บทที่114 ความรักสำหรับเธอ
“แต่ฉันรู้สึกว่า ถ้าครั้งหน้าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ก็ขอให้เกิดขึ้นหลายๆครั้ง แบบนี้ก็ถือว่าสามารถดูแลธุรกิจของบริษัทพวกเราด้วย！ และอนาคตรุ่งเรืองไร้ที่ติแน่นอน ถึงจะเหนื่อยหน่อย แต่เงินเดือนของเราก็บินเพิ่มๆ ๆขึ้นเรื่อย ๆนะ”
“อย่าเลย มีเรื่องแบบนี้เพิ่มขึ้นอีกหลายครั้ง กลัวว่าชีวิตของฉันคงจะถูกเล่นจนหมดน่ะสิ ถ้าไตของคุณดีขนาดนี้ คุณก็ทำเยอะๆทำเยอะๆ แล้วก็พัฒนาการประจบสอพลอของคุณด้วย！”
สองคนในที่นี้เริ่มทะเลาะมีปากเสียงกัน
เมื่อเห็นทั้งสองคนถกเถียงปากเสียงกันไปมา เพื่อนร่วมงานทุกคนต่างก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา และในนั้นรวมทั้งเจียงหยุนเอ๋อด้วย
ในบรรยากาศที่มีความสุขมากเช่นนี้ รอยยิ้มของเจียงหยุนเอ๋อก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆอย่างไม่รู้ตัว
แต่กับเหตุการณ์ในครั้งนี้ เจียงหยุนเอ๋อยังคงตกตะลึงมาก และเดิมทีคิดว่าจะเกิดความเสียหายครั้งใหญ่
แต่กลับคิดไม่ถึงอย่างมาก จากเรื่องเลวร้ายจะกลายเป็นเรื่องดี
ตั้งแต่หลังจากที่บริษัทได้ซื้อร้านค้าพิเศษร่วมกับประเทศอื่น เจียงหยุนเอ๋อก็ทำงานหนักมากในแต่ละวัน
ทีแรกยังพอมีเวลาพักผ่อนที่จะได้อยู่กับถวนจื่อ แต่ตอนนี้ยุ่งจนแทบไม่มีเวลาที่จะแอบพักเลย แล้วนับประสาอะไรกับดูแลถวนจื่อ
ดังนั้นเวลาส่วนใหญ่ลี่จุนถิงก็เป็นคนดูแลถวนจื่อเอง และแม้แต่การไปโรงเรียนและเลิกเรียนก็รับผิดชอบเองหมด จนเกือบจะกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็ก
แต่ว่าสำหรับพี่เลี้ยงคนใหม่คนนี้ ถวนจื่อกลับไม่ยกเว้น แถมยังชอบมันมาก และอยู่เคียงข้างของลี่จุนถิงตลอดทั้งวันทั้งคืน
วันหยุดฤดูร้อนใกล้เข้ามาถึง เมื่อนึกถึงถวนจื่ออยู่บ้านมาเป็นเวลาสักพัก ลี่จุนถิงตัดสินใจหาเวลาว่างออกมาเพื่อพาถวนจื่อไปเที่ยวค่ายฤดูร้อน
เมื่อได้ยินลี่จุนถิงตัดสินใจเช่นนี้ ถวนจื่อที่กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ก็กระโดดขึ้นอย่างมีความสุข
แต่หลังจากลังเลไปสักพัก ก็แสดงอาการเสียใจออกมา ดูทรุดโทรมไปเลยทั้งตัว
“แล้ว……แล้วฉันสามารถพาผู้หญิงคนนั้นเข้าร่วมค่ายฤดูร้อนด้วยได้ไหม？”
ถวนจื่อมุยปาก และถามขึ้นอย่างน่าสงสาร
“ถวนจื่อของฉันชอบผู้หญิงคนนั้นมากเหรอ？”ลี่จุนถิงขืนใจถาม
เมื่อถูกลี่จุนถิงพูดเล่นนี้ ถวนจื่อที่กระโดดอย่างมีความสุขในวินาทีที่แล้วก็เขินอายขึ้นมาทันทีในวินาทีถัดมา
ใบหน้าเล็ก ๆแดงจนบวมขึ้นมา
“แค่รู้สึกว่าเขาหน้าตาน่ารักเอง”ถวนจื่ออธิบายขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนอ้อน
“โอ๋？”
คิ้วอันหล่อเหลาของลี่จุนถิงกระตุกขึ้น แล้วถามอย่างสงสัย
ไม่สามารถต้านทานการถามที่เข้มงวดของลี่จุนถิงได้ ถวนจื่อจึงไม่กล้าขึ้นมาทันที
“ความรักที่ฉันมีต่อเธอเหมือนกับความรักที่พ่อมีต่อแม่แหละ！”
ถวนจื่อกล่าวอย่างเคร่งขรึม
เมื่อเห็นถวนจื่อที่หัวฟู ลี่จุนถิงก็อดไม่ได้ที่จะจิกผมของเขาอย่างดุเดือด และใบหน้าที่เย็นชาของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มจางๆออกมา
“ได้ไม่มีปัญหา ถ้างั้นก็พาเธอไปด้วย แต่ต้องให้พ่อแม่ของเขาอนุญาตด้วยนะ”ลี่จุนถิงยิ้มจางๆพร้อมพูด
เมื่อเห็นเช่นนี้ถวนจื่อรีบพยักหน้าและโค้งคำนับทันที
……
วันที่8เดือนกรกฎาคมเป็นวันเกิดของเจียงหยุนเอ๋อ แต่ที่ไม่ได้ยกเว้นก็คือ แม้จะถึงเวลานี้ก็ตาม งานของเจียงหยุนเอ๋อก็ยังคงยุ่งอย่างไม่คาดคิด
อย่างเช่นปีนี้ สำหรับวันเกิดของตัวเองเจียงหยุนเอ๋อก็ไม่รู้ อีกทั้งยังโยนเรื่องนี้ไว้ด้านหลังอีกด้วย
หลังจากจัดเรียงงานอย่างลวกๆแล้ว เขาก็เดินไปกินข้าวที่ห้องอาหารคนเดียว
แต่ว่าวันนี้มาถึงห้องอาหาร เจียงหยุนเอ๋อกลับรู้สึกมีความมีความสุขอย่างไม่คาดคิด อาจเป็นเพราะว่ารอบข้างต่างก็เป็นผู้บริหารระดับสูง และบวกกับก่อนหน้านี้ที่ตัวเองเคยให้รางวัลมากมายแก่ทุกคนมาก่อน ดังนั้นโดยธรรมชาติทุกคนจึงคิดว่าเจียงหยุนเอ๋อเป็นผู้คุ้มงานที่ดี และมีทัศนคติที่ดีต่อเธอมาก
อาหารยังคงเป็นกับข้าวสามอย่างและซุปอีกหนึ่งอย่าง แต่ว่าไม่รู้เป็นเพราะอะไร เจียงหยุนเอ๋อกินไปกินมากลับกินโดนของแข็งอย่างหนึ่ง
ขณะที่เธอกำลังลังเลจะเอาอะไรบางอย่างออกมาจากปากของเธอ ดันใดนั้นแสงไฟก็ดังขึ้น พร้อมกับเค้กก้อนโตและชายสองคนที่สวมชุดสูทและรองเท้าหนังเดินมาที่ตรงหน้าของเธอ
เจียงหยุนเอ๋อถึงกับผงะทันที
“สุขสันต์วันเกิด！”ถวนจื่อตะโกนขึ้นดังๆ
เมื่อเห็นเช่นนั้น ผู้คนต่างหันตากลับมามอง
“คุณดู คุณหนูเจียงคุณใช้เวลาทั้งหมดของคุณไว้ให้กับการทำงาน วันนี้ได้เว้นเวลาว่างไว้ให้สำหรับพวกเราไหม？”ลี่จุนถิงยิ้มเล็กน้อย
เมื่อเห็นเช่นนี้ถวนจื่อที่อยู่ด้านข้างก็ตื่นเต้นขึ้นทันที“ใช่แล้วใช่แล้ว คุณก็ไม่ได้เล่นกับฉันมานานมากแล้วคุณหนูเจียง”
ท่าทางขี้เล่นของเจ้าตัวน้อยทำให้ทุกคนหัวเราะขึ้นมา
เมื่อเห็นผู้ชายสองคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเพียงแค่ว่าดวงตาของเธอชื้นเล็กน้อย และยิ้มจนไม่สามารถปิดปากให้มิดชิดได้
เมื่อเทียบกับหัวใจของเจียงหยุนเอ๋อที่ซาบซึ้งอยู่ ผู้บริหารที่อยู่ที่นี่ต่างตกตะลึง
ลี่จุนถิงถือว่าเป็นตำนานในโลกธุรกิจ และเขาก็เป็นหนึ่งในบุคคลที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองA ผู้บริหารต่างก็ไม่คาดคิดว่า คนใหญ่โตแบบนี้จะมาในสถานที่เล็ก ๆของพวกเขา และไม่คาดคิดว่าในบริษัทของตนเองจะเร้นมังกรซ้อนเสือเช่นนี้！
