ตอนที่ 20-2 คนต่อไป
และเป็นอย่างที่คาดคิดเอาไว้
ก่อนที่หลี่ฉางซีจะวางมือลงบนใบหน้าของเว่ยหยาง นางได้ถูกสาวใช้และแม่นมซึ่งยืนอยู่ด้านข้างคว้ามือเอาไว้ได้ทัน
“หยุด! เจ้าที่มีพฤติกรรมเช่นนี้ ยังเรียกตนเองว่าคุณหนูได้หรือไม่!”
หลี่เสี่ยวหรันหายใจแรง ขณะที่เขาชี้นิ้วไปที่หลี่ฉางซี
หลี่ฉางซีดิ้นรนพร้อมกับตะโกนว่า
“หน้าของข้าต้องเสียโฉม! ท่านพ่อมิเห็นหรือว่า ทั้งหมดเป็นเพราะดาวโชคร้ายของนางที่สาปแช่งข้า!
นางเป็นต้นเหตุที่ทำให้ข้าต้องกลายเป็นเช่นนี้! ท่านพ่อต้องไล่นางออกไปจากบ้านตระกูลหลี่ !!”
หลี่เสี่ยวหรันมีอาการตกตะลึงเล็กน้อย
หลี่เว่ยหยางตอบอย่างมิแยแสว่า
“น้องห้า ท่านพ่อเป็นผู้มีอำนาจในการตัดสินใจทุกเรื่องแต่เพียงผู้เดียว
หากต้องการที่จะกล่าวอันใดก็ควรกล่าวด้วยความสุภาพ
เจ้าตะโกนเช่นนี้ มันกำลังทำให้ท่าน พ่อตัองเสียหน้า”
ในตอนนี้สาวใช้ทั้งสองกำลังจับตัวของนางเอาไว้ จึงทำได้แค่เพียงตะโกนใส่หลี่เว่ยหยางด้วยความโกรธแค้น
“สารเลว! คิดว่าตนเองสูงส่งมากนักหรือ เจ้ามันก็เป็นแค่ผู้ที่มีฐานะต่ำต้อย!
นังปีศาจร้าย!”
หลี่เว่ยหยางหัวเราะอย่างเย็นชาอยู่ภายในใจ
แม้ว่าหลี่ฉางซีจะมีพิษสงร้ายกาจ แต่ทว่าในตอนนี้ นางเป็นเพียงเด็กสาวที่ไร้ประสบการณ์
จึงมืรู้ว่าการเก็บกดอารมณ์จะต้องทำอย่างไรบ้าง
สิ่งที่ทำอยู่นี้จึงทำให้หลี่เสี่ยวหรันหมดความอดทนทันที
หลี่เสี่ยวหรันเป็นผู้ที่ให้ความสำคัญกับกฎ และสถานะเป็นอย่างมาก
และตอนนี้หลี่ฉางซีมิได้ดูเหมือนบุตรสาวของท่านอำมาตย์เลยแม้แต่น้อย
แต่เป็นเพียงเเค่หญิงสาวที่ขี้แยและโง่เขลาเท่านั้น
ดังนั้นหลี่เว่ยหยางจึงทำเพียงแค่จ้องมองไปยังหลี่เสี่ยวหลันด้วยความเศร้าใจ
“ท่านพ่อ สิ่งที่เว่ยหยางทำก็แค่เพียงการไปเลือกคนรับใช้สองสามคนเท่านั้น
ที่น้องห้าต้องตกลงไปในสระน้ำอาจจะเป็นเพราะอุบัติเหตุ หรือไม่ก็…บางทีนางอาจทำให้ผีน้ำขุ่นเคือง
แต่นางยังคงกล่าวหาว่าเป็นเพราะ ข้าแช่งนาง ข้าแช่งนางที่ไหนกัน!”
อันที่จริงเเล้ว ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นทั้งหมด เป็นเพราะหลี่เว่ยหยางปกป้องตนเองจากฮูหยินใหญ่
สิ่งที่หลี่เว่ยหยางทำคือ การไปที่หนานหยวนเร็วกว่าเวลาที่นัดหมายเอาไว้ เพื่อช่วยเหลือชิหยินเหนียง ผู้ซึ่งเป็นมารดาของตนเอง”
หากนางมิทำเช่นนี้ เหตุการณ์ทั้งหมดก็จะกลายเป็นความจริง
และเว่ยหยางคงจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับหลี่หมินเต๋อโดยบังเอิญ และทำให้เขาต้องเสียชีวิตด้วย
หากทุกอย่างเกิดขึ้นจริง หลี่เสี่ยว
หรันก็จะมิมีทางเลือกอื่นนอกจากลงโทษหลี่เว่ยหยาง
แต่ตอนนี้หลี่ฉางซีกำลังโทษหลี่เว่ยหยางที่ทำให้ตนเองต้องตกน้ำ ทั้งที่ในความเป็นจริงนางตกลงไปเอง
ฮูหยินใหญ่แอบคิดอยู่ในใจว่า
หลี่ฉางซีมิมีประโยชน์อันใดต่อนางอีกต่อไปแล้ว
บุตรสาวของหยินเหนียงที่มีใบหน้าเสียโฉม มันมิได้มีคุณค่าอันใดเลย
มิหนำซ้ำนางยังแสดงกิริยาที่หยาบคาย และนิสัยที่ก้าวร้าวต่อหน้าทุกคน ทั้งหมดนี้นางทำไปเพื่ออันใดกัน!
อย่างไรก็ตาม ฮูหยินใหญ่มิมีความตั้งใจที่จะก้าวเข้าไปไกล่เกลี่ยเรื่องนี้
เพราะหลี่ฉางซีเป็นเพียงเครื่องมือของนางเท่านั้น เมื่อหมดความสำคัญเเล้วก็ถือว่า มิมีสิ่งใดที่ต้องผูกพันกันอีก
ดังนั้นฮูหยินใหญ่จึงนิ่งเงียบ และมิกล่าวอันใดอีกเลย
ตอนนี้ใบหน้าของนางเรียบเฉย แต่ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นกำลังจ้องมองไปยังหลี่เว่ยหยาง
ตามที่คาดไว้ หลี่เสี่ยวหรันจ้องมองด้วยความเยือกเย็นไปยังหลี่ฉางซี
“หยุดได้หรือยัง! เจ้ามิได้นับถือว่าข้าเป็นบิดาอีกต่อไปแล้วใช่หรือไม่!”
“ท่านพ่อ นางทำให้ข้าตกน้ำ . . และใบหน้าของข้า . . หน้าข้าพังยับเยินไปหมดแล้ว!”
หลี่ชางซียังคงตะโกนอย่างสุดเสียง
สายตาของหลี่เสี่ยวหรันจ้องเขม็งพร้อมกับตะโกนสุดเสียง
“ข้าจะหาหมอที่ดีที่สุดมารักษาเจ้า แต่ตอนนี้ขอเพียงเจ้าหยุดกล่าวเรื่องไร้สาระก่อน!!”
หลี่ฉางซีพยายามเรียกพลังของตนเองออกมาเพื่อต่อสู้ แต่ก็ถูกสาวใช้จับเอาไว้อย่างแน่นหนา
ดวงตาของนางเริ่มแดงขึ้น ดูเหมือนกับว่า นางกำลังต้องการที่จะฉีกเนื้อของหลี่เว่ยหยางออกเป็นชิ้น ๆ
หมอที่เก่งที่สุดหรือ?
หลี่เว่ยหยางแอบหัวเราะในใจ แผลเป็นนี้คือของขวัญชิ้นใหญ่ที่นางต้องการที่จะมอบให้กับหลี่ฉางซี
แม้ว่าหมอเทวดาก็มิสามารถรักษาให้กลับมาเหมือนเดิมได้อย่างแน่นอน
จากนั้นดวงตาของเว่ยหยางได้เลื่อนไปยังฮูหยินใหญ่
ผู้ที่จะต้องชดใช้คนต่อไปก็คือท่าน!