ตอนที่ 71 ชาติที่แล้วคงไปฆ่าล้างตระกูลของท่านไว้
เย่ซิวตู๋รู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก เขาถลึงตามองสตรีที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเหี้ยมโหด เส้นเลือดบนหน้าผากปูดขึ้น
ตอนที่เขากำลังโกรธ จู่ ๆ เขาก็รู้สึกได้ว่าเลือดลมภายในร่างกายพลันพลุ่งพล่าน เลือดสีดำถูกอาเจียนออกมาในทันที
เย่ซิวตู๋ยิ้มเยาะอย่างห้ามไม่อยู่ บัดนี้เขามีความคิดอยากบีบคออวี้ชิงลั่วให้ตายจริง ๆ สตรีผู้นี้เหตุใดถึงได้เหี้ยมโหดเช่นนี้ แค่เปิดโปงสถานะพ่อของหนานหนาน เพียงแค่จูบนางเท่านั้น แต่กลับคิดจะทำให้เขาถึงตาย
สีดำที่อยู่บนฝ่ามือเข้มขึ้นเรื่อย ๆ เย่ซิวตู๋ขมวดคิ้ว ถึงอย่างไรก็ต้องปลุกนางขึ้นมา
แสงจันทร์ที่อยู่นอกหน้าต่างสว่างไสว เปลวเทียนที่อยู่ภายในห้องระริกไหว
ตอนที่อวี้ชิงลั่วลืมตาขึ้น ก็รู้สึกได้ว่าเตียงนอนที่ตนนอนอยู่ไม่ใช่เตียงที่คุ้นเคย จากนั้นฉากเหล่านั้นก่อนที่นางจะสลบไปก็ค่อย ๆ ผุดขึ้นมาในหัวของนาง
นางลุกขึ้นนั่ง กลับพบว่าข้างเตียงมีร่างสูงกำลังยืนอยู่ ทั้งยังมองมาที่นางมาที่นางด้วยท่าทางข่มขู่
อวี้ชิงลั่วกระถดกายเข้าด้านในเตียงทันที ถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “หนานหนานเล่า?”
“ลูกชายของข้า ข้าย่อมดูแลเขาอย่างดี” เย่ซิวตู๋นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงอีกหน จ้องมองแววตาที่ระแวดระวังของนาง สายตาคู่นั้นแอบแฝงด้วยความไม่พอใจจาง ๆ
“…” อวี้ชิงลั่วขบฟันจนฟันแทบแหลก บุรุษไร้ยางอายผู้นี้ หนานหนานอยู่ในครรภ์ของนางมาสิบเดือน นางดูแลด้วยความยากลำบาก ไม่ได้รับการยินยอมจากนาง เขามีสิทธิ์อะไรมาพูดว่านั่นคือบุตรชายของเขา?
“เย่ซิวตู๋ ข้าจะพาหนานหนานออกไปจากที่นี่” นางทราบดี หากพัวพันอยู่กับเขา ย่อมต้องเกิดปัญหามากมายที่มิอาจเลี่ยงได้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางคาดเดาไว้จะไม่ผิดแม้แต่น้อยเลยจริง ๆ
เย่ซิวตู๋หัวเราะพรืด “เขาเป็นลูกชายของข้า เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้ลูกชายของข้าระหกระเหินอยู่ข้างนอกหรือ?”
“เย่ซิวตู๋!!!”
“ทำไม?”
อวี้ชิงลั่วสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ตกลง หนานหนานอยู่ที่นี่ ข้าจะไปเอง”
นางไม่เชื่อหรอก หนานหนานอยู่ในจวนทรุดโทรมเช่นนี้ เด็กคนนั้นแม้ว่าโดยปกติจะทำตัวไม่มีขื่อไม่มีแปไปสักหน่อย แต่ก็ไม่มีทางที่จะแยกกับนาง
หากนางไป หนานหนานย่อมหาวิธีเพื่อออกตามหานาง
ต่อให้แย่กว่านั้น นางก็จะไปหาคนจากข้างนอกเพื่อแย่งตัวบุตรชายกลับมา
เย่ซิวตู๋ส่ายหน้า “หนานหนานอยู่ที่นี่ เจ้าก็ต้องอยู่เช่นกัน พวกเรายังต้องคิดบัญชีให้เรียบร้อย”
คิดบัญชี?
“ระหว่างเรามีอะไรต้องคิดบัญชีกันอีก” ตอนที่พูดคำนี้ อวี้ชิงลั่วก็รู้สึกผิดเล็กน้อย
เย่ซิวตู๋ชะโงกหน้ามาด้านหน้า “เจ้าคลอดลูกชายของข้า อีกอย่างหลังจากที่รู้ความสัมพันธ์พ่อลูกของพวกเราแล้ว ก็ไม่เคยคิดจะให้พวกเราได้ทำความรู้จักกัน ทั้งยังคิดหาวิธีเพื่อกีดขวางหนานหนานและข้าออกจากกัน บัญชีนี้ก็ควรจะคิดมิใช่หรือ?”
