บทที่ 152 หลันเสวียนทำลายนิกายบัวขาว
บทที่ 152 หลันเสวียนทำลายนิกายดอกบัวขาว
เฉินอันฉีไม่ได้รีบไปรายงานตัว เธอเดินไปกับโจวอี้รอบ ๆ และทานอาหารกลางวันด้วยกัน จากนั้นเธอก็บอกลาโจวอี้และไปยังโรงแรมที่นักแสดงอาศัยอยู่ใกล้ ๆ
นักแสดงตัวประกอบพิเศษจำเป็นต้องพักกับบริษัท แม้ว่าเฉินอันฉีจะมีระยะการแสดงเพียงประมาณครึ่งเดือนตามบทบาทที่กำหนดไว้ในสคริปต์ แต่ทีมงานกองถ่ายละครก็ได้จองห้องไว้ให้เธอ หม่าเซียวลี่ และหลี่ลี่เฟิง
โจวอี้เองก็ต้องการพักผ่อนเช่นกัน
เขาไม่ได้นอนมาทั้งคืน เขาต่อสู้และไล่ล่า ใช้พลังงานไปมาก และตอนนี้เขาเหนื่อยมาก
ดังนั้นเขาจึงต้องหาโรงแรมใกล้ ๆ ที่ดูดีสักหน่อย
โรงแรมเฉิงถัง
โรงแรมนี้สวยงาม ล็อบบี้ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา แขกที่เข้าและออกจากโรงแรมแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพง และราคาห้องก็ยังสูงอีกด้วย ดังนั้นเพื่อให้ได้รับการบริการที่ดีที่สุด โจวอี้จึงกัดฟันเปิดห้องเพรสซิเดนเชียลราคา 3,888 หยวนต่อวัน ซึ่งมันกว้างขวางและหรูหราอย่างมาก
หลังจากสำรวจรอบ ๆ ห้องแล้ว โจวอี้ก็รู้สึกว่ามันไม่คุ้มค่าสักนิด
ราคาขนาดนี้เขาสามารถซื้อวัตถุดิบอาหารได้ตั้งกี่อย่าง? ซื้ออมยิ้มให้ลูกสาวได้ตั้งกี่อัน?
เขาบ่นในใจเสร็จแล้วก็ปีนขึ้นไปบนเตียงใหญ่ในห้องนอน หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูภาพถ่ายสวย ๆ ของลูกสาวแล้วผล็อยหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่พึงพอใจ
เผิงเฉิง ทางตอนเหนือของมณฑลเจียงซู
ถนนสำหรับขึ้นภูเขาอวิ๋นถูกตำรวจปิดกั้นและห้ามนักท่องเที่ยวทุกคนเข้าไป
ชายชราผมขาวสวมเสื้อคลุมสีเทาแบบจีนเดินขึ้นไปตามถนนบนภูเขาอย่างมั่นคง ตามด้วยชายหญิงอีกหลายคนซึ่งมีสีหน้าสงบนิ่งเช่นเดียวกัน
“ผู้อาวุโสเหลียง ในที่สุดท่านก็มา” ชายในชุดสูทเดินเข้ามาจับมือชายชราผมขาวอย่างสุภาพ
“เจียงเฉา เจ้ารู้หรือไม่ มีคนตายไปกี่คน แล้วคนที่ตายคือใคร” ผู้อาวุโสเหลียงถามขณะเดินไปเรื่อย ๆ
“ตายแปดคน เจ็ดคนเป็นผู้เชี่ยวชาญของนิกายดอกบัวขาว และอีกคนหนึ่งไม่สามารถหาข้อมูลได้ แต่สองในเจ็ดคนที่ถูกฆ่าเป็นผู้อาวุโสของนิกายดอกบัวขาว” เจียงเฉายิ้มอย่างขมขื่น
“ผู้อาวุโสสองคนของนิกายดอกบัวขาว?” ชายชราชะงักกึก ขมวดคิ้วมุ่นแล้วถามเสียงขรึมว่า “สองคนไหน”
“ไป่เยว่ถิงและเกาอู๋”
ผู้อาวุโสเหลียงได้ฟังแล้วก็ประหลาดใจ ก่อนจะถามต่ออีกว่า “ยืนยันตัวตนของผู้ลงมือได้ไหม”
“หาไม่เจอ!” เจียงเฉาส่ายหัว
“เราไม่สนใจเรื่องความแค้นของโลกศิลปะการต่อสู้โบราณ ตราบใดที่พวกเขาไม่กระทำการใดส่งผลกระทบต่อคนธรรมดา แต่ในฐานะของผู้รักษาความสงบของประเทศ พวกเราคณะกรรมการกำกับดูแลเถิงหลงจะต้องตรวจสอบข้อมูลที่ควรจะเป็นให้กระจ่าง” ชายชรากล่าว
“ผมรู้…”
กริ๊ง!
คำพูดของเจียงเฉาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือของเขา เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูหมายเลขที่ปรากฏ จากนั้นก็รับสายต่อหน้าผู้อาวุโสเหลียงและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”
ครู่ต่อมา สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
เมื่อเขาวางสายแล้ว เขาก็หันไปพูดกับชายชราว่า “มีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น”
“เรื่องอะไร?” ผู้อาวุโสเหลียงขมวดคิ้วถาม
“นิกายดอกบัวขาวถูกทำลาย และศิษย์ของนิกายดอกบัวขาวหลายสิบคนถูกสังหาร ในหมู่พวกเขาคือชิวตงป๋อ ผู้อาวุโสลำดับสองของนิกายดอกบัวขาว เขาก็ถูกสังหารไปด้วย และยังมีเกาเหยียนชิง ผู้อาวุโสสูงสุดของนิกาย เขาบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ได้หนีไปกับกลุ่มศิษย์นิกาย นอกจากนี้ภูเขาทั้งหมดที่นิกายดอกบัวขาวพำนักอยู่ก็ถูกเพลิงไหม้” เจียงเฉายิ้มอย่างขมขื่น
“ใครทำ?” ผู้อาวุโสเหลียงเผยสีหน้าย่ำแย่ออกมา เหตุการณ์การทำลายล้างขนาดใหญ่เช่นนี้แทบจะไม่มีให้เห็นแม้แต่ครั้งเดียวในรอบหลายปี หากจัดการไม่ถูกวิธีก็คงจะส่งผลเสียอย่างมาก
“เป็นฝีมือของคนคนดียวครับ”
“เจียงเฉา! นายก็รู้ว่าฉันเกลียดอะไรมากที่สุด นายควรจะบอกทุกอย่างให้ชัดเจนออกมาทีเดียวเลย!” ผู้อาวุโสเหลียงกล่าวอย่างโกรธเคือง
“ครับ ครับ เป็นหลันเสวียน ธิดาแห่งภูเขาเมิ่งหลาน เธอคือผู้ทำลายล้างนิกายดอกบัวขาว” เจียงเฉากล่าวอย่างเร่งรีบ
หลันเสวียน?
ผู้อาวุโสเหลียงดูประหลาดใจ
เขาเคยพบกับหลันเสวียนอยู่ครั้งหนึ่ง หญิงสาวไร้เหตุผลคนนั้นอายุเท่าไหร่กัน? ดูเหมือนว่าปีนี้เธออายุแค่ยี่สิบเองนะ? เธอสามารถฆ่าล้างนิกายดอกบัวขาวด้วยตัวเองได้แล้วเหรอ?
“ผู้อาวุโสเหลียง ตามข้อมูลที่เชื่อถือได้ หลันเสวียนได้ก้าวเข้าสู่ระดับปรมาจารย์แล้ว ผมคิดว่าความแข็งแกร่งของเธอตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ฝึกยุทธ์ทั่วไปจะเทียบได้ ท้ายที่สุด ชิวตงป๋อผู้อาวุโสลำดับสองของนิกายดอกบัวขาวที่อยู่ในระดับปรมาจารย์ และเกาเหยียนชิงก็ยังเป็นผู้อาวุโสสูงสุดที่เป็นปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงมาหลายปี พวกเขาก็พ่ายแพ้ให้หลันเสวียนมาแล้ว แสดงให้เห็นว่าหลันเสวียนแข็งแกร่งกว่าพวกเขาหลายเท่า”
ปรมาจารย์ในวัยยี่สิบ?
จะเป็นไปได้อย่างไร?
ผู้อาวุโสเหลียงเคยเจอกับอัจฉริยะมากมายในชีวิตของเขา แต่เขาไม่เคยเห็นตัวตนที่ท้าทายสวรรค์ขนาดนี้มาก่อน แม้แต่อัจฉริยะที่เก่งที่สุดเมื่อร้อยปีที่แล้ว กว่าจะทะลวงเข้าระดับปรมาจารย์ก็อายุปาเข้าไปสามสิบปีแล้ว
“เราต้องหาให้ได้ว่าทำไมจู่ ๆ เธอถึงโจมตีนิกายดอกบัวขาว”
“รับทราบ!”
ณ เมืองภาพยนตร์ซือซี
เฉินอันฉีไปยังโรงแรมที่ทีมงานพักอยู่ หลังจากรายงานตัวแล้ว เธอก็ได้รับบัตรห้องพักและไปที่ชั้นสี่ของโรงแรม
“เอ๊ะ? อันฉี เธอมาแล้ว! ว่าแต่หนุ่มหล่อแซ่โจวอยู่ที่ไหน?” หม่าเซียวลี่คล้องแขนของหลี่ลี่เฟิงออกมาจากห้อง ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจะออกไปข้างนอก
“ฉันไม่รู้” เฉินอันฉีส่ายหัว เธอไม่ต้องการคุยเรื่องโจวอี้กับหม่าเซียวลี่ไปมากกว่านี้ เธอจึงเปลี่ยนเรื่องและถามว่า “พวกเธอจะออกไปข้างนอกเหรอ”
“ใช่! เราจะไปทานอาหารเย็นที่โรงแรมเฉิงถัง มีคนบอกว่าถังจี้โจวที่เป็นผู้กำกับจะไปทานอาหารเย็นที่โรงแรมเฉิงถัง และนักแสดงนำหลายคนก็ไปร่วมด้วย ฉันอยากลองใช้โอกาสนี้ดูว่าจะสามารถเจอหน้าพวกเขาได้ไหม ” หม่าเซียวลี่กล่าวพร้อมกับหัวเราะ
“จะรอลุ้นเจอไปทำไม ลุงของฉันรู้จักถังจี้โจว หากเธอต้องการเจอจริง ๆ ฉันขอให้ลุงของฉันโทรหาถังจี้โจวได้เลย และร่วมทานอาหารเย็นกับเราในตอนเย็นนี้” หลี่ลี่เฟิงพูดด้วยความไม่พอใจ แต่ดวงตาของเขามองไปที่เฉินอันฉีไม่วางตา
แต่เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เขาก็รู้สึกกระดากอายเล็กน้อย
ท้ายที่สุดแล้ว ลุงของเขารู้จักถังจี้โจวเพียงแค่ผิวเผิน ต่อให้เขาจะโทรหาอีกฝ่ายด้วยตนเอง แต่เขาก็คงจะทำอย่างที่โอ้อวดออกไปไม่ได้
“อย่าเลย อย่ารบกวนลุงของนายกับแค่เรื่องอาหารเย็นเลย” หม่าเซียวลี่กล่าว
แน่นอนว่าเธอไม่ได้โง่ หากลุงของหลี่ลี่เฟิงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับถังจี้โจวจริง ๆ ทีมงานจะมอบบทแสดงให้เธอและหลี่ลี่เฟิงเป็นแค่ตัวประกอบพิเศษแบบนี้ได้ยังไง
ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้จักนิสัยของหลี่ลี่เฟิงดี หากหลี่ลี่เฟิงแน่ใจว่าเขาสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ได้ ป่านนี้เขาคงประกาศไปทุกที่แล้ว
หลี่ลี่เฟิงพอใจกับคำพูดของหม่าเซียวลี่มาก หลังจากที่เขารู้สึกโล่งใจ เขาก็มองไปที่เฉินอันฉีด้วยรอยยิ้มที่สดใสและถามว่า “อันฉี อยากไปเที่ยวกับเราไหม?”
“ฉันไม่ไปล่ะ ฉันอยากพักผ่อน” เฉินอันฉีปฏิเสธ
“ก็ได้!” หลี่ลี่เฟิงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ดึงดัน
หลังจากทีพวกเขาแยกกันแล้ว เฉินอันฉีก็เสียบบัตรเปิดเข้าไปในห้องพักของเธอ
เธอเก็บข้าวของและออกไปที่ระเบียงเพื่อชมวิว
ทันใดนั้น ราวกับว่าเธอคิดอะไรบางอย่างได้ เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและส่งข้อความ WeChat ถึงโจวอี้
[ฉันได้เข้าพักที่โรงแรมที่ทีมงานจัดไว้ และพรุ่งนี้ฉันจะไปที่กองถ่ายกับทีมงาน ว่าแต่คุณล่ะ คุณวางแผนจะไปเที่ยวหรืออยู่ในโรงแรม?]
หนึ่งนาทีต่อมาก็ยังไม่มีการตอบกลับ
สิบนาที
ครึ่งชั่วโมง
หนึ่งชั่วโมง
…