บทที่ 128 เจ็บหรือเปล่า
เผชิญหน้ากับลี่จีถองที่ป่าเถื่อนเช่นนี้ เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าเธอช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย
เพียงแต่ เจียงหยุนเอ๋อตอนนี้ก็ไม่ได้มีแรงที่จะโกรธเธอ เพราะผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆเห็นได้ชัดว่ากำลังเป็นห่วงเธออย่างมาก
การเคลื่อนไหวนี้ได้ดึงดูดผู้จัดการร้านมาในไม่ช้า เห็นอาการบาดเจ็บของเจียงหยุนเอ๋อ ก็ได้รีบนำผ้ามาห้ามเลือดให้เจียงหยุนเอ๋อ
ถึงแม้จะเจ็บ แต่เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าไม่ใช่การบาดเจ็บที่รุนแรงนัก ด้วยเหตุนี้จึงได้พันแผลลวกๆเท่านั้นเอง
จากนั้น ผู้ช่วยก็ได้มองเธอด้วยสีหน้าที่ซีเรียส: “ผู้จัดการ ยังไงคุณก็ควรไปโรงพยาบาลหน่อยนะ”
“นี่…….” เจียงหยุนเอ๋อมองแผลตัวเองแล้ว รู้สึกว่าหากทำอย่างนั้นก็เหมือนทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ “น่าจะไม่ต้อง……..”
“ไม่ได้ ไปตรวจดูที่โรงพยาบาลหน่อยจะดีกว่า ผู้จัดการ คุณต้องคิดถึงร่างกายตัวเองบ้างนะ”
ผู้ช่วยยังคงยืนยันอย่างหนักแน่น
เห็นแบบนี้แล้ว ในที่สุดเจียงหยุนเอ๋อก็ตอบตกลง จากนั้น ทั้งสองจึงได้รีบร้อนออกจากร้านอาหารไปโรงพยาบาล
“อันที่จริง………เธอไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นเพียงนี้ ฉันแค่บาดเจ็บเล็กน้อย” ระหว่างทางที่ไปโรงพยาบาล เจียงหยุนเอ๋อเห็นผู้ช่วยคิ้วขมวดชนกัน ท่าทางที่เป็นห่วงเป็นใยมาก ก็รู้สึกตลกเล็กน้อย
“ผู้จัดการ ไม่ได้นะ คุณชายลี่เคยบอกไว้แล้ว ต้องดูแลคุณดีๆ หากคุณเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันก็จะซวย” ผู้ช่วยไม่กล้าที่จะละเลยคนที่ลี่จุนถิงวางไว้ในหัวใจ
เจียงหยุนเอ๋อก็รู้ว่าลี่จุนถิงเป็นคนยังไง หากตัวเองเป็นอะไรไปจริงๆ ซู่จี้งยี้ก็คงจะซวยไปด้วย
ไม่นานนัก ทั้งสองคนก็ได้มาถึงโรงพยาบาล
ผู้ช่วยได้ไปตามพยาบาลมาหนึ่งคน มาช่วยเจียงหยุนเอ๋อทำแผล
เพราะว่าโรงพยาบาลนี้ลี่จุนถิงก็มีหุ้นอยู่บางส่วน ดังหน้าเมื่อผู้ช่วยและเจียงหยุนเอ๋อมาถึงนั้นพวกเขาก็ได้ดูแลเป็นอย่างดี
เห็นเจียงหยุนเอ๋อบาดเจ็บ เป็นธรรมดาที่ต้องรีบทำแผลให้เธอทันที
ยังดีแค่แผลภายนอกและไม่ใหญ่มาก และไม่ต้องทำการเย็บใดๆ เพียงแค่ทายาก็พอแล้ว จากนั้นก็พันแผล
“เห็นมั้ยฉันบอกแล้วใช่มั้ย ไม่เป็นอะไรมาก” เจียงหยุนเอ๋อมองมือตัวเองที่พันผ้าพันแผลไว้แล้ว ในใจคิดยังดีที่มันไม่กระทบกับงานของตัวเอง
“คุณนายของฉัน บาดเจ็บเล็กน้อยของคุณ แต่ในสายตาคุณชายลี่ของเราก็เจ็บหนักนะ” ผู้ช่วยคิดในใจเดี๋ยวลี่จุนถิงมาถึง คงต้องโกรธอย่างแน่นอน
อย่างไรเสีย……….ลี่จุนถิงใส่ใจเจียงหยุนเอ๋อมากแค่ไหน พวกเขาเหล่านั้นต่างก็รู้ดี
เห็นป่ะ ผู้ถึงโจวโฉ โจวโฉก็มาพอดีเลย เห็นเพียงแต่ลี่จุนถิงรีบร้อนเดินเข้ามาจากด้านนอก
“หยุนเอ๋อ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?” ลี่จุนถิงพุ่งเข้ามา ทั้งๆที่ยังหายใจเหนื่อยหอบ ก็ได้นั่งลงข้างกายเจียงหยุนเอ๋อ มองดูมือที่พันผ้าพันแผลไว้ในมือ
“ไม่เป็นไร” เจียงหยุนเอ๋อมองท่าทางที่เหมือนเด็กน้อยของลี่จุนถิง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“คุณยังมีหน้ามาหัวเราะอีก รู้หรือเปล่าว่าผมเป็นห่วงคุณจะแย่อยู่แล้ว” ลี่จุนถิงจ้องมองเจียงหยุนเอ๋อ นี่มันเวลาอะไรกันแล้วคุณยังมีหน้ามาหัวเราะอีก
เจียงหยุนเอ๋อชายตามองผู้ช่วยที่อยู่ข้างกาย: “ฉันแค่บาดเจ็บเล็กน้อย คุณอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย ไม่งั้นจะทำให้คนอื่นตกใจได้”
เจียงหยุนเอ๋อยังพูดไม่ทันจบ แค่พูดก็ทำให้ลี่จุนถิงนึกขึ้นได้ รีบลุกขึ้นมาทันที มองผู้ช่วยด้วยสีหน้าที่ซีเรียสเล็กน้อย: “เธอดูแลหยุนเอ๋อยังไง?”
“คุณชายลี่ ฉัน……..” ผู้ช่วยไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้อย่างไรดี
เจียงหยุนเอ๋อจึงได้รีบดึงชายเสื้อของลี่จุนถิง: “จุนถิง คุณอย่าไปโทษเธอ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เป็นเพราะฉันไม่ระวังแล้วได้รับบาดเจ็บเอง”
“เรื่องมันยังไงกันแน่?” ลี่จุนถิงไม่ได้สนใจคำขอร้องของเจียงหยุนเอ๋อ
“วันนี้ผู้จัดการไปทานข้าว แล้วบังเอิญไปพบกับคุณป้าของคุณ จากนั้นคุณป้าก็พูดจาว่าร้ายคุณผู้หญิง แล้วก็ได้ผลักผู้จัดการไปหนึ่งที ผู้จัดการเลยล้มลงบนพื้น ไปโดนกับแจกันเข้า ผู้จัดการไม่ทันระวังเลยได้รับบาดเจ็บค่ะ”
ผู้ช่วยในขณะที่พูดได้แต่ก้มหน้าก้มตา เธอก็จนปัญญาเหมือนกัน ใครจะไปรู้ว่าเรื่องมันจะถึงขึ้นนี้
ลี่จุนถิงยิ่งฟังสีหน้าก็ยิ่งดูแย่มาก ไม่พูดแม้แต่คำเดียว
มองสีหน้าของลี่จุนถิงแล้ว เจียงหยุนเอ๋อรู้ว่าตอนนี้ลี่จุนถิงกำลังโกรธอย่างแน่นอน รีบพูดปลอบใจ: “จุนถิง ไม่เป็นไร เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว”
“ไม่ได้” ลี่จุนถิงเปล่งเสียงที่แหบแห้งออกมาจากลำคอ
เจียงหยุนเอ๋อสบตาลี่จุนถิงแล้วส่ายหัว: “ฉันไม่อยากมีเรื่อง”
เพราะว่าตัวเอง ลี่จุนถิงกับโม่เสี่ยวฮุ่ยก็ได้บาดหมางกันไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเพราะตัวเองต้องมาผิดใจกับลี่จีถองอีก มันช่างไม่ดีเลย
“ไม่เป็นไร เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง เธอไม่ต้องเป็นห่วง” ลี่จุนถิงไม่อยากให้เจียงหยุนเอ๋อเป็นห่วง ก็ได้กอดเธอไว้ในอ้อมอก พูดปลอบอย่างเบาๆ
“อืม” เจียงหยุนเอ๋อก็รู้นิสัยของลี่จุนถิงดีเขาต้องช่วยตัวเองแก้แค้นอย่างแน่นอน ในเมื่อลี่จุนถิงก็พูดขนาดนี้แล้ว ตัวเองก็ไม่ควรที่จะพูดอะไรอีก
“ไปเถอะ ผมส่งคุณกลับบ้าน กลับไปพักผ่อนดีๆ” ลี่จุนถิงได้จูบลงบนหน้าผากของเจียงหยุนเอ๋อหนึ่งที
จากนั้นก็ได้ถามข้อควรระวังกับพยาบาลเสร็จแล้วจึงได้ส่งเจียงหยุนเอ๋อกลับบ้าน
“หม่ามี๊ หม่ามี๊เป็นอะไรครับ?” ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อถึงบ้านนั้นถวนจื่อกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก เห็นเจียงหยุนเอ๋อพันผ้าพันแผลไว้ ก็ได้พุ่งเข้ามาข้างกายเจียงหยุนเอ๋ออย่างเป็นห่วง
เจียงหยุนเอ๋อลูบหัวของถวนจื่ออย่างเอ็นดู ยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าว: “หม่ามี๊ไม่ทันระวังแล้วล้ม ไม่เป็นไรมากจ้า”
“หม่ามี๊ทำไมไม่ระวังละ เจ็บหรือเปล่า?” ถวนจื่อยังได้ใช้มือเล็กๆของตัวเองไปลูบที่ผ้าพันแผล แล้วเป่าเบาๆ การทำแบบนี้ราวกับว่าความเจ็บปวดของเจียงหยุนเอ๋อนั้นลดลงทันที
“หม่ามี๊ต้องขอโทษถวนจื่อด้วย ที่ทำให้ถวนจื่อเป็นห่วง แต่ต่อไปนี้หม่ามี๊จะระมัดระวังอย่างดีโอเคมั้ย?” เห็นลูกเป็นห่วงตัวเองมากขนาดนี้ เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกละอายใจขึ้นมาทันที
“อืม หม่ามี๊มานั่งครับ” ถวนจื่อได้พยุงเจียงหยุนเอ๋อไปนั่งที่โซฟา
หากจะบอกว่าพยุง ไม่สู้บอกว่าดึงเจียงหยุนเอ๋อ
เห็นลูกชายตัวเองเป็นเด็กที่รู้ความแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกดีมาก
และอีกฝั่งหนึ่ง ลี่จุนถิงได้ส่งวีแชทหาซู่จี้งยี้ ให้ซู่จี้งยี้สกัดกั้นบริษัทเครื่องสำอางที่ลี่จีถองกำลังจะเปิด
บ้านของลี่จีถอง
“สวัสดีค่ะ พวกเราสามารถที่จะเซ็นสัญญากันเมื่อไหร่?” ลี่จีถองเห็นเบอร์โทรของเจ้าของโรงงาน ก็รีบรับสายทันที
สองสามวันก่อนลี่จีถองถูกใจโรงงานแห่งหนึ่ง เรื่องค่าเช่าอะไรต่อมิอะไรก็ได้คุณกับเจ้าของเรียบร้อยแล้ว วันนี้เป็นวันที่นัดเซ็นสัญญา ลี่จีถองก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา
แค่คิดว่าต่อไปนี้ตัวเองก็มีเงินเข้ามาเป็นปึกๆเธอก็มีความสุข
ที่ปลายสาย น้ำเสียงของเจ้าของแปลกไปเล็กน้อย: “คุณลี่ต้องขอโทษจริงๆ โรงงานนั้นผมไม่ให้เช่าแล้ว”
“อะไรนะ?” ลี่จีถองร่างทั้งร่างได้กระโดดขึ้นจากโซฟา “คุณพูดอะไรนะ? พูดอีกรอบซิ?”
“คุณลี่ โรงงานแห่งนั้นผมไม่สามารถที่จะเช่าให้คุณแล้ว ต้องขอโทษจริงๆ” โทรศัพท์ปลายสายได้ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
“เป็นเพราะอะไร?” ลี่จีถองไม่คิดว่าเนื้อที่กำลังจะเข้าปากได้หายไปต่อหน้าต่อตา แต่เจ้าของโรงงานได้เปลี่ยนใจกะทันหัน ลี่จีถองนั้นโกรธมาก “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? หรือเรื่องค่าเช่า? หากคุณไม่พอใจฉันจะให้คุณสองเท่า พวกนี้ไม่ใช่ปัญหาเลย”
“ขอโทษจริงๆครับ” เจ้าของพูดเสร็จก็วางสายไปเลย