บทที่ 105 อย่าดูถูกตัวเอง
ทั้งสามคนกินข้าวและคุยกันอย่างมีความสุขมาก
เมื่อทานเสร็จ ก็ออกจากร้านอาหาร
“คุณป้าฉันไปส่งคุณดีกว่าค่ะ” ส้งหวั่นหวั่นยิ้มและลากแขนของโม่เสี่ยวฮุ่ยไว้
“เอาสิ” โม่เสี่ยวฮุ่ย เห็นว่าเย็นมากแล้วและไม่สะดวกที่จะนั่งแท็กซี่เพื่อกลับบ้านคงจะดีถ้า ส้งหวั่นหวั่นไปส่ง
ส้งหวั่นหวั่นส่งโม่เสี่ยวฮุ่ย กลับไปที่บ้านของชายหนุ่มตามที่หวัง
“คุณป้าคะ ในเมื่อมาถึงแล้วงั้นหนูขอตัวกลับไปก่อนนะคะ” ส้งหวั่นหวั่นโบกมือให้โม่เสี่ยวฮุ่ย
“ไหนๆ ก็มาถึงแล้ว ไม่เข้าไปนั่งเล่นข้างในสักหน่อยเหรอจ๊ะ” โม่เสี่ยวฮุ่ยอยากจะเชิญส้งหวั่นหวั่นเข้าบ้าน
“ค่ะ ในเมื่อคุณป้าชวน หนูก็ไม่ขัดแล้วกันค่ะขอรบกวนด้วยค่ะ” ส้งหวั่นหวั่นปลดเข็มขัดนิรภัยออก นี่เป็นสิ่งที่เธอปรารถนา
“จะรบกวนอะไรกัน เธอมาเป็นเพื่อนฉันทั้งยังรู้สึกไม่คุ้นเคย ฉันชอบที่เธอมักจะมาพูดคุยไม่ให้ฉันใช้ชีวิตน่าเบื่ออยู่คนเดียว” โม่เสี่ยวฮุ่ย จับมือของ ส้งหวั่นหวั่นแล้วเดินเข้าไปยังบ้านตระกูลลี่
เมื่อโม่เสี่ยวฮุ่ย เข้ามาในบ้าน เธอก็เห็นถวนจื่อ และเจียงหยุนเอ๋อ นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น สีหน้าก็เปลี่ยนไป
แต่เมื่อเห็นลี่จุนถิงนั่งอยู่ข้างๆ ด้วย สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที “ถิงเอ๋อ นี่ใครกัน ไม่แนะนำให้แม่รู้จักสักหน่อยล่ะ”
“ครับ” ลี่จุนถิง ลุกขึ้นยืนขึ้นมาและดึงเจียงหยุนเอ๋อ มายืนต่อหน้าของเขาโดยไม่มีความรู้สึกผิดใดๆ “แม่นี่คือเจียงหยุนเอ๋อ หยุนเอ๋อนี่คือแม่ของผม”
เจียงหยุนเอ๋อ ยืนอยู่ในสถานที่รู้สึกกังวลเล็กน้อย ตอนนี้ ลี่จุนถิงได้แนะนำเธออย่างเป็นทางการแล้ว เธอรีบฉีกยิ้มอย่างรวดเร็วและมองไปที่โม่เสี่ยวฮุ่ย “คุณป้าสวัสดีฉันชื่อเจียงหยุนเอ๋อ”
โม่เสี่ยวฮุ่ย เหลือบมองเธออย่างเย็นชา แต่ไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่พินิจมองเธอ มันเป็นเรื่องที่น่าประหม่ามากสำหรับ เจียงหยุนเอ๋อ ที่ยืนอยู่ในสถานที่แห่งนี้
เมื่อเห็นเช่นนี้ลี่จุนถิงก็ขมวดคิ้วเบาๆ และขยิบตาให้เจียงหยุนเอ๋อ “หยุนเอ๋อ ไปชงชาให้แม่ผมหน่อยสิครับ”
“โอเคค่ะ” เจียงหยุนเอ๋อ พยักหน้าและรีบเข้าไปในครัว
โม่เสี่ยวฮุ่ย มองตามหลังของเจียงหยุนเอ๋อไป ดวงตาแฝงไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามและไม่ได้พูดอะไรมาก
ไม่นาน เจียงหยุนเอ๋อ ก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมถ้วยน้ำชาและส่งให้โม่เสี่ยวฮุ่ย เธอยกคางของเธอขึ้นเล็กน้อยและยื่นมือออกไปเล็กน้อยราวกับว่าเธอกำลังจะหยิบถ้วยชา แต่ในเสี้ยววินาทีถัดมาเธอก็ปัดมันออกไป
“อ่า” น้ำชาร้อนจากการลวกมือของเจียงหยุนเอ๋อ เธออดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาและถ้วยชาก็ตกลงสู่พื้นและแตกกระจายไปที่พื้น
น้ำชากระเด็นไปทั่วโม่เสี่ยวฮุ่ย ขมวดคิ้วถอยหลังไปหนึ่งก้าวและพูดด้วยความโกรธ “เธอทำอะไรเนี่ย”
เจียงหยุนเอ๋อ เม้มริมฝีปาก ไม่กล้าที่จะพูดไม่กล้าโกรธ ลี่จุนถิง มองเห็นแต่ก็ไม่ทันได้ออกโรง แต่ถวนจื่อ รีบพุ่งออกมาในยืนอยู่ข้างหน้าเจียงหยุนเอ๋อ
“อย่ามารังแกหม่ามี้ของผมนะ”
สีหน้าของโม่เสี่ยวฮุ่ยหม่นลงในทันที เจียงหยุนเอ๋อ ก็รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่เหมาะสม รีบลากถวนจื่อมาอยู่หลังเธอและยิ้มให้โม่เสี่ยวฮุ่ย อย่างขอโทษ “ขอโทษนะคะ ลูกของฉันยังเด็กไม่เรื่องรู้ราว”
โม่เสี่ยวฮุ่ย สบถเบาๆ และพูดอย่างดูถูก “ไม่ใช่ว่ายังไม่มีครูสอนพิเศษ”
คำพูดของเธอสร้างความอับอายให้กับ เจียงหยุนเอ๋ออย่างไม่ต้องสงสัย แต่เธอไม่กล้าที่จะพูดอะไรเลย
เมื่อเห็นเช่นนี้ ลี่จุนถิงก็ขมวดคิ้วใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “แม่อย่าทำอะไรที่มันเกินไปนะครับ”
โม่เสี่ยวฮุ่ย ยับยั้งชั่งใจเล็กน้อยและไม่ได้พูดคำรุนแรงใด ๆ เพียง แต่เริ่มซักถามฐานะทางบ้านของเจียงหยุนเอ๋อ “เธอเป็นลูกสาวของตระกูลไหน ตอนนี้ทำงานอะไร ในครอบครัวมีใครอีกบ้าง“
เมื่อเจอคำถามมากมายจากโม่เสี่ยวฮุ่ย เจียงหยุนเอ๋อ ถึงกับผงะรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ฉันคือ …ในครอบครัวของฉันมีแค่แม่ของฉัน ตอนนี้ฉันทำงานเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทเครื่องสำอางแห่งหนึ่งค่ะ”
ในตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกโชคดีมากที่ได้รับงานนั้นมาก่อนหน้านี้ มิฉะนั้นตอนนี้เธอคงจะไม่มีความมั่นใจหลงเหลืออยู่เลย
อย่างไรก็ตาม เจียงหยุนเอ๋อ ไม่ได้รู้เลยแม้แต่น้อยว่า บริษัทนั้นเป็นบริษัทที่ลี่จุนถิงและสมิทธ์ร่วมก่อตั้งขึ้น ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อรับตำแหน่ง ลี่จุนถิงก็พิจารณาสถานการณ์ในวันนี้อาจจะเกิดขึ้นได้
สถานการณ์ตึงเครียดค่อยๆ เจือจางลง โทรศัพท์มือถือของ ลี่จุนถิง ก็ดังขึ้นพอดี เขาส่งสัญญาณไปยัง เจียงหยุนเอ๋อ และโม่เสี่ยวฮุ่ย เพื่อออกไปรับโทรศัพท์
ในตอนนี้ส้งหวั่นหวั่นที่ยืนเงียบๆ อยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า “คุณเจียงน่าทึ่งจริงๆ ดำรงตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้ ดูเหมือนว่าฉันต้องเรียนรู้จากคุณเจียง”
โม่เสี่ยวฮุ่ยหัวเราะเยาะเบาและพูดว่า “การเรียนรู้ก็เป็นเรื่องจำเป็น แต่ก็ควรจะรู้ว่าสิ่งไหนควรที่จะเรียนรู้ สิ่งไหนไม่ควรเรียนรู้ ยกตัวอย่างเช่นเรื่องที่มาอยู่ในบ้านของผู้ชายแบบนี้ อย่ามาเรียนรู้ดีกว่า”
ขณะที่พูด สายตาของโม่เสี่ยวฮุ่ย ที่จับจ้องไปที่ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ โดยพูดเสียดแทงเพื่อให้เธอละอายใจ “ผู้หญิงน่ะ ต้องเรียนรู้ที่จะทะนุถนอมตัวเอง และอย่าลดคุณค่าของตัวเอง”
เมื่อฟังคำพูดของโม่เสี่ยวฮุ่ย ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ ก็แข็งขึ้นทันที
โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นใบหน้าซีดเซียวของเจียงหยุนเอ๋อและริมฝีปากบางๆ ของเธอปิดสนิท เธอรู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอบีบแน่นเงยหน้าขึ้นและส่งเสียงในลำคออย่างมีชัย ทันใดนั้นก็เหลือบมองไปที่ร่างเพรียวที่ประตูดวงตาของเธอกะพริบอย่างรวดเร็ว เบี่ยงความสนใจและพูดคุยกับส้งหวั่นหวั่น
ลี่จุนถิงวางสายโทรศัพท์ และดวงตาสีดำหรี่ลงของเขาก็ส่องประกายไปที่แม่ของเขาและเจียงหยุนเอ๋อ
เมื่อเดินเข้าไปใกล้พบว่า เจียงหยุนเอ๋อดึงเสื้อด้วยปลายนิ้วด้วยอาการสั่น สีหน้าของเธอที่แสดงออกมาก็แปลกมาก เขาอดไม่ได้ที่จะตะลึงจับมือเล็กๆ ที่เย็นดั่งน้ำแข็งของเธอ เสียงของเขาทุ้มต่ำ “คุณเป็นอะไรไป มีบางอย่างผิดปกติ”
เจียงหยุนเอ๋อสงบจิตสงบใจ พยายามฝืนยิ้มจากนั้นเธอก็ส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร ลี่จุนถิงมองไปที่แม่ของเขาอย่างสงบ เขารู้ดีแก่ใจเกรงว่ามันจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นตอนที่เขาไปโทรศัพท์
โม่เสี่ยวฮุ่ย รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย แต่ไม่ว่าลูกชายของเขาจะมองด้วยสายตาแบบใดเธอก็พาส้งหวั่นหวั่นขึ้นบันไดไม้ด้วยตัวเอง
“หวั่นหวั่น ตอนที่ป้าอยู่ต่างประเทศ เจอเสื้อผ้าหลายตัวที่เข้ากับสไตล์ของหนู หนูเป็นคนสวย ใส่แล้วจะต้องดูเหมือนนางฟ้าแน่ๆ”
ขณะที่โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดกับส้งหวั่นหวั่นช่างต่างจากบรรยากาศแปลกๆ เมื่อสักครู่โดยสิ้นเชิง เธอพูดด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนดวงตาที่เคยสดใสของเจียงหยุนเอ๋อกะพริบตาปริบๆและใบหน้าหมองคล้ำชัดเจน
“คุณป้าคะ หวั่นหวั่นไม่ได้ดีอย่างที่คุณป้าบอกหรอกค่ะ เกรงว่าจะทำให้คุณป้าจะเสียแรงหวั่นหวั่นจะมีโทษเอาได้” เสียงหวานของส้งหวั่นหวั่นดัง เธอช่วยประคองโม่เสี่ยวฮุ่ย ขึ้นชั้นบน
ส้งหวั่นหวั่นประมวลผลอย่างรวดเร็ว เมื่อเดินผ่านห้องของ ลี่จุนถิง จงใจเปล่งเสียง “เอ๊ะ” และเอียงหัวอย่างสงสัยและถามว่า “ทำไมที่นี่ถึงมีกล่องกระดาษเยอะแยะแบบนี้ล่ะคะ”
โม่เสี่ยวฮุ่ยหรี่ตามอง ใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของเธอเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้วหัวเราะเยาะ “ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ ”ในเมื่อย้ายกระเป๋ากลับมาก็จงใจต่อต้านเธอ