ในตอนนี้ หรานจิงแทบจะกลั้นขำไม่อยู่ แต่ไม่นาน เธอก็พูดต่อ “เธอหลับตาปี๋ไปประมาณห้าวินาทีได้ แล้วทันทีที่เธอลืมตาขึ้นมา แฟนคลับทุกคนก็กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย… ทันทีที่พวกแฟนคลับรู้ว่าเซินเหยาไม่ใช่หลินจื้อซือ พวกเขาก็ไม่แม้แต่จะเสียเวลาสักวินาทีเดียวกับเธอเลย ยังไงก็เถอะ นายลองเดาดูสิว่าตอนที่เธอหลับตาอยู่ เซินเหยาพูดอะไรออกมา?”
ทันใดนั้นเอง เซินเหยาที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบพุ่งเข้ามาเพื่อที่จะปิดปากหรานจิง “หรานจิงงงงงงง! ฉันจะฆ่าเธอออออ! อย่าพูดออกมาเชียวนะ!”
วินาทีที่เซินเหยาจะพุ่งเข้าหาหรานจิง เสี่ยวเฉิงก็พลันเอื้อมมือออกไปเพื่อดึงเธอเอาไว้ แต่ทว่า เรื่องราวสุดน่าประหลาดใจก็พลันเกิดขึ้น! เสี่ยวเฉิงบังเอิญไปจับโดนปลายกระโปงของเซินเหยาเข้า… ถ้าเป็นวันธรรมดาที่เธอสวมเสื้อผ้าและกระโปรงแบรนด์เนมคุณภาพสูง การออกแรงดึงเพียงน้อยนิดคงจะไม่ทำให้เกิดปัญหาอะไร อย่างน้อยที่สุด ปลายกระโปรงก็แค่ยับนิดหน่อย แต่วันนี้กลับต่างจากทุกวัน เสี่ยวเฉิงพลันตกใจไม่น้อยทันทีที่ได้ยินเสียง “ฉึก!” และในตอนนั้นเอง กระโปรงของเซินเหยาพลันหลุดติดมือของเสี่ยวเฉิงไปทันที!
จากนั้น ต้นขาที่ขาวนวลดุจดังหิมะของเซินเหยาก็ถูกเผยออกมาให้เห็น ยิ่งไปกว่านั้น เธอเองก็ไม่ได้สวมกางเกงซับในไว้ใต้กระโปรงเพื่อป้องกันไว้เลยด้วยซ้ำ! สิ่งที่เผยให้เห็นแทนคือกางเกงชั้นในสีแดงลายกุหลาบ…
ในตอนนั้นเอง เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เซินเหยาพุ่งเข้าไปปิดปากหรานจิงพร้อมกับท่อนล่างที่ว่างเปล่า หรานจิงเองก็พลันจ้องมองลงไปยังท่อนล่างของเซินเหยา… อีกทั้ง กระโปรงที่ขาดรุ่งริ่งก็ยังคงติดอยู่ที่มือของเสี่ยวเฉิงอีกด้วย ในตอนนี้ เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
เสี่ยวเฉิงพลันอ้าปากค้าง เขามองไปยังกระโปรงที่ขาดรุ่งริ่งบนมือ จากนั้นไม่นาน ทั้งหน้าผากและลำคอของเซินเหยาก็พลันแดงขึ้น ส่วนหรานจิงเองก็เผยดวงตาสุดกลมโตออกมา ยิ่งไปกว่านั้น เซินเหยาที่ยืนอยู่ข้างหรานจิงพร้อมกับท่อนล่างที่มีแค่กางเกงชั้นในสีแดงตัวเดียวก็ยังคงตัวแข็งทื่ออยู่ในท่าวิ่งท่าเดิม
สถานการณ์ในตอนนี้กลับเงียบไปนานจนปิดปกติ เสี่ยวเฉิงเองก็ทำได้แค่กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่เข้าไป และทันในนั้น เซินเหยาก็พลันตะโกนคำรามออกมา
“เสี่ยวเฉิง! ฉัน-จะ-ฆ่า-นาย!” ท้ายที่สุด ใบหน้าของเซินเหยากลายเป็นสีแดง เธอพุ่งเข้ามาดึงกระโปรงที่ขาดรุ่งริ่งออกจากมือเสี่ยวเฉิงอย่างแรงและรีบนำมาพันไว้รอบตัวเพื่อปกปิดช่วงล่างชั่วคราว หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็พุ่งเข้าไปหาเสี่ยวเฉิงทันที
“อุบัติเหตุ! มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ!” เสี่ยวเฉิงรีบอธิบายทันทีก่อนที่หมัดของเซินเหยาจะเหวี่ยงเข้ามา “ใครจะไปรู้ล่ะว่ากระโปรงเธอจะขาดง่ายขนาดนั้น!”
“ยังกล้าพูดแบบนั้นอยู่อีกงั้นเหรอ?!” เซินเหยาโกรธมากในตอนนี้ “ฉันจะโทรฟ้องพ่อ! จากนั้น ก็จะติดต่อกับเจ้าของคอนโดเพื่อไล่นายออก! นายจะกลายเป็นคนจรจัดแล้วก็ไม่มีที่อยู่แน่!”
“ฉันไม่เห็นอะไรเลยนะ! เชื่อฉันสิ!” เสี่ยวเฉิงกลัวว่าเธอจะโกรธมาก เขาจึงรีบอธิบายให้ฟัง
ทว่า เซินเหยาในตอนนี้ก็โกรธจะเป็นจะตายอยู่แล้ว “ฉันไม่สน! นายตายแน่! เสี่ยวเฉิงงงงงง!”
“เธอช่วยไปใส่กางเกงก่อนจะได้ไหมเนี่ย? ตอนนี้เธอกำลังทำให้ทุกอย่างแย่ไปกว่าเดิมอีกนะ!” เสี่ยวเฉิงเริ่มร้อนใจเล็กน้อย เขาพยายามผลักเซินเหยาที่กำลังพุ่งเข้ามาออกไป
แต่ทว่า ใครจะไปรู้ล่ะว่าเสี่ยวเฉิงจะออกแรงผลักมากเกินไป? อันที่จริง เสี่ยวเฉิงสาบานได้เลยว่าตัวเองออกแรงผลักเซินเหยาไปแค่นิดเดียวเท่านั้น…
ในสายตาของหรานจิง เธอเห็นเซินเหยาลอยกระเด็นขึ้นไปบนอากาศจากการผลักของเสี่ยวเฉิง!
ใช่แล้ว! เธอกระเด็นลอยไปกลางอากาศ!
หากฟังจากเสียงกรีดร้องแล้ว เซินเหยาดูจะลอยไปไกลประมาณห้าเมตรได้ เธอพลันกระเด็นลงไปนอนบนโซฟา สิ่งที่เห็นเมื่อครู่ทำให้หรานจิงถึงกับต้องอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง มันทำให้เธอตกใจไม่น้อย
ทว่า เสี่ยวเฉิงก็ตกใจตัวเองเช่นกัน
เขามองไปที่มือทั้งสองข้าง จากนั้นก็มองไปยังเซินเหยาที่ถูกผลักไปไกลกว่าห้าเมตร ทั้งหัวและท่อนขาเพรียวขาวดั่งหิมะของเธอพลันกระแทกลงบนโซฟา และวินาทีนั้น เสี่ยวเฉิงรับรู้ได้ทันทีเลยว่าคืนนี้เขาคงจะไม่ได้นอนแน่
จากนั้นไม่นาน เสียงตะโกนสุดขุ่นเคืองของเซินเหยาก็พลันดังก้องไปทั่วห้อง “เสี่ยวเฉิง! ไอ้บัดซบเอ๊ย!”
และในตอนนั้น เสี่ยวเฉิงเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรออกมาอีกแล้ว
เสี่ยวเฉิงทั้งฉีกกระโปรงของเซินเหยาขาดและเห็นทุกอย่าง อีกทั้ง เขายังผลักเธอลอยกระเด็นไปกลางอากาศไกลกว่าห้าเมตรอีกด้วย! ทั้งผมเผ้าและเสื้อผ้าสุดยุ่งเหยิงของเซินเหยานั้นทำให้เธอดูเหมือนกับเป็นหญิงสาวที่ถูกทรมานมาอย่างไร้ความปรานี ถึงอย่างไร เสี่ยวเฉิงเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย เขาพยายามเดินลากเท้าเข้าไปเพื่อจะปลอบเธอ “เอาแบบนี้ดีไหม… ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ แล้วก็ปล่อยให้เธอทุบตีฉันจนกว่าจะรู้สึกดีขึ้น…”
***
ให้ตายเถอะ! ตอนต่อไปจะเป็นยังไงกันนะ?!