บทที่115 ซาบซึ้งมาก
เมื่อเห็นถวนจื่อแทบจะอดทนไม่ไหวเช่นนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็หัวเราะและพูดว่า“ดี ดี ดี”
เค้กใหญ่มาก และมีทั้งหมดสามชั้น ดังนั้นผู้บริหารระดับสูงที่อยู่ที่นี่ก็สามารถแบ่งคนละชิ้นใหญ่ได้ และแน่นอนส่วนที่อร่อยที่สุดและสวยงามที่สุดก็ถูกแย่งไปโดยถวนจื่อ
ในขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับการกินเค้กอย่างมีความสุข ผู้บริหารที่มีสิทธิ์พูดที่สุดในวันปกติสองคนก็เดินเข้ามา “หยุนเอ๋อ อย่าว่าเราไม่มีมนุษยสัมพันธ์เลย บ่ายวันนี้เราให้วันหยุดกับคุณ ได้ออกไปเที่ยวเล่นอย่างสนุก และช่วงนี้ดูคุณก็เหนื่อยมากพอสมควร อย่าทำให้ความตั้งใจของพวกเราผิดหวัง ถ้าไม่อย่างนั้น ฮึ กลับมาคุณจะรู้ว่าทำผิด！”ผู้บริหารระดับสูงร่วมกันประกาศคำตัดสินใจ
เดิมทีธุรกิจของบริษัทก็ยุ่งมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ยังสามารถหาเวลาว่างออกมาให้เจียงหยุนเอ๋อได้พักผ่อนทุกคนต่างก็อิจฉา
ดังนั้นแม้ว่าคำตัดสินใจนี้จะเป็นผู้บริหารระดับสูงสองคนแอบเดินมาพูด แต่ก็ยังคงมีความเสียงดังขึ้นอย่างหยุดไม่อยู่
“ฉันก็จะเอา ฉันก็จะเอา……”
เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้บริหารก็อดไม่ได้ที่จะเอามือก่ายหน้าผากตัวเอง
……
ตอนเย็น
“หยุนเอ๋อ”ลี่จุนถิงโอบกอดเจียงหยุนเอ๋อไว้ในอ้อมกอด
“ฮื่อ？”เจียงหยุนเอ๋อวางมือไว้บนแขนของลี่จุนถิงที่กอดเอวของเธอไว้
“ฉันอยากพาคุณไปดูของขวัญวันเกิดที่มีความตั้งใจมากที่สุดอย่างหนึ่ง”ลี่จุนถิงใส่ปากของเขาไว้ที่ข้างหูของเจียงหยุนเอ๋อ และลมหายใจของคำพูด ก็พ่นมาถึงข้างหูของเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อจั๊กจี้จนหดคอลง
“ของขวัญที่มีความตั้งใจมากที่สุด？อยู่ที่ไหน？”เจียงหยุนเอ๋อก็มีความสงสัยเล็กน้อย
“ฉันจะพาคุณไปเดี๋ยวนี้”ลี่จุนถิงจับมือของเจียงหยุนเอ๋อ และพาเธอนั่งขึ้นรถไป
“คุณทำอะไรน่ะ”เจียงหยุนเอ๋อเห็นลี่จุนถิงหยิบผ้ามาปิดตาของเธอไว้ และเอื้อมมืออยากจะหยิบมันออก
“เฮ้ อย่าแตะต้องมัน”ลี่จุนถิงตบมือของเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ “คุณอย่าขยับ ก็บอกแล้วเป็นเซอร์ไพรส์ แบบนี้ถึงจะมีความลึกลับ”
“หา คุณนี่มีความคิดแปลกประหลาดมากมาย”เจียงหยุนเอ๋อพูดพร้อมหัวเราะ และก็วางมือลงอย่างเชื่อฟัง
หลังจากที่ลี่จุนถิงผูกเจียงหยุนเอ๋อเสร็จแล้ว เขาก็มองไปทางซ้ายและทางขวา และเมื่อเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อมองไม่เห็นแล้วจริง ๆ เขาก็ค่อยๆจูบไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ
ลี่จุนถิงหันหน้ามาแล้วพูดกับถวนจื่อที่นั่งอยู่ด้านหลังว่า“ถวนจื่อ ดูหม่ามี้ไว้ดี ๆนะ ห้ามให้หม่ามี้แอบดูเด็ดขาด”
“โอเค แด๊ดดี้ ผมรับรองว่าสำเร็จภารกิจแน่นอน”ถวนจื่อพยักหน้า
ลี่จุนถิงขับรถมาตลอดจนถึงชายหาด
เจียงหยุนเอ๋อมองอะไรไม่เห็นสักอย่าง แต่ว่าในใจของเธอก็กระสับกระส่ายแต่แรก ว่าลี่จุนถิงจะเซอร์ไพรส์อะไรกับตัวเองกันแน่
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเพียงแค่ว่ามีลมจากภายนอกพัดเข้ามา และพัดเข้าที่ใบหน้าทำให้เธอรู้สึกสบายใจมาก
แต่ว่าเธอก็สามารถได้กลิ่นของอากาศที่แห้งค่อยๆเปลี่ยนเป็นอากาศชื้นอย่างช้า ๆ
เสียงของคลื่นที่กระทบฝั่งเป็นครั้งคราวอยู่ใกล้ๆ
หรือว่าจะไปทะเล？
เจียงหยุนเอ๋อคาดเดา
ลี่จุนถิงวางมือข้างหนึ่งไว้ที่กระจกของรถ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งควบคุมพวงมาลัย
บางครั้งก็เหลือบมองผู้หญิงที่นั่งยิ้มแย้ม ที่คาดหวังอยู่ข้างๆ และบางครั้งก็หันไปมองถวนจื่อที่นั่งอยู่ด้านหลังรถและมองวิวทิวทัศน์ด้านนอก และลี่จุนถิงก็รู้สึกเพียงแค่ว่าสงบและสวยงามมาก
รถของลี่จุนถิงขับมาจนถึงชายหาด
ลี่จุนถิงเหยียบเบรกลง：“ถึงแล้ว ลงรถเถอะ”
เจียงหยุนเอ๋อปลอดเข็มขัดนิรภัยออก และกำลังจะเตรียมตัวเปิดประตูลงจากรถ แต่ลี่จุนถิงก็ห้ามเธอเอาไว้ แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า“อย่าใจร้อน ฉันพยุงคุณ”
พูดอยู่ลี่จุนถิงก็เดินลงจากรถ และเปิดประตูของรถด้านที่เจียงหยุนเอ๋อนั่งอยู่ หลังจากนั้นให้เจียงหยุนเอ๋อเอามือมาจับไว้ที่แขนของตัวเอง และค่อยๆพยุงตัวเธอออกมาอย่างระมัดระวัง
“คุณจะพาฉันไปที่ไหน？แถบผ้าปิดตานี้ขอเลื่อนลงมาก่อนได้ไหม？มองไม่เห็นแบบนี้ฉันรู้สึกอึดอัดจริง ๆ”เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกสงสัยมาก และยื่นมือไปกะจะหยิบแถบผ้าลง
“เฮ้ บอกกับคุณแล้วว่าจะเซอร์ไพรส์คุณ คุณดึงลงมาตอนนี้ ก็ไม่มีความหมายแล้วสิ”ลี่จุนถิงจับมือที่ขาวอันอ่อนโยนของเจียงหยุนเอ๋อไว้ ไม่ให้เธอขยับ
เจียงหยุนเอ๋อมุ่ยปาก แต่ก็ยังคงฟังคำพูดของลี่จุนถิงต่อ
ลี่จุนถิงดึงเจียงหยุนเอ๋อขึ้นไปที่เรือยอชต์ลำหนึ่ง
“ถึงหรือยัง？”เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองสั่นเล็กน้อย
“อืมถึงแล้ว”ลี่จุนถิงพูดอยู่ก็ค่อยๆปลดผ้าแถบของเจียงหยุนเอ๋อออก
แสงที่รุนแรงส่องมาที่ดวงตาของเธอ เจียงหยุนเอ๋อหรี่ตาลงเล็กน้อย และเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง สถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้เธอประหลาดใจ
เรือยอชต์ที่ถูกปกคลุมไปด้วยดอกไม้ และแสงไฟที่หลากสีมากมาย และทางด้านหน้าของเจียงหยุนเอ๋อเป็นโต๊ะยาว บนโต๊ะยาวปูด้วยผ้าสีขาว และด้านบนเป็นเทียน กับเครื่องใช้อาหารที่ใหม่เอี่ยม
ถัดจากโต๊ะอาหารเป็นนักไวโอลิน
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเพียงแค่ว่าสถานการณ์ตอนนี้สวยงามมากและเกินคำบรรยาย
“ผู้หญิงที่สวยสง่าคนนี้ ฉันขอเชิญคุณเต้นรำกับฉันได้ไหม？”ลี่จุนถิงวางมือข้างหนึ่งไว้ด้านหลัง ส่วนมืออีกครั้งหนึ่งยื่นออกมาด้านหน้า และกล่าวอย่างสุภาพบุรุษ
เจียงหยุนเอ๋อเอามือข้างหนึ่งปิดปากไว้ และก็ส่งมืออีกข้างหนึ่งให้ลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงกอดที่เอวของเจียงหยุนเอ๋อ เพื่อให้เธอเข้ามาใกล้ตัวเองมากขึ้น
เสียงดีดนิ้วของลี่จุนถิงดังขึ้น นักไวโอลินก็เริ่มเล่นไวโอลิน และดนตรีอันไพเราะก็ดังขึ้นอย่างสบายๆบนดาดฟ้า
ทั้งสองคนเต้นรำขึ้นบนเรือยอชต์
ถวนจื่อยืนอยู่ข้างๆและจ้องมองมาที่ทั้งสองคนอย่างไม่ละสายตา
หลังจากที่เพลงบรรเลงจบลง ลี่จุนถิงก็กระชับแขนของตัวเองอีกครั้ง และโอบกอดเจียงหยุนเอ๋อไว้ในอ้อมแขน และก้มศีรษะลงแล้วจูบไปที่ปากสีชมพูบานเย็นของเจียงหยุนเอ๋อ
เมื่อถวนจื่อเห็นฉากนี้ ก็รีบยื่นมือออกมาปิดตาของตัวเอง แล้วอุทานเสียงดังว่า“ย๊า น่าอาย”
เดิมทีเจียงหยุนเอ๋อจมอยู่ในโลกพร้อมกับลี่จุนถิงสองคน แต่คำว่าน่าอายของถวนจื่อ ทำให้เจียงหยุนเอ๋อกลับมามีสติอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่ารอบข้างยังมีคนอีกเยอะแยะมากมาย กำลังมองลี่จุนถิงกับตัวเองอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง และมุดเข้าไปในอกของลี่จุนถิง
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อเขินอายลี่จุนถิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ
“เอาล่ะไปทานข้าวกันก่อนเถอะ นี่คือเชฟห้าดาวที่ฉันเชิญมาจากโรงแรมห้าดาว”ลี่จุนถิงจูงมือเจียงหยุนเอ๋อ เดินไปที่ด้านข้างของโต๊ะ และช่วยเธอดึงเก้าอี้ออก
ถวนจื่อก็นั่งลงที่ด้านข้าง
ครอบครัวสามคนนั่งทานข้าวด้วยกัน อย่างอบอุ่นและมีความสุข
“เป็นอย่างไร ชอบของขวัญวันเกิดชิ้นนี้หรือไม่？”ลี่จุนถิงถามขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก และสายตาที่มองไปที่เจียงหยุนเอ๋อนั้นเอ็นดูเธอมาก
“ชอบ”เจียงหยุนเอ๋อตอบอย่างไม่ลังเล และเธอคิด ตราบใดที่เป็นผู้หญิงก็จะชอบเหมือนกัน
“ในเมื่อคุณชอบ งั้นฉันก็ส่งเรือยอชต์ลำนี้ให้คุณ และถ้าคุณไม่มีอะไรคุณก็สามารถมาเล่นที่นี่ได้”ลี่จุนถิงส่งสเต็กที่ตัดเสร็จเองไปในจานของเจียงหยุนเอ๋อ
ทันใดนั้นเจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลี่จุนถิง ในดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง
“ทำไมไม่ชอบเหรอ？”ลี่จุนถิงถามขึ้นอย่างสงสัย
เจียงหยุนเอ๋อรีบส่ายหัวทันที：“ไม่ใช่ไม่ชอบ ฉันก็แค่ตกตะลึงมาก แล้วก็ซาบซึ้งมาก”
“ยัยโง่ นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำ”ลี่จุนถิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“จุนถิง นี่เป็นวันเกิดที่น่าจดจำที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยจริง ๆ”เจียงหยุนเอ๋อกล่าว
ทั้งครอบครัวรับประทานอาหารใต้แสงเทียนเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ไปเถอะ ฉันพาคุณไปดูของขวัญชิ้นใหญ่อีกชิ้นหนึ่ง”ลี่จุนถิงยื่นมือไปยังทางของเจียงหยุนเอ๋อ