เมืองหลวง หลังจากที่ ซุนฮก ได้รับคำสั่งจากลู่เฟิง เขาก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่นและพึมพัมเล็กน้อย”ดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะคาดหวังกับข้าอย่างมาก!”
จดหมายฉบับนี้เขาได้รับจาก เจี๋ยสวี่ ก่อนหน้านี้ และมันมีคำเตือนเดียวภายในจดหมายนั้น”ข้าจะต้องไม่ทรยศความเชื่อใจของฝ่าบาท!”
เรื่องที่จะไม่ทรยศความเชื่อใจนั้นคือ?
แน่นอนว่าจะต้องเป็นเรื่อง เหรินหยาน ที่ส่งข้อความไปหา นิกายหยุนกง ก่อนหน้านี้!
ลู่เฟิง เป็นจักรพรรดิ เหรินหยาน เป็นขุนนางอาวุโสของราชสำนัก เขาได้รับความเคารพอย่างสูงในอาณาจักรหนานหยาน แม้ว่าเหตุการณ์นี้ จะค่อนข้างน่าอับอาย แต่มันก็ทำให้อีกฝ่ายเสียชื่อเสียงได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถ้าเขาต้องการฆ่าอีกฝ่ายก็ดูจะอุกอาจเกินไป
นี่คือสิ่งที่เขาจะต้องไม่ทรยศความเชื่อใจของ ลู่เฟิง หรืออีกนัยนึง เขาจะต้องจัดการแก้ไขปัญหานี้
แต่ยังไงวิธีที่ง่ายที่สุดก็คือฆ่าเหรินหยาน!
ไม่ว่าเขาจะเลือกทางไหนล้วนมีเหตุผลโต้แย้งด้วยกันทั้งสิ้นจนทำให้ ซุนฮก รู้สึกอับอายในตนเอง
ตอนนี้ คำสั่งของลู่เฟิง ชัดเจนมาก เขาจะต้องจัดการให้เสร็จ หรือก็คือ จัดการคนที่มีสองจิตสองใจเหล่านี้ ให้กระโดดออกมาทั้งหมดและรวบพวกมันในคราวเดียว แมงเม่าในราชสำนักจะต้องถูกกำจัดด้วยกันทั้งสิ้น!
“เช่นนั้นข้าจะ…”
“ท่านเสนาบดีซุน,เสนาบดีเหวิ่นอาน,เสนาบดีฮูหยิน ต้องการพบท่าน!”
พวกเขากำลังมองหาเขาเพื่ออะไร?
ซุนฮก ขมวดคิ้วเล็กน้อยและคร่ำครวญออกมาจากนั้นเขาก็พึมพัม”ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องของเหรินหยาน แต่ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะใจร้อนและรีบมาหาข้าขนาดนี้!”
ซุนฮก ได้แสดงรอยยิ้มบนใบหน้าราวกับว่าเขาคิดอะไรได้”ปล่อยพวกเขาเข้ามา!”
“ขอรับ!”
หลังจากนั้นไม่นาน เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน ก็เดินเข้ามา พวกเขาได้จ้องมองไปที่ ซุนฮก ด้วยท่าทีโกรธเคือง”ซุนฮก แม้ว่าเจ้าจะเป็นเสนาบดี เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ส่งคนไปล้อมคฤหาสน์ของเสนาบดีเหรินหยาน เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”
ซุนฮก มองไปที่ เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน เขาไม่ได้โกรธแม้แต่น้อย”ท่านผู้อาวุโสทั้งสอง เหรินหยาน ได้ส่งคนไปบอกพวกท่านให้มาพบข้าหรือไม่ หรือว่า เขายังไม่ได้บอกเหตุผลว่าทำไมข้าถึงส่งทหารไปล้อมบ้านของเขา?”
เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวถาม”หมายความว่าไง?”
“ท่านผู้อาวุโสทั้งสองโปรดดูสิ่งนี้แล้วพวกท่านจะเข้าใจเอง!”
ซุนฮก ได้ยื่นจดหมาย ที่ได้รับมาจากนิกายหยุนกงให้ทั้งสองคน
เมื่อ เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน อ่านจดหมายฉบับนี้จบพวกเขาก็กลายเป็นเดือดดาล”เหรินหยาน ไอ้เวรนั่น!”
“เขาเป็น ขุนนาง คนสำคัญของราชสำนัก เขากล้าที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง เรื่องนี้จะต้องรีบทูลฝ่าบาทโดยเร็ว”
ซุนฮก มองไปที่ทั้งสองคนและตอบกลับ”ท่านผู้อาวุโสทั้งสอง ทีนี้ท่านรู้แล้วหรือไม่ว่าทำไมข้าถึงส่งทหารไปล้อมคฤหาสน์ของเขา!”
เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน ได้มองหน้ากัน ทั้งคู่ได้ยิ้มอย่างขมขื่นก่อนที่จะโค้งคำนับเล็กน้อยให้ ซุนฮก”เสนาบดีซุน พวกข้าสองคนไร้เหตุผลหวังว่าท่านจะให้อภัยพวกเรา!”
ตอนนี้ทั้งสองคน เริ่มยอมรับในความสามารถของ ซุนฮก ในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็ยังชื่นชม ลู่เฟิง ซึ่งเป็นจักรพรรดิ ที่สามารถค้นพบบุคคลที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ได้!
ซุนฮก ได้ช่วยผยุงทั้งสองคนขึ้นและตอบกลับอย่างรวดเร็ว”ท่านอาวุโสทั้งสองพวกท่านต่างเป็นขุนนางอาวุโสที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาถึงสองราชวงศ์พวกท่านคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?”
“ท่านอาจารย์เหวิ่น ท่านเป็นเสนาบดีกรมอาญา ท่านคิดเห็นอย่างไร?”ฮูหยิน ได้ถอนหายใจออกมา เขาเองก็รู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร
เหวิ่นอาน ได้ยิ้มอย่างขมขื่นและตอบกลับ”ตามกฏบัญญัติ ผู้ที่ถูกตัดสินว่าเป็นกบฏ จะถูก ตัดศีรษะและฆ่าล้างเก้าชั่วโครต!”
ฮูหยิน เองก็ยิ้มอย่างขมขื่น
ฝ่าบาทของพวกเขา ทรงนำทหารของอาณาจักรออกไปปกป้องอาณาจักรอย่างสุดความสามารถ เพื่อช่วยเหลืออาณาจักรและบุกเบิกดินแดนแห่งใหม่ แต่ เหรินหยาน กลับลอบกระทำเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง โดยการขายข่าวเรื่องการขนส่งเสบียงให้นิกายหยุนกง โชคดีที่ พวกเขาสามารถตามติดเสบียงจนพบ มิฉะนั้น เมืองว่านเหอ จะเกิดการสูญเสีย และ มณฑลจงซาน จะจบสิ้นทันที ถึงตอนนั้นอาณาจักรก็คง…เรื่องนี้เป็นเพราะเหรินหยานคนเดียว!
แม้ว่า เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน รวมถึง เหรินหยาน จะเป็นสหายที่ดีต่อกันมาก แต่พวกเขาก็ไม่ขอร้องให้กันและกันเพราะสิ่งที่พวกเขาคิดนั้นคือการทุ่มเทเพื่ออาณาจักร
ซุนฮก รู้สึกโล่งใจ ที่ทั้งสองคนเห็นด้วย
แม้ว่าเขาจะคิดสังหาร เหรินหยาน แต่ก็คงไม่ง่ายนัก ถ้าได้ทั้งสองคนมาช่วยสนับสนุนแล้วล่ะก็ การสังหาร เหรินหยาน ในอาณาจักรหนานหยาน จะไม่เป็นการเสื่อมเสียชื่อเสียงของลู่เฟิงมากเท่าไหร่
ฝูงชนจะพุ่งเป้าไปที่เหตุผลเสียมากกว่า!
“ผู้อาวุโสทั้งสอง เหรินหยาน สมควรตายเป็นล้านครั้ง อย่างไรก็ตาม เขาเป็นทหารผ่านศึกของสองราชวงศ์ ข้าไม่สามารถตัดสินกับเขาได้อย่างตรง ๆ หวังว่าท่านผู้อาวุโสทั้งสองจะชี้แนะ และ ปล่อยให้เขาตัดสินใจเอง! ฝ่าบาทใกล้จะเสด็จกลับมาแล้ว ข้าหวังว่าเรื่องนี้จะจบลงก่อนที่ฝ่าบาทจะเสด็จมาถึง!”ซุนฮก ได้มองไปที่ เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน
ทั้งสองคนได้คิดอยู่ครู่นึงก่อนที่จะพยักหน้า”เอาล่ะ เช่นนั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ!”
หลังจากที่ เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน จากไป ซุนฮก ก็ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้า”ดูเหมือนว่า คราวนี้ จะไม่ทำให้ชื่อเสียงของฝ่าบาทต้องหม่นหมองแล้ว”
เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน ได้ไปที่คฤหาสน์ที่ล้อมรอบไปด้วยทหารองค์รักษ์ซึ่งทหารองค์รักษ์ได้ปล่อยพวกเขาทั้งสองคนเข้าไป
ไม่นานทั้งสองคนก็พบเหรินหยาน
เหรินหยาน รีบวิ่งไปหาทั้งสองคนและกล่าวพูดทันที”อาจารย์เหวิ่น,อาจารย์ฮู พวกท่าน รู้แล้วใช่มั้ยทำไม ซุนฮก ถึงขังข้าเอาไว้?”
เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน มองไปที่ เหรินหยาน ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา”พี่เหริน ทำไมท่านถึงต้องการขยายเสบียงกองทัพให้นิกายหยุนกง “
“หากเสบียงนี้ไม่ถูกส่งไปยังเมืองว่านเหอ พวกของฝ่าบาทคงจะพ่ายแพ้ศึกและนำไปสู่ความพ่ายแพ้ของเมืองว่านเหอ ทั้งยังเป็นการล่มสลายของมณฑลจงซาน ท่านไม่รู้หรือยังไงว่าสิ่งนี้จะทำให้ฝ่าบาทและอาณาจักรตกอยู่ในอันตราย!”
ใบหน้าของ เหรินหยาน ได้เปลี่ยนไป พวกเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?
จดหมายลับที่ถูกส่งไปยังนิกายหยุนกงควรจะถูกทำลายไปแล้วไม่ใช่หรอ ? ทำไมมันถึงตกอยู่ในมือของซุนฮกได้
ด้วยความคิดนี้ เขาเข้าใจทันทีว่าทำไม ซุนฮก ถึงส่งทหารมาล้อมคฤหาสน์ของเขาไว้!
แต่ในไม่ช้าเขาก็แสร้งไอออกมาและตอบกลับ”พวกท่านกำลังพูดอะไร ข้าเหรินหยาน เป็นคนใจกว้างมาตลอดชีวิต ไม่เคยคิดทรยศปณิธานอันยิ่งใหญ่ที่มีต่ออาณาจักร! เจ้าเด็กซุนฮก นั่น มันกล้าใส่ร้ายข้าหรือไม่ เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกท่านก็หลงเชื่อคำพูดของมัน?”
ถ้าไม่มีจดหมายนั่น เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน จะต้องเชื่อ เหรินหยาน อย่างแน่นอน แต่มันผิดที่ว่าจดหมายฉบับนั้นมีข้อความอย่างชัดเจน…
ทั้งสองคนได้สั่นศีรษะทันที”พี่เหริน ท่านเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ เดิมข้าคิดว่า ถึงแม้ว่าท่านจะตาย ท่านก็จะไม่ยินยอมขายอาณาจักรให้กับคนอื่น แต่วันนี้ ท่านกลับยังกล้าโกหกพวกเราอยู่อีก หากองค์จักรพรรดิคนก่อนฟื้นขึ้นมาจากหลุมได้เขาก็คงจะตำหนิตนเองที่มี…”
“พอได้แล้ว!”
เหรินหยานได้โบกมือขึ้นและตะโกน”ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร!”
เหวิ่นอาน และ ฮูหยิน ได้มองไปที่ เหรินหยาน ดูเหมือนว่า พวกเขาจะไม่สามารถโน้มน้าวเหรินหยานได้อีกต่อไป เขาได้ตอบกลับ”เหรินหยาน ถ้าเจ้ายังมีใจคิดเพื่ออาณาจักรอยู่จริง ๆ ก็ยอมรับความผิดของตนเองซะ! เรื่องนี้ พวกเราจะส่งมอบให้ ซุนฮก จัดการต่อเอง!”
หลังจาก ที่ทั้งสองคนพูดเสร็จ ทั้งสองคนก็ถอนหายใจและออกจากที่นี่ทันที
หลังจากทั้งสองคนจากไป เหรินหยาน ก็คร่ำครวญออกมาและพึมพัมเล็กน้อย”นี่ข้าแพ้ งั้นหรอ หลังจากพ่ายแพ้ต่อ โม่เต๋า ข้าก็ยังมาพ่ายแพ้ เจ้าเด็ก ซุนฮก นั่นอีก ไม่ ข้ายอมไม่ได้!”
“เข้ามานี่,ส่งจดหมายฉบับนี้ไปให้กองทัพของเมิ่งอี้!”