินมาหน้าซูสุ่ยเลี่ยน ตรวจครรภ์แล้วก็สั่งชิงหลันเตรียมยาชาให้พร้อม ก่อนจะเอามีดผ่าตัดออกมาอังบนกระถางไฟ ได้ยินเสียงเคาะประตู สาวใช้ยกน้ำร้อนมาส่ง ชิงหลันรับกะละมังน้ำร้อนมาก่อนจะปิดประตู บังสายตาสาวใช้ที่ลอบมองเอาไว้ แยกน้ำร้อนน้ำอุ่นไว้สองกะละมัง แยกไว้ที่แถวเตียงเพื่อรอรับทารกหลังคลอด
“อา…”
“ควรตาย!” ฟังเสียงเงียบไปเป็นนานก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนร้องดังอีกครั้ง หลินซือเย่ากำหมัดแน่นฟังจากสาวใช้เล่าว่าไล่หมอตำแยสองคนและหมัวมัวกับสาวใช้อีกคนออกมา ไม่มีปัญหาอะไรจริงหรือ
“ศิษย์พี่ ช่องคลอดเปิดหมดแล้ว” ชิงหลันถูกหลงซีเยว่สอนจนกลายเป็นผู้ช่วยหมอแผนใหม่ ตรวจสอบอีกรอบแล้ว ก็รายงานสถานการณ์ล่าสุดต่อหลงซีเยว่ที่กำลังเตรียมทำคลอด
“อืม นับว่าเร็ว ฮูหยิน สะสมกำลังให้ดี ข้านับ หนึ่ง สอง สาม ท่านก็เบ่งเต็มที่ รู้ไหม” หลงซีเยว่สั่งซูสุ่ยเลี่ยน หากคลอดได้ราบรื่น แน่นอนนางย่อมไม่ใช้วิธีการผ่าตัดพลการ เตรียมคลอดสองทางย่อมไม่พลาด
หลงซีเยว่ส่งสัญญาณให้ชิงหลันจับบั้นท้ายซูสุ่ยเลี่ยนไว้ ดูว่าช่องคลอดเปิดเท่าไร ตั้งสตินับ หนึ่ง สอง สาม พอเสียงสามจบ ซูสุ่ยเลี่ยนก็เบ่งเต็มแรง นับว่าได้เห็นหัวทารกแล้ว ดีมาก
“พยายามต่อ!” หลงซีเยว่ให้นางผ่อนลมหายใจแล้วก็ให้นางสะสมกำลังใหม่อีกรอบ เตรียมพยายามระลอกสอง
“เห็นหัวทารกแล้ว ฮูหยิน ท่านต้องอยากได้ยินเสียงพวกเขามากใช่ไหม เช่นนั้นก็พยายามเข้า ข้าตะโกนหนึ่ง สอง สาม ท่านอย่าลืมออกแรงเบ่ง” หลงซีเยว่พยักหน้าให้ซูสุ่ยเลี่ยนปลอบใจนาง
ซูสุ่ยเลี่ยนเหงื่อท่วมตัวไปหมด สองมือกำผ้าปูที่นอนแน่น พยักหน้าอย่างหมดแรง ก่อนจะผ่อนลมหายใจแล้วก็ทำตามคำสั่งของหลงซีเยว่ต่อ
การร่วมมือกันเช่นนี้ กอปรกับหลงซีเยว่ให้กำลังใจว่าทารกกำลังจะออกมาแล้วอยู่เรื่อยๆ ทำให้ซูสุ่ยเลี่ยนลืมความเจ็บปวดไปชั่วคราว ไม่มีเวลาสนใจความเจ็บปวดอีกแล้ว
“อุแว้…” ทารกเต็มไปด้วยเลือดทั้งตัวส่งเสียงร้องดังหลังหลงซีเยว่จับยกขาขึ้นแล้วตีก้น แผดเสียงร้องดังลั่น ดังจนทุกคนที่รอนอกห้องเงียบกริบ เป็นกำลังใจให้ซูสุ่ยเลี่ยนที่แทบหมดแรง
“อย่าหลับตา ยังมีอีกคน” หลงซีเยว่อาศัยจังหวะที่ชิงหลันทำความสะอาดทารกที่คลอดออกมาก่อน ห่อใส่ผ้าห่อทารกผืนนุ่มแล้วก็ส่งออกไปให้คนด้านนอกที่รอกันอย่างร้อนใจก่อนจะปิดประตูลง กวาดตามองซูสุ่ยเลี่ยนที่กำลังจะหลับตาลง สั่งเสียงเข้ม ยามนี้เป็นเวลาที่อันตรายที่สุด นางไม่อยากให้คลอดออกมาหนี่งแล้วผ่าอีกหนึ่ง
ซูสุ่ยเลี่ยนได้ยินก็รีบลืมตาที่เหนื่อยล้าขึ้นทันที “เหมือนก่อนหน้านี้?” ร่วมมือกับการนับหนึ่งสองสามของหลงซีเยว่ นางออกแรง?
หลงซีเยว่พยักหน้า ในใจแอบนึกชม ดูท่าสตรีอ่อนแอบอบบางผู้นี้ถึงกับมีจิตใจแน่วแน่มุ่งมั่นเช่นนี้ บางทีสถานะสูงส่งของมารดาก็เพียงพอจะเปลี่ยนแปลงความเป็นไม่ได้ของสตรี
ออกแรงนับหนึ่งสองสามอีกครั้ง ซูสุ่ยเลี่ยนรู้สึกเบื้องล่างฉีกขาดแล้วก็รู้สึกปวดราวไฟแผดเผา เหมือนของในท้องหายวับออกไป นางรู้สึกว่าสิ่งที่ขัดอยู่ที่กายเบื้องล่างนั้นหายไปแล้ว ร่างกายพริบตาก็เบาสบายขึ้นมา ไม่นานก็ได้ยินเสียงทารกร้องดังอีกเสียงหนึ่ง จึงได้หลับตาลงอย่างพึงพอใจ
นางรู้ว่าสองทารกคลอดอย่างราบรื่นแล้ว และนางก็ไม่ได้ตกเลือดหรือคลอดยากสิ้นใจอย่างที่หมอบอก นอกจากนางแค่อยากนอนมาก ขอนอนสักงีบ หากยังไม่นอนให้อิ่ม ผู้ใดก็อย่าได้คิดปลุกนาง…