ตอนที่ 142 – กฎพิลึก
“กฎของสถานที่ต้องห้ามทุกแห่งล้วนไม่เหมือนกัน แถมจำนวนก็ไม่เท่ากัน แต่กฎสากลหนึ่งเดียวก็คือห้ามถกถึงมันในตัวมัน”
ไม่งั้นจะตาย
การตายประเภทนี้ไม่ใช่ว่าจะถูกกฎฆ่าล้างคาที่ ทว่าเป็นสถานที่ต้องห้ามทั้งหมดล้วนเห็นคุณเป็นศัตรู
แน่นอนว่า ถ้าไม่ได้ละเมิดกฎของมัน งั้นคุณก็เป็นแค่ผู้มาเยือนธรรมดาคนหนึ่งของสถานที่ต้องห้าม คุณสามารถออกล่า ว่ากันว่าในสถานที่ต้องห้ามบางแห่ง ตัวลิ่นหกขาหรือลิงจมูกเชิดสีทองหกแขนที่น่ารักซึ่งล้วนเป็นตัวโปรดของพวกคนใหญ่คนโตที่จับไปเลี้ยงเป็นสัตว์เลี้ยงจากสถานที่ต้องห้าม
ในเวลาเดียวกัน ในสถานที่ต้องห้ามคุณก็จะถูกสัตว์ประหลาดที่ทั้งประหลาดและแข็งแกร่งออกล่า
ชิ่งเฉินถามว่า “มันเป็นกฎยังไงเหรอครับ”
หลี่ซูถงคิดดู “มีสถานที่ต้องห้ามแห่งหนึ่ง หลังมนุษย์เข้าไปทุกคืนจะต้องสังเวยพวกพ้องหนึ่งคนจึงจะสามารถปลอดภัยไร้อันตราย”
“งั้นคนหนึ่งคนเข้าไปไม่มีพวกพ้องที่สามารถสังเวยล่ะครับ”
“งั้นก็สังเวยตัวเขาเอง”
“ยังมีกฎอะไรอีกครับ”
“ยังมีสถานที่ต้องห้ามหนึ่งแห่ง บุกลึกเข้าไปทุก ๆ 1 กิโลเมตรจะต้องสังเวยเลือด 1 ลิตรให้มัน ของใครก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องเป็นของมนุษย์”
ชิ่งเฉินขมวดคิ้ว กฎของสถานที่ต้องห้ามพวกนี้พิลึกจริง ๆ แถมโชกเลือดเป็นพิเศษ
แต่ก็อย่างที่หลี่ซูถงว่าไว้จริง ๆ สถานที่ต้องห้ามกับวัตถุต้องห้ามมีส่วนคล้ายคลึงกันมากมาย ล้วนต้องการ “เงื่อนไขรองรับ” หนึ่งข้อ
เงื่อนไขเบื้องต้นนี้คือข้อกำหนดตั้งต้นที่คุณจะสามารถอยู่ร่วมกับมันอย่างสันติ
เขาถามอย่างระแวงว่า “กฎของสถานที่ต้องห้ามโชกเลือดอย่างนี้หมดเลยเหรอครับ”
“แน่นอนว่าก็มีอันที่บ้าบอด้วย” หลี่ซูถงกล่าว “อย่างเช่นมีสถานที่ต้องห้ามที่มีแค่กฎข้อเดียว คนแซ่หวังเข้าไม่ได้ เธอให้คนอื่นเปลี่ยนชื่อเรียกก็ไม่ได้ ก็ไม่รู้ว่าสถานที่ต้องห้ามนั่นมันใช้วิชามารอะไรถึงสามารถรู้ว่าคุณแซ่หวังอย่างไม่ต้องมีเค้ามูล”
“ห๊ะ?” ชิ่งเฉินเบิกตากว้าง “กฎพิลึกอย่างนี้เลย? ท่านรู้ได้ไงอะครับ”
“นี่เป็นกฎของสถานที่ต้องห้าม 082 คนรู้เยอะแยะ เพราะว่าตระกูลเฉินเคยเคลื่อนกำลังพลค่ายสนามรบหนึ่งหน่วยของกองพลที่หนึ่งสหพันธรัฐเข้าไปสำรวจ ผลคือเพิ่งจะเข้าไป พลทหารแซ่หวังทั้งหมดก็ถูกสิ่งมีชีวิตและพืชพรรณประหลาดของทั้งสถานที่ต้องห้ามไล่ฆ่า” หลี่ซูถงยิ้มเอ่ย
ชิ่งเฉินใบ้กินไปช่วงหนึ่ง
เขาคิดในใจว่าใครที่แซ่หวังไปล่วงเกินใครเข้าล่ะเนี่ย
“แน่นอนว่าก็ไม่ต้องเอาสถานที่ต้องห้ามไปคิดให้มันซับซ้อนเกินไป ถ้ารู้กฎ แล้วก็ไม่ได้ไปพื้นที่แดนหลังก็ไม่ได้อันตรายเป็นพิเศษ” หลี่ซูถงกล่าว “ครั้งนี้ ฉันไม่ได้จะพาเธอเข้าพื้นที่แดนหลังของสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 แค่ไปดูชายขอบสักหน่อยเอง”
ชิ่งเฉินถามอีกว่า “ยังมีกฎพิลึกประเภทนี้อีกไหมครับ”
“มีสิ” หลี่ซูถงกล่าวอย่างยิ้มแย้ม “ยังมีสถานที่ต้องห้ามแห่งหนึ่งที่ไม่สามารถหลั่งเลือดลงบนพื้นดิน”
เวลานี้ หลี่อีนั่วถามอย่างไม่ใส่ใจว่า “ที่ท่านพูดเป็นสถานที่ต้องห้ามหมายเลขไหนเหรอคะ”
หลี่ซูถงมองเธอยิ้ม ๆ “อยากรู้ก็ไปสำรวจเอง อย่ามาถามฉัน”
หลี่ซูถงมองดูชิ่งเฉินกล่าวว่า “คนที่ละเมิดกฎสถานที่ต้องห้าม 99% ตาย ส่วนฉันก็เป็นตอนที่เมื่อหลายปีก่อนความแข็งแกร่งเลื่อนระดับถึงเสี่ยงตายไปเล่นให้จับจุดกฎจำนวนหนึ่งได้แน่ชัด แต่ก็เป็นแค่กฎของสถานที่ต้องห้ามส่วนเล็ก ๆ เอง”
ชิ่งเฉินสูดลมหายใจเย็นเฉียบ ความหมายของหลี่ซูถงคือ อีกฝ่ายหลังจากกลายเป็นกึ่งเทพแล้วจึงสามารถล่าถอยจากสถานที่ต้องห้ามอย่างครบสามสิบสอง?!
ดังนั้น กฎที่เกี่ยวกับสถานที่ต้องห้ามข้อใดก็ตามล้วนเป็นสิ่งที่ล้ำค่าเป็นพิเศษ
ถึงกับสามารถขายออกในราคาสูงเทียมฟ้าในตลาดมืด
เขาถามว่า “โดยทั่วไป ในสถานที่ต้องห้ามนอกจากกฎที่ไม่สามารถถกกันข้อนั้นแล้วจะมีกฎกี่ข้อครับ”
“อันนี้ขึ้นอยู่กับจำนวนคนตาย” หลี่ซูถงอธิบายอย่างอดทน “จำนวนคนอันนี้ที่ฉันพูดคือดูว่าในสถานที่ต้องห้ามแห่งนั้นสรุปแล้วมีผู้เหนือมนุษย์ตายกี่คน”
“เอ๊ะ?” ชิ่งเฉินฉงน
หลี่ซูถงพูดมาถึงตรงนี้ก็เกิดความสนใจขึ้นมา “สถานที่ต้องห้ามพวกนี้ โดยทั่วไปแล้วเคยมีผู้เหนือมนุษย์แรงก์ B ตายไม่กี่คนก็จะมีกฎไม่กี่ข้อ เป็นไปได้ที่สุดที่จะตรงกับความชอบหรือสกิลตอนมีชีวิตของพวกเขา”
“แต่ว่า สถานที่ต้องห้ามส่วนใหญ่ก็จะมีกฎแค่ข้อเดียว” หลี่อีนั่วเสริม “ถึงยังไงผู้เหนือมนุษย์ตายหมู่น้อยมาก นอกจากสงครามดุเดือดปะทุขึ้นแล้วสองฝ่ายพ่ายแพ้ล้มตาย”
“สถานที่ต้องห้ามไหนกฎเยอะสุดครับ” ชิ่งเฉินถาม
“สถานที่ต้องห้าม 001 สถานที่ต้องห้าม 002 สถานที่ต้องห้าม 009 ได้รับการยอมรับว่ามีเยอะสุด” หลี่ซูถงกล่าว “สถานที่ต้องห้าม 001 เธอยังไม่ต้องสนใจ อันนั้นอยู่ทิศตะวันตกเฉียงเหนือ เพราะว่าขนาดของสถานที่ต้องห้ามใหญ่เกินไป มีคนน้อยมากที่เหยียบย่างเข้าไป”
ส่วนสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 ก็คือที่ที่ชิ่งเฉินต้องไป
หลี่อีนั่วมองไปทางหลี่ซูถงถามว่า “ท่านจะต้องเข้าใจสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 ที่สุดสินะคะ อันอื่นท่านสามารถเก็บเป็นความลับ อันนี้จะแย้มออกมาสักหน่อยไหมคะ”
“ไม่ได้” หลี่ซูถงกล่าว “สถานที่แห่งนี้สำคัญที่สุดสำหรับฉัน พูดไม่ได้ เธอรู้สองข้อนั้นก็เพียงพอจะรักษาชีวิตแล้ว”
รถที่เหลือเพียงหนึ่งคันของตระกูลจินไดทางด้านหลังหนีออกมาจากการไล่ฆ่าของสระอัคคีชาวป่าแล้ว ส่วนขบวนรถของสระอัคคีชาวป่ายังคงไล่กวดไม่ยอมถอย
แต่ตอนนี้หลี่อีนั่วไม่ได้ตึงเครียดจนเกินไปเลย
หลี่อีนั่วพูดลงไปในวิทยุสื่อสารว่า “มุ่งหน้าเต็มสปีดต่อไป ถึงชายขอบสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 แล้วค่อยพัก!”
หวังปิ่งซู, เซียวกงตอบรับว่า “รับทราบ”
เวลานี้ ฉินอี่อี่ถามอย่างเจ้าหนูจำไมว่า “คุณกับเด็กผู้ชายคนนี้เมื่อกี้เถียงกันเพราะอะไรคะ ฉันเห็นพวกคุณโวกเวกตอนอยู่ข้างกองไฟไม่มีความสุขมากเลย”
หลี่อีนั่วคิดแล้วกล่าวว่า “เบบี๋ใจดีเกินไป ดังนั้นเขาอยากกล่อมฉันไปปล่อยพวกคุณไป ไม่ให้พวกคุณพัวพันกับเรื่องนี้ แต่ฉันรู้ว่า……’คุณผู้ชายคนนี้’ อยู่ในทีมพวกคุณ ดังนั้นอยากเก็บพวกคุณไว้ข้างกาย อย่างน้อยที่สุดเวลาคับขันก็สามารถช่วยชีวิต เฮ้อ เบบี๋บ้านฉันใจดีขนาดนี้ ไม่เหมือนกับคนอื่นเลย”
ฉินอี่อี่ตัวสั่น รับชื่อเล่นนี้ไม่ได้นิดหน่อย……
หนานเกิงเฉินอัดอั้นจนหน้าแดงขึ้นมาอีกแล้ว หลี่อีนั่วเอ่ยอย่างปลง ๆ ว่า “คุณดูสิ ชมเขาสองคำก็เขินแล้ว”
มีแค่ชิ่งเฉินที่รู้ว่า หนานเกิงเฉินทะเลาะกับหลี่อีนั่วเพราะอยากให้พวกเขาจากไปจริง ๆ แต่ว่าเหตุผลตั้งต้นคือเพื่อตนเองที่เป็นเพื่อนสนิท
ไม่อาจไม่พูดว่า ตอนนี้ชิ่งเฉินรับทราบมิตรภาพสหายศึกระหว่างกันซ้ำอีกแล้ว ใคร่ครวญอย่างจริงจังถึงความเป็นไปได้ในการก่อตั้ง “สัมพันธมิตรผู้วิตกเรื่องพ่อ” เลย
……………………………………
ตอนที่ 143 – ต้องปฏิบัติตาม