“ให้คุณ คุณหนูเจียง ต้องสวมใส่เขานะ อันนี้เป็นของขวัญที่ฉันเก็บเงินค่าขนมของฉันมาตั้งนาน และคัดสรรออกมาอย่างดี ”
เมื่อเห็นทุกคนต่างจ้องมองไปที่ลี่จุนถิง ถวนจื่อก็เดินไปด้วยความไม่พอใจ
เนื่องจากส่วนสูงของถวนจื่อไม่พอ ดังนั้นจึงค่อยๆยกเท้าขึ้น และแขวนสร้อยคอทองคำขาวในมือตัวเองให้ที่คอของเจียงหยุนเอ๋อ
จากนั้นก็จูบที่ใบหน้าอันเรียบเนียนของเจียงหยุนเอ๋ออย่างดุเดือด
“ขอบคุณ！”เจียงหยุนเอ๋อสัมผัสใบหน้าลมๆของถวนจื่อ
“ภารกิจของฉันเสร็จสมบูรณ์แล้ว ตอนนี้ก็ถึงตาคุณแล้วนะ”
ถวนจื่อเดินถอยหลังสองสามก้าว แล้วส่งสายตาขยับให้ลี่จุนถิง
เมื่อเห็นเช่นนี้ ลี่จุนถิงหยิบของขวัญที่เตรียมไว้แต่แรกออกมาจากเค้กวันเกิด และเปิดกล่องของขวัญด้วยนิ้วมือที่เรียวยาวของเขา
แหวนเพชรที่ส่องแสงสง่ากะพริบไม่หยุดนอนอยู่ในนั้นอย่างสงบ ด้านบนของแหวนเพชรเป็นเพชรสีน้ำเงิน และสลักชื่ออย่างเจาะจงเป็นพิเศษด้วยพินอินสามคำว่าเจียงหยุนเอ๋อ
ลี่จุนถิงสวมชุดสูทอย่างเป็นทางการ และนิ้วมือที่เรียวยาวของเขาหยิบแหวนออกมาจากกล่องของขวัญ พร้อมกับรอยยิ้ม แล้วสวมแหวนบนมือของเจียงหยุนเอ๋ออย่างระมัดระวัง
เจียงหยุนเอ๋อยื่นนิ้วออกมา และใบหน้าของเธอแดงไปหมด
“สุขสันต์วันเกิดนะที่รัก”
ลี่จุนถิงเดินเข้าหาเจียงหยุนเอ๋อแล้วพ่นลมหายใจออกมา จากนั้นก็ดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา
เมื่อเจียงหยุนเอ๋อกอดเข้าในอ้อมแขนของเขา ตอนแรกห้องอาหารที่เงียบสงบจู่ ๆเพลงวันเกิดก็ดังขึ้น
“สุขสันต์วันเกิด”ลักยิ้มทั้งสองข้างของถวนจื่อยิ้มออกมาอย่างหวาน หลังจากนั้นก็เริ่มร้องเพลงตามทำนองของเพลง
เมื่อเห็นเช่นนี้ ผู้บริหารระดับสูงที่อยู่ในที่นี้ก็ร้องตามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และทุกคนก็ต่างจุดเทียนไขขึ้น แล้วส่งคำอวยพรให้
อาจเป็นเพราะว่าไม่เคยสัมผัสกับความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้มาก่อน เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเพียงแค่ว่าไม่สามารถกลั้นน้ำตาของเขาไว้ได้ และน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
“โอเค เพลงก็ร้องจบแล้ว แบ่งเค้กกันเถอะ！”
หลังจากที่เพลงจบลง ถวนจื่อแทบรอไม่ไหวที่จะประกาศกับเจียงหยุนเอ๋อ
เค้กก้อนนี้ทั้งกลมและใหญ่มาก
ที่สำคัญที่สุดคือครีมด้านในเป็นครีมที่พี่เลี้ยงคนใหม่ฝากให้คนอื่นช่วยเอามาจากต่างประเทศ ต้องอร่อยมากแน่นอน……
ดังนั้นตั้งแต่ที่เค้กก้อนนี้ถึงบ้าน ดวงตากลมโตของถวนจื่อก็วิบวับส่องแสงประกาย