บทที่ 283 ฉันขอซื้อคนพวกนี้
บทที่ 283 ฉันขอซื้อคนพวกนี้
ฉู่เหินรู้สึกว่าเขาได้ความรู้ใหม่ๆ เผ่าต่าง ๆ เหล่านี้ทำให้เขารู้ว่าต่างโลกมันกว้างใหญ่แค่ไหน
ขณะที่ทั้งสองเดินเข้ามาด้านใน พวกเขาก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญดึงดูดความสนใจพวกเขา พวกเขาเห็นคนแคระ 2-3 คนอยู่ในกรง แต่ไม่ใช่ผู้ใหญ่ แต่เป็นเด็ก และตอนนี้พวกเขาก็กำลังร้องไห้
ด้านหลังก็กรงนี้มีกรงที่ใหญ่กว่า เป็นคนแคระเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้จะเป็นครอบครัวเดียวกัน ฉู่เหินสัมผัสได้ถึงแห่งความรัก ซึ่งเมื่อเขามองดูคนอื่น ๆ ในดวงตาของผู้คนก็มีเพียงความไม่แยแสต่อสิ่งที่เห็น
ฉู่เหินมองคนแถวนี้จากนั้นก็รู้สึกเห็นใจ แต่เด็กพวกนี้เป็นคนของโลกนี้ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอยู่ทุกวันเป็นปกติ เขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้แม้ว่าอยากจะช่วยเหลือมากแค่ไหนก็ตาม ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือเลือกที่จะเพิกเฉย คงเพราะเหตุนี้ผู้คนเลยไม่สนใจที่นี่นัก
ฉู่เหินกำลังจะหันหลังกลับและเดินออกมา แต่คราวนี้ดันมีเสียงดังมาจากด้านหลัง
“ไอ้พวกไร้ยางอาย พวกแกสะกดจิตฉันแล้วขายฉันเป็นทาสก็ไม่เป็นไร แต่ได้โปรดลูกเมียของฉันไปเถอะ!” ฉู่เหินมองย้อนกลับไปและคนที่พูดเป็นคนแคระวัยกลางคน
“ปล่อยไปเหรอ? แกรู้ไหมว่าลูกเมียแกมีค่ามากกว่าแกด้วยซ้ำ นอกจากนี้คนแคระอย่างพวกแกเกิดมาราคาถูก แกควรทำตัวดี ๆ หน่อยนะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าพวกมันซะ!” หลังจากที่เจ้าของทาสพูดแบบนี้ เขาก็หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย
จากนั้นคน ๆ นี้ก็เอาแส้หนังออกมาแล้วฟาดลูกกรงที่มีเด็ก ทำให้เด็ก ๆ กรีดร้องอย่างหวาดกลัว หลังจากได้เห็นฉากนี้แล้วฉู่เหินก็ไม่พอใจมาก จับพวกเขามาขายเป็นทาสไม่พอ นี่ยังจะทำร้ายเด็กเล็กอีกงั้นเหรอ?
เขาอยากจะอยู่ห่างจากเรื่องนี้ แต่ก็โกรธมากหลังจากที่เห็นภาพตรงหน้าเขาไม่สามารถทนดูอยู่เฉย ๆ ได้จริง ๆ คนที่ถือแส้ง้างมือขึ้นเตรียมที่จะฟาดลงไปอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ฉู่เหินพุ่งเข้าคว้ามือชายคนนั้นไว้ทันที
จริง ๆ แล้วผู้คนที่กำลังดูอยู่ก็ค่อนข้างโกรธเช่นกัน แต่มันเป็นเรื่องธรรมดาในโลกนี้ แม้ว่าจะไม่ชอบใจ แต่ก็ไม่มีใครเต็มใจช่วย เพราะไม่อยากเสี่ยง
แต่ยังไงซะ ฉู่เหินทำทางตรงกันข้ามกับทุกคนที่นี่ ผู้คนที่เห็นต่างก็ตกตะลึง ชายที่ถูกฉู่ชวิ๋นจับมือไว้ก็ตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“ไอ้หนุ่ม แกจะทำอะไร? ฉันกำลังสอนทาสของฉัน แกมีปัญหาอะไร?” หลังจากพยายามดึงมือกลับมา ชายคนนี้ก็ตะโกนเสียงดังใส่ฉู่เหิน
