บทที่ 171 ความน่าเกรงขามไม่มีทางเปลี่ยนแปลง
เพื่อจะพบกับคุณป้า ลี่หยูนห่วนตั้งใจไปเดินห้างสรรพสินค้าหนึ่งรอบ เพื่อหาซื้อของขวัญจำนวนหนึ่ง
ไม่นานนัก สองมือของเขาก็ถือของเต็มไปหมด
ลี่หยูนห่วนมองไปยังถุงเล็กถุงใหญ่ที่อยู่ในมือ แล้วคิดถึงตอนที่ได้พบกับลี่จีถองว่าเธอต้องดีใจแน่ ๆ
หลังจากนั้น ลี่หยูนห่วนก็ถือของกองโต แล้วขับรถไปยังบ้านของลี่จีถอง
ตั้งแต่ที่คุณปู่ตระกูลลี่กลับมา ชีวิตของลี่จีถองก็ดีขึ้นมาหน่อย ในด้านเงินทองนั้น ต่อให้ลี่จุนถิงไม่ให้ตัวเองใช้ คุณปู่ตระกูลลี่ก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองลำบากแน่ เพียงแต่ว่าค่าใช้จ่ายในบางส่วนนั้นยังคงใช้จ่ายลำบากอยู่บ้าง
ลี่จีถองเห็นคนกดกริ่งหน้าบ้าน ก็ได้เรียกคนรับใช้ให้ไปเปิดประตู
“คุณป้าครับ” ลี่หยูนห่วนเดินเข้าบ้านมาก็เอ่ยเรียกลี่จีถองอย่างอบอุ่นเป็นมิตร
ลี่จีถองใบหน้าอิ่มเอิบไปด้วยความสุขเอ่ยขานรับ ที่สำคัญที่สุดเป็นเพราะช่วงนี้เธออารมณ์ดีมาก เมื่อนึกถึงท่าทีของลี่จุนถิงที่ถูกคุณปู่ตระกูลลี่สั่งสอนไป เธอก็ยิ่งรู้สึกอิ่มเอมใจมาก
แต่ที่ทำให้ลี่จีถองประหลาดใจก็คือ ปกติแล้วเธอค่อนข้างสนิทกับบ้านใหญ่มากกว่า ส่วนบ้านรองนั้นไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กันเท่าไหร่นัก ความสัมพันธ์ก็ไม่ได้ถือว่าแย่
การที่อยู่ ๆ ลี่หยูนห่วนก็มาหานั้น ทำให้ลี่จีถองรู้สึกคาดไม่ถึง
“คุณป้าครับ ผมมาเยี่ยมครับ ของพวกนี้เป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของผมครับ” เพื่อแสดงความจริงใจของตัวเอง ลี่หยูนห่วนยังตั้งใจหิ้วของพวกนี้ด้วยตัวเอง
ลี่จีถองจ้องเขม็งไปยังของที่อยู่ในมือลี่หยูนห่วน : “ของพวกนี้คืออะไรเหรอ?”
ลี่หยูนห่วนหัวเราะ : “ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็แค่น้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากผม”
ลี่หยูนห่วนพูดพลางเอาของวางลงบนโต๊ะน้ำชา จากนั้นก็หยิบของออกมาทีละชิ้น : “ผมเห็นว่าช่วงนี้สีหน้าของคุณป้าไม่ค่อยดีนัก เลยซื้อพวกผลิตภัณฑ์เสริมความงามมาให้คุณป้าบำรุงน่ะครับ เกรงว่าจะถูกคนบางคนทำให้โกรธจนส่งผลกระทบต่อสุขภาพ ไม่คุ้มค่าเลยครับ”
ลี่จีถองได้ยินดังนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าคนบางคนที่ลี่หยูนห่วนหมายถึงนั้นคือใคร แล้วพยักหน้าเห็นด้วย : “อืม ใช่”
แต่ท่าทีของเธอยังคงดูเฉย ๆ ไม่ต่างอะไรจากปกตินัก
ลี่หยูนห่วนรู้ว่าของพวกนี้ไม่สามารถทำให้ลี่จีถองประทับใจได้ จึงยังมีไม้ตายอีก
ลี่หยูนห่วนยิ้มออกมา แล้วล้วงเอากุญแจดอกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเอง : “คุณป้าครับ อันนี้ก็ให้คุณป้าครับ”
พูดพลางยื่นกุญแจไปให้ด้วยมือทั้งสองข้าง
ลี่จีถองที่เดิมทีกำลังดื่มชาอยู่นั้น คิดว่าเป็นของเล่นอะไรสักอย่าง แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อดูอย่างละเอียดแล้วมันคือกุญแจรถยนต์ อีกทั้งยังเป็นรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นอีกด้วย
ลี่จีถองตาลุกวาว รีบวางแก้วในมือลงทันที จากนั้นก็หยิบเอากุญแจรถจากในมือลี่หยูนห่วน : “นี่ให้น้าเหรอ?”
ลี่จีถองยังไม่อยากจะเชื่อ
ลี่หยูนห่วนพยักหน้า : “หลานรู้ดีครับว่าคุณป้าชอบรถสปอร์ต นี่เป็นรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่เพิ่งผลิตออกมา ราคาอยู่ที่ห้าหกล้านครับ”
ลี่จีถองพลิกดูกุญแจรถไปมา ราวกับว่าเคยเห็นรถสปอร์ตคันนั้นแล้ว
หลายวันก่อนเธอเห็นรถสปอร์ตยี่ห้อนี้ในนิตยสาร ที่จริงก็อยากจะซื้อ แต่ถูกลี่จุนถิงทำลายทุกอย่างจนหมด
ตอนนี้รถสปอร์ตคันเก่าของตัวเองก็ถูกลี่จุนถิงยึดไปแล้ว ถือว่าลี่หยูนห่วนได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือตัวเองยามลำบากพอดี!
ลี่จีถองรู้สึกชื่นใจเป็นอย่างมากที่ตัวเองมีหลานชายแบบลี่หยูนห่วน
“อืม ไม่เลว ไม่เลว หยูนห่วนดีกับน้าจริง ๆ” ลี่จีถองเก็บกุญแจรถเข้ากระเป๋าเสื้อตัวเอง แล้วลูบไปมา จากนั้นยกแก้วชาขึ้นอีกครั้ง แล้วค่อย ๆ จิบดื่ม
“คุณป้าครับ ในใจของหยูนห่วนนึกถึงคุณป้าอยู่ตลอดเวลานะครับ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ต่อไปนี้ก็ช่วยเหลือดูแลกันนะครับ” ลี่หยูนห่วนยิ้มถ่อมตัวเหลือเกิน
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว” ลี่จีถองพยักหน้า ไม่พูดถึงอย่างอื่น เห็นแก่รถสปอร์ตคันนี้ ยังไงลี่จีถองก็ต้องช่วยเหลืออยู่แล้ว
“ขอบคุณคุณป้ามากครับ” ลี่หยูนห่วนยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ที่จริงในใจนั้นยิ้มกว้างอย่างดีอกดีใจ
ลี่จีถองเอนพิงกับโซฟา รู้สึกพึงพอใจในตัวลี่หยูนห่วน ยิ่งมองก็ยิ่งเจริญตา จากนั้นก็เริ่มเอ่ยชื่นชม : “หยูนห่วนนี่รู้จักคิดจริง ๆ ดีกว่าไอเด็กบ้าจุนถิงนั่นเยอะเลย”
เมื่อได้ยินคำชมแบบนี้ ลี่หยูนห่วนก็รู้สึกว่าตัวเองแทบจะเก็บอาการบนใบหน้าไว้ไม่อยู่แล้ว
เมื่อเห็นว่าตัวเองซื้อใจลี่จีถองได้แล้ว ลี่หยูนห่วนก็คุยเรื่องอื่นอีกเล็กน้อยจากนั้นก็ขอตัวกลับ : “คุณป้าครับ ผมยังมีธุระ เอาไว้ผมมีเวลาว่าง ผมค่อยมาหาคุณป้าอีกนะครับ”
จากนั้นลี่หยูนห่วนก็ออกจากบ้านลี่จีถองไป
เห็นว่าลี่หยูนห่วนกลับไปแล้ว ลี่จีถองที่ยังอยู่ในห้องรับแขกก็กระโดดไปมาอย่างมีความสุข ตอนนี้เธออยากบอกให้คนอื่นรับรู้ อยากอวดกับคนอื่น
ที่จริงก่อนหน้านี้ซื้อรถสปอร์ตไปมากมาย ส่วนใหญ่เป็นเพราะเธอรู้สึกว่าการมีรถสปอร์ตนั้นเป็นการบ่งบอกถึงฐานะอย่างหนึ่ง ยิ่งที่บ้านมีรถสปอร์ตมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกภาคภูมิใจมากเท่านั้น
ตอนนี้คนที่เธออยากบอกให้รับรู้มากที่สุดก็คือส้งหวั่นหวั่น
ตอนนี้เรียกได้ว่าชีวิตของเธอนั้นมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเลยล่ะ
ลี่จีถองขับรถสปอร์ตออกไปยังบ้านของส้งหวั่นหวั่น
เวลานี้ส้งหวั่นหวั่นเพิ่งกลับมาจากข้างนอกพอดี เมื่อเห็นรถสปอร์ตที่ดูเท่บาดตาจอดลงที่หน้าประตูบ้านตัวเอง เธอก็รู้สึกแปลกใจว่าเป็นใครกัน
ตอนเห็นลี่จีถองที่นั่งอยู่เบาะคนขับถอดแว่นกันแดดออกนั้น ส้งหวั่นหวั่นก็เอ่ยขึ้นมาอย่างประหลาดใจ : “คุณป้า ไม่ใช่ถูกลี่จุนถิงยึดรถไปแล้วเหรอ?”
