“เมื่อคืนผมพูดว่าอะไร คุณไม่ลืมใช่ไหม？”นัทธีเดินไปข้างเตียง มองลงมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชา ไม่ตอบแต่ถามย้อนไป
ใบหน้าพิชญาก็แสดงอาการแข็งทื่ออย่างฉับพลัน ความทรงจำในหัวเกี่ยวกับเมื่อคืน ก็พุ่งออกมาทันที“นัทธี คุณ……คุณจะถอนหมั้นกับฉันเหรอ？”
ขยานีที่อยู่ข้างประตูได้ยินคำนี้ ก็ร้อนรนทันที“ยกเลิกการหมั้น จะเป็นไปได้ไง？”
นัทธีเม้มริมฝีปากบางๆ“ผมเคยบอกแล้วไง อย่าไปหาเรื่องพวกวารุณีอีก ไม่งั้นจะยกเลิกกการหมั้น แต่พวกคุณฟังไหม？”
“ฟัง ฟังสิ วันนี้ฉันก็ไม่ได้ไปหาพวกวารุณี เธอทั้งนั้น เป็นแม่ฉันที่ไปหา นี่ไม่เกี่ยวกับฉันเลย นัทธี คุณจะมาโทษฉัน เพราะแม่ฉันเป็นคนทำไม่ได้นะ！”พิชญาชี้ไปที่ขยานีด้วยความรู้สึกกระวนกระวาย
ถึงแม้ขยานีจะเสียใจที่เธอโยนความผิดทั้งหมดมาไว้ที่ตัวเอง แต่เพื่อการหมั้นครั้งนี้ ก็ได้แต่ทำตัวเป็นฮีโร่รับความเสียหายนี้ไป
“ใช่ นัทธี เป็นความผิดของฉันเอง ฉันทำเอง ไม่เกี่ยวข้องกับพิชญา คุณจะโทษก็โทษฉัน อย่าไปโทษพิชญา ให้โอกาสพิชญาอีกครั้งเถอะ”ขยานีจับไปที่หน้าอกของตัวเอง พูดอย่างร้อนรน
ริมฝีปากบางๆของนัทธีอ้าขึ้นเล็กน้อย ทำเสียงเย็นชาเสียดสีไปว่า“โอกาส？ผมไม่เคยให้โอกาสเธอเหรอ？ตอนที่อยู่บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป ผมก็ให้โอกาสเธอหลายครั้งแล้ว แต่เธอไม่เคยเห็นคุณค่ามันเลย”
ทันใดนั้นพิชญาก็ร้องไห้ขึ้นมา ตื่นตระหนกแล้วจริงๆ“นัทธี ฉันสำนึกผิดแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันไม่เห็นคุณค่า แต่ฉันกลัวมากเกินไป กลัวว่าคุณจะถูกวารุณีแย่งไป ฉันก็เลยเอาแต่เล่นงานเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“แย่งไป？”นัทธียื่นมือออกไป จับคางของเธอ เงยหน้าของเธอขึ้น พูดเสียงเย็นชา“คุณคิดว่าผมนัทธีเป็นคนยังไง？”
พิชญาอ้าปาก“ฉันรู้อยู่แล้วว่าคนไม่เหมือนกับผู้ชายพวกนั้นที่อยู่ในแวดวงเดียวกัน ไม่มีทางถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งไปได้ แต่วารุณีเธอไม่เหมือนกัน”
“งั้นคุณบอกผมมา เธอมีอะไรไม่เหมือน？”นัทธีสะบัดเธอออก
พิชญาลูบคางที่ถูกเขาบีบจนเจ็บ ในดวงตามีความหึงหวงอย่างรุนแรงแพร่ออกมา“เพราะว่าคุณรักเธอ！”
คำนี้พูดออกไป รูม่านตาของนัทธีก็หดลงทันที“คุณพูดอะไร？”
เขา……รักวารุณี？
นี่จะเป็นไปได้อย่างไร！
ขยานีก็มีใบหน้าไม่อยากจะเชื่อ
เธอรู้ว่าระหว่างนัทธีกับวารุณียัยผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นมีความไม่ชัดเจนบางอย่าง แต่กลับไม่รู้ว่านัทธีรู้สึกต่อยัยผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้น เป็นความรู้สึกเช่นนี้！
สองมือพิชญากำผ้าปูไว้แน่น มองนัทธีด้วยดวงตาคู่นั้นมีแดงก่ำ“คุณไม่เชื่อเหรอ？แต่ฉันพูดเรื่องจริง แค่มีวารุณี สายตาของคุณก็ไปอยู่ที่เธอ ทั้งๆที่คุณเป็นโรคกลัวเชื้อโรค ไม่ชอบให้ผู้หญิงที่ไหนเข้าใกล้ แต่ทุกครั้งก็ไปใกล้ชิดเธอก่อนเอง และยังตกอยู่ในอันตรายเพื่อนเธออยู่หลายครั้ง นี่ไม่ใช่ความรักแล้วเป็นอะไร？”
ใบหน้านัทธียังคงไม่มีความรู้สึกใดๆ แต่มือที่ใส่อยู่ในกระเป๋ากางเกง กลับกำขึ้นมา ในใจก็มีคลื่นที่ไม่อาจสงบลงได้ เพราะคำพูดของเธอ
เขายอมรับว่าตัวเองมักจะสนใจวารุณี และก็ยอมรับว่าตัวเองไม่รำคาญการสัมผัสของวารุณี
กระทั่งว่าก่อนหน้านี้เขายังเอาแต่คิดมาตลอด ว่าทำไมตัวเองต้องช่วยเธออยู่หลายครั้ง ทำไมอารมณ์ของตัวเองจะต้องถูกเธอพาไปด้วย
ที่แท้ทั้งหมดนี้ เพราะว่ารักเหรอ？
เห็นนัทธีไม่พูด เหมือนจะยอมรับความรู้สึกที่มีต่อวารุณี ใบหน้าริษยาของพิชญาก็ดูน่ากลัว“คุณเป็นคู่หมั้นของฉันแท้ๆ แต่ไปรักผู้หญิงคนอื่น คุณบอกมาสิว่าฉันจะปล่อยวารุณีไปได้อย่างไร！”
นัทธีละสายตาลง ให้คนมองอาการในสายตาไม่ออก“ถึงจะเป็นอย่างที่คุณพูด งั้นคนที่กระทำผิดก็น่าจะเป็นผม เป็นผมที่รักเธอ ไม่เกี่ยวกับเธอ ทำไมคุณไม่เล่นงานผม？”
“คุณไม่ผิด ที่ผิดคือวารุณี เป็นเธอที่อ่อยคุณ”พิชญาส่ายหน้าอย่างแรง ในใจคิดว่าเป็นความผิดของวารุณี
นัทธีมองเธอ“คุณไม่มีเหตุผลเลย ผมจะบอกคุณให้นะ ไม่ว่าเป็นความผิดของใคร ก็ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะทำร้ายคนได้ อีกอย่างนะผมก็ทนกับคุณมามากพอแล้ว เดี๋ยวผมจะแจ้งสื่อให้มา คุยกันเรื่องยกเลิกการหมั้น”
ได้ยินอย่างนั้น พิชญาไม่สนใจขาที่เข้าเฝือก ยันร่างกายนั่งขึ้นมา“ไม่ ฉันไม่ยกเลิกการหมั้น ให้ตายฉันก็ไม่ยกเลิก”
เขาอยากยกเลิกการหมั้นแล้วคบกับวารุณี
ไม่มีทางซะหรอก！
“คุณคิดว่าคุณจะขัดขวางการตัดสินใจของผมได้？”มุมปากนัทธียกขึ้นมาเป็นมุมดูเยาะเย้ย
พิชญารู้ว่าครั้งนี้เขาเอาจริง ร้อนใจเป็นอย่างมาก กลอกตาไปมา ทันใดนั้นก็หมดสติไป
ขยานีเห็นแบบนี้ ก็กรีดร้องเสียงแหลม“พิชญา！”
จากนั้นรีบไปถลาที่ข้างเตียง จะเรียกหมอ
แต่วินาทีถัดมา เธอก็รู้สึกว่ามีคนกำลังดึงตัวเองอยู่ ก้มหน้ามอง ก็เห็นมือของพิชญากำลังจับปลายเสื้อของเธอ เธอเข้าใจทุกอย่างทันที เช็ดน้ำตาหันหน้าไปพูดกับนัทธี“นัทธี พิชญาหมดสติไปแล้ว เรื่องยกเลิกการหมั้นนี้ ไว้พวกเราค่อยพูดกันดีไหม”
นัทธีไม่ตอบ ได้แต่หรี่ตามองพิชญา มองเห็นขนตาของเธอสั่น สายตาเขาก็มีความเย้ยหยันแวบเข้ามา
อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ว่าเธอแกล้งสลบ อยากจะใช้วิธีนี้เพื่อหนีการยกเลิกงานหมั้น
จะเป็นไปได้เหรอ？
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นรอเธอฟื้น ผมค่อยให้สื่อมาละกัน”
พูดจบ นัทธีก็หันกลับออกไปอย่างไม่ลังเลสักนิด
“ประธาน！”นอกประตูโรงพยาบาล มารุตมองเห็นเขาออกมา ก็โบกมือให้เขา
นัทธีเดินเข้าไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย“คุณมาได้อย่างไร？”
“ผมได้รับการ์ดเชิญมาฉบับหนึ่ง”มารุตเอาการ์ดเชิญฉบับหนึ่งยื่นให้เขา“ทายาทของตระกูลฮิลล์จากต่างประเทศแต่งงาน เชิญคุณไปร่วมงานแต่งงานโดยเฉพาะ”
“ไม่ว่าง คุณให้คนเตรียมของขวัญชุดหนึ่งไปส่งก็พอแล้ว”ถึงแม้นัทธีจะรับการ์ดเชิญไป แต่กลับไม่ได้เปิดออก เห็นได้ชัดว่าไม่รู้สึกสนใจนัก กับการร่วมงานแต่ง
มารุตดันแว่น“แต่ว่าครั้งนี้คุณวารุณีกับคุณหมอพงศกรก็ไปนะครับ”
“หือ？”นัทธีที่กำลังขึ้นรถก็ชะงัก“คุณพูดอะไรน่ะ？”
วารุณีกับพงศกร？
มารุตพูดคำพูดที่เพิ่งพูดไปเมื่อกี๊อีกรอบ
นัทธีกำการ์ดเชิญในมือไว้แน่“คุณรู้ได้ไง？”
“เมื่อกี๊คุณหมอพงศกรคุยโทรศัพท์ด้านนอก ผมเลยได้ยินครับ”
ที่แท้ก็แบบนี้！
นัทธีลูบไล้การ์ดเชิญ“ไปสืบมาให้ได้ พวกเขาเดินทางตอนไหน！”
ดูเหมือน เขาต้องไปสักหน่อยแล้วจริงๆ
พอดีเลย ถือเอาโอกาสนี้ เขาอยากยืนยันสักหน่อยว่า ตัวเองเป็นแบบที่พิชญาพูดหรือไม่ หลงรักวารุณี
วันถัดมา วารุณีก็ถูกวรยาปลุก
วรยาเอาโทรศัพท์ไปไว้ตรงหน้าเธอ สื่อว่าให้เธอดู
เธอมองด้านบนมีข่าวแย่ต่างๆที่เกี่ยวกับพิชญา ก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น จากนั้นไปดูคอมเมนต์ด้านล่างของข่าวแย่ๆพวกนี้
อย่างที่คิดไว้เลย มีแต่คำด่าสาปแช่ง และคำด่าพวกนี้ก็ยังเหมือนๆกัน แค่มองก็รู้ว่าเป็นแอคหลุมที่กำลังยุแยงตะแคงรั่ว
“แม่ คงไม่ใช่แม่ที่จ้างมาใช่ไหม？”วารุณีเหลือบมองวรยา
วรยาลูบปลายจมูกอย่างอึดอัด“ถูกลูกจับได้จนได้”
“ฉันเดาเฉยๆ ใครจะไปรู้ว่าเป็นแม่จริงๆ”วารุณีละสายตาคืนมา
วรยาหัวเราะ“ในเมื่อจะเล่น ก็ต้องเล่นให้ใหญ่หน่อยสิ”
วารุณีส่ายหน้าอย่างขำขัน ไม่ได้พูดอะไร พอออกไปจากหน้าเพจ ก็กดเข้าไปที่ช่องค้นหา
“ลูกเสิร์ชหาอะไร？”วรยามองการกระทำของเธอ ถามอย่างแปลกใจ
วารุณีก็ไม่ได้ปิดบังเธอ พิมพไป ตอบไปว่า“ดูว่ามีข่าวที่ประธานนัทธียกเลิกการหมั้นหมายกับพิชญาไหม”
ได้ยินคำนี้ หลังวรยาก็ยืดตรงทันที“นัทธีจะยกเลิกการหมั้น เรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？”
“เมื่อวาน”วารุณียักไหล่ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว
เพราะว่าเธอยังไม่หาเรื่องนี้ในเน็ตเจอ
ดูเหมือนว่า เขายังไม่ประกาศ
“วั้นก็ดีมาก”วรยาตบมืออย่างตื่นเต้น “เขาควรยกเลิกนานแล้ว แม่ไม่อยากให้พิชญาแต่งเข้าตระกูลไชยรัตน์จริงๆ”
“ไม่มีทาง”วารุณีส่ายหน้าอย่ามั่นใจ
ตอนนั้นที่พิชญาเป็นชู้ใส่นัทธี พิชญาก็กำหนดไว้แล้วว่าเข้าตระกูลไชยรัตน์ไม่ได้อีกแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีนวิยาอีก
วรยาหรี่ตา สำรวจวารุณี “พูดถึงแล้ว ลูกรัก ลูกรู้ได้ไงว่านัทธีจะยกเลิกการหมั้น？”