ในที่สุดเขาก็เข้าใจ เพราะเหตุใดตอนที่อวี้ชิงลั่วเห็นหยกแขวนของเขาถึงได้ทำสายตาแปลกประหลาด เพราะเหตุใดตอนที่หนานหนานทำหยกแขวนของเขาตกลงมาถึงมีใบหน้าประหลาดใจ นอกจากนี้สตรีผู้นี้ยังรีบปิดปากหนานหนานและลากกลับเข้าไปในห้อง
ที่แท้ ตอนที่นางเห็นหยกแขวนชิ้นนี้ ภายในใจของนางก็ทราบเป็นอย่างดีแล้วว่าเขาคือใคร เพียงแต่เอาแต่หลบซ่อนและจงใจทำให้เขาเข้าใจผิดเกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิตของหนานหนาน บัญชีนี้ต้องสะสางอย่างหนัก
อวี้ชิงลั่วมุมปากกระตุกวูบ “เหอะ เหตุใดข้าต้องคลอดลูกชายของท่านด้วย? เหตุใดถึงไม่คิดเรื่องเหล่านั้นที่ท่านทำกับข้า หากบอกว่าคิดบัญชี สิ่งเหล่านี้ก็ควรจะถูกคิดบัญชีด้วยมิใช่หรือ?”
“แน่นอน” เย่ซิวตู๋เชิดคางขึ้นเล็กน้อย พูดอย่างเป็นธรรมชาติว่า “ตอนนั้นคนที่ทำลายความบริสุทธิ์ของเจ้าคือข้า ดังนั้นข้าต้องรับผิดชอบสิ่งนี้ พวกเรามาเลือกวันแต่งงานกันเถอะ”
“…”
“???”
แต่งงาน???
อวี้ชิงลั่วเกือบจะพลัดตกจากเตียง นางสงสัยอย่างจริงจังว่าหูของนางมีปัญหา หรือเป็นสมองของเย่ซิวตู๋ที่มีปัญหากันแน่
เขาบอกว่าต้องการแต่งงานจริง ๆ หรือ? เขาบอกว่าจะแต่งงานกับนางจริง ๆ หรือ?
พูดเล่นอะไรของเขา ต่อให้เขาอยากแต่งงานกับนาง นางก็ไม่ได้ยินดีที่จะแต่งงานกับเขาสักหน่อย
“เย่ซิวตู๋ พิษโจมตีไปยังหัวใจของท่านแล้วหรือ?” อวี้ชิงลั่วขมวดคิ้วถาม ตั้งแต่นางตื่นขึ้นมาก็ทราบได้ในทันทีว่า บุรุษผู้นี้โดนพิษของนางเข้าแล้ว และรุนแรงมากด้วย
แต่คนผู้นี้กลับไม่มีความคิดที่จะถามให้นางถอนพิษแม้แต่น้อย ทั้งยังนั่งคุยกับนางเกี่ยวกับเรื่องคิดบัญชีอย่างมั่นคง ไม่ถอยแม้เพียงครึ่งก้าว
เลือดสีดำคล้ำไหลออกมาจากมุมปากของเย่ซิวตู๋อย่างช้า ๆ อีกครั้ง แต่มุมปากของเขากลับยังคงยกขึ้นเล็กน้อย ราวกับไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย
มีแต่อวี้ชิงลั่วที่ถึงขั้นขมวดคิ้วจนกลายเป็นปม จนเกือบจะหยิบยาถอนพิษออกมาให้เขา
“เย่ซิวตู๋ หากท่านไม่ปล่อยข้าและหนานหนานออกไป พิษที่ท่านโดน คงไม่มีทางที่จะรักษาได้จริง ๆ”
เย่ซิวตู๋แค่นเสียงหนึ่งเสียง ยังคงจ้องตานางและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบดังเดิม “ข้าบอกไปแล้ว เจ้ากับหนานหนานต้องอยู่ต่อ”
“ท่าน…” อวี้ชิงลั่วรู้สึกว่านางมิอาจพูดคุยกับเขาตามปกติได้แล้ว “ท่านไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ?”
“ความอดทนของข้า เจ้ายังไม่เคยเห็นอีกหรือ? ก็แค่โดนพิษ สำหรับข้า ความตายไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร” เย่ซิวตู๋แค่รู้สึกว่าภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเลือนแล้ว พิษนี้แพร่กระจายออกไปได้เร็วมากจริง ๆ เขารู้สึกได้ว่าอวัยวะภายในเริ่มเจ็บปวดแล้ว
ก็แค่โดนพิษ!!!
ก็แค่โดนพิษ!!!