“ฉันจะซื้อคนพวกนี้ ถ้าแกทำร้ายพวกเขา แกเจอดีแน่!” ฉู่เหินพูดหลังจากจ้องมองชายที่เป็นเจ้าของทาส
“คุณ…คุณอยากซื้อคนเหล่านี้จริง ๆ เหรอ?” เจ้าของทาสถามอีกครั้งด้วยความรู้สึกกระอักกระอวน
“แค่ทาสไม่กี่คน คิดว่าฉันไม่มีปัญหาซื้อหรือไง? บอกราคามา ถ้าเหมาะสมฉันจะซื้อ ซื้อวันนี้เลยด้วย” คำพูดที่มีระเบียบของฉู่เหิน ทำให้ชายผู้เป็นเจ้าของทาสกระตือรือร้นขึ้นมา สิ่งที่ยากที่สุดในการขายก็คือคนแคระ นอกเหนือจากการทำไวน์แล้วพวกมันก็ไร้ประโยชน์
แน่นอนการตีเหล็กก็เป็นหนึ่งในข้อดีของพวกมันแต่ว่าในอาณาจักรต้าเซียแห่งนี้การตีเหล็กไม่ได้สำคัญอะไร เพราะเมื่อคนคนหนึ่งมีอาวุธ พวกเขาจะไม่แสวงหาอันอื่นจนกว่ามันจะพัง ถ้าไม่ใช่ช่างตีเหล็กที่รู้จักกันดี ก็ยากที่จะสร้างชื่อเสียงในอาณาจักรต้าเซียได้
“ผู้ชาย 2 คน ผู้หญิง 2 คน และเด็กอีก 2 คนรวมเป็น 6 ถ้าคุณต้องการทั้งหมด ฉันจะให้ราคาถูก ๆ เลย คนหนึ่งราคา 500 เหรียญดาว เพราะงั้น 6 คนก็เป็น 3,000 เหรียญดาว” เจ้าของทาสเสนอราคาด้วยรอยยิ้ม
“นี่มันไม่มากไปเหรอ? ขนาดพวกที่ร่างกายแข็งแรงและแข็งแกร่งยังมีค่าแค่ 500 เลย ยิ่งคนแคระยิ่งแล้วใหญ่ แค่ 100 ยังไม่คุ้มเลยนะ คนอย่างนายมันไม่ควรทำธุรกิจเลยให้ตายสิ” ฉู่เหินยังไม่ทันพูดอะไร เจียฉิวฉิวก็ก้าวออกมาเพื่อโต้เถียงกับอีกฝ่ายเธอรู้ดีว่า โจวรุย*โง่เรื่องการค่าขายขนาดไหน (ชื่อเจ้าของร่าง ฉู่เหินในตอนนี้)
“จะพูดแบบนั้นมันก็ไม่ถูกนะ คุณผู้หญิง ทักษะการทำไวน์ของคนแคระเหล่านี้ดีที่สุด ดังนั้นมันจึงคุ้มค่ามาก แน่นอนถ้าท่านผู้นี้ต้องการซื้อจริง ๆ ฉันจะลดให้เหลือ 2,500 เหรียญดาว” เจ้าของทาสพูดอย่างร้อนรน
“500 เหรียญดาว ขาดตัว จะขายไม่ขาย?” เจียฉิวฉิวเตรียมลากแขนของ
ฉู่เหินให้เดินออกมา
เมื่อเห็นว่าธุรกิจในมือกำลังจะไปไม่รอด เจ้าของทาสก็เริ่มกังวลและรีบพูดออกมา “600 เหรียญดาว แล้วเอาพวกมันไปได้เลย”
“ดี !” ฉู่เหินพูดด้วยรอยยิ้ม
หลังจากได้ยินคำพูดของฉู่เหิน เจียฉิวฉิวก็รีบมองดูแหวนมิติของเธอพอคิดว่าตัวเองเอาเงินมาพอ เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอเตรียมที่จะจ่ายเงินให้กับฉู่เหิน แต่ฉู่เหินก็จับมือเธอไว้ก่อน เขาส่ายหัวเบา ๆ แล้วยิ้ม
“ไม่ต้องห่วงน่า ฉันยังมีอีกหลายร้อย” จากนั้นฉู่เหินก็หยิบ 600 เหรียญดาวออกมาก่อนวางไว้บนกล่องใส่เหรียญของฝ่ายตรงข้าม หลังจากนั้นเจ้าของทาสก็เก็บมันไปด้วยรอยยิ้มและเปิดกรงทั้งสองอย่างรวดเร็ว
คนแคระทั้งพอใจที่ฉู่เหินทำแบบนี้ แต่เมื่อออกมาจากกรงแล้วพวกเขาก็ไม่มีการขอบคุณใด ๆ สำหรับพวกคนแคระแล้ว มนุษย์ก็เป็นเหมือนงูและพวกเขาเป็นแค่หนู พวกเขาก็แค่เปลี่ยนสถานที่เท่านั้นยังไงก็ต้องถูกกดขี่เป็นทาสเช่นเดิม
“พวกคุณเป็นอิสระแล้ว ไปที่ที่ก็ไปเถอะ” ฉู่เหินจ่ายเงินและนำสัญญาทาสมาให้คนแคระ จากนั้นเขาก็เดินพาเจียฉิวฉิวออกไป สำหรับฉู่เหินเขาแค่อยากช่วยพวกคนแคระเท่านั้น เป็นธรรมดาที่จะคืนอิสรภาพให้พวกเขาทันทีที่ออกมาจากกรง
เจียฉิวฉิวมองฉู่เหิน หัวใจของเธอเต้นรัวอยู่พักหนึ่ง เธอรู้ดีว่าทั้งตัวของ
ฉู่เหินมีไม่เกิน 100 เหรียญดาว แต่ครั้งนี้เขากลับนำ 600 เหรียญดาวออกมาโดยไม่ลังเล เขาช่างน่าเหลือเชื่อมากจริง ๆ
เธอรู้สึกประทับใจกับความใจดีของฉู่เหิน เธอไม่เคยเห็นใครที่เป็นอย่างเขามาก่อน คนเราไม่ควรมองกันที่ภายนอกจริง ๆ!
คนแคระหลายคนจับสัญญาทาสนี้ไว้ในมือและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อแท้พวกเขาไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น! ตอนแรกเขาคิดว่าชายคนนี้เป็นงู แต่ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะคืนอิสรภาพให้พวกเขาง่าย ๆ แบบนี้!
“ไอ้หนุ่ม รอก่อน” ผู้ชายที่พูดคือพ่อในหมู่คนแคระ เขารีบหยุดฉู่เหินและเดินออกมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
“คุณไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก คุณแค่ต้องวิ่งให้เร็ว อย่าถูกจับได้อีก! ฉันยังมีบางอย่างที่ต้องไปทำ เพราะงั้นลาก่อน!”
“ไอ้หนู รอเดี๋ยว เป็นความจริงที่คนแคระอย่างพวกเราเกิดมาไม่มีค่าอะไรแม้ว่าคุณจะให้อิสรภาพแก่พวกเราคืน ฉันก็เชื่อว่าไม่นานพวกเราก็จะถูกจับมากลายเป็นทาสอีก ทำไมไม่ให้พวกเราติดตามคุณแทนล่ะ? แม้ว่าพวกเราจะไม่มีทักษะอื่น ๆ แต่อย่างที่คน ๆ นี้พูด พวกเราตีเหล็กได้ ทำไวน์ได้ใช้แรงงานได้ คุณจะต้องพอใจแน่ ๆ”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ฉู่เหินก็เริ่มใช้ความคิด ถ้ามันเป็นเรื่องธรรมดาบนโลกนี้เขาก็ไม่ควรปฏิเสธ แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่เพราะภารกิจเท่านั้น ใครจะไปรู้ว่าเมื่อทำภารกิจเสร็จแล้วเขาจะพาคนแคระพวกนี้กลับไปด้วยได้ไหม
“โจวรุย ให้พวกเขาอยู่ด้วยเถอะ ฉันกลัวว่าไม่นานพวกเขาก็ต้องถูกจับมาอีกอย่างน้อยการอยู่ข้างนายก็รับประกันความปลอดภัยได้บ้าง” เจียฉิวฉิวเห็นถึงความลำบากใจของฉู่เหิน เธอก็เลยพูดได้เท่านี้
“ตกลง แต่พวกคุณควรยกเลิกสัญญาทาสและตามฉันมาแบบไร้พันธะสัญญา จะได้ไม่ต้องระวังอะไรมาก ถ้าในอนาคตไม่อยากตามฉันก็สามารถทำได้เลยนะ” หลังจากได้ยินคำพูดของฉู่เหินแล้วคนