บทที่ 189 การเติบโตของเด็กน้อยมาพิสูจน์
หลังจากตื่นก็พิงอยู่ข้างเตียง เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าหัวมันหนักๆ เลยนวดขมับ
ในตอนนั้นเอง ประตูห้องถูกเปิดออก
“ตื่นแล้วเหรอ？ไม่สบายรึเปล่า？” ลี่จุนถิงเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อกำลังนวดหัว เลยรีบเดินเข้ามาหา
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัว： “เปล่า”
“มา ดื่มซุปให้สร่างเมาก่อน” ลี่จุนถิงพยุงเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมา ก่อนจะเอาถ้วยซุปส่งให้ตรงหน้าเธอ
ปกติเธอดื่มไม่ค่อยเป็น เมื่อวานดื่มไป แถมยังท้องอยู่อีก ต้องรู้สึกไม่ดีแน่นอน
ดังนั้นลี่จุนถิงเลยตื่นขึ้นมาทำซุปแก้เมาให้ในตอนเช้า
เจียงหยุนเอ๋อรับซุปไป ก่อนจะลองชิมเพื่อไม่ให้มันลวกปาก กูพบว่าไม่ร้อนมาก เลยดื่มอึกๆ ไปจนหมด
เมื่อดื่มไปจนหมด ก็รู้สึกดีขึ้นมาก
เจียงหยุนเอ๋อเช็ดปาก ก่อนจะถาม： “วันนี้คุณไม่ไปทำงานเหรอ？”
“ไปสิ” ลี่จุนถิงรับถ้วยมาก่อนจะวางตรงหัวเตียง พลางหยิบกระดาษทิชชูมา และเช็ดปากให้เจียงหยุนเอ๋อ
“ตอนนี้สายมากแล้ว คุณยังไม่ไปอีกเหรอ？” เจียงหยุนเอ๋อมองนาฬิกาบนกำแพง
ลี่จุนถิงยื่นมือออกมาก่อนจะลูบจมูกของเจียงหยุนเอ๋อ： “ยัยโง่ของฉัน คุณลืมไปแล้วเหรอว่าวันนี้คุณต้องไปตรวจครรภ์นะ”
เจียงหยุนเอ๋อเคาะหัวตัวเอง： “จริงด้วย ฉันเกือบลืมไปเลย ฉันไปเองก็ได้”
“ไม่ได้ ฉันอยากจะไปดูลูกน้อยกับคุณ” ลี่จุนถิงลูบท้องของเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อตีมือของลี่จุนถิง： “นี่เพิ่งจะกี่เดือนเอง ลูกยังไม่เป็นตัวเป็นตนเลย”
ลี่จุนถิงกลับเปลี่ยนท่าทีขี้บงการ ก่อนจะไปออดอ้อนไปที่ท้องของเจียงหยุนเอ๋อ： “ไม่ได้ ฉันจะไปดู ใช่ไหมลูกน้อย？อยากให้พ่อดูไหม？”
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มอย่างไร้ทางเลือก ทำไมลี่จุนถิงโตขนาดนี้แล้ว เวลาเจอเด็กถึงได้ทำตัวเด็กกว่าอีกนะ？
“โอเค ฉันเข้าใจแล้วล่ะ”
“งั้นคุณพักก่อนอีกหน่อยเถอะ ฉันจะให้คนไปทำอาหารเช้าให้คุณอาบน้ำเสร็จเราค่อยไปกันนะ” ลี่จุนถิงพูดก่อนจะถือถ้วยออกไป
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าหัวของตัวเองไม่ได้รู้สึกแย่เหมือนเดิมแล้ว เลยเริ่มถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ
ในใจก็รู้สึกเสียดายอยู่ เมื่อวานไม่น่าดื่มเยอะเลย วันนี้ต้องไปตรวจครรภ์ ถ้าเกิดถูกหมอว่าคงแย่แน่ๆ
บางทีก็อย่างทำอะไรมากเกินไป อย่าทำตามใจตัวเองเกินไป
“เจียงหยุนเอ๋อ ยังไม่เสร็จเหรอ？” ลี่จุนถิงรออยู่ข้างนอกตั้งนาน แต่ไม่เห็นเจียงหยุนเอ๋อออกมา เลยคิดว่าเธอเป็นอะไร
หลังจากเจียงหยุนเอ๋อใส่เสื้อคลุมตัวสุดท้ายเสร็จ ก็รีบเดินออกมา： “มาแล้วๆ”
ลี่จุนถิงจูงมือของเจียงหยุนเอ๋อเดินลงไป ก่อนจะพาเธอไปกินข้าว และขับรถพาเจียงหยุนเอ๋อไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง
ลี่จุนถิงให้เจียงหยุนเอ๋อนั่งรออยู่ข้างๆ เขาไปเอาบัตรคิวให้เจียงหยุนเอ๋อและค่าใช้จ่ายอะไรก็ทำให้หมดเลย
เจียงหยุนเอ๋อดูท่าทียุ่งๆ ของลี่จุนถิง ก็รู้สึกไม่ค่อยดี คิดถึงก่อนที่จะท้องถวนจื่อ ทำอะไรก็ทำคนเดียว ตอนที่มาตรวจครรภ์ สามีของผู้หญิงพวกนั้นก็มองด้วยความแปลกใจ
เหมือนกับกำลังพูดว่า ทำไมมาตรวจครรภ์แล้วไม่ให้สามีคุณพามาล่ะ？แต่งงานกับผู้ชายแบบนี้น่าสงสารจัง
เจียงหยุนเอ๋อทำอะไรได้ล่ะ ตัวเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อแท้ๆ ของถวนจื่อคือใคร
“คิดอะไรอยู่เหรอ จริงจังขนาดนั้นเลย？” ลี่จุนถิงเดินมาใกล้ๆ ก็เห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อกำลังครุ่นคิดอยู่อย่างเงียบๆ
เจียงหยุนเอ๋อเห็นว่าเป็นลี่จุนถิง ก็รีบเก็บความหนักใจของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะยิ้มแล้วมองเขา： “ไม่มีอะไร คิดไปเรื่อยน่ะ”
เจียงหยุนเอ๋อไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะกลัวว่าลี่จุนถิงจะคิดมาก ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เจียงหยุนเอ๋อรู้ ว่าลี่จุนถิงหวังดีต่อตัวเองและถวนจื่อจริงๆ
เมื่อลี่จุนถิงเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่พูดก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ： “ฉันทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ พวกเราไปทางนั้นกัน”
เจียงหยุนเอ๋อเดินไปทางที่นั่งตรงทางเดินของห้องทำงานของหมอกับลี่จุนถิง
“เจียงหยุนเอ๋อ” พยาบาลเดินออกมาเรียกชื่อของเจียงหยุนเอ๋อ
ลี่จุนถิงพยุงเจียงหยุนเอ๋อด้วยความระวัง
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าท่าทีที่ลี่จุนถิงระมัดระวังในตอนนี้น่ารักดี เลยแซว： “ตอนนี้ฉันยังดูไม่ออกว่าท้องด้วยซ้ำ คุณก็ทำเหมือนฉันท้องแก่แล้ว ถ้าฉันท้องแก่แล้วจริงๆ คุณจะทำอย่างไร？”
เจียงหยุนเอ๋อแค่ล้อเล่น แต่ว่าลี่จุนถิงกลับจริงจังกับคำถามนี้ก่อนจะคิดอย่างจริงจัง： “คุณพูดมีเหตุผล ถ้าเกิดว่าหลังจากนี้คุณเดินไม่ได้ ฉันจะอุ้มคุณเอง”