อวี้ชิงลั่วยิ้มเยาะ เอาสิ เขามีความอดทนขนาดนี้ มีความสามารถขนาดนี้ นางเองก็อยากเห็นเหมือนกัน เขาจะทนได้สักเท่าไรกันเชียว ความตายกำลังมาเยือน เขาจะร้องขอความเมตตาจากนางหรือไม่
ดูสิว่าใครกันแน่ที่จะได้หัวเราะในตอนท้าย และลากไปถึงตอนท้ายสุด
“เย่ซิวตู๋ ข้าจะบอกอะไรให้นะ วันนี้หากท่านต้องตายเพราะถูกวางพิษ ข้าก็จะรีบพาหนานหนานออกไปจากที่นี่ทันที เช่นนั้นไม่เพียงแต่ท่านจะไม่อาจรั้งข้าและหนานหนานให้อยู่ต่อไปได้ แม้แต่ชีวิตของท่านก็มิอาจรักษาไว้ได้เช่นกัน”
บุคคลผู้นี้โง่เสียเหลือเกิน ถึงได้ทำข้อแลกเปลี่ยนซื้อขายที่ขาดทุน
เย่ซิวตู๋ปิดตาลงเล็กน้อย เขาอยากให้ดวงตาของตัวเองชัดเจนขึ้นอีกหน่อย แต่หลังจากสะบัดหน้า จู่ ๆ เงาร่างที่อยู่ตรงหน้าก็แยกเป็นสองร่าง และมันก็ยิ่งพร่าเลือนมากขึ้นเรื่อย ๆ
“เย่ซิวตู๋ หากท่านปล่อยให้ข้าและหนานหนานออกไป ข้าจะให้ยาถอนพิษกับท่านทันที”
เลือดลมสูบฉีด เหงื่อเปียกชุ่มไปทั้งตัว ยาพิษของสตรีผู้นี้สุดยอดจริง ๆ ก่อนที่จะพรากชีวิตของคนอื่น ยังสามารถทำให้คนทุกข์ทรมานขอร้องให้อยู่ก็ไม่ไหว ขอร้องให้ตายก็ไม่ได้
“เย่ซิวตู๋ นี่ แค่ท่านเอ่ยปากพูดออกมา บอกให้ข้าและหนานหนานออกไป…นี่…”
“ปึง…” ภาพตรงหน้ากลายเป็นความมืดโดยพลัน เขาไม่เห็นอะไรอีกแล้ว แม้แต่แสงสว่างริบหรี่ก็ไม่มี
เย่ซิวตู๋ลุกขึ้นยืนอย่างฉับพลัน ก่อนจะล้มตัวไปด้านหน้า ศีรษะกระแทกเข้ากับบนเตียง ใบหน้ากลายเป็นสีดำทะมึน
อวี้ชิงลั่วเบิกตากว้าง นางอยากใช้มีดสับจริง ๆ จะได้ส่งเขาให้ไปเจอกับพญายมเสียเลย
แต่เมื่อเห็นเลือดสีดำที่มุมปากของเขา ทั้งยังเห็นดวงตาของเขาปิดสนิท มือคู่นั้นที่กำลังยื่นมาหานาง รวมถึงริมฝีปากเย็นชาที่กำลังเม้มเข้าหากันจนแน่น อวี้ชิงลั่วก็รู้สึกหัวใจบีบรัดจนกลายเป็นแป้งเกลียวทอดหนึ่งลูก รวมถึงความรู้สึกหงุดหงิดที่ปะทุขึ้นมา
“ชาติที่แล้วข้าคงไปฆ่าล้างตระกูลของท่านเป็นแน่” นางใช้เท้าเตะไปที่ร่างของเขาแรง ๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะอ้าปากเย่ซิวตู๋แล้วยัดโอสถสีขาวเข้าไปในปากของเขาหนึ่งเม็ด จากนั้นจึงเชิดคางของเขาขึ้นเพื่อให้กลืนลงไป
นางรีบหยิบถุงเครื่องมือผ่าตัดที่วางข้างหัวเตียงขึ้นมา ใช้เข็มเงินสองเข็มเจาะเข้าที่แขนของเขา เสียง ‘ฉึก’ ดังขึ้น พร้อมกับเลือดสีดำที่ถูกระบายออกมาหนึ่งถ้วยใหญ่
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว อวี้ชิงลั่วก็แอบถอนหายใจออกมา และย้ายอีกฝ่ายขึ้นไปบนเตียง
เพียงแต่นางไม่ทันได้สังเกตเห็น มุมปากของใครบางคนแอบกระตุกยกขึ้นเล็กน้อย…
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ก็ท่านไปทำตัวไร้ยางอายกับเขาก่อนอะ เขาจะวางพิษใส่ท่านก็ไม่แปลก ถ้าเป็นสมัยนี้คือโดนฟ้องข้อหาล่วงละเมิดทางเพศ บังคับข่มขู่ และทำร้ายร่างกายเลยนะ แต่มองในมุมมองสมัยก่อน มันก็คงจะเป็นการขอคืนดีของสามีภรรยาที่พลัดพรากแหละ
เวรกรรมของชิงลั่วจริงๆ ที่โดนยัดเยียดหลัวแบบนี้ให้
ไหหม่า(海馬)