บทที่ 190 สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง
ตอนที่ทั้งสองคนกลับถึงบ้าน ตะวันก็ตกดินแล้ว ใกล้มืดมากแล้ว
สุดท้ายเจียงหยุนเอ๋อที่เพิ่งเดินเข้าไปก็พบว่า ในห้องมีเงาของผู้หญิง กำลังนั่งเงียบๆ อยู่บนโซฟา ไฟถูกเปิด ส่องสว่างไปทุกทิศ ทีวีเองก็กำลังเปิดอยู่
เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงโซฟาก็หันมา ก่อนที่ดวงตาคู่งามจะจ้องไปที่เจียงหยุนเอ๋อ
ครั้งนี้ เจียงหยุนเอ๋อเองก็กำลังมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเหมือนกัน
ผู้หญิงคนนี้มีความสง่างามและสวยเพราะการแต่งหน้า นอกจากนี้ใบหน้าของเธอยังสวยเหมือนการแกะสลักอย่างประณีตเหมือนกับเทพเจ้า
เพราะใส่สั่นมาก ขายาวสีขาวนวลนั้นโดนอากาศ กระโปรงบางสีแดงนั้นทำให้หุ่นสวยของเธอดูชัดขึ้น คิ้วงามของผู้หญิงคนนี้ก็ทำให้ดูเท่เกินบรรยาย
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สวยมากเป็นอันดับหนึ่ง แต่ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เจียงหยุนเอ๋อกล้ารับประกัน ว่าถือว่าเป็นคนที่สวยคนหนึ่งในเมืองAเลยล่ะ อีกอย่างท่าทีของเธอ ดูดีกว่าคนทั่วไปเยอะแยะมากมาย
“คุณคือ……” เจียงหยุนเอ๋อหยุดไปสักพัก ก่อนจะถาม
ยังไม่ทันจะพูดจบ ลี่จุนถิงที่ยืนอยู่เงียบๆ ก็กระแอมขึ้น เพื่อตัดบทของเธอ ก่อนจะเปิดปากพูด： “พี่สาว”
เมื่อได้ยิน ผู้หญิงก็ยิ้มขึ้น เสียงที่พูดนั้นอ่อนโยน เหมือนกับสายน้ำ
“อือ พวกคุณกลับมาแล้วเหรอ？” ลี่จุนซินมองลี่จุนถิง ด้วยรอยยิ้ม แต่กลับไม่มีความรู้สึกอย่างอื่นซ่อนอยู่เลย
เมื่อได้ยินทั้งสองคนคุยกัน เจียงหยุนเอ๋ออดไม่ได้ที่จะยืนงงๆ อยู่ที่เดิม
ไม่น่าล่ะเธอเห็นว่าบนใบหน้าของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าโดยเฉพาะปากแดงๆ นั้นมันมีความเหมือนกับลี่จุนถิงอยู่ แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นลี่จุนซิน
เธอไม่ค่อยได้ยินว่าลี่จุนถิงมีญาติอย่างลี่จุนซิน แถมยังหน้าตามีเอกลักษณ์เหมือนกันอีกด้วย……
แต่ทว่าเรื่องของยีนของครอบครัวนั้นก็ถือว่ามีเหตุผลอยู่ ลี่จุนถิงหน้าตาหล่อเหลาขนาดนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพี่สาวเลย เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อคิดว่ามันมีเหตุผลและน่าเชื่อถือดี
