บทที่ 188 มีความพอดีอยู่
หลังจากที่งานเลี้ยงฉลองจบลง ก็มีคนไปต่อที่คาราโอเกะ
“ผู้จัดการเจียง คุณอยากจะไปกับพวกเราไหม？” มีผู้หญิงหลายคนชวนเจียงหยุนเอ๋อ
ในสายตาของพวกเธอ เจียงหยุนเอ๋อเป็นเหมือนไอดอลของตัวเอง ไม่เพียงแค่สามารถดูแลบริษัทได้ดี แต่ทุกๆ ครั้งยังสามารถทำให้ผลิตภัณฑ์ได้รับผลตอบรับที่ดีได้อีกด้วย
ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้ถูกคนใส่ร้าย ผลิตภัณฑ์ของพวกเขาคงจะขึ้นไปอยู่บนยอดสูงสุดของความสำเร็จ
แต่ทว่าเจียงหยุนเอ๋อเองยังสามารถ หาหลักฐานเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของบริษัทได้ ภายในเวลาอันสั้น อีกอย่างยังสามารถลงโทษบริษัทเซียวซื่อ ถือว่าทำออกมาได้อย่างสวยงาม
เจียงหยุนเอ๋อสะพายกระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะส่ายหัว： “ฉันไม่ไปดีกว่า ฉันอยากกลับบ้านเร็วหน่อย”
“ผู้จัดการเจียง……” ผู้หญิงคนนี้ไม่กล้าเชิญอีกต่อไป
ปกติเจียงหยุนเอ๋อเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจัง ครั้งนี้มาเล่นกับทุกคนได้จนดึกขนาดนี้ ก็ถือว่ายากมากแล้ว เลยไม่อยากจะปล่อยไปง่ายๆ
ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เธอลากออกไป ก่อนจะจ้องเขา： “ดึกขนาดนี้แล้ว ผู้จัดการเจียงต้องอยากกลับบ้านไปหาคนที่อยู่ในใจแน่เลย”
ผู้หญิงอีกคนหยุดนิ่ง ก่อนจะใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความหมายต่างๆ มองเจียงหยุนเอ๋อ： “อ๋อ！งั้นก็ดี ผู้จัดการเจียงงั้นพวกเราไม่รบกวนแล้ว”
เมื่อพูดจบหญิงทั้งสองคนก็โบกมือให้เจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะออกจากโรงแรมไป
เจียงหยุนเอ๋อยืนอึ้งอยู่ที่เดิม ตัวเองยังไม่ทันจะพูดอะไรด้วยซ้ำ ก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว
จะอธิบายก็ไม่ทันเสียแล้ว เจียงหยุนเอ๋อเองเลยทำได้แค่โบกมือ ก่อนจะบอกลาพวกเธอ
ลี่จุนถิงติดต่อเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้ ตั้งแต่ก่อนจะเสร็จงานกับพวกเธอแล้ว ว่าให้เรียกซู่จี้งยี้มารับเธอ
เธอเพียงแค่รออยู่ที่หน้าโรงแรมก็พอแล้ว
ซู่จี้งยี้ได้รับข้อความจากเจียงหยุนเอ๋อ ก็รีบขับรถออกมา
“คุณนาย” ซู่จี้งยี้ลงจากรถ ก่อนจะเปิดประตูรถด้านหลัง
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า ก่อนจะขึ้นรถหลังจากนั้นก็นั่งพิง พลางเงยหน้ามองวิวด้านนอก
วันนี้น่าดีใจเสียเหลือเกิน เพิ่งจะดื่มเหล้าไปนิดหน่อยในงานฉลอง
อากาศด้านนอกค่อนข้างเย็น เลยพัดจนเจียงหยุนเอ๋อสร่างเมา
เรื่องการลอกเลียนแบบในครั้งนี้ ถือว่าอยู่ในขั้นตอนการฟ้องร้อง เมื่อคิดๆ ดูช่วงนี้ค่อนข้างเหนื่อย แต่ทว่าเรื่องดีๆ ก็กำลังเข้ามาไม่ใช่เหรอ？
เจียงหยุนเอ๋อเอามือกุมท้องของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะก้มหน้าลงมองพลางยิ้มเบาๆ ตรงนี้มีตัวน้อยกำลังเหนื่อยไปกับตัวเองด้วยนะ
โดยรวมแล้วตัวเองก็มีความสุขดีในตอนนี้
“คุณนาย ถึงแล้ว” ซู่จี้งยี้มองรถที่จอดแล้ว เจียงหยุนเอ๋อยังเหม่อลอย ก็พูดขึ้นแล้ว
เจียงหยุนเอ๋อเลยรีบหันกลับมา： “เร็วขนาดนี้เลยเหรอ？”
“อือ” ซู่จี้งยี้พยักหน้าอย่างจริงจัง แต่ว่าในใจกลับกำลังแอบหัวเราะ
ก็รู้อยู่ว่าตัวเองขับมาไม่นาน ถึงบ้านแล้วยังไม่รู้ตัวเลย
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าให้ซู่จี้งยี้ ถือเป็นคำขอบคุณเขา
หลังจากลงรถก็เดินเข้าไปในบ้าน
เจียงหยุนเอ๋อให้ลี่จุนถิงกลับไปพักที่ห้อง ช่วงนี้เพราะว่าเรื่องในบริษัทของตัวเอง ทำให้ลี่จุนถิงเหนื่อยมากแล้ว
แต่ว่าตอนที่เจียงหยุนเอ๋อเข้าห้องไปนั้น ลี่จุนถิงกลับนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“ทำไมคุณยังอยู่ที่ห้องแขกอีก？ไม่นอนเหรอ？” เจียงหยุนเอ๋อถอดรองเท้าพลางพูด
ลี่จุนถิงพับหนังสือพิมพ์ลง ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา พลางมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อแล้วเดินเข้ามา： “คุณไม่กลับมาไม่ใช่เหรอ ฉันไม่วางใจ เลยรออยู่ในบ้าน”
ในตอนแรกลี่จุนถิงอยากจะไปรับเอง แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่ให้ ดังนั้นลี่จุนถิงเลยให้ซู่จี้งยี้ไป ตอนนี้เริ่มดึกแล้ว คนอื่นไปก็ไม่วางใจอยู่ดี ที่สำคัญที่สุดเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทำให้ลี่จุนถิงรู้สึกมีอคติ
“ฉันบอกว่าไม่เป็นไรแล้วไม่ใช่เหรอ？” เจียงหยุนเอ๋ออ้าแขนไปทางลี่จุนถิง “ถวนจื่อล่ะ？”
ลี่จุนถิงเองก็อ้าแขนออกเช่นเดียวกัน ทั้งสองคนกอดกัน： “ถวนจื่อน่ะ ฉันให้เขาไปนอนก่อนแล้ว”
เจียงหยุนเอ๋อเพิ่งจะคิดว่าตัวเองตื่นดีแล้ว แต่ตอนนั้นเองก็เริ่มรู้สึกหนักหัวอีก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่สร่างเมา หรือเปล่า เลยซบลงตรงหน้าอกของลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงแค่คิดว่าเจียงหยุนเอ๋อเข้ามาใกล้ตัวเองนั้น ก็มีกลิ่นเหล้าเบาๆ เลยเลิกคิ้วขึ้น： “ดื่มมาเหรอ？”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า
“ดื่มมาเยอะไหม？” ลี่จุนถิงกลัวว่าเจียงหยุนเอ๋อจะดื่มจนไม่ไหว เพราะตอนนี้มีเด็กอยู่ในท้องด้วย
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัว： “ฉันรู้ลิมิตของตัวเอง ในท้องฉันมีเด็กอยู่ ฉันรู้”
ลี่จุนถิงยิ้มเบาๆ ก่อนจะลูบหัวของเจียงหยุนเอ๋อ： “อือ เข้าใจแล้ว พวกเราขึ้นข้างบนกันเถอะ ไปอาบน้ำก่อน”
เจียงหยุนเอ๋อแค่คิดว่าร่างกายของตัวเองมันหนักขึ้นเรื่อยๆ จนทั้งตัวของเธอพิงตัวของลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงรู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะต้องเข้ามา เลยส่ายหัวอย่างไร้ทางเลือก เลยอุ้มเอวของเธอขึ้น ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน
ลี่จุนถิงวางเจียงหยุนเอ๋อลงบนเตียงเบาๆ ： “คุณนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปเอาเสื้อผ้าของคุณมาให้ โอเคไหม？”
จู่ๆ เจียงหยุนเอ๋อก็ใช้มือทั้งสองข้างโอบรอบคอของลี่จุนถิงเอาไว้ ก่อนจะทำปากจู๋พลางส่ายหัว
ลี่จุนถิงมองตาที่หรี่ลงที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าแดงก่ำคนนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
เจียงหยุนเอ๋อแบบนี้ดูชวนให้หลงใหลเหลือเกิน
แต่ว่าลูกในท้องยังเล็กอยู่เลย หมอบอกให้อดทนเอาไว้ ไม่อย่างนั้นจะ……
ลี่จุนถิงอยากเอามือของเจียงหยุนเอ๋อออก： “โอเค เชื่อฟังนะ เอามือออกก่อน”
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัวต่อ ก่อนจะลืมตามองปากของลี่จุนถิงก่อนจะจูบ
ลี่จุนถิงคิดไม่ถึงเลยว่าเจียงหยุนเอ๋อจะเข้าหาก่อนขนาดนี้ เลยอึ้งไปพักหนึ่ง
เจียงหยุนเอ๋อค่อยๆ ออกห่างจากริมฝีปากของลี่จุนถิง ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ ： “จุนถิง ขอบคุณที่เชื่อใจฉันอย่างสุดใจ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงหยุนเอ๋อ ลี่จุนถิงก็ตะลึงไป
แววตาเปลี่ยนไปเป็นความอบอุ่นมากกว่าเดิม： “พูดอะไรแบบนั้นล่ะ？”
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าเปลือกตาของตัวเองมันหนักมากขึ้นเรื่อยๆ เลย เลยหลับไป ลี่จุนถิงยิ้มร้ายๆ เพียงมุมปาก ก่อนจะจูบปากของเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อรับรู้ได้ถึงความอุ่นที่ส่งผ่านมาที่ปากของตัวเอง เลยเงยหน้ามอง ก็พบว่าเป็นลี่จุนถิง เลยจูบร้อนแรงมากขึ้น
เมื่อเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อรุกหนักขนาดนี้ รอยยิ้มในแววตาเลยมากขึ้นกว่าเดิม
ฝ่ามือหนานั้นจับอยู่ที่หัวของเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะค่อยๆ เอาลิ้นเข้าไปในปากของเธอทีละน้อยๆ และลิ้มรสความหวานของเหล้าจากเธอ
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของลี่จุนถิง ก่อนจะค่อยๆ หลับไป
ลี่จุนถิงเห็นว่าผู้หญิงในอ้อมกอดจูบๆ อยู่ก็หลับไป ก็รู้สึกโกรธเล็กน้อยแต่ก็รู้สึกขำ
เมื่อคิดถึงลูกน้อยที่อยู่ในท้องของเธอ ก็ไม่อยากจะรบกวนมาก เลยปล่อยมือ จากนั้นก็วางเจียงหยุนเอ๋อลงบนเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะห่มผ้าให้เธอ
หลังจากที่ลี่จุนถิงอาบน้ำเสร็จ ก็นอนกอดเจียงหยุนเอ๋อหลับไป
เช้าวันที่สอง ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อตื่นขึ้นก็พบว่าข้างๆ เตียงไม่มีใครแล้ว