ตอนที่ 58: การประเมินศักยภาพ
ครูฝึกสาวสุดเย็นชาพลันขมวดคิ้วทันทีที่เห็นชิเหวินปินทิ้งดัมเบลล์จนไปกระแทกเท้าเพื่อนอีกคน “เป็นอะไรไปน่ะ?”
“ขอโทษด้วยครับครู… พอดีเมื่อกี้ผมเหลือบไปเห็นชายที่ทำเครื่องชกพังเมื่อวันก่อน… “
ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เพื่อนอีกคนที่ถูกดัมเบลล์ร่วงใส่เท้าก็พลันกล่าวคำพูดออกมาด้วยสีหน้าสุดเจ็บปวด “อย่าบอกนะว่านายเห็นไอ้ตัวประหลาดนั่น?!”
ระหว่างที่กำลังเงยหน้าและมองไปยังเสี่ยวเฉิง เขาก็พลันเบิกตาและอ้าปากกว้างไปพร้อมกัน
มันต้องใช่ชายคนนั้นแน่!
ถึงกระนั้น ครูฝึกสาวก็พลันมองไปยังทิศทางที่ลูกศิษย์ของตนหันไปและพบกับเสี่ยวเฉิงเช่นกัน เธอเลิกคิ้วและตะโกนออกคำสั่ง “กลับไปฝึกกันต่อเถอะ”
ทหารทั้งสองพลันพยักหน้าและเริ่มฝึกฝนต่อไป ไม่นานนัก ครูฝึกสาวก็รีบหันหลังกลับและเดินตามเสี่ยวเฉิงไป
แต่แล้ว ดูเหมือนว่าเสี่ยวเฉิงเองก็สามารถรับรู้ได้ทันทีว่าใครสักคนกำลังเดินตามมาจากด้านหลัง เมื่อถึงคราว เสี่ยวเฉิงก็พลันหยุดเดินและยืนนิ่ง เขาหันหลังกลับมาและมองไปยังครูฝึกสาวจนเธอถึงกับสะดุ้งตกใจ
“คุณสะกดรอยตามผมทำไมกัน?”
“นี่มันสโมสรกีฬานะ ฉันจะเดินไปไหนมาไหนมันก็เป็นเรื่องของฉันสิ” ครูฝึกสาวพลันกล่าวคำพูดอย่างใจเย็น
ถึงกระนั้น เสี่ยวเฉิงเองก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไรมากนัก เขาไม่รู้จักเธอเลยด้วยซ้ำ อีกทั้ง เสี่ยวเฉิงเองก็ไม่ได้คิดด้วยว่าครูฝึกสาวคนนี้จะตกหลุมรักตนตั้งแต่แรกเห็นด้วย ถึงแม้ว่าคำพูดของเซินเหยาจะเปลี่ยนความคิดเขาไปบ้างก็เถอะ
อันที่จริง ดูเหมือนว่าเสี่ยวเฉิงจะไม่ค่อยรู้สึกถูกชะตากับผู้หญิงสักเท่าไหร่ ถึงจะไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนก็เถอะ อย่างน้อยก็เว้นหลินจื้อซือเอาไว้คนหนึ่ง… เสี่ยวเฉิงไม่รู้ตัวเลยว่ามีความรู้สึกเช่นนั้นตั้งแต่ตอนไหน แต่มันก็น่าจะเป็นความรู้สึกที่มาจากช่วงชีวิตวัยเด็กที่ถูกแม่ทิ้งไป
ถึงกระนั้น ดูเหมือนว่าครูฝึกสาวจะจงใจเข้าหาเสี่ยวเฉิงโดยตรง ทันทีที่เห็นว่าเสี่ยวเฉิงกำลังหันหน้ากลับไป เธอก็พลันกล่าวคำพูดออกมาในทันที “มาที่นี่เพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของตัวเองใช่ไหม? ดูเหมือนนายจะยังขาดครูฝึกอยู่นะ…”