หลายวันมานี้เรื่องที่ส้งหวั่นหวั่นได้ยินบ่อยสุดก็คงเป็นเรื่องที่ลี่จีถองฟูมฟายว่าลี่จุนถิงยึดรถของเธอไป
“ใช่ไง” ลี่จีถองเปิดประตูรถ แล้วย่างกรายลงจากรถด้วยท่าทางโก้หรู
“งั้นรถสปอร์ตคันนี้ของน้าคือ……” ส้งหวั่นหวั่นชี้นิ้วไปยังรถสปอร์ตที่ลี่จีถองเพิ่งได้มาใหม่
ลี่จีถองพิงเข้ากับรถ ตอบกลับอย่างภาคภูมิใจว่า : “ฉันไม่ได้มีลี่จุนถิงเป็นหลานชายคนเดียวสักหน่อย หลานชายคนอื่นของฉันก็รู้จักกตัญญูรู้คุณ”
ส้งหวั่นหวั่นเข้าใจทันที ว่าคงเป็นลี่หยูนห่วน
คุณปู่ตระกูลลี่กลับมาแล้ว ลี่จีถองที่เป็นลูกคนสุดท้องที่ถูกเลี้ยงตามใจมาตั้งแต่เด็กนั้นต้องมีสภาพความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นอยู่แล้ว ส่วนคนที่จะโชคร้ายเป็นคนแรกก็คงเป็นลี่จุนถิงแน่นอน
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ บ้านรองของตระกูลลี่ก็ต้องฉวยโอกาสนี้ไว้แน่นอน พวกเขาตั้งตาคอยโอกาสนี้มานานมากแล้ว
“อืม อืม” ส้งหวั่นหวั่นตอบรับ “คุณป้ารีบเข้ามานั่งด้านในเถอะค่ะ ยืนอยู่ด้านนอกคงเหนื่อยแย่”
ลี่จีถองเดินบิดเอวบางของตัวเองเข้าไปในบ้านส้งหวั่นหวั่น
“ที่จริงฉันมาหาเธอก็ไม่ได้มีธุระอะไรหรอก แค่อยากมาคุยกับเธอสักหน่อย คุณปู่ตระกูลลี่กลับมาคราวนี้ ฉันก็มีที่พึ่งแล้ว ฉันจะดูสิว่าลี่จุนถิงจะทำอะไรฉันได้อีก” ลี่จีถองในตอนนี้ต่างกับตอนที่ถูกลี่จุนถิงยึดของไปเหลือเกิน
“คุณป้า ในเมื่อคุณปู่ตระกูลลี่กลับมาแล้ว งั้นอีกสักครู่ช่วยพาฉันไปเยี่ยมคุณปู่หน่อยได้ไหมคะ? ฉันก็ไม่ได้เจอคุณปู่มาสักพักใหญ่แล้ว ไม่รู้คุณปู่ท่านเป็นยังไงบ้าง”
ส้งหวั่นหวั่นเอ่ยขอร้องอย่างนี้ เพราะตัวเองมีแผนการอยู่ในใจแล้ว เธอคิดอยากจะเข้าทางคุณปู่ตระกูลลี่
ก่อนหน้านี้เข้าทางโม่เสี่ยวฮุ่ย แต่โม่เสี่ยวฮุ่ยไม่มีอำนาจอะไรเลยในสายตาของลี่จุนถิง ต่างกับคุณปู่ตระกูลลี่ ถึงแม้อำนาจทั้งหมดจะอยู่ที่ลี่จุนถิง แต่ฐานะและความน่าเกรงขามของคุณปู่ตระกูลลี่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง
อีกทั้งคุณปู่ตระกูลลี่ก็ชอบตัวเองมากมาตั้งแต่เด็ก และเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น