ห้องลองเสื้อที่ไม่ได้ใหญ่อยู่แล้วกลายเป็นคับแคบอึดอัดเพราะมีธราเทพ ณัฐณิชาดึงชุดออกอย่างดื้อรั้นต่อหน้าธราเทพ
ชุดบนตัวเธอมีราคาแพงและงดงามมาก แต่สำหรับเธอแล้ว มันไม่ใช่ของของเธอ เธอจึงไม่เคยคิดอยากได้มัน
เธอถอดมันออกให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของตัวเอง โดยไม่สนใจเลยว่ารูปลักษณ์และรูปร่างของตัวเองจะถูกธราเทพเห็น
“ขอโทษด้วยท่านประธานธราเทพ ทำให้คุณต้องลำบาก ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
ศักดิ์ศรีที่หลงเหลืออยู่ช่วยพยุงณัฐณิชาเอาไว้ เธอเอาเสื้อผ้าที่ถือในมือยื่นให้ธราเทพ ตอนนี้ธราเทพสงบลงแล้ว เขามองณัฐณิชาที่กำลังตื่นตระหนก พลางขมวดคิ้วแน่น
เขาไม่ได้ขยับมือไปรับ ณัฐณิชาจึงวางชุดไว้บนตู้ แล้วหมุนตัววิ่งหนีไปสุดแรง
ระหว่างทางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอครางออกมาอย่างเจ็บปวด
“นายหญิง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า……”
ฐิติกานต์ส่งเสียงทักด้วยความสงสัย ตรงที่ถูกณัฐณิชาชนเจ็บเล็กน้อย แต่มุมปากของเธอกลับยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอออกไปอย่างเหมาะเจาะ และให้ปณิดาเรียกท่านประธานมา ละครฉากนี้มันจะเกิดขึ้นได้ยังไงล่ะ
ธราเทพมองชุดด้วยสายตาว่างเปล่า มือที่ตกอยู่ข้างตัวกำแน่น
เขา……เพิ่งพูดอะไรออกไป
แม่งเอ๊ย ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้
ธราเทพได้รับการอบรมมาอย่างดี บางทีอาจแค่เพราะเรื่องนี้ที่ทำให้ยั้งสติไม่ได้
ฐิติกานต์เห็นธราเทพถือชุดออกมาด้วยท่าทางหดหู่ ก็ร้องอย่างตกใจ แล้วทำหน้าเหลือเชื่อ “อะไรกัน…ใคร ใครเอาชุดนี้ออกมา!”
ฐิติกานต์ถามอย่างสงสัย เมื่อเธอพูดจบก็เหลือบมองปณิดาทันที ปณิดาที่กำลังชอบใจ พูดขึ้นทันทีว่า “ขอโทษค่ะท่านประธานธราเทพ ฉันคิดว่าวันนี้ต้องใช้ชุดนี้ เมื่อครู่เพิ่งรู้ว่าเป็นตัวอย่างที่ถูกคัดออกในขั้นสุดท้าย……”
เธอพูดจบก็มองธราเทพอย่างหวาดๆ
ฐิติกานต์สัญญากับเธอแล้ว ตราบใดที่ทำตามคำสั่งของเธอ ต่อไปอยู่ในบริษัทฐิติกานต์จะเป็นเกราะคุ้มกันให้ตน!
ธราเทพเหลือบมองพวกเขาอย่างเย็นชา ผู้ช่วยนรินทร์เข้ามาเอาชุดในมือของธราเทพไปทันที และพูดอย่างแปลกใจว่า “เอ่อ…..ชุดนี้ของนายหญิง ไม่ใช่ว่าเก็บไปแล้วหรอกเหรอ ใครเป็นคนที่……”
ผู้ช่วยนรินทร์สีหน้าแย่มาก
ตอนนั้นปณิดาคิดอยากจะเถียงว่านี่เป็นชุดที่ทางแบรนด์ส่งมาให้ครั้งล่าสุด จะกลายเป็น……ชุดของแม่ของธราเทพได้ยังไงกันล่ะ!
ฐิติกานต์กระตุกยิ้มเยาะ
เธอก็แค่เปลี่ยนชุดของแบรนด์ที่คล้ายคลึงกันให้เป็นของแท้ไว้ล่วงหน้าเท่านั้นเอง บาปนี้ก็แค่มีปณิดามาเป็นแพะรับไป
“ท่านประธาน นายหญิงวิ่งออกไปแล้ว ต้องตามไปไหม”
นายหญิงที่พูดถึงในคราวนี้ เป็นณัฐณิชา
ธราเทพสายตาขุ่นมัว คิดถึงเมื่อครู่ที่เธอวิ่งออกไปด้วยท่าทางดื้อรั้น จำได้ว่าณัฐณิชาเคยพูดไว้ ที่เธอเกลียดที่สุดก็คือการถูกคนใส่ร้าย ความจริงแล้วเธอเป็นหญิงสาวที่จิตใจเอื้อเฟื้อมาก เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะรู้ถึงความสำคัญของชุดนั้น……
ธราเทพกระชับหมัดแน่น ก่อนจะคลายออก เมื่อครู่เหมือนว่าเขาจะทำเกินไป