แสงอาทิตย์ในฤดูร้อนสาดลงมา ทั้งเมืองกำลังเร่งรีบ
ณัฐณิชาเดินบนถนนที่ผู้คนพลุกพล่าน ไม่มีใครสังเกตเธอ น้ำตาในดวงตาร่วงหล่นลงมาไม่หยุดดั่งลูกปัดที่สายขาด
เธอไม่รู้ว่ายกแขนขึ้นมาเช็ดมันทิ้งไปแล้วกี่ครั้ง
สุดท้าย ก็ไปนั่งที่เก้าอี้หวายนอกร้านกาแฟร้านหนึ่งอย่างอ่อนแรง
ณัฐณิชา เธอโง่เหรอ
เธอกับธราเทพก็แค่ทำสัญญากัน แต่งงานภายใต้ข้อตกลงเท่านั้น นางแบบของเขามาไม่ได้แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ
“รบกวนถามหน่อยครับตรงนี้มีคนนั่งไหม”
ทันใดนั้นก็มีคนดึงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ณัฐณิชาส่ายหน้า ไม่ได้สังเกตว่าตรงข้ามเป็นใคร เช็ดน้ำตาแล้วเตือนตัวเองให้เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว
เธอสูดหายใจยาว กำลังคิดจะไป จู่ๆ คนตรงข้ามก็กลับเปิดปากพูดขึ้น “ณิชา เขารังแกคุณใช่ไหม”
……เป็นรเณศ!
รเณศที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหนวดเคราเฟิ้ม สีหน้าดูเหนื่อยล้า ณัฐณิชาขมวดคิ้ว เธอรู้ว่าตัวเองกับรเณศกลายเป็นอดีตไปแล้ว ไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์กับเขาอีก จึงลุกขึ้น “เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ณิชา!”
น้ำเสียงของรเณศร้อนรน ทำให้สักที่ในหัวใจของณัฐณิชาอ่อนลงบางส่วน
ไหล่ของเธอสั่นเล็กน้อย จนสุดท้ายก็หมุนตัวกลับมามองเขา “คุณมีเรื่องอะไร”
“ณิชา ผมผิดไปแล้ว ผมรู้แล้วว่าผิด…เป็นภัทรินที่ยั่วยวนผม ผมไม่ควรถูกล่อลวง คุณให้โอกาสผมสักครั้งจะได้ไหม”
รเณศเห็นณัฐณิชาหยุดนิ่ง ในใจก็ยินดีปรีดา รีบก้าวเข้าหาพยายามจะจับมือเธอ แต่ถูกณัฐณิชาเบี่ยงหลบอย่างเป็นธรรมชาติ “รเณศ เราเลิกกันแล้ว หวังว่าคุณจะไม่มารบกวนฉันอีก ลาก่อน”
คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอรเณศที่นี่ ณัฐณิชาอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก จึงหันหลังเดินหนีไป
“ณัฐณิชา คุณจะไม่ให้โอกาสผมจริงเหรอ”
“………”
ณัฐณิชาไม่สนเขา ผู้ชายที่เคยหักหลังตัวเอง เธอจะไม่มีทางให้โอกาสเขาอีก
เธอขึ้นรถเมล์ที่ใกล้ที่สุด ซึ่งไม่รู้ว่าไปทางไหน ตรงออกไปเลย
รเณศเห็นณัฐณิชาเป็นแบบนี้ จึงขว้างขวดเหล้าลงพื้นอย่างดุดัน!
ทั้งวัน ณัฐณิชาไม่กลับมาเลย
ห้องทำงานประธานแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป เต็มไปด้วยแรงกดดันตลอดเวลา ผู้ช่วยนรินทร์มองสีหน้าย่ำแย่ของประธานตัวเอง และลองเปิดปากพูดหยั่งเชิงดู “ท่านประธาน ส่งชุดไปให้ผู้ดูแลพิเศษเรียบร้อยแล้วครับ เหตุการณ์อย่างครั้งนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”
ชุดนี้ แม่ของธราเทพจ่ายในราคาสูง เดิมทีเตรียมจะใส่มันในงานเลี้ยงวันเกิดของเขา แต่ใครจะรู้…ตอนนั้นเธอยังไม่ได้สัมผัสมันด้วยซ้ำ ก็จากไปเสียก่อน
นิ้วมือเคาะโต๊ะเหมือนไม่มีอะไร แต่ช่วงกรามกัดแน่น
แต่ยังไงคนที่คุ้นเคยต่างรู้ ว่าเขากำลังอารมณ์เสียมาก
“ส่วน…เรื่องนั้นได้ตรวจสอบแล้วครับ ปณิดาเป็นคนทำ เธอขโมยชุดนี้ไป โดยใช้วิธีเอาไปปะปนกับตัวอย่างเสื้อผ้าที่ต้องตรวจสอบในวันนี้ สำหรับปณิดา เราไล่ออกแล้วครับ”
ผู้ช่วยนรินทร์อธิบาย
ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นวิตกแทนปณิดา
ผู้หญิงคนนี้ไม่มีสมองเหรอ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะกล้าเหยียบจมูกเสือ!
ด้านนอกความมืดเข้าปกคลุม พวกพนักงานทยอยกันเลิกงานแล้ว ธราเทพเพ่งมองออกไปข้างนอก “เธอยังไม่กลับมาเหรอ”
เธอ?
ผู้ช่วยนรินทร์ได้สติทันที ปาดเหงื่อบนหน้าผาก “ท่านประธาน ตั้งแต่นายหญิงออกไปก็ยังไม่กลับมาเลยครับ”
หรือว่าจะโกรธ
ธราเทพบีบนิ้วตัวเอง เขายอมรับว่าเมื่อตอนบ่ายค่อนข้างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แต่นี่ณัฐณิชากำลังหาเรื่องเอาคืนเขางั้นเหรอ