167 เวลาหวาน
24 – 31 นาที
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「การรักษาเสร็จแล้ว ถ้ามันอยู่นิ่งๆและอยู่ในตำแหน่งซึ่งดามอยู่ มันจะรักษาในหนึ่งเดือน」
「มันจะกลับไปเป็นปรกติมั้ย? มันจะทิ้งความเสียหายถาวรมั้ย……?」
「ซีเลียซามะยังเด็กอยู่แล้วมันเป็นการหักอันไม่ซับซ้อนดังน้นตราบใดเธอไม่เคลื่อนไหวเยอะๆ มันจะไม่เป็นไร」
เข้าใจแล้ว ผมดีใจ
「แต่ระหว่างสองเดือนหลังจากมันรักษาแล้ว เธอทำการออกกำลังกายอะไรแรงๆไม่ได้…… ได้โปรดดูแลเธอให้ห่างจากกิจกรรมต่างๆเช่นการฝึก」
「แน่นอน」
ผมคุยกับหมอเสร็จแล้วกลับไปสู่ห้องของผม
เพราะเตียงในห้องผมนุ่มที่สุดและใหญ่ที่สุด ผมให้ซีเลียนอนที่นั่น
ซีเลียมองผมอย่างเศร้าโศกพร้อมสองมือของเธอถูกดามไว้ด้วยไม้ดาบแล้วพันแน่นด้วยผ้าพันแผล
「หนูขอโทษ หนูแค่ทำอะไรไม่จำเป็นซึ่งก่อปัญหาให้ท่านมากขึ้น…… และหนูไม่มีประโยชน์กับท่านเลยสักนิด」
「นั่นผิดแล้ว มีดหนูช่วยพี่ไว้」
「ถ้าหนูไม่ได้พุ่งเข้าตีเข้าไป หนูทำได้มากกว่านี้อีก!」
ซีเลีย ผู้ไม่สามารถใช้มือของเธอได้ พยายามดิ้นตัวเธอเองขึ้นจากเตียง แต่ผมนอนเธอกลับลงไป
「เฮ้ อย่าขยับสิ มันจะไม่ดีขึ้นนะ」
「อออุ ช่างน่าสมเพช」
「นอกจากนี้-」
ผมลูบผมสีเงินสวยงามของซีเลียอย่างอ่อนโยน
「พี่นี่เองแหละคือหนึ่งผู้น่าสมเพช พี่ให้ปล่อยให้เธอบาดเจ็บอยู่เรื่อยๆ」
「มันไม่ใช่ความผิดของท่าน! หนู-!」
「ถ้าพี่ปกป้องบุคคลมีค่าเหมือนหนูไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นมันน่าหัวเราะว่าพี่จะปกป้องดินแดนหรือกองทัพของพี่ได้อย่างไร」
「มีค่า…… ท่านพูดหรือ?」
「ใช่ แล้วถ้ามันไม่ใช่เพราะกิโด้ปกป้องหนูไว้ครั้งก่อนหน้า หนูอาจจะตายไปแล้ว เวลานี้คือเกือบไป」
「หนูยินดีตายเพื่อเอเกอร์ซามะ」
ผมดีดจมูกเธอด้วยนิ้วของผม
เพราะซีเลียปกป้องตัวเองไม่ได้ เธอปล่อยร้องเสียงแหลมออกมา
「หนูจะไม่ทำอย่างนั้นอีกต่อไปแล้วนะ ครั้งหล้งหนูจะมาอยู่ข้างหลังพี่แทนอยู่หน้า ด้วยนั่นพูด หนูจะไม่สามารถขยับเขยื้อนได้จนกว่าจะฤดูใบไม้ผลิ」
「มมมุ การบาดเจ็บแบบนี้จะแป้ปเดียวก็รักษาแล้ว」
ผมดีดจมูกเธออีกคราว
「ฟุ่นยยยยี้!」
「นี่คือคำสั่ง – หนูจะอยู่ในคฤหาสน์นี้จนกว่าจะฤดูใบไม้ผลิระหว่างการบาดเจ็บรักษา หนูอาจจะเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากซึ่งอาจก่อนให้แขนหนูเกิดหลุดออกถ้าหนูไม่ระวัง」
ผมเปิดตะกร้าอันผมนำมากับผมและสำสสิ่งซึ่งทำให้ซีเลียเชื่อฟังมากขึ้นได้
「นั่น-! เค้กครีมพิเศษของแมวขาวเบเกอรี่」
「ไม่ใช่แค่นั้นอย่างเดียวเท่านั้น มันเป็นประเภทพิเศษซึ่งมีน้ำตาลเยอะๆ」
ซีเลียค่อนข้างเป็นคนรักหวานแม้ว่าใหมู่สาวๆคนอื่นทั้งหมด
เค้กนี้อร่อยมากจนก่อให้ตาคุณหมุนแม้ว่าแค่ชิมมันชิ้นน้อยๆ
「แต่ให้นี่มากับหนูเมื่อหนูไม่มีประโยชน์ใดๆเลย…… แล้วหนูใช้มือไม่ได้ด้วย」
ผมตักเค้กชิ้นเล็กๆแล้ววางมันบนมือผม
「อ่ะนี่ เปิดปาก」
「แงงงง หนูให้เอเกอร์ซามะทำนี่ได้ไงเนี่ย-……โฮ้วว」
ผมยัดชิ้นหวานๆอันโอชะเช้าสู่ปากพึมพำ
「มันหวาน…… ดีมากเลย……」
「อ่ะอีกคำ」
ซีเลียไม่ต่อต้านอีกต่อไปแล้วกินเค้กออกจากมือของผม
ผมหยิบชิ้นสุดท้ายในนิ้วแล้วซีเลียก็กินมันเข้าไปขณะมอบจูบให้พวกเมัน
「หนูถูกอนุญาตให้มีประสบการณ์ความสุขเช่นนี้แม้ว่าหนูสร้างความผิดพลาดหรือ?」
「หนูได้รับสิ พี่จะดูแลหนีจนกว่าหนูจะเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง」
「เอออ๋!? ไม่ใช่ท่านต้องลาดตระเวนรอบๆดินแดนเหรอ?」
「มันไม่ได้สำคัญพอจะให้พี่ทิ้งหนูไว้คนเดียวเพื่อมัน」
「ไม่ การบริหารจัดการดินแดนท่านมันสำคัญมากกว่าหนูมากนะในความคิดเห็นของหนู……」
ไม่ มันไม่ใช่
อย่างน้อยๆ พี่จะไม่ออกไปจากคฤหาสน์จนกว่าหนูสามารถดำเนินกิจกรรมรายวันได้ด้วยตัวเอง
หลังจากซีเลียกินเสร็จ ผมให้เธอดื่มน้ำกับยา
เธอเหงื่อออกมากกับตัวเธอเริ่มมีกลิ่นนิดหน่อย
「มาเปลี่ยนเสื้อผ้าหนูเถอะ อยู่นิ่งๆนะ」
ชุดของเสื้อผ้าซึ่งเปลี่ยนได้โดยไม่ต้องขยับแขนถูกเตรียมเอาไว้เมื่อวาน
ปลดเส้นเชือกบนหลังของเธอแล้วตัวเสื้อผ้าก็ถูกนำออก ปล่อยซีเลียเปลือยเหมือนไขถูกแกะเปลือก
「นี่ทำให้อายอ่ะ……」
「แต่มันเป็นอะไรซึ่งพี่เห็นตลอดเวลานะ」
แม้ว่าเธอจะบ่น เธอรู้อยู่ว่าเธอเปลี่ยนไม่ได้ด้วยตัวเธอเองเธอเลยไม่ต่อต้านใดๆ หลักจากนำเสื้อผ้าของเธอออก ผมใช้น้ำซึ่งถูกทำให้ร้อนโดยเตาผิงเพื่อเช็ดตัวเธอ
「มีรอยช้ำบนหลังหนูด้วย บางทีจากเวลานั้นเมื่อหนูกลิ้งบนพื้น」
「หนูก็ว่าอย่างนั้น……อ้าา!」
ขณะผมเช็ดหน้าอกเธอช้าๆ ผมเช็ดผ่านหัวนมเธอเบาๆ
มันไม่ใช่การกระตุ้นแรงไม่ว่าจะความหมายใดๆ แต่แค่การมีผ้าถูกับมันทำให้หน่อนั้นแทงแข็งออกมา
「ฮ่าฮ่าฮ่า มันใหญ่ขึ้นแค่จากสัมผัสน้อยๆ」
「ออุ่-! เอเกอร์ซามะก็โด่เต็มที่ด้วย!」
「ธรรมชาติน่ะ เพราะทั้งหมดพี่จับเรือนร่างเปลือยๆของหนูอยู่」
ซีเลียใช้ครึ่งล่างของร่างกายเธอได้อย่างอิสระแล้วถูมันกับร่างผมระหว่างแก้มแดงขวยเขิน
「หนูอาจจะไม่สมารถใช้มือหนูได้ แต่หนูยังรับพ่อได้ หนูดูดมันได้ถ้าพ่อนำมันมาสู่ปากหนูด้วย……」
ผมดีดหัวนมซีเลียเบาๆ
「ฮิ่ย้าาว้าา! อย่างน้อยใช้จมูกหนูสิ! หนูจะผ่อนคลายพ่อ!」
「หนูเหนื่อย ไม่ใช่หรือ? อย่าคิดอะไรไม่จำเป็นแล้วนอนเถอะน่า」
ผมนอนซีเลียลงให้หลับแล้วลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน
ท้องเธออิ่มแล้วยาเริ่มออกฤทธิ์
ขณะเปลือกตาซีเลียเริ่มหนัก
เมื่อวาน เธอร้องให้ในความเจ็บปวดตลอดเวลาเมื่อกระดูกอันไม่บรรจบกันถูกดัดดาม
หมอพูดดว่าถ้ากระดูกไม่เรียงดีๆมันจะไม่รักษาอย่างถูกต้อง แล้วจัดแขนหักเธอระหว่างซีเลียมีความเจ็บปวดแรงกล้า แต่มันทำให้เธอฉี่ราดกับเธอร้องกรี๊ดเหมือนเธอถูกไฟคลอก
ถ้ามันดำเนินต่อไปอีกไม่กี่นาที ผมอาจจะไม่สามารถเก็บมันไว้ข้างในและแค่ฟันหมอให้ตาย
เธอควรจะเหนื่อยมากกว่าอันสีหน้าเธอแสดงออกมา
「เอเกอร์ซามะ……หนูรักพ่อ…… อยู่กับพ่อตลอดไป……」
เสียงเธอเริ่มเบาลลงแล้วในที่สุดเริ่มกรน
หลังจากมองเธอลอยสู่หลับไหล ผมจูบหน้าผากแล้วขึ้นอีกเตียง
「พ่อจะอยู่ตรงนี้ เรียกพ่อตามสบายเมื่อไหร่ก็ตามที่อยากทำ」
มีเตียงอื่นในห้องผมซึ่งปรกติแล้วไว้ให้สาวๆคนอื่นผู้สลบจากการมีเซ็กส์พักตัวพวกเธอ
ผมม้วนบนเตียงแล้วดับไฟ
ตะวันยังคงอยู่สูงในท้องฟ้าห้องจึงไม่ได้มืดสนิทแม้ว่าหน้าต่างปิดเต็มๆแล้วผมยังเห็นซีเลียได้สลัวๆ
「ลูกจะ……ปกป้องพ่อ…… เอเกอร์ซามะ……กุ่」
อย่ากระดูกหักทั้งในฝันด้วย
「อุฟุ่……นั่นเป็นไง…… หนูเอาชนะ……เลดี้นมใหญ่ไร้ยางอายนั่น……」
เธอสู้อะไรอยู่?
