ตอนที่ 141 – กฎของสถานที่ต้องห้าม
เซียวกงบังคับโดรนบินในท้องฟ้าราตรี ล็อคเป้าที่ขบวนรถจินไดอย่างมั่นคง
“ตระกูลจินไดเจอกับขบวนรถชาวป่าแล้วครับ”
“ตระกูลจินไดเปิดโหมดหลบหนีครับ”
“ยืนยันแล้วว่าขบวนรถของสระอัคคีปรากฏตัว สงสัยว่าจะมีบุคคลระดับผู้อาวุโสแรงก์ A อยู่ มีความเป็นไปได้มากว่าเป็นโทเท็มสายควบคุมจิตใจ”
สระอัคคีปรากฏตัวที่นี่ไม่ปกติเลย ในทีมมีแรงก์ A ก็ยิ่งไม่ปกติ
“ขบวนรถตระกูลจินไดพังพินาศแล้วครับ สมาชิกบนรถที่เหลือเริ่มร้องตะโกนขอเป็นหยกแหลกราญใส่ชาวป่าทำการโจมตีพลีชีพ มีแค่รถจินได โจสุเกะที่หนีออกไปจากวงล้อมไล่ล่า ในรถจินได โจสุเกะสงสัยจะมียอดฝีมือครับ”
จนถึงตอนนี้ กลุ่มโดรนที่เซียวกงควบคุมจึงได้เร่งความเร็วหนีจากสนามรบ บินกลับมาใกล้ ๆ ขบวนรถของพวกเขา
ถ้ากลับช้า มีความเป็นไปได้มากว่าจะถูกชาวป่ายิงร่วง
ก่อนหน้านี้ เขาใช้วิทยุสื่อสารรายงานสถานการณ์รบต่อขบวนรถทั้งหมดมาโดยตลอด ก็ไม่ใช่ว่าสถานการณ์รบนี้มันสำคัญมาก หลัก ๆ คือเหล่าลูกหลานล้างผลาญในทีมล่าฤดูใบไม้ร่วงล้วนชอบฟังสิ่งนี้
แต่ลูกหลานล้างผลาญพวกนี้ก็ไม่ได้มีทักษะแท้จริงอะไร วันนี้ฟัง ๆ การกระจายเสียงก็รู้สึกปริ่มเปรมมากแล้ว โดยเฉพาะผู้ที่ถูกทุบตีคือตระกูลจินได
หลี่อีนั่วกล่าวใส่ช่องวิทยุสื่อสารว่า “เซียวกง ระดับการกระจายเสียงของคุณเนี่ยต้องปรับปรุงนะ”
เซียวกงเอ่ยอย่างสงบนิ่งว่า “เข้าใจแล้วครับคุณหนูอีนั่ว ครั้งหน้าผมจะอธิบายให้มันเห็นภาพชัดเจนกว่านี้หน่อย”
แต่ทว่าในขณะนี้ ในวิทยุสื่อสารมีเสียงคนแปลกหน้าถามขึ้นมา “ครั้งหน้า? คือตอนที่ฉันฆ่าพวกคุณเหรอ ครั้งนี้กลับถึงสระอัคคีแล้ว ฉันจะต้องได้รับประทานรางวัลของเทพเจ้าทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้นไปอีกแน่ ๆ”
เสียงแหบมาก ฟังแล้วผู้พูดน่าจะอายุ 40 ปีขึ้น
หลี่อีนั่วหันกลับไปมองด้านหลังอย่างรู้ตัวขึ้นมา การสื่อสารเข้ารหัสของพวกเขาถูกชาวป่าเจาะแล้ว!
“เซียวกง หวังปิ่งซู” หวังปิ่งซูเปลี่ยนไปใช้ช่องเข้ารหัสสำรอง “ขับตรงไปที่สถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 เลย พวกเราไปถึงที่นั่นแล้วมาเล่นกับชาวป่า!”
ระยะห่างของพวกเขากับสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 ใกล้กันมากแล้ว!
นักถอยหลัง 115:00:00
ตี 5
บนท้องนภา จู่ ๆ มีแสงส่องสว่างขึ้นจากทางทิศตะวันออก
ทุก ๆ คนในขบวนรถล่าฤดูใบไม้ร่วงล้วนเห็นว่า ที่สุดครรลองสายตาปรากฏป่าไม้อันแน่นขนัดอยู่ผืนหนึ่ง
ระดับความแน่นขนัดของป่าไม้นั้นทำให้คนยากจะจินตนาการ มองจากที่ไกล ๆ ประดุจผ้าห่มสีเขียวหนึ่งผืนคลุมไปบนพื้นดินกว้างใหญ่ หารอยแยกได้ยากมาก
แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้คนตะลึงที่สุดคือ ที่ป่าไม้นั้นลึกเข้าไปยังมีต้นไม้ใหญ่ที่สูงเสียดฟ้างอกเงยอยู่ เอื้อมไปถึงสวรรค์
ชิ่งเฉินสาบานว่าตนเองไม่เคยเห็นต้นไม้ที่ใหญ่ยักษ์ขนาดนี้เลย อย่างที่เขาไม่เคยได้ยินถึงวาฬสีน้ำเงินที่ยาวหลายกิโลเมตรหรือสิบกว่ากิโลเมตร
ทุกสิ่งนี้ล้วนประดุจจะคงอยู่เพียงในตำนานเล่าขาน
อย่างกับว่าหน้ากระดาษสักหน้าของซานไห่จิง* จู่ ๆ ถูกวางลงที่นี่
ต้นไม้ใหญ่สูงเสียดฟ้าตั้นนั้นสูงกว่าเทือกเขาอีก ยอดไม้ของมันคล้ายกับเมฆหมอกที่ผุดอยู่เหนือก้อนเมฆจริง ๆ
ความรู้สึกวัฏจักรผันแปรที่โถมใส่หน้านั้น รวมทั้งความรู้สึกอันลี้ลับพิสดาร ล้วนทำให้คนมีความโหยหาอันไม่อาจบรรยายชนิดหนึ่ง
นั่นเป็นความคาดหวังต่อวัตถุเรื่องราวซึ่งอยู่นอกเหนือชีวิตสามัญธรรมดา
“ครูครับ” ชิ่งเฉินกล่าวเสียงต่ำ “จะมีสักวันที่สถานที่ต้องห้ามขยายไปจนครอบคลุมทั่วทั้งโลกไหมครับ เวลานั้นตำนานโบราณจะกลายเป็นความจริง อสูรเทพพวกนั้นที่คนโบราณเคยบันทึกเอาไว้ก็จะปรากฏขึ้นมาใหม่บนโลกนี้หมดเลยไหมครับ ฉยงฉี, หงสา, เต่าดำ……”
ภาพเหตุการณ์นี้น่าตกตะลึงเกินไปแล้วจริง ๆ จนถึงขนาดที่ชิ่งเฉินพูดไม่เป็นคำอยู่บ้าง
หลี่ซูถงยิ้มเต็มหน้ามองดูนักเรียนของตัวเอง “เธอว่าไงล่ะ บางทีสักวันหนึ่งจะปรากฏขึ้นจริง ๆ แต่มนุษย์ไม่ได้เป็นเจ้าแห่งโลกใบนี้อีกแล้ว โลกตระการตาขึ้นมาใหม่ แต่ว่าชื่นชมน่ะได้ ตอนที่ชื่นชมฝันถึงก็ต้องจำไปพร้อม ๆ กันด้วยว่าที่นั่นอันตรายมาก”
ชิ่งเฉินกล่าวเสียงต่ำว่า “ครูครับ โลกภายนอกมีตำนานบรรยายผานกู่เบิกแผ่นฟ้า ในตำนานบอกว่าตาขวาของเขากลายเป็นตะวัน ตาซ้ายกลายเป็นจันทรา ฟันของเขากลายเป็นแร่โลหะและก้อนหิน กระดูกของเขากลายเป็นต้นไม้ดอกไม้และขุนเขาลำธาร เลือดของเขากลายเป็นแม่น้ำ…… ท่านว่า นี่คล้ายกับต้นกำเนิดการก่อตัวของสถานที่ต้องห้ามมากไหมครับ”
หลี่ซูถงคิดดู “งั้นผานกู่คนนี้……ตาใหญ่ข้างเล็กข้างใช่รึเปล่า”
ชิ่งเฉิน “???”
ผมพูดเรื่องจริงจังกับท่านอยู่นะ ท่านคุยเรื่องมั่วซั่วอะไรเนี่ย?!
หลี่ซูถงยิ้มเอ่ยว่า “แต่ว่าตำนานนี่ก็มีส่วนคล้ายคลึงกับการก่อตัวของสถานที่ต้องห้ามจริง ๆ”
“งั้นสรุปว่าเป็นผู้เหนือมนุษย์แบบไหนถึงสามารถสร้างต้นไม้อย่างนี้ได้เหรอครับ” ชิ่งเฉินถาม
“อ้อ ต้นไม้นี่ไม่ได้มีใครสร้าง ตัวมันเองเป็นตัวตนที่เป็นสายพันธุ์หลุดพ้นอยู่แล้ว” หลี่ซูถงอธิบาย “ก่อนที่นี่จะกลายเป็นสถานที่ต้องห้าม มันก็อยู่ที่นี่แล้ว อ้อ ก็ไม่ถูก ว่ากันว่าตำแหน่งที่มันอยู่ในยุคสมัยที่แล้วเคยประสบกับระเบิดนิวเคลียร์หนึ่งลูก ระเบิดนิวเคลียร์ลูกนั้นทำลายล้างเมืองหนึ่งแห่งไปทั้งเมือง อาจจะเป็นรังสีนิวเคลียร์หรือว่าของสักอย่างในเมืองนั่นที่รดรินลงไปบนพื้นดินอันแปลกประหลาดผืนนั้น”
ชิ่งเฉินเอ่ยอย่างอยากรู้ว่า “ทุกคนล้วนรู้สึกว่าสถานที่ต้องห้ามอันตราย เพราะว่าสิ่งมีชีวิตข้างในวิวัฒนาการจนคุกคามมนุษย์ไปแล้วเหรอครับ พวกมันจะลุกขึ้นมาจู่โจมมนุษย์ก่อนไหมครับ”
“สถานที่ต้องห้ามก็เหมือนวัตถุต้องห้าม มีกฎเกณฑ์ของมันเอง ถ้าเธอละเมิดกฎของมัน มันจะรวมกันเป็นหนึ่งมาฆ่าเธอให้ตาย เวลานั้นแม้แต่ดอกไม้หนึ่งดอกก็สามารถฆ่าคน”
“ก็เหมือนวัตถุต้องห้าม ACE-089 มันจะฆ่าใครก็ตามที่ร้องเพลงต่อหน้ามัน ไม่อาจทำลาย หยุดยั้งยากมาก ถึงจะหยุดเอาไว้ได้ สักวันที่มันได้รับอิสรภาพคืนมาก็ยังจะไปฆ่าเป้าหมายเดิม นี่เป็นวัตถุต้องห้ามที่เจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นพิเศษ……ปัจจุบันนี้มันน่าจะถูกกลุ่มตุลาการต้องห้ามบรรจุเอาไว้ในกล่องโลหะที่ผนึกแน่นและปิดกั้นเสียง อยู่นิ่งไม่ไหวติง”
“ท่านรู้จักวัตถุต้องห้ามอันนี้ได้ไงครับ” ชิ่งเฉินอยากรู้
“อ้อ” หลี่ซูถงอธิบาย “แต่ก่อนมีผู้เหนือมนุษย์แรงก์ B คนหนึ่งที่อายุมากแล้ว กลุ่มตุลาการต้องห้ามกังวลว่าจู่ ๆ เขาตายขึ้นมาจะสร้างสถานที่ต้องห้ามใหม่ขึ้น เลยอยากรับตัวเขาล่วงหน้า แต่ว่า ตอนที่อยากจะรับตัวอีกฝ่ายกลับหนีไปซ่อนแล้ว กลุ่มตุลาการต้องห้ามก็เลยเปิดเสียงร้องเพลงของอีกฝ่ายท่อนหนึ่งให้ ACE-089 ฟัง ACE-089 ก็เลยเมินเฉยกฎเกณฑ์ทั้งหมดเดินทางหนึ่งพันกว่ากิโลเมตรมาถึงตรงหน้าผู้เหนือมนุษย์คนนี้แล้วฆ่าเขา ผีถึงรู้ว่ากลุ่มตุลาการต้องห้ามไปเอาบันทึกเสียงท่อนนั้นมายังไง ตอนนั้นเรื่องนี้ถูกนับว่าเป็นข่าวอัศจรรย์เลย”
“นี่เป็นกฎของวัตถุต้องห้าม งั้นกฎของสถานที่ต้องห้ามคืออะไรครับ” ชิ่งเฉินถาม
“พิสดารสารพัน” หลี่ซูถงยิ้มแล้วกล่าว “อันนี้ฉันไม่ได้โม้เลยนะ ทว่าพิสดารสารพันจริง ๆ แน่นอนว่ามีกฎข้อหนึ่งที่เป็นสากล : ห้ามบอกกฎของสถานที่ต้องห้ามแห่งนี้ต่อคนอื่นในสถานที่ต้องห้าม”
มันไม่ชอบที่มีคนถกถึงมัน
……………………………
*ซานไห่จิง “คัมภีร์ขุนเขาและท้องทะเล” เป็นบันทึกตำนานปรัมปราของจีนค่ะ มีฉบับแปลไทยด้วยนะคะ
หลังเข้าสถานที่ต้องห้ามแล้วจะเป็นบทใหม่ในชีวิตของชิ่งเฉินเลยค่ะ ชีวิตในช่วงนี้มีความสำคัญกับชิ่งเฉินเป็นอย่างมาก เป็นก้าวแรกสู่การเป็นยอดฝีมือของพระเอกเราเลย
ตอนที่ 142 – กฎพิลึก