บทที่ 107 เงินของเจ้าหรือ? (ต้น)
ลู่เต๋อ ขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น สัญชาตญาณของเขากำลังบอกเขาว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องนัก
“ไอ้คนขี้โกหก! ไหนเจ้าลองอธิบายมาสิว่าถ้าข้าเป็นหนี้เจ้าจากการพนันจริง ๆ แล้วตั๋วหนี้อยู่ที่ไหน? ถ้าเจ้าพูดความจริงเจ้าก็ต้องมีตั๋วหนี้สิจริงไหม!” ซูอัน ตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
ดอกบ๊วยสิบสาม ตะโกนกลับด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “ก็ข้าให้ตั๋วหนี้เจ้าไปแล้วเมื่อกี้ไง!”
ซูอัน ยกมือขึ้นและพูดอย่างไร้เดียงสาว่า “ท่านอาจารย์ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของข้า ข้าอนุญาตให้ท่านค้นตัวของข้าได้เลยตามสบายเพื่อดูว่าข้ามีตั๋วหนี้ที่เขาพูดถึงจริงหรือไม่!”
“เจ้าจะไปมีได้อย่างไรในเมื่อ เมื่อครู่นี้เจ้าตั๋วหนี้ทิ้งไปแล้ว!” ดอกบ๊วยสิบสาม ตะโกนเถียงจนเสียงแหบเสียงแห้ง ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเมื่อครู่ ซูอัน ถึงได้บดตั๋วหนี้ทิ้งจนเป็นผุยผงไปแบบนั้น เห็นได้ชัด
ว่าฝั่งตรงข้ามวางแผนแบบนี้เอาไว้ตั้งแต่แรก!
ซูอัน ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะตอบว่า “เจ้านี่มันใส่ความข้าแบบข้าง ๆ คู ๆ ถ้าหากว่าข้าฉีกตั๋วหนี้ไปจริง ๆ มันก็ยังต้องมีเศษของมันหลงเหลืออยู่จริงมั้ย?”
“มันจะเหลือได้ยังไงในเมื่อเจ้าบดมันจนละเอียดเป็นผงไปแล้ว!” ดอกบ๊วยสิบสาม เถียงคอเป็นเอ็นอย่างไม่ลดละ
ซูอัน ส่ายหัวพลางถอนหายใจยาว “เฮ้อ…เจ้าจะโกหกอะไรก็ให้มันน้อย ๆ หน่อย คนใน
เมืองจันทร์กระจ่างทุกคนต่างรู้ดีว่าข้าอ่อนแอแค่ไหน ถ้าข้ามีความสามารถจนทำลายกระดาษได้เป็น
ผุยผงจริง ๆ ข้าก็คงไม่ถูกจับไปเรียนในชั้นสีเหลืองซึ่งเป็นชั้นเรียนต่ำสุดหรอก เจ้ามันโกหกหน้าด้าน ๆ !”
“แต่เจ้าทำแบบนั้นจริง ๆ นี่นา…” ดอกบ๊วยสิบสามรู้สึกอยากจะร้องไห้เพราะเขารู้สึกว่ายิ่งเขาเถียงมากเท่าไหร่ มันก็ดูเหมือนเขาเป็นคนหลอกลวงมากเท่านั้น เขาหันไปหา ลู่เต๋อ ด้วยสายตาวิงวอนขอความเห็นใจ
“พอได้แล้ว!” ลู่เต๋อ คำรามด้วยสีหน้าโกรธจัด “ข้าไม่สนใจว่าข้างนอกนั่นสำนักดอกบ๊วยของเจ้าจะทำระยำตำบอนกับใครไว้อย่างไร แต่ข้าจะไม่ยอมแน่นอนหากเจ้ามารังแกนักศึกษาของข้าแบบนี้! วันนี้ข้า
จะหักขาทั้งสองข้างของเจ้าเพื่อเป็นการสั่งสอน และหลังจากนี้จงกลับไปบอกกับ เหมยเชาฟง ด้วยว่าถ้าคนในสำนักดอกบ๊วยยังกล้ามารังแกนักศึกษาของข้าอีก ครั้งหน้าข้าจะไม่แสดงความเมตตาอีกต่อไป!”
ลู่เต๋อ สะบัดแขนเสื้อส่งไม้บรรทัดพุ่งไปที่หัวเข่าทั้งสองข้างของ ดอกบ๊วยสิบสาม อย่างรวดเร็วส่งผลให้เสียง ‘กร๊อบ’ ดังลั่นสองครั้งติดต่อกัน และในชั่วพริบตาต่อมา ดอกบ๊วยสิบสาม ก็ลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมกับ
ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
ซูอัน มองไปที่ขาของ ดอกบ๊วยสิบสาม ที่พลิกผิดรูปด้วยสายตาตกตะลึง เขาสามารถบอกได้เลยว่ากระดูกหัวเข่าทั้งสองของฝั่งตรงข้ามมันแตกละเอียดลงอย่างสมบูรณ์ ภาพเช่นนี้มันทำให้เขาย้อนนึกไปถึงคำพูดที่ เว่ยสั่ว บอกว่าการโดนไม้บรรทัดของ ลู่เต๋อ ฟาดนั้นเจ็บปวดยิ่งกว่าโดนแส้คร่ำครวญซะอีก ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งที่ ดอกบ๊วยสิบสาม เพิ่งโดนไปเมื่อครู่นี้เห็นได้ชัดว่าที่ผ่านมา ลู่เต๋อ นั้นออมมือไว้มากในตอนที่ลงโทษบรรดานักศึกษาทั้งหลาย
แต่ที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือวิธีการที่ ลู่เต๋อ ใช้ไม้บรรทัดของเขาเมื่อครู่นี้ มือของเขาไม่แม้แต่จะสัมผัสไม้บรรทัดแม้แต่น้อย สิ่งที่เขาทำมีเพียงแค่สะบัดแขนเสื้อให้ไม้บรรทัดพุ่งไปที่เข่าของ ดอกบ๊วยสิบสาม จากนั้นไม้บรรทัดมันก็เหมือนกับว่ามีชีวิตของมันเอง มันพุ่งไปชนเข่าข้างแรกและหักมุมเลี้ยวไปชนเข่าข้างที่สอง จากนั้นก็บินวนกลับมาหามือของ ลู่เต๋อ อย่างนุ่มนวล
“ไอ้ไม้บรรทัดนั่นต้องเป็นอาวุธวิเศษแน่นอน!” ซูอัน เตือนตัวเองทันทีว่าเขาจะไม่ไปยั่วโมโหไอ้อาจารย์ขี้โมโหคนนี้แน่นอน มิฉะนั้นเขาอาจต้องทนทุกข์กับชะตากรรมเดียวกับ ดอกบ๊วยสิบสาม!
ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสาม สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +567!
ในระหว่างที่ร้องครวญคราง ดอกบ๊วยสิบสาม จ้องไปที่ซูอันด้วยสายตาอาฆาตราวกับจะ
กินเลือดกินเนื้อให้ได้
นี่เป็นหนึ่งในวิธีคิดอันเรียบง่ายของมนุษย์ ดอกบ๊วยสิบสาม ไม่กล้าแค้นเคือง ลู่เต๋อ ผู้ซึ่งแข็งแกร่งกว่าเขามาก ดังนั้นเขาหันไปอาฆาต ซูอัน ที่อ่อนแอกว่าแทน
ดอกบ๊วยสิบสาม สาบานกับตัวเองย้ำ ๆ ว่าหลังจากนี้หากเขาหายดีเมื่อไหร่เขาจะหักแขนขาทั้งสี่ของ
ซูอัน ออก ไม่สิ ห้าแขนขาต่างหาก! จากนั้นเขาจะค่อย ๆ แล่เนื้อของซูอันทีละชิ้นแล้วโยนลงให้กับ
หมาจรจัดกิน!
ลู่เต๋อ ส่งหินพลังชี่ กลับไปให้ ซูอัน และพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “จงเก็บรักษาเอาไว้ให้ดี ตอนนี้เจ้าอ่อนแอเกินไป ดังนั้นการเรียนรู้วิธีปกปิดความมั่งคั่งของตัวเองจึงเป็นเรื่องที่เจ้าต้องให้ความสำคัญ
เป็นอันดับแรก”
ซูอัน รีบพยักหน้าและตอบกลับด้วยท่าทีเคารพ “รับทราบแล้วท่านอาจารย์ลู่ อย่างไรก็ตาม คนผู้นี้
ไม่เพียงแต่จะขโมยหินพลังชี่ของข้าไป เขายังขโมยเงินของข้าไปด้วย ข้าขอรบกวนให้ท่านอาจารย์ช่วยเอามันกลับมาหาข้าสักหน่อยจะได้หรือเปล่า?”
เรื่องนี้แน่นอนว่ามีที่มาที่ไปไม่เหมือนกับที่เห็นแน่นอน นี่คือสิ่งที่ลู่เต๋อคิดกับตัวเอง อย่างไรก็ตาม เนื่องจาก ซูอัน เป็นนักศึกษาของสถาบันดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเข้าข้างคนนอกได้ เขาจึงทำได้แค่เพียงเล่นไปตามน้ำเท่านั้น เขาชี้นิ้วค้างไปที่ดอกบ๊วยสิบสามอยู่ครู่หนึ่ง และต่อมาเขาก็เปลี่ยนท่าเป็นกวักมือมือเข้าหาตัวเอง ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือจู่ ๆ ถุงเงินของดอกบ๊วยสิบสามก็พุ่งมาอยู่ในมือของเขาทันที
“เขาเอาเงินเจ้าไปเท่าไหร่?” ลู่เต๋อ ถามกลับ
ซูอัน รีบหยิบถุงเงินที่อยู่ในมือของ ลู่เต๋อ ไปทั้งถุงและพูดว่า “นี่เป็นของข้าทั้งหมด ขอบคุณท่านอาจารย์จริง ๆ ที่ช่วยเหลือข้า ขอบคุณ ๆ !”
ลู่เต๋อ ขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเห็นเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่สงสัย ซูอัน แต่เขารู้ว่า ดอกบ๊วยสิบสาม นั้นไม่ใช่คนดีเด่อะไร ดังนั้นเงินของดอกบ๊วยสิบสามมันก็น่าจะเป็นเงินสกปรกและด้วยเหตุนี้ เขาจึงตัดสินใจ
ที่จะปล่อยทุกอย่างให้เลยตามเลยไม่ขัดขวางอะไร ซูอัน
ในทางกลับกัน ดอกบ๊วยสิบสาม กู่ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงโหยหวนทันที “เงินพวกนั้นมันเป็นของข้า!!”
ก่อนหน้านี้เจ้าให้เงินข้าแค่ 100 ตำลึงเงิน! แต่ในถุงนั่นมันมีเงินทั้งหมดตั้ง 800 ตำลึงเงิน ซึ่งเป็นเงินที่ข้าออมมาไว้ตั้งหลายปีที่ผ่านมา!
ดอกบ๊วยสิบสาม ไม่เคยไว้ใจใครเลยนอกจากตัวเขาเอง ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะพกเงินทั้งหมดที่ตัวเองมีติดตัวเอาไว้ด้วยเสมอไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าเงินออมหลายปีของเขาจะถูกขโมยไป
จากเขาแบบนี้?
เขาไม่คาดคิดเลยว่าวันนี้เขาจะโดน ซูอัน ขโมยเงินไปจนหมดโดยวิธีที่ไร้ยางอายจนแม้กระทั่งเขาก็ไม่เคยนึกฝันถึง
ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสาม สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +1000!
“เจ้ากำลังพูดว่านี่คือเงินของเจ้าอย่างนั้นเหรอ?” ซูอัน เอ่ยถามพลางเล่นถุงเงินในมือไปมา ตรงหน้า ดอกบ๊วยสิบสาม ที่ได้แต่นอนมองอย่างน่าเวทนา “ถ้าพวกมันเป็นของเจ้าจริง ๆ นั้นไหนเจ้าลองเรียกพวกมันดูสิ หากพวกมันขานรับข้าจะคืนพวกมันทั้งหมดให้กับเจ้าเดี๋ยวนี้เลย!”
อุบายนี้นับได้ว่าเป็นท่าไม้ตาย!
ดอกบ๊วยสิบสาม ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เลือดสด ๆ พุ่งออกจากปากของเขาเป็นน้ำพุ!
นี่เป็นข้อพิสูจน์ได้เลยว่าหากมนุษย์โมโหจนถึงจุดสุดยอดเมื่อไหร่ คนผู้นั้นจะกระอักเลือดออกมาจริงๆ ไม่ใช่เป็นคำเปรียบเปรยให้ฟังดูขบขันเท่านั้น!
ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสาม
สำเร็จได้รับคะแนนความโกรธแค้น +1000!
ลู่เต๋อ เหลือบมองที่ ดอกบ๊วยสิบสาม และ ซูอัน อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย เขาโบกมือให้ฝูงชนและพูดว่า“เอาล่ะ เรื่องวันนี้พอแค่นี้แหละ ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านไปได้แล้ว!”
ซูอัน หัวเราะและโบกมือลาให้กับดอกบ๊วยสิบสามก่อนจะจากไปพร้อมกับ ฉู่ฮวนเจา และคนอื่น ๆ
“รอก่อนเถอะ ไอ้สารเลวแซ่ซู! สำนักดอกบ๊วยของข้าจะต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่นอนนนนนน!!!!!”
ดอกบ๊วยสิบสาม ตะโกนสาปแช่งลากเสียงยาวจนคนที่อยู่ไกล ๆ ยังได้ยินชัดเจน
ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสาม สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +1000!