เพื่อต้องรับการมาของเด็ก เขาเลยแอบไปเรียนวิชาเกี่ยวกับความเป็นพ่อ ในวิชานั้นบอกว่า ยิ่งท้องแก่ยิ่งหนัก เวลาเดินมันเหนื่อยมาก
แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้เขาไม่ให้เจียงหยุนเอ๋อรู้ ถ้าไม่อย่างนั้นเจียงหยุนเอ๋อจะต้องหัวเราะเยาะเขาแน่นอน
“ฮ่าๆ” เจียงหยุนเอ๋ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องทำงานของหมอ หมอเลยเอาผลตรวจของเจียงหยุนเอ๋อมาวิเคราะห์
“เด็กคนนี้แข็งแรงมาก ยินดีด้วย” หลังจากที่หมอพูดยาวเหยียดก็สรุปให้ฟัง
ลี่จุนถิงดีใจมากจนหยิบผลอัลตราซาวน์ไป ก่อนจะมองดูจนละเอียด แต่กลับมองไม่ออกเลย： “มันดูอย่างไรกันแน่นะ？”
เจียงหยุนเอ๋อแอบหัวเราะ： “คุณถือกลับด้านแล้ว” เจียงหยุนเอ๋อพูดพลางช่วยจับผลให้ถูกต้อง
หมอเจอพ่อแบบนี้มาเยอะแล้ว แต่ก็ยังมองลี่จุนถิงพลางยิ้ม
“แต่ว่าถึงจะเป็นแบบนี้ ฉันก็มองอะไรไม่ออกอยู่ดี？” ลี่จุนถิงขมวดคิ้วแน่น เหมือนกับกำลังวิจัยอะไรอยู่เลย
“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเด็กยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย” เจียงหยุนเอ๋อมองหมอด้วยความประหม่า เพราะคิดว่าลี่จุนถิงถามคำถามได้อย่างโง่เขลา
“คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง เด็กยังเล็กอยู่มาก เพิ่งจะไม่กี่เดือนเอง” หมอเห็นท่าทีรีบร้อนของลี่จุนถิงก็รู้สึกตลกดี
ลี่จุนถิงพยักหน้า ก่อนจะเอาผลอัลตราซาวน์พับเก็บ เขาจะเอากลับไปเก็บอย่างดี นี่มันเป็นหลักฐานในการเจริญเติบโตของเด็ก
หมอกำชับเจียงหยุนเอ๋ออยู่นิดหน่อย ก่อนที่ทั้งสองคนจะออกจากโรงพยาบาล
ตอนที่อยู่บนรถ ลี่จุนถิงยังเอาผลอัลตราซาวน์ออกมาดู ก่อนจะมองไปยิ้มไปพลางถามเจียงหยุนเอ๋อ: “เจียงหยุนเอ๋อ คุณว่าสิ่งนี้มันจะโตเท่าถวนจื่อใช่ไหม？”
เจียงหยุนเอ๋อทนเห็นท่าทีเงอะงะของลี่จุนถิงไม่ไหวแล้ว： “แน่นอน คุณเองกโตมาจากแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
ลี่จุนถิงพยักหน้า ก่อนจะวางผลอัลตร้าซาวด์เอาไว้อย่างดี
ระหว่างทางกลับบ้านก็ผ่านห้างห้างหนึ่ง ลี่จุนถิงก็อยากจะซื้อของ
แต่เมื่อเดินอยู่ในห้างสักพัก ทั้งสองคนก็ถือของของลูกเล็กเยอะมาก
“จุนถิง ทำไมคุณซื้อแต่สีชมพูล่ะ？” เจียงหยุนเอ๋อมองของในมือส่วนใหญ่ก็เป็นสีชมพู
“พวกเรามีลูกชายแล้ว เรามีลูกสาวดีกว่า” จะได้มีลูกชายหญิงครบเลย
“คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง” เจียงหยุนเอ๋อมองท่าทีของลี่จุนถิงในตอนนี้ ก็รู้สึกว่าน่าตลกและก็อบอุ่นมาก