“เพิ่งเลิกงาน คุณว่างมาได้อย่างไรกันเนี่ย？” เสียงของลี่จุนถิงพูดด้วยความเบาเสียง เหมือนกับตกใจเล็กน้อย
“ว่างก็มานั่งเล่น”ลี่จุนซินพูดต่อ เหมือนกับว่าเป็นแขกคนสนิทของบ้านนี้
เมื่อพูดจบ ก็มองไปที่เรือนร่างของเจียงหยุนเอ๋อต่อ เมื่อเห็นว่าแววตาของลี่จุนซินดูไม่ปกติ ลี่จุนถิงเลยเดินเข้าไป ก่อนจะแนะนำทั้งคู่อย่างอ่อนโยน
“นี่พี่สาวของฉัน”
“นี่เป็นภรรยาของฉัน ชื่อเจียงหยุนเอ๋อ”
เมื่อพูดจบ เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า ก่อนจะยื่นมือออกไป
ท่าทีของลี่จุนซินนั้นวางตัวดีมาก เหมือนกับจะรู้เรื่องของทั้งสองคนตั้งแต่แรกแล้ว อารมณ์เลยไม่ได้เปลี่ยนไปมาก ยังคงไม่เฉยชาแต่ก็ไม่ได้ดูเข้าถึงง่าย ก่อนจะพยักหน้า แล้วก็จับมือกับเจียงหยุนเอ๋อ
มันทำให้เจียงหยุนเอ๋อคิดว่า คนสกุลลี่ทุกคนเป็นคนที่ยากแท้หยั่งถึงแบบนี้กันหมดเลยหรือเปล่า
“ทำไมพวกคุณกลับมาช้ากัน ปกติทำงานหนักมากเลยเหรอ？”ลี่จุนซินถามด้วยความสงสัย
“เพียงแค่วันนี้มีเรื่องยุ่งนิดหน่อยเท่านั้นเอง” ลี่จุนถิงตอบ
ลี่จุนซินพยักหน้า เพื่อบอกว่าเข้าใจแล้ว
อีกฝั่ง ขณะที่ลี่จุนถิงเพิ่งจะพูดจบไปไม่นาน ถวนจื่อก็สะพายกระเป๋านักเรียนเดินเข้ามาจากประตูด้วยท่าทางโซเซ
“หม่ามี๊！แดดดี้！” ถวนจื่อรีบเรียกด้วยความเหนื่อยล้า
เขาเห็นคนที่คุ้นตาสองคน แล้วยังมีลี่จุนซินอีก
ถวนจื่อมองผู้หญิงแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าด้วยความระมัดระวัง ลูกตากลอกไปมา เหมือนกับไม่รู้จะทำอย่างไร
“เรียกป้าสิ” เจียงหยุนเอ๋อพูด
“อ๋อ ป้า！” เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงหยุนเอ๋อ ถวนจื่อก็รีบเปลี่ยนคำพูดอย่างเชื่อฟัง หน้ามุ่ยก็เปลี่ยนเป็นสดใส เหมือนกับมีความสุขขึ้นมา ความกลัวก็หายไปหมด
ในสถานการณ์แบบนี้ ตาของลี่จุนซินมีแต่ความอบอุ่นอ่อนโยน ก่อนจะอุ้มถวนจื่อขึ้นมา แล้วตอบด้วยความใจดี
“เจียงหยุนเอ๋อ ฉันอยากให้ป้าอยู่เล่นด้วยก่อน” เมื่อเห็นว่าป้าชอบตัวเอง ถวนจื่อเองก็ไม่ได้เกรงใจเหมือนแต่ก่อนแล้ว ก่อนจะเสนอความคิดออกมา
“ไม่ได้ ป้าเพิ่งมาได้ไม่นาน ต้องให้คนอื่นเขาพักนะ” เจียงหยุนเอ๋อรีบปฏิเสธ
“เจียงหยุนเอ๋อใจร้ายจังเลย ตัวเองมีลูกแล้วกลับไม่เล่นกับฉัน แถมยังไม่ให้ป้าสุดสวยเล่นด้วยอีก ฉันจะไม่ทำให้ป้ารำคาญ แค่อยากให้เล่นด้วยเท่านั้นเอง” ถวนจื่อพูดด้วยความไม่พอใจ
“ไม่ได้เหมือนกัน” เจียงหยุนเอ๋อยังพูดด้วยความเถรตรง
“ฉันไม่เอา ฉันจะเล่นกับป้า” ถวนจื่อเลยเกาะแกะอยู่ในอ้อมกอดของลี่จุนซิน พลางพูด
ท่าทีหัวรั้นของถวนจื่อ เลยทำให้ลี่จุนซินต้องเล่นไม้ซ้อนๆ กันกับเขาอยู่ในห้อง
จุดนี้มันทำให้ทั้งสองคนอึ้งไป
ในสถานการณ์แบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัวอย่างไร้ทางเลือกใดๆ เลยกลับไปที่ห้องกับลี่จุนถิง ก่อนจะทำเรื่องของตัวเองต่อ
ผ่านไปประมาณชั่วโมงหนึ่งได้ เจียงหยุนเอ๋อก็ได้ยินเสียงปิดประตู เลยแอบมองลอดออกมาจากช่องของประตู
ก็เห็นว่าลี่จุนซินกำลังใส่รองเท้า เหมือนกับว่ากำลังจะไป เจียงหยุนเอ๋อเลยรีบเดินออกมาจากห้องครัว
“จะไปแล้วเหรอ？คุณลี่” เจียงหยุนเอ๋อถาม
ลี่จุนซินพยักหน้า เพื่อบอกว่าใช่
“เด็กน้อยหลับไปแล้ว เดี๋ยวจะกินข้าวแล้วไปปลุกด้วยนะ”ลี่จุนซินกำชับเอาไว้
“อือ……ต้องรบกวนคุณลี่จริงๆ ต้องเชิญมาตั้งไกล แถมยังต้องดูแลถวนจื่ออีก หรือไม่อย่างนั้นก็กินข้าวที่นี่ก่อนแล้วค่อยไปเถอะ ตอนนี้ดึกแล้ว” เจียงหยุนเอ๋อยื้อไว้ พลางมองฟ้ามืด
ลี่จุนซินส่ายหัว ก่อนจะปฏิเสธว่า： “ไม่ดีกว่า เดี๋ยวยังมีเรื่องสำคัญต้องไปทำอีก ตอนนี้แค่เวลาจะจัดการการเข้าพักยังไม่ได้จัดเลย”
“คุณวางใจเถอะ พวกเรายังมีโอกาสกินข้าวด้วยกันอีกเยอะเลย” เมื่อเห็นท่าทีก้มหน้าก้มตาของเจียงหยุนเอ๋อ ลี่จุนซินก็พูดต่อ
เจียงหยุนเอ๋อปรายตามองด้วยความเกินความคาดหมาย
“ครั้งนี้ฉันมาก็เพราะมีเรื่องสำคัญ เดี๋ยวบ้านจะมีงานเลี้ยงค่ำ ฉันวังว่าคุณจะพาเจียงหยุนเอ๋อมาร่วมด้วย”ลี่จุนซินพูดกับลี่จุนถิงที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้อง
เรื่องที่ลี่จุนซินกลับมาประเทศนั้น นอกจากลี่จุนถิงและเจียงหยุนเอ๋อที่รู้ คนอื่นในบ้านก็ยังไม่มีใครรู้
คิดว่าตอนนี้เธอยังทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ ต้องใช้เวลาอีกสักพักถึงจะได้กลับมา
ดังนั้นเลยจะจัดงานเลี้ยงต้องรับที่เธอกลับประเทศมา
“นี่……” เจียงหยุนเอ๋อเงียบสักพัก เพราะไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรดี
ขณะที่เจียงหยุนเอ๋อทำตัวไม่ถูกอยู่นั้น ลี่จุนถิงก็เดินเข้ามา ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เพื่อเป็นการบอกว่าเห็นด้วย
“คุณวางใจเถอะ เดี๋ยวฉันจะต้องพาเธอไปแน่นอน” ลี่จุนถิงพูดอย่างไม่ต้องสงสัย