217 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไม่ลังเล
“ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์อเล็กซ์…น้องชายของชั้น เธออยากได้เค้าเป็นลูกน้องมั้ย?” (อัลเธน่า)
อัลเธน่า-ซามะถามบางอย่างที่อุกอาจกับผม
ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์อเล็กซานเดอร์ และลูกชายของราชาเทพเจ้า
เขาเอาชนะฮีโร่แห่งแสงซากุไร-คุงในทีเดียว ดังนั้นพลังการต่อสู้ของเขาไม่ขาดไปซักนิดแต่…
“ไม่…ผมโอเค” (มาโกโตะ)
เขาเอาชีวิตของซา-ซัง -แม้ว่าจะคืนมัน- และยังทำกับฟูเรีย-ซังอย่างย่ำแย่ด้วย
เขาก็ยังเป็นเหตุผลที่ผมตายชั่วคราว ดังนั้นผมไม่รู้สึกว่าจะให้เขาเข้ามาอยู่ในปาร์ตี้ของผม
“…เข้าใจแล้ว” (อัลเธน่า)
อัลเธน่า-ซามะได้ทำสีหน้าที่ผิดหวังเล็กน้อย
ในทันทีนั้น ภาพที่ผมเห็นขุ่นมัว
“มาโกโตะ หมดเวลาแล้ว” (โนอาห์)
“เข้าใจแล้ว ขอโทษที่ทำให้ท่านกังวล โนอาห์-ซามะ อัลเธน่า-ซามะ เออร์-ซามะ ไอรา-ซามะ ขอบคุณที่บอกผมหลายอย่าง” (มาโกโตะ)
ผมคุกเข่าและก้มหัวของผม
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถ้าเธอมีปัญหากับอะไร ดันทุกอย่างให้ไอรา” (อัลเธน่า)
“อึก…” (ไอรา)
“อ-โอเค” (มาโกโตะ)
คำพูดที่ไร้ปราณีของอัลเธน่า-ซามะทำให้ไอรา-ซามะลดหัวของท่านลง
“เจอกัน~ มาโกะ-คุง” (เออร์)
เออร์-ซามะมีรอยยิ้มที่เหมือนเดิม
“…”
โนอาห์-ซามะ…มีหน้าที่เหมือนเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง และมันกวนใจผมนิดหน่อย
ในท้ายที่สุด สติของผมถูกตัด
◇มุมมอง ลูซี่◇
หนูตื่นขึ้น
แสงแดดมาจากหน้าต่าง
…นอนเกิน หือห์
เมื่อวาน ในทางปฏิบัติแล้วไม่ได้นอน และได้ฝึกอยู่ตลอดเวลา แต่มาโกโตะกลับมามีชีวิต ดังนั้นหนู่โล่งใจและผ่อนคลาย…
ยังไงซะ โอเค
(ไปดูหน้าของมาโกโตะกันเถอะ!)
หนูออกจากเตียง จัดผมของหนูตรงหน้ากระจก และล้างหน้าของหนู
หลังจากนั้น หนูเข้าไปที่ห้องของมาโกโตะอย่างเงียบๆ
“เดี๋ยว เค้าไม่อยู่ที่นี่?!” (ลูซี่)
เตียงของมาโกโตะว่างเปล่า
เห้อ เขาต้องฝึกอยู่แน่
หนูถอนหายใจและลงบันไดไป
“~~~♪~~~♪”
หนูได้ยินเสียงฮัมเพลงที่ร่าเริงจากครัว
กลิ่นที่หอมของขนมปังที่ถูกทำใหม่ๆลอยไปทั่ว
หนูได้ยินเสียงของซุปที่เดือด และเสียงของแฮมทอดอยู่ที่กระทะ
คนที่อยู่ในครัวเป็นสาวที่ใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพู
“อายะ สวัสดียามเช้า!” (ลูซี่)
“สวัสดียามเช้า ลู-จัง!” (อายะ)
เพื่อนของหนูหันมาด้วยรอยยิ้มที่กว้างบนหน้าของเธอ
เราได้จ้องทั้งโรงแรมนี้ และเราเองเป็นคนที่ทำอาหาร
เห็นว่าอายะพบว่านั่นสนุกมากกว่า
“เธอเห็นมาโกโตะมั้ย?” (ลูซี่)
“เค้าพูดว่าเค้าจะไปฝึกในสวน” (อายะ)
“เค้าคาวรจะแค่พักผ่อน…เธอดูเหมือนจะอารมณ์ดีอยู่นะ อายะ” (ลูซี่)
หนูแทบไม่เชื่อว่านี่เป็นคนเดียวกันที่ร้องไห้ตลอดเวลา
ยังไงซะ หนูก็อยู่ในสภาพคล้ายๆกัน ดังนั้นหนูพูดเกี่ยวกับเธอมากไม่ได้
“นะฟุฟุ~ ทากัตซูกิ-คุงบอกกับชั้นว่า ‘เธอไม่ต้องกดดันตัวเอง ชั้นจะปกป้องเธอ ซา-ซัง’ คย้าา~♪” (อายะ)
“ข-เข้าใจแล้ว” (ลูซี่)
โอ้ชั้น ชายคนนั้น…เขาพูดบางอย่างค่อนข้างเท่
สงสัยว่าเขาจะพูดบางอย่างกับหนูด้วยมั้ย
“นั่นทำไมชั้นบอกกับเค้าว่า ‘มาอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ โอเคมั้ย? เราจะไม่มีวันแยกกันแม้ว่าในความตาย!’ และจากนั้นเค้าพูดว่า ‘โอเค’” (อายะ)
อายะที่ยิ้มอย่างสดใสนั้นน่ารัก
มันน่ารัก แต่…มันแค่ชั้นที่คิดว่าคำพูดของเธอหนักเหรอ?
“อาหารจะพร้อมในไม่นาน ดังนั้นได้โปรดไปเรียกทากัตซูกิ-คุงและฟู-จังด้วย~” (อายะ)
“ได้เลย” (ลูซี่)
หนูพยายามจะออกไปที่สวน แต่หนูสังเกตเงาของบางคน
ออราเคิลแห่งความมืดฟูริ นั่งอยู่บนโซฟาในห้องกินข้าว เหม่อลอย
อ้า นั่นไม่ใช่
เธอไม่ใช่ออราเคิลแห่งความมืดอีกแล้ว แต่เป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ ใช่มั้ย?
เธอไม่ได้ดูต่างออกไป แต่หนูรู้สึกเหมือนเธอมอบออร่าศักดิ์สิทธิ์ออกมา
ผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกนี้ตอนนี้…ดูเหมือนวิญญานของเธอถูกนำไป
“สวัสดีตอนเช้า ฟูริ” (ลูซี่)
“?!! นักเวทย์-ซัง?!” (ฟูเรีย)
เธอมองมาทางนี้ดั่งเธอกลับมามีสติ
“เธอโอเคมั้ย?” (ลูซี่)
“ใช่…เมื่อวานนี้มันแน่น…ชั้นรู้สึกท่วมท้นนิดหน่อย” (ฟูเรีย)
“จริง…” (ลูซี่)
นั่นช่วยไม่ได้
ไม่กี่วันก่อน ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์มาโดยมีเป้าที่ฟูริ
มาโกโตะสู้เขาออกไป แต่เขาหายไปด้วยกันกับเขา…และตาย
ทุกคนในปาร์ตีรวมถึงหนูด้วยตกอยู่ในความสิ้นหวัง และจากนั้น มาโกโตะฟื้นคืนชีพ
จากนั้น ฟูริเปลี่ยนจากออราเคิลแห่งความมืดเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์
มันเป็นรายการของเหตุการณ์ที่น่าตกใจตามๆกันมา
“อายะพูดว่าอาหารเกือบจะเสร็จแล้ว” (ลูซี่)
“ขอบคุณ…ชั้นไม่หิว แต่ชั้นจะกิน” (ฟูเรีย)
“นั่นใช่แล้ว เธอควรจะกิน! เพราะทั้งหมดความอดทนเป็นพื้นฐานของการผจญภัย! แต่เธอจะสร้างประเทศจากตอนนี้ไป ใช่มั้ย ฟูริ? เธอจะไม่สามารถออกไปผจญภัยได้อีกแล้วเหรอ?” (ลูซี่)
“ชั้นไม่รู้…” (ฟูเรีย)
ที่เธอถอนหายใจดูมีเสน่ห์มาก
มุห์ มันทำให้แม้แต่สาวอย่างหนูหัวใจเต้นข้ามจังหวะ
“ฟูริ ชั้นจะไปเรียกมาโกโตะ อยากจะมากับชั้นมั้ย?” (ลูซี่)
“?! อ-อัศวินของชั้น?!” (ฟูเรีย)
เธอทำการเปลี่ยนอย่างสิ้นเชิงจากเมื่อกี้นี้ และมีหน้าที่สีแดงสด
แต่หนูไม่ได้พูดอะไรแปลกๆนะ
“แมว่าเค้าควรจะอยู่ในสภาพฟื้นฟู…เค้าไปฝึกแล้ว มาดุเค้าว่าไม่ให้เค้ากดดันตัวเองกันเถอะ” (ลูซี่)
พูดอย่างนี้ หนูพยายามจะดึงมือของฟูริ
“ด-เดี๋ยว! รอเดี๋ยว นักเวทย์-ซัง! หัวใจของชั้นยังไม่พร้อม!” (ฟูเรีย)
“…แต่เราแค่จะไปที่สวนเพื่อเรียกมาโกโตะนะ?” (ลูซี่)
“ช-ชั้นจะระงับไว้!” (ฟูเรีย)
“อย่างนั้นเหรอ?” (ลูซี่)
มันช่วยไม่ได้ ดังนั้นหนูตัดสินใจที่จะไปด้วยตัวหนูเอง
หนูเปิดประตูหลังและออกไปข้างนอก
ในเวลานั้น หนูมองกลับไปที่ฟูริ
“ห-หน้าของชั้นแดง…?” (ฟูเรีย)
หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ฟูริจับแก้มที่แดงของเธอ และการพึมพำเบาๆของเธอมาถึงหูหนู
(อาา เธอตกหลุมรักแล้ว…)
หนูถอนหายใจ ขณะที่หนูมุ่งหน้าไปที่สวน
◇◇
แม่น้ำเล็กๆไหลอยู่ที่ข้างหลังของบ้าน
มาโกโตะนั่งขัดสมาธิตรงหน้ามัน โดยที่มีหลังของเขาชี้มาทางนี้
หนูเดินตามทางของหนูไปหามาโกโตะ
“มาโกโตะ~! อาหารเช้า—” (ลูซี่)
หนูโบกมือและเรียกเขา แต่ ‘บางอย่าง’ ผ่านตรงหน้าหนูไป
(โอ้…?)
มันเป็นปลาสีฟ้า
มันใหญ่เท่าเล็บของนิ้วก้อย
มันเล็กมากจริง
มันส่องแสงและว่ายกับฝูงปลา {ในกลางอากาศ}
ปลาที่ทำจากเวทมนตร์น้ำ
คนใช้เวทมนตร์นี้ ต้องเป็นมารโกโตะโดยไม่ต้องสงสัย
แต่มีบางอย่างที่กวนใจหนู
“ว้าว…แม้ว่ามันเล็กขนาดนี้ เกล็ดและครีบถูกสร้างด้วย แล้วก็ มันขยับเหมือนมันมีชีวิตเลย…” (ลูซี่)
ปลาหลายร้อยได้ผ่านหน้าหนูอย่างสง่างาม ระหว่างที่เคลื่อนไหวอย่างซับซ้อน
“เอ๋…?” (ลูซี่)
บางอย่างผ่านหน้าหนูอีกครั้ง
ผีเสื้อเวทมนตร์น้ำหลายร้อย
ผีเสื้อเหล่านั้นมีปีกที่ใส และทำการเคลื่อนไหวที่ซับซ้อนเหมือนมีชีวิตอยู่ด้วยเหมือนกัน
ในทันทีนั้น หนูรูสึกถึงมานาเล็กน้อยจากบนหัว
มันไม่ใช่เวทมนตร์โจมตี
มันเป็นมานาเล็กๆที่จะไม่ทำร้ายใคร
อย่างไรก็ตาม มีเป็นตัน…ทั้งตัน…ของมานานี้ มันคืออะไร?
หนูมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
(น-นั่นอะไร?!)
สัตว์ตัวเล็กๆที่ถูกสร้างจากเวทมนตร์น้ำ มากพอที่จะปกคลุมท้องฟ้า ได้บินไปรอบๆอย่างอิสระ
ทุกตัวของมัน ได้ถูกทำในท่าทางที่ชัดเจนและแม่นยำ
เมื่อหนูพยายามจะจับมันเพื่อที่จะดูว่าอะไรจะเกิดขึ้น มันหายไป
เมื่อบางคนแบบหนู ที่มีมานาไฟอยู่เยอะ จับเวทมนตร์น้ำของมาโกโตะ หนูจบที่การทำลายมัน
นั่นทำไมนี่เป็นเวทมนตร์ของมาโกโตะ
เวทมนตร์น้ำ {หลายหมื่น} เหล่านี้ทั้งหมดถูกควบคุมโดยมาโกโตะ
สัตว์เหล่านี้ที่ถูกสร้างจากเวทมนตร์น้ำ ได้ส่องแสงระยิบระยับจากแสงของพระอาทิตย์
มันสวยมากมันรู้สึกเป็นภาพลวงตา
อย่างไรก็ตาม หนู ในฐานะนักเวทย์เพียงแค่กลัวกับจำนวนของเวทมนตน์ที่ทำลายทุกท่าทางของสามัญสำนึก
หนูมองกลับไปที่หวานใจมาโกโตะ ดั่งหนูมองบางอย่างที่น่ากลัว
เขาเล่นกับแมวดำซุย ดูเหมือนเขาสนุกอยู่
แม้ว่าเขาควบคุมเวทมนตร์จำนวนเท่านี้ หน้าที่เหมือนนี่มันไม่มีอะไรนั่นมันอะไรกัน…?
เป็นไปไม่ได้…
เกิดอะไรขึ้น?
หนูเดินผ่านฝูงของสัตว์เวทมนตร์น้ำที่มาโกโตะสร้าง และไปถึงข้างเขา
“สวัสดียามเช้า มาโกโตะ!” (ลูซี่)
“สวัสดียามเช้า ลูซี่” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนเขารู้แล้วว่าหนูอยู่ที่นี่
แม้ว่าหนูจะพูดกับเขาจากข้างหลัง เขาไม่แสดงสัญญานของการตกใจ
“เฮ้…นี่เป็นเวทมนตร์ของนาย ใช่มั้ย มาโกโตะ?” (ลูซี่)
หนูชี้ไปที่สัตว์ตัวเล็กๆที่บินอยู่รอบๆ
“ใช่ สวย ใช่มั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น! จำนวน! จำนวน! เกิดอะไรขึ้นบนโลกนี้?!” (ลูซี่)
“ชั้นรู้สึกฟอร์มดีที่สุดวันนี้” (มาโกโตะ)
“มันแปลก! นายได้สกิลพิเศษหรืออะไรบางอย่างเหรอ?!” (ลูซี่)
“สกิล…? ไม่ อัลเธน่า-ซามะและไอรา-ซามะไม่ได้พูดอะไรบางอย่างนะ…” (มาโกโตะ)
“อัลเธน่า-ซามะ? ไอรา-ซามะ?” (ลูซี่)
เทพธิดาที่มอบแรงกดดันที่น่ากลัว และเราเจอแค่เมื่อวันก่อน
แม่ว่าแค่จำมันได้ มันทำให้ตัวของหนูสั่น…
“ยังไงซะ ไอรา-ซามะนั้นสมองลม ดังนั้นมีโอกาสที่เธออาจจะลืมชั้น ไอรา-ซามะซุ่มซ่าม และอัลเธน่า-ซามะดูเหมือนจะเป็นคนดีอย่างคาดไม่ถึง” (มาโกโตะ)
“นายไม่ควรพูดแบบนั้นเกี่ยวกับเทพธิดานะ!” (ลูซี่)
ช่างเป็นเรื่องน่ากลัวที่พูด!
ถ้าผู้ศรัทธาได้ยินมัน มันจะย่ำแย่!
“มันโอเค อัลเธน่าและไอรา-ซามะใจดี ชั้นควรจะเชคโซลบุคเผื่อไว้…” (มาโกโตะ)
“ทำไมนายคุ้นเคยกับเทพธิดาล่ะ…” (ลูซี่)
ระหว่างที่เราคุยอย่างนั้นกันอยู่ มาโกโตะเปิดโซลบุคของเขา และหนูกอดเขาจากข้างหลังและแอบดูมัน
มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเขามีสกิลใหม่ๆ
“มันไม่เปลี่ยน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“หืมม ใช่…” (ลูซี่)
หนูชำเลืองกวาดมองโซลบุค และสังเกต…
“………..เอ๋?” (ลูซี่)
ตาของหนูเปิดกว้าง
“ลูซี่ มีอะไร?” (มาโกโตะ)
เสียงของมาโกโตะมาถึงหูหนู แต่หนูพูดไม่ได้
นี่คือบางอย่างที่เขียนอยู่ที่นั่น…
—ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำ: 999
น-นี่มันอะไร?!
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 100/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord