ตอนที่ 25-1คุณหนูรองงดงามที่สุด
อีกสามวันต่อมา หลี่ฉางหลูผู้ซึ่งเป็นบุตรสาวของฮูหยินรอง มิสามารถทนรอได้อีกต่อไป จึงสวมชุดใหม่ของนางทันที
ชุดนี้ทำจากผ้าไหมจินเฉียว เป็นชุดสีเหลืองอมเขียว ซึ่งเปล่งประกายสว่างไสวเป็นอย่างมาก
มีการปักรูปนกหงส์บนชุด และมีการปักลวดลายทิวทัศน์เพิ่มเติมเข้าไปด้วย
เมื่อเทียบกับวันอื่น ๆ แล้วในวันนี้
หลี่ฉางหลูดูมีความสง่างามกว่ามากนัก
เมื่อนางปรากฏกายขึ้นที่ตำหนัก
เหอเซียงหยวน จึงสามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนเอาไว้ได้
จากนั้นมินาน หลี่จางเล่อก็ได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับอุ้มแมวนำโชคมาด้วย
ทันทีที่สังเกตเห็นชุดที่เปล่งประกายและมีความสง่างามของหลี่ฉางหลู สีหน้าของคุณหนูใหญ่ก็เปลี่ยนไปในทันที
หลี่เว่ยหยางมาถึงตำหนักของท่านย่าก่อนที่ทั้งสองคนจะมาถึงนานแล้ว
และเมื่อได้เห็นภาพที่แสดงถึงการชิงดีชิงเด่นของพี่สาวทั้งสองตรงหน้า จึงยิ้มกว้างอย่างมีความสุข
คุณหนูใหญ่ ผู้ซึ่งครอบครองตำแหน่งสาวงามประจำบ้านตระกูลหลี่มาเป็นเวลานาน
และมีความเชื่อว่า ตนเองเป็นผู้ที่มีความงดงามมากที่สุดในโลก
และด้วยเหตุนี้ หลี่จางเล่อจึงเชื่อว่าสิ่งที่ดีที่สุดควรจะเป็นของนาง
แต่เมื่อจางเล่อได้เห็นชุดที่งดงามของหลี่ฉางหลูที่ทำจากผ้าไหม ซึ่งควรจะเป็นของตนเอง
ใบหน้าของนางจึงเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธแค้น
และในตอนนี้ นางดูมิเหมือนกับผู้ที่มีเมตตาและมีจิตใจดีงามเช่นที่ทุกคนเข้าใจเลย
หลี่เว่ยหยางเดินเข้าไปในห้องโถง และได้เห็นนกแก้ว ซึ่งเป็นสัตว์เลี้ยงของท่านย่าใหญ่
มันที่เป็นนกแก้วที่มีสีแดง และกรงของมันถูกแขวนเอาไว้บริเวณทางเข้าห้องโถงแห่งนี้
ครั้งหนึ่งเคยมีคนร้ายเข้ามาขโมยทรัพย์สินของท่านอำมาตย์
และนกแก้วพูดได้ตัวนี้ได้ช่วยชีวิตของท่านย่าใหญ่เอาไว้
ซึ่งเป็นสาเหตุที่นกแก้วตัวนี้มีความสำคัญเป็นอย่างยิ่งต่อท่านย่าเมิงชิ
นกแก้วอาศัยอยู่ในกรงที่ทำจากไม้เนื้อแข็ง และเมื่อมันเห็นหลี่เว่ยหยางปรากฏตัวบริเวณใกล้กรง นกแก้วจึงโก่งขึ้น และร้องส่งเสียงดัง
หลี่เว่ยหยางยิ้มให้กับสาวใช้ที่ชื่อว่า
ลู่จื่อ ผู้ซึ่งรับหน้าที่ดูแลนกแก้วตัวนี้
เว่ยหยางนำชามอาหารและชามน้ำวางเอาไว้ในกรง และกล่าวว่า
“คุณหนูรองงดงามมาก! คุณหนูรองงดงามที่สุด!”
ลู่จื่อมองไปยังคุณหนูรองจากระยะไกล และพยักหน้าแสดงอาการเห็นด้วย
“ชุดใหม่ของคุณหนูรองมีความงดงามมากจริง ๆ ”
นกแก้วกระพือปีกอย่างร่าเริง
“งดงามจริง ๆ ! คุณหนูรอง! งดงามจริง ๆ !”
หลี่เว่ยหยางแสยะยิ้ม พร้อมกับเปิดผ้าม่านและเดินเข้าไปด้านใน
หลังจากนั้นมินาน หลี่จางเล่อและ
หลี่ฉางหลูก็ได้เดินตามเข้ามา
ขณะนี้สาวใช้กำลังจะเปิดผ้าม่านให้ทั้งสองคนเข้าไป
แต่ทันใดนั้นหลี่จางเล่อก็ได้ยินเสียงดังมาจากบริเวณใกล้ศีรษะของนาง
“คุณหนูรองงดงามมาก! คุณหนูรองงดงามที่สุด!”
เสียงนั้นสูงมาก และมีน้ำเสียงเหมือนเด็กน้อย ในที่เงียบเช่นนี้ เสียงนั้นจึงชัดเจนมากยิ่งขึ้น
เสียงของนกแก้วนั้น ช่างเหมือนกับคมมีดที่กรีดผ่านความสงบของหลี่จางเล่อ และนางต้องต่อสู้อย่างหนักเพื่อรักษามันเอาไว้
นกแก้วเป็นเพียงสัตว์เลี้ยง มันมิเข้าใจในสิ่งต่าง ๆ จึงกล่าวซ้ำเช่นนั้นอีกหลายต่อหลายครั้ง
เมื่อได้ยินเสียงปีกกระพือนั้น เจ้าแมวแห่งโชคลาภในอ้อมแขนของหลี่จางเล่อจึงร้องออกมาในทันที
ลู่จื่อส่งเสียงร้องดังขึ้น แล้วรีบใช้ไม้เกี่ยวกรงนกแก้วลงมา และปกป้องกรงนกเอาไว้ในอ้อมแขนของตนเอง
เจ้าแมวนำโชคตัวนั้นกระโดดไปที่ขาของลู่จื่อ มันส่งเสียงคำรามขู่และมิยอมจากไปไหน
ขณะที่จ้องมองไปยังนกแก้วด้วยสายตาที่ต้องการจะสังหาร
นกแก้วยังคงกล่าวเจื้อยแจ้วต่อไป
“คุณหนูรองงดงามที่สุด!”
ลู่จื่อสามารถปกป้องนกแก้วอย่างรวดเร็ว และกล่าวกับสัตว์เลี้ยงที่อยู่ในกรงว่า
“หากยังคงส่งเสียงดังอีก แมวจะกัดลิ้นของเจ้า!”
นกแก้วตัวนี้ค่อนข้างฉลาด เมื่อได้ยินคำขู่ของลู่จื่อมันจึงกลัว และมิกล้าที่จะกล่าวอันใดอีก
อีกทั้งมันยังมีอาการสั่นเทาอยู่ในอ้อมแขนของลู่จื่อ
หลี่จางเล่อพยายามระงับความโกรธแค้นของตนเอง และรีบอุ้มแมวแห่งโชคของนาง
“เด็กดี หยุดขู่…หยุดขู่”
เมื่อกล่าวเช่นนั้นแล้ว ใบหน้าของนางก็สดใสขึ้นด้วยรอยยิ้ม และเดินเข้าไปด้านใน ราวกับว่ามิมีอันใดเกิดขึ้นเลย
เมื่อแสดงความเคารพท่านย่าเรียบร้อยแล้ว
แม้ว่าสีหน้าของท่านย่าใหญ่จะยังคงเป็นปกติดี
แต่หลี่เว่ยหยางก็รู้ดีว่า ท่านย่ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับสัตว์เลี้ยงแล้ว
หลังจากกลับมาจากการไปเยี่ยมท่านย่าที่ตำหนักเหอเซียงหยวน
เว่ยหยางจึงเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นของนาง จากนั้นจึงจ้องมองไปยังจื่อหยาน และกล่าวว่า
“เกิดอันใดขึ้นหรือ”