ถึงอย่างไร เสี่ยวเฉิงเองก็ไม่ได้มาที่นี่เพื่ออบรมหรือฝึกทักษะพื้นฐานที่ตนรู้อยู่แล้ว อันที่จริง เขาในตอนนี้มีคุณสมบัติมากกว่าครูฝึกในกองทัพเสียอีก เสี่ยวเฉิงไม่ได้ขาดประสบการณ์หรือทักษะอะไรเลย เขามาที่นี่ก็เพราะต้องการที่จะเข้าใจความแข็งแกร่งของตนเองให้มากขึ้น
ด้วยเหตุนั้น เสี่ยวเฉิงจึงไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่เดินต่อไป
ทันทีที่เห็นว่าเสี่ยวเฉิงไม่สนใจ ครูฝึกสาวก็พลันรู้สึกว่าเธอควรจะพิสูจน์ความแข็งแกร่งของตนให้เสี่ยวเฉิงได้รับรู้เสียก่อน
นอกจากนี้ หลังจากได้เห็นพละกำลังของเสี่ยวเฉิงเมื่อครั้งก่อน เธอเองก็อยากจะรู้จักเสี่ยวเฉิงมากกว่านี้ด้วย ชายคนนี้ออกแรงมากกว่าหนึ่งพันกิโลกรัมด้วยแขนเพียงข้างเดียวได้ยังไงกัน?
เนื่องจากคำพูดไม่ได้ผล ดูเหมือนว่าเธอจะต้องสั่งสอนบทเรียนให้กับเสี่ยวเฉิงสักหน่อยแล้ว เธอต้องการจะพิสูจน์ให้เสี่ยวเฉิงเห็นว่าตัวเองนั้นก็มีความสามารถมากพอที่จะเป็นครูฝึกของเขาได้
แต่ดูเหมือนว่าเสี่ยวเฉิงจะมีตาหลัง ระหว่างที่ครูฝึกสาวกำลังยื่นเท้าข้างหนึ่งของตัวเองออกไปสกัดขาเสี่ยวเฉิง เขาก็พลันก้าวเท้าข้ามผ่านไปในทันใด
หลังจากนั้นเพียงเสี้ยววินาที ครูฝึกสาวก็พลันพุ่งเข้ามาพร้อมกับใช้ขาอีกข้างเกี่ยวเท้าของเสี่ยวเฉิงเอาไว้ ดูเหมือนเธอจะพยายามใช้ช่วงขาและข้อเท้ารัดเสี่ยวเฉิงเอาไว้เพื่อทำให้เขาล้มลง
แต่ทว่า ใครจะไปรู้ล่ะ? ถึงแม้ว่าเธอจะใช้พละกำลังไปมากขนาดนั้น แต่เสี่ยวเฉิงก็ยังยืนอยู่ที่เดิมและไม่ขยับเลยสักนิด
ในตอนนั้นเอง เสี่ยวเฉิงก็พลันขมวดคิ้วทันทีที่เห็นว่าครูฝึกสาวกำลังพยายามที่จะล็อคขาเขาอยู่… เธอมองไปยังเสี่ยวเฉิงด้วยสีหน้าสุดตกใจ เมื่อเห็นว่าเทคนิคของตัวเองใช้ไม่ได้ผล ครูฝึกสาวก็พลันกัดฟันและพยายามที่จะออกแรงให้มากกว่าเดิม แต่ทว่า เสี่ยวเฉิงก็ยังยืนนิ่งและมองเธออย่างไม่สนใจอะไร
“ผมก็แค่ไม่ค่อยถูกชะตากับนายทหารสองคนนั้นเท่าไหร่” เสี่ยวเฉิงพลันกล่าวคำพูดพลางติดตลก ไม่นานนัก ทันทีที่เสี่ยวเฉิงสะบัดตัว เขาก็พลันส่งครูฝึกสาวลอยกระเด็นออกไป