ระหว่างฟังซีเลียละเมอ ผมปิดตาอย่างช้าๆด้วยเช่นกัน
ผมกังวลเกี่ยวกับเธอจนผมนอนไม่ได้เมื่อวาน
「อออุน เออ๋! ออออุ่……」
ผมตื่นขึ้นจากการหลับไหลซึ่งเรียกได้ว่าไม่ได้ลึกมากกับเสียงซีเลีย
เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามลุกขึ้น
「เฮ้นี่ อย่าดิ้น ลูกแค่ต้องปลุกพ่อขึ้นมา」
「อู้วว หนูไม่อยากให้พ่อเห็น……」
「พยายามจะทำอะไรเหรอ?」
「อืม…… เอิ่ม……」
ตัดสินจากตาปรือๆ ซีเลียเพิ่งตื่นขึ้นด้วย
ปะติดปะต่อความจริงซึ่งเธออยากจะทำทันทีเมื่อเธอตตื่นกับความจริงซึ่งเธออยากไม่ให้ผมเห็น ผมมาสู่ข้อสรุปได้
「ห้องน้ำ?」
「ฮู้ววว」
เธอแม้แต่ยกตัวยังไม่ได้ดังนั้นเธอคาดหวังจะไปด้วยตัวเธอเองได้อย่างไร
เมื่อผมเตรียมถังพร้อมสำหรับเธอ ซีเลียเปลี่ยนสู่แดงแล้วซ่อนหน้าเธอ
มันไม่ได้หยุดผมจากการขยับมือของผมขณะผมเปิดชุดวันพีชยาวถึงข้อเท้าของเธอและลดกางเกงในเธอลง
「ฮือออออ……」
「มันอายเมื่อทำมันในถังหรือ?」
「……มันอายเมื่อทำมันต่อหน้าเอเกอร์ซามะ! หนูอยากให้คนรับใช้ ไม่ นั่นจะขายหน้าหรือ หนูอยากให้บางคนพาหนูไปห้องน้ำเพื่อที่หนูจะได้ทำมันได้ด้วยตัวเอง」
เธอใช้ทั้งสองมือไม่ได้ดังนั้นเธอจะทำอย่างไรเมื่อเธอล้ม
ถ้าเธอรู้สึกอายจากบางคนดูเธอฉี่ ถ้าอย่างนั้นผมจะแค่มองไปทางอื่น
「ได้เลย นี่ไม่ควรทำให้อาย」
ผมแง้มขาซีเลียออกห่างแล้ววางปากผมบนช่องคลอดเธอ
「ฟุว้าาา! พ-พ่อทำอะไร!?」
ผมจับสะโพกซีเลียขณะเธอดิ้นไปทั่วแล้วในที่สุดเธอก็ใจเย็นลง
「หนูไม่เป็นไร…… หนูใช้แขนไม่ได้แต่รูหนูยังทำงานได้ปรกติ…… แต่หนูต้องไปห้องน้ำตอนนี้」
「ลูกพูดอะไร? ไม่มีทางว่าพ่อจะให้ลูกใส่ภาระไม่ว่าประเภทใดๆกับร่างกายหนูไปหรอกนะ」
「เอ๋? ถ้าอย่างนั้น…… ทำไมพ่อใช้ปากพ่อสร้างความเสียวให้หนูล่ะ……?」
「ตอนนี้ อย่างยั้งมือ พี่จะดื่มมันทั้งหมด」
「ดื่ม? อะไรคือ-……อยากบอกหนูนะว่า…… เอออออออออ๋!!?」
เธอมาเขินเต็มที่อะไรกัน?
เธอนำแตกออกน้ำมาเหลือเฟือเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมใช้ปากผม ดังนั้นมันไม่ได้สร้างความต่างมากถ้าน้ำคือปัสสาวะ
「ม่ายยย ม่ายยย! ถัง หนูโอเคกับถัง! หนูปล่อยให้เอเกอร์ซามะดื่มบางอย่างเหมือนฉี่ไม่ได้!」
ผมแอบนำลิ้นเข้ารูซีเลียผู้ร้องดังแล้วกระตุ้นรูฉี่เธอต่อเนื่อง
「ทำไม่ได้นะ! จริงๆนะมันจะ…… เล็ดออก…… อาาาา……อ๊าาาาาาาาา! ม่ายยยยย–!!」
จู่ๆซีเลียหยุดเคลื่อนไหวแล้วน้ำรีบมาสู่ปากผม
ผมดื่มน้ำอันมีเยอะกว่าอะไรซึ่งปรกติเธอน้ำแตกและกลิ่นแแรงกว่าลง
เพราะทั้งหมดผมจะทำเตียงเลอะถ้าผมทำมันหก
「น-หนูปล่อยให้เขาดื่มมัน! หนูปล่อยให้เอเกอร์ซามะดื่มฉี่หนู! หนูมันอีบ้าาาาา……」
ซีเลียโยนหัวไปข้างหลังแล้วตะโกนระหว่างปัสสาวะ
เธอพยายามปิดช่องคลอดแต่ไม่มีอะไรที่เธอทำได้เมื่อมันเริ่มออกมาแล้ว
ในท้ายที่สุด แรงส่งถูกลดเหลือเบาเกือบหยดแล้วซีเลียผู้เหนื่อยก็จ้องเพดานอย่างว่างเปล่า พอดีเมื่อผมกำลังจะยกขาของเธอแล้วดูดอะไรก็ตามอันยังหลงเหลืออยู่ในรูปัสสาวะ
「ซีเลียซามะ~ ถ้าท่านตื่นแล้วได้โปรดทานอาหาร……」
หนึ่งผู้เข้ามาในห้อคือเมด หญิงผู้ร่าเริงกระนั้นไม่สละสลวยถ้าผมจำไม่ผิด สาวผู้มาข้างในขณะเธอเคาะปประตูแล้วเห็นซีเลียในสภาพเหม่อลอยผู้มองขึ้นไปสู่เพดานระหว่างผมดูดหว่างขาเธออย่างดัง
่「ท-ท่านทำอะไรกับคนได้รับบาดเจ็บน่ะ?」
「อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่ดื่มปัสสาวะซีเลีย」
「อุว้าาา~! อย่าพูดมันสิ!!」
「ม่ายย– ท่านมันบ้ากาม!」
มันสร้างความวุ่นวายนิดหน่อย
—————————————————————
「……หนูขอซุปค่ะได้โปรด」
ผมป้อนอาหารอันเมดเกือบจะทำหกให้ซีเลย
ซีเลียดูเหมือนจะหยุดถูกต้อนจนมุมเกี่ยวกับอะไรๆหลายๆอย่าง บางทีเธอยอมแพ้เพราะเธอคิดว่ามันสายเกินไปเมื่อเมดผู้ชื่อเสียงโด่งดังว่าปากสว่างเจอเข้าแล้ว
「หืมม ช้อนตักมันทีละน้อยเกินไป มันจะเย็นเสียก่อน」
「ท่านอยากจะเทน้ำทั้งถ้วยเหรอ? ยังไงซะ นั่น……」
ผมไม่โหดร้ายพอที่จะเทถ้วยซุปร้อนๆลงคอคนได้รับบาดเจ็บหรอก
「พี่จะทำอย่างนี้」
ผมอมซุปในปากของผมแล้ววางริมฝีปากของผมเข้ากับของซีเลีย
「นึ่!」
สาวตกใจอยู่ไม่กี่วินาทีเพียงชั่วครู้แต่มันไม่ได้ดูเหมือนเธอเกลียยดมัน กลืนน้ำซึ่งถูกส่งสู่ปากของเธอจากปากของผม
「ปุ่ฮ่า ตอนนีี้เธอดื่มมันได้ระหว่างมันร้อนๆ ถูกมั้ย?」
「ค-ค่ะ……」
「หรือไม่ชอบแบบนี้? ถ้าหนูชอบช้อนแทน-」
「ไม่! ได้โปรดป้อนมันทางปากของท่าน!」
ซีเลียพยายายามจะยกร่างเธอขึ้นอย่างสิ้นหวัง – โอเค พี่เข้าใจช่างน่ารักจริง
ไม่เพียงแค่ซุป แต่สลัดกับเนื้อของเธอก็ถูกเคี้ยวแล้วส่งโดยใช้ปากต่อปาก ผมถามเธอไปว่ามันขยะแขยงหรือไม่ แต่ซีเลีบบอกว่าอย่าหยุดพร้อมแก้มแดงเขินอาย
ตอนแรกมันแค่ป้อนอาหารจริงๆ แต่แต่ละคำถูกลากไปนานขึ้นถึงสิบวินาทีแล้วจากนั้นยี่สิบวินาทีแล้วจากนั้นเองในที่สุดแตละคำประกอบไปด้วยการพันลิ้นกันหลายนานทีซึ่งเวลาแห่งมื้ออาหารแยกไม่ออกจากการเล้าโลมกันแล้ว
อย่างไรก็ไม่รู้อาหารทั้งหมดสามารถจะหมดแล้วซีเลียก็อ้าขาของเธอ
「เอเกอร์ซามะ…… ใส่มันไปข้างในลูก ลูกรอไม่ไหวอีกแล้ว」
ผมก็โด่มาสักพักแล้วตอนนี้กับมันเริ่มจะเจ็บแล้วด้วยแต่ผมทำไม่ได้
「พ่อทำไม่ได้ มันจะไม่ดีถ้าพ่อโยกตัวหนูระหว่างแขนหนูหัก ถูกต้องไหม?」
「ไม่มีทางน่า」
「พ่อก็ทนไว้ก่อนระหว่างเวลาเมื่อพ่อบาดเจ็บด้วยไง แค่ลืมเกี่ยวกับมันซะนะแล้วให้ร่างกายหนูได้พักเถอะ」
「ฮู้วววว……」
ซีเลียรู้สึกสลดใจ หลังจากเธอซ่อนความเหนียมอายแล้ว แล้วแสดงออกถึงความต้องการ กระนั้นถูกปฏิเสธ
ตอนนี้ผมรู้สึกสงสารเธอ
「ได้เลย ไม่เป็นไร แค่ผ่อนคลายครึ่งบนของร่างกายหนูนะ」
ผมเปิดชายชุดแล้ววางหนึ่งมือสู่ช่องคลอดของเธอ ผมใส่นิ้วชิ้ไปตื้นๆ พร้อมถูตำแหน่งซึ่งผมรู้ว่าจะทำให้เธอรู้สึกดีระหว่างถูคลิตอริสเธอด้วยนิ้วโป้ง
「อ๊าา! อ๊าาาาา-!!」
ผมใช้อีกมือของผมเพื่อกดตัวเธอให้นิ่งขณะมันพยายามเด้งขึ้นระหว่างถูหน้าอกเธอไปด้วยในเวลาเดียวกัน แบบนี้ ตัวเธอจะไม่สั่นมากเกินไปแล้วมันจะไม่ทำให้อาการบาดเจ็บเธอแย่ลง
「อ๊า อ๊า! เหลือเชื่อ…… มันรู้สึกเสียวมากเลย……. อ๊าาาา—!!」
「เอาเลยแล้วแตกไม่ว่าเมื่อไหร่รู้สึกเหมือนอยากทำ แม้ว่าจะครางดัง พ่อเป็นคนเดียวผู้อยู่ที่นี่」
อืมมีเคซี่แอบมองด้วยหน้าแดงแต่ผมจะไม่บอกเธอ
「มันรู้สึกดีเท่าปรกติเลย! โอ้ว! น๊าาา!」
เท่าปรกติหมายถึงการเล้าโลม พี่แค่ใช้นิ้วของผมเพื่อทำให้หนูเสร็จวันนี้ มันเลยจะแรงกล้าขึ้นอีกนิดหน่อย
ผมบีบขาผอมแต่ฟิตและสวยของซีเลียใต้แขนของผม ผมบอกได้จากการรัดตัวของรูเธอว่าเธอใกล้กับการถึงจุดสุดยอดแล้วผเลยกดแรงสู่จุดเสียวมากสุด
「โออออ่! ฟฟฟฟูนนนนยยยยยยยยี้!」
พร้อมผมจับยั้งกายเธอนิ่งๆ เธอจะไม่เด้งขึ้นลง แต่ลิ้นเธอแทงออกมาแล้วทั้งสองขาดิ้นกระพือไปของมันระหว่างแผดร้องในความเสียว ชัดเจนว่าแสดงถึงเธอแตกสุดจิ๊อย่างแรง
「หนูพอใจมั้ย?」
「ฮ่าา……ฮ่าา……ค่ะ……แต่เอเกอร์ซามะน่ะ」
สายตาเหนื่อยหนายของซีเลียตกมาสู่ง่ามขาผม
ตอนนี้เมื่อผมดูมัน เอ็นของผมมันเงี่ยนเต็มที่จากการเล่นไปทั่วกับซีเลียแล้วมันโด่พอจะฉีกการเกงผมจากข้างใน
「ตอนนี้เมื่อมันเป็นเช่นนั้น…… ได้โปรดอย่ากังวลเกี่ยวกับหนูแล้วไปโอบกอดผู้หญิงอื่นเถอะ มันนจะแย่ถ้ามันระเบิดจากการแข็งมากเกินไป」
「พี่แค่ละเลยหนูแล้วไปเหวี่ยงสะโพกแห่งอื่นไม่ได้หรอก」
「หนูไหว แค่แขนหนูอันหักเท่านั้น มันไม่เหมือนว่าหนูมีโรคภัย นอกจากนั้น ความอาฆาตซึ่งจะตรงมาที่หนูโดยสาวๆคนอื่นสำหรับการครองเอเกอร์ซามะไว้กับตัวหนูเองจะก่อให้หนูเกิดป่วยเข้าจริงๆ」
「พี่จะชำระล้างนั่นเพื่อหนูถ้าอย่างนั้น」
ผมจูบซีเลียพร้อมเจี๊ยวผมอันพื้นฐานแล้วกระโดดอออกมาจากกางเกง สีหน้าซีเลียคือผสมปนเปกันระหว่างความรู้สึกโหยหาอยากมีความเสียวไว้นานๆจากการแตกสุดจิ๊คู่หน้าตาว่างเปล่า แต่เธอยังคงกังวลเกี่ยวกับการแข็งตัวของผมอย่างคาด
มันอาจเป็นความคิดดี ในการจะช่วยตัวเองระหว่างซีเลียดู แต่ซีเลียขึ้นเสียงมาทันทีทันใด
「จริงๆแล้วพ่อควรไปปลดปล่อยตัวเองกับผู้หญิงคนอื่น」
「มันกระทันหันจริง พ่อบอกหนูไปแล้วว่าพ่อจะอยู่กับหนู ไม่ใช่หรือ?」
「หนูไม่เป็นไร รีบไปเถอะ」
กับการถูกผลักไสไล่ส่งออกไปไกลๆกระทันหันนั้นน่าเศร้าเล็กน้อย
「อย่าเย็นชามากเลย」
「แค่ไป!」
น้ำเสียงเธอเข้มงวดขึ้นอย่างช้าๆ ก่อให้ผมเกิดสงสัยเล็กน้อยแล้วจากนั้นพบว่าเธอเหงื่อออกเล็กน้อย
มันเพราะความเจ็บปวดจากบาดแผลหรือ?
「มันไม่ใช่อะไรซึ่งพ่อคิดอยู่! หนูไม่เป็นไร ดังนั้น-」
「……ฟุมุ」
รีบย้อนนึงสถานการณ์คล้ายกันในความทรงจำผม ผมเอื้อมมือสู่ท้องซีเลียทันที แต่ผมได้ยินเสียงครืนประหลาดและน่าสนใจ
「……ยังไงซะ พ่อควรเตรียมถัง」
「ม่ายยยยย—! หนูยอมตายดีกว่ามากกว่าทำ ‘นั่น’ ต่อหน้าเอเกอร์ซามะ! แค่ฆ่าหนนนู!」
「เอาน่า อย่าพูดอย่างนั้นเลย」
ในท้ายสุด ลีอาห์มาแล้วนำซีเลียไปห้องน้ำหลังจากได้ยินการเอะอะซึ่งเธอทำ ผมคิดว่าเธออาจจะไม่ทันเวลาสู่ห้องน้ำแต่เธอจะยอมฆ่าตัวตายแทนจะปล่อยมันเล็ดออกต่อหน้าผมแล้วเมินการเตือนของผม
จริงๆแล้วซีเลียและลีอาห์คือเพื่อนดีต่อกัน
พวกเธออายุค่อนข้างใกล้เคียงกัน พวกเธอทั้งสองชอบความหวาน และพวกเธอคล้ายกันในความจริงว่าพวกเธอพึ่งพาผมกันสูง
ซีเลียน่าจะไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้อิริจิน่ากับไมล่า ผู้เธอใช้เวลาด้วยเยอะระหว่างการรับใช้ของทหารและรู้ว่าพวกเธอเป็นคู่แข่งมากกว่าอะไรทั้งสิ้น ระหว่างเธอไม่ได้เป็นเช่นนั้นกับลีอาห์
ซีเลียผู้เก๊กเยอะปะทะลีอาห์ผู้อ่อนโยน
ซีเลียผู้ขึ้โกรธปะทะลีอาห์ผู้เป็นเด็กขี้แย
มันอาจจะดีในการจะปล่อยพวกเธอไว้กับกันและกันเล็กน้อย
ซีเลียจำเป็นต้องหาเพื่อนนอกจากผมด้วย
ซีเลียกลับมาที่ห้องกับลีอาห์ระหว่างซ่อนความอับอายโดยการแกล้งหลับไป ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วปล่อยสองสาวไว้ลำพัง
「ฮาร์ดเลตต์ซามะ ผมมีบางอย่างอยากจะขอ」
「มันเกี่ยวกับการปลี่ยนการปฏิบัติกับนักโทษ」
โอ้ นั่น
「คนเหล่านั้นผู้ฆ่าซ้อนทับขโมยกับข่มขืน และคนเหล่านั้นผู้ฆ่าเด็กๆ…… พวกเขาส่วนใหญ่เป็นโจรบางประเภท แต่ทำไมททท่านระงับกการประหารของพวกเขา? บวกกับ ท่านมอบอาหารให้พวกเขามากมาย……」
คนเหล่านั้้นผู้แก้ไขไม่ได้แล้วซึ่งเขากล่าวมาจะถูกลงโทษสู่ความตายแทนจะเป็นถูกส่งไปทำงานในเหมือง การเก็บพวกมันไว้ในคุกต่อ พวกมันจะแค่ก่อให้เกิดเป็นเสียอาหารเยอะดังนั้นปรกติแแล้วพวกเขาจะถูกปลิดทันที
「พวกเขาจะไปโดนลงโทษที่อื่น พวกเขาจะถูกส่งตัวในไม่นาน」
หน้าตาของอดอล์ฟบิดเบี้ยวในความไม่พึงพอใจ
เขาน่าจะคิดว่าพวกเขาจะถูกปลดปล่อยเนื่อจากการรู้จักหรือความสัมพันธ์
「เรารักษาความยุติธรรมไม่ได้ถ้าเราอนุญาตให้อาชญากรผผู้ชั่วร้ายถูกเนรเทศ」
「ไม่จำเป็นต้องกังวล ฉันมั่นใจว่าการลงโทษพวกเขาจะเหมาะสมสำหรับอาชญากรรมของพวกเขา」
「แม้แต่ตัวผมก็ไมู่รู้สภาพของความปลอดภัยที่ตำแหน่งซึ่งถูกส่งไปเลย มีความเสี่ยงว่าพวกเขาอาจหลบหนี」
เป็นไปไม่ได้
รอยยิ้มขึ้นมาบนหน้าผมโดยไม่ได้เจตนา
「วิ่งหนี ‘คนเหล่านั้น’……. น่าจะยากมากกว่าแหกคุกใต้ดินในเมืองหลวงออกมา」
การประหารพวกนักโทษจะถูกทำโดยไม่ล่าช้า
ความต่างเดียวคือการเปลี่ยนฉากและรักษาร่างกายให้สุขภาพดีโดยการให้พวกมันมากพอกิน
「……มันอาจจะดีกว่าถ้าผมไม่รู้รายละเอียด」
「ฉันไม่ได้มีเจตนาจะให้รู้ในสาธารณะ ไม่ว่ากรณีไหน ฉันแค่อยากจะสรุปอะไรๆโดยไม่ใช้บางอย่างซึ่งไม่โสภาเช่นพื้นที่ประหาร」
การมีบางอย่างแบบนั้นแค่ทำให้อยากอันจะสร้างนากับกับสร้างบ้านในบริเวณนั้นๆของเมือง
ดินแดนของผมค่อนข้างมีพวกโจรกับอาชญากรนัอยมากกว่าที่อื่นๆดังนั้นไม่มีผู้คนมากผู้ผมลงโทษสู่ความตายได้ ไม่ว่าอย่างไร ผมอาจต้องคิดเกี่ยวกับนี่มากกว่านี้
แต่ผมมีความคิดหนึ่ง……. ผมเดาว่าผมจะไปในตอนเย็น
「……ท่านไม่ได้ทำอะไรอุกอาจ ใช่ไหม ท่านมีหน้าอันช่วยร้ายบนหน้าของท่านน่ะ」
มันอาจจะต่างกับมาตรฐานศีลธรรมของมนุษย์ธรรมดา แต่ไม่มีการเทียบกันระหว่างฆาตกรและแวมไพร์ผู้สวยงาย นอกจากนี้ บรินฮิลด์ออาจยอมกายเธอให้กับผมถ้าผมทำบางอย่างให้สำหรับเธอ
เธอคือบลอนด์ผู้สวยงามพร้อมหน้าเด็กเล็กน้อยคู่หน้าอกอันขาดจนน่าเป็นกังวล แต่ เธอยังเป็นความสวยงามอันดับสุดยอดที่สุด
สีหน้าซาดิสม์กับน้ำเสียงของเธอก็สวยจนทนไม่ไหว
ผมสงสัยว่าเธอจะเหยียบเจี๊ยวผมไหมระหว่างรังแกผม ถ้าเธอไม่ให้ผมนอนด้วยกับเธอ
「ฮาร์ดเลตต์ซามะ ได้โปรดหยุดได้มั้ยเนี่ย?」
เสียงของอดอล์ฟนำพาผมกลับมาสู่ความจริง
สายตาของชายผู้ไม่น่าพึงพอใจอยู่บนรอยโด่ใหญ่ในกางเกงผม
—————————————————————
เย็น สวนเบญจมาศเปิด
เจี๊ยวผมซึ่งสงบไม่ได้เจิ๊่ยวทันใดเมื่อผมมาที่นี่ ปรกติแล้วผมไม่ชอบมาที่นี่แต่มีสองอย่างต้องทำให้เสร็จ อย่างแรกคือไปตรวจดูพ่อค้าทาสผู้ผมปล่อยไว้ที่นี่ก่อนหน้า
ร้านนี้ตอนกลางคืนคือ…… ไม่ค่อยจะยุ่งวุ่นวายหนักหนา แม้ว่าพวกเขามีชายใส่เสื้อผ้าผิดเพศนั่งอยู่ที่บริเวณต้อนรับแขกเผื่อไว้
「อ้าาร้า~ ลอร์ดศักดินาซามะ! ท่านอยู่ที่นี่อีกแแล้วหรือ~? ท่านจะซื้อหนึ่งคนของเราวันนี้ ไม่ใช่เหรอ? มองหาตูดประเภทไหนเหรอ~~?」
「ไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันแค่อยากจะดูว่าไอ้คนนั้นมันเป็นยังไง ไปพามาดามมาทีสิ」
「อ๋าว~ ท่านไม่สนุกเลย ตูดหนูไม่ได้พัฒนาเต็มที่ด้วย」
「……ที่นี่คืออะไร?」
ผมมีแขกพิเศษกับผมวันนี้
ไมล่าอยากจะหาว่าอะไรเกิดขึ้นกับพ่อค้าทาส ผมจึงพาเธอมาด้วยกันกับผม เธอดูเหมือนโกรธเกี่ยวกับคนนั้นที่เป็นแค่คนเดียวเท่านั้นผู้หนีบทลงโทษประหาร
「เสียงนั้นเมื่อกี้! อย่าบอกหนูนะว่า!」
ชายพนักงานต้อนรับในที่สุดก็รู้ถึงการมาถึงของไมล่าและตะโกนในความตกใจ
ไมล่าคนนั้นคนรู้จักกันดีในฐานะเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและคือศัตรูทางธรรมชิตของซ่องและโสเภณีถนน ดังนั้นผมโทษเขาผู้ทำตัวอย่างนี้ไม่ได้
……นั่นคืออะไรที่ผมคิดแต่มันดูเหมือนมีเหตุผลต่างไปสำหรับการตอบสนองของเขา
「ม่ายยยยยยยยยย มันคือผู้หญิง~! ช่วยฉันด้วยย~~!」
ผู้ชายพยายามวิ่งหนีแต่ขาเขายอมแพ้กับเขาแล้วเขาทรุดล้มลงบนพื้น
เขาพยายามจะถอยหนีระหว่างนั้นทั้งหมด
ผมเหลียวเห็นบางอย่างไม่น่าพึงพอใจภายในกระโปรงสั้นนั่นได้ ผมเลยมองทางอื่น
「นี่อะไรน่ะ หยาบคายมากกระทันหัน!」
「อย่ามาใกล้ฉัน แกมันสัตว์ประหลาด! ผู้หญิงทั้งหมดคือสัตว์ประหลาดดด~~!」
「ฉันไมม่อยากถูกเรียกว่าสัตว์ประหลาดโดยคนอย่างเธอ!」
ผู้ชายพยายามจะปิดหน้าด้วยสองมือเพื่อแกล้งทำเป็นไม่เห็นไมล่า แต่เขาดูเหมือนจะถึงขีดจำกัดเมื่อไมล่าเข้าหาระหว่างดุ
「ไม่ไหว……กลิ่นผู้หญิ่ง โอ่ะโบ่ะ…… โอ่ะโบ่ะโบ่ะ…… โบ่ะอบบบโบ่ะ!!」
ผู้ชายอาเจียนสิ่งที่อธิบายไม่ได้เหลือเฟือแล้วดิ้นไปของเขาบนพื้น
「มาดาม~~…… ช่วยหนูด้วย—หนูจะโดนกระทำชำเรา…… มาดามมมม~~!!」
「ใครจะกระทำชำเราคนอย่างเธอ ไอ้ชิ้นขยะ!」
ไมล่าตะโกนความโมโหระหว่างชักดาบ ระหว่างชายเลอะเทะสกปรกร้องไห้พร้อมร้องลั่น
ได้บินเสียงเอะอะ ผู้ชายแต่งตัวข้ามเพศหลายคนปรากฏตัว
「ไฮเนสเบิร์นจัง มีอะไร? ฮฮฮฮฮิ้!」
「กลิ่น! กลิ่นของอ้วก…… ไม่ใช่นั่น! มันเหม็นผู้หญิง!」
「เปิดหน้าต่าง! เราจะหายใจไม่ออกตาย!」
เสียงฝีเท้ากระทืบได้ยินมาได้จากอีกจุดจบของโถงทางเดินด้วย
「อนนนนดออออรย่าาา พยายามจะทำอะไรโดยการกระทำชำเราลูกน้องฉ้านนน!」
คนผู้วิ่งมาคือมาดามกอนซาเลส ผู้วิ่งออกมาพร้อมแค่ผ้าห่อรอบเองเพื่อปกปิดร่างเปลือยของเขาน่าจะจากการอยู่กับลูกค้ามาไม่นาน เขาถือไม้หนาพร้อมโซ่และลูกบอลหนามที่จุดจบ……เหวี่ยงอาวุธซึ่งเรียกว่าดาวประกายพรึกระหว่างวิ่งมา
เขาดูเหมือนอสูรพร้อมใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวในความโมโหระหว่างน้ำลายพ่นไปทุกที่ขณะเขาตะโกน ลูกบอลเหล็กอันเขาเหวี่ยวเร็วมากจนผมไม่เห็นมันมาถ้าผมไม่ระวัง ผมวางมือของผมลงบนแอ่งคู่โดยสัญชาตญาณ
「มันจะมีเลือดทุกที่!! ฉันจะฉีกแกทีละชิ้น!! โอ้ มันแค่ลอร์ดศักดินาซามะ หนึ่งนั้นข้างเขาคือ……ผู้หญิง!」
มาดามรักษาทท่ายืนต่อสู้ซึ่งถูกแก้ชั่วครู่ ในทันทีนั้นผ้ารอบเอวเขาหลุดแล้วเขาก็เปลือยอย่างสมบูรณ์
ลูกบอลเหล็กอันกำลังเหวี่ยง และลูกบอลเนื้อน่าจะเป็นหนึ่งภาพอันอุบาทว์ที่สุดที่ผมเคยเห็นมา
「โดว้าาาาา! ได้โปรดปิดตัวเอง!」
ไมล่าก็แขยงใจด้วย
แต่เขาค่อนข้างใหญ่ ผมไม่รู้ว่าของผมหรือของเขาใหญ่กว่า
—————————————————————
「อ่าร้า…… เกี่ยวกับคนนั้นเหรอ? ช่างน่าเบื่อ~」
เพราะการสนทนาจะไม่ดำเนินไปข้างหน้าพร้อมเธออยู่รอบๆ ไมล่าตัดสินใจรอข้างนอก
「ฉันไม่อยากอยู่ในที่แบบนี้นานด้วยเหมือนกัน!」
「อ้านน หนูม๋ายช้อบความรุนแรง~」
ไมล่าเตะชายแต่งตัวข้ามเพศไปไกลๆใกล้ทางเข้าแล้วผึ่งไหล่ก่อนออกไป คุณจะไม่มีวันคิดว่าเธอจะเตะพลเมืองได้ มาจนถึงจุดนี้ ผมเดาว่าความภาคภูมิใจในฐานะผู้หญิงเธอบาดเจ็บค่อนข้างนิดหน่อย แล้วมันตกตะกอนลงความกล้าของเธอ
「ใช่ ฉันฆ่าเขาไม่ได้และมันจะมีปัญหาถ้าฉันปล่อยเขาไปง่ายๆ」
「ฮืม ยังไงซะ หนูอาจจะแสดงให้เขาเห็นถึงเวลาดีๆ เรียกเขามาที่นี่ซิ」
พ่อค้าทาสผู้กล่าวมาข้างต้นปรากฏตัว
แต่ผมจำเขาไม่ได้ทันที มันเกิดขึ้นแค่สามวันก่อน แมม้ว่าหน้าเขายังคนอยู่เหมือนเดิมหลังจากยืนยันอย่างระวัง กระนั้นผมนึกภาพของพอค้าเสื่อมทรามไม่ออกว่าจะอ้วนขนาดนี้
ชายวัยกลางคนผู้ยิ้มใส่กระโปรงแดงสั้นนิดเดียวซึ่งไปถึงแค่ต้นขาของเขาและริบบิ้นแดงคล้ายกันบนหัวของเขา
「น่ารัก ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ? เขาบอกหนูว่าอยากจะทำงานร่วมกันกับเรา หนูทำอะไรไม่ดีไปมั้ย?」
「……ไม่ มันไม่มีปัญหาสักอย่าง ปฏิบัติกับเขาให้ดีจากตอนนี้ไป……」
ผมไม่เห็นว่ารูปลักษณ์ปัจจุบันของเขาบ่งบอกถึงการปฏิบัติอย่างดีได้อย่างไรได้เลย
ก่อนผมจะรู้ตัว มาดามเลื่อนมาอยู่ต่อจากผม
มีกลิ่นหนักขอเหงื่อกับความร้อนเข้มข้นแค่จากการอยู่ข้างเขา
ผมอยากจะทำให้เขากระเด็นแล้วเดินหนีแต่ผมมีธุระกับเขาซึ่งผมจำเป็นต้องชี้แจง
「ฉันมีอย่างอื่นจะขอให้ทำให้น่ะ……」
「…..โอ้ บางอย่างแบบนั้นเหรอ…… เหลือเชื่อ…… ฟุมุ ฟุมุ……」
มีหลายอย่างซึ่งผมอยากจะพูดแต่มันไปได้ดีสำหรับส่วนใหญ่
ด้วยนั่น อะไรๆควรจะไม่เป็นไรแม้ว่าในสถานะฉุกเฉิน
「ถ้าอย่างนั้น…… ลอร์ดซักดินาซามะก็จะเล่นกับเจ้าหนูน้อยคนนี้ด้วยมั้ย? มันแค่สามวันเท่านั้น แต่ทุกคนช่วยฝึกตูดเขาเพื่อนสร้างตูดอันดีที่สุดและเหนียวที่สุดเลยนะ」
「อุฟุนนน ดูที่นี่~~」
พ่อค้าทาสเกาส่งเสียงกลางแหลมน่าขยะแขยงออกมาและยกชุดเขาขึ้นเล็กน้อย แต่ผมหลบตา
「แต่เขาอวดดีเกินไปนิดๆแล้วจบในการบานกว้างค้างจริงๆจากการมีสี่คนในเวลาเดียวกันนะ…… รูพื้นฐานแล้วมันใหญ่เท่าตูดเขาเลย」
ผมไม่อยากจะได้ยินอีกแล้ว
ผมจะกลับบ้าน
พ่อค้าทาสผู้เสื่อมทรามและไม่ยุติธรรมตายสิิ้นไปแล้ว
คนตรงนี้คือโอกามะแถวชานเมืองพร้อมตูดพังๆ
ผมจำเป็นต้องกลับไปคฤหาสน์แล้วอาบน้ำ
จากนั้นผมจำเป็นต้องรักษาตัวเองโดยการดูแลซีเลีย
ผมมอบฝากทักทายให้แบบครึ่งๆกลางๆแล้วจากนั้นออกจากสวนเบญจมาศเปิด เสียงยังคงได้ยินมาจากอีกฝั่งของประตูอันปิดแล้ว
「มาดามมม~~~!! มันเป็นไปไม่ได้อันจะใส่ดาวประกายพรึก! มันจะพัง…..โอ่กเก่ะะะะะะ~~!」
「หยุดงอแง! เราทั้งหมดลงมาทางเดียวกันก่อนหน้าแล้ว มันจะไม่เป็นไรดังนั้นปล่อยฉันได้เลย」
「ไม่มีทางน่าาา-! มันเข้าไปข้างในแล้ววว—!!」
ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น
ผมรับไมล่าผู้รอผมที่ทางเข้าแล้วเดินกลับบ้านระหว่างพึมพำคำบ่นไปตามทาง
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว ปีใหม่
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
พลเมือง: 152,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 21,000 ลินต์บลูม: 3200
ทหารใต้บัญชาการ:
กองทัพส่วนตัว: 5000
ทหรราบ: 2500 ทหารม้า: 500 พลธนู: 700 ช่าง: 300 ทหารม้าธนู: 1000 ปืนใหญ่: 8
สินทรัพย์: 41,700 ทอง (ห้องน้ำส่วนตัวของนนน่า -50) (ค่าใช้จ่ายแห่งความลับพิเศษที่สุด -200)
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวระดับสูง
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยาผู้ตั้งท้อง), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (ดูแลรักษา), เคซี่ (ผี), มิตี้ (คู่หมั้น), อัลม่า (♀), ครอล (♂), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คู่หมั้น), ริต้า (หัวหน้าเมดผู้ตั้งท้อง), แคทเธอรีน (คู่หมั้น), โยกุริ (นักเขียนบทละครผู้ตั้งท้อง), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (บัตเลอร์), โดโรเธีย (คนรัก ในเมืองหลวง)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)
ลูกน้อง: ซีเลีย (บาดเจ็บกระดูกหัก), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามลูน่า/คนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่สันติภาพ), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (มีความสุข), ทริสตัน (เติมพลังงานใหม่), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)
แม่: มาร์เซลีน ลูกสาว: สเตฟานี, บริดเจ็ท, เฟลิซี่ (รับมาอยู่ในความคุ้มครอง)
ประเทศอื่น;
เซเลสติน่า (ราชินีแห่งมอลต์), โมนิก้า (นางกำนัล), คลอเดีย (ท้อง/อยู่ในความขัดแย้ง), คลาร่า
คู่นอน: 144, เด็กที่เกิดแล้ว: 32 —————————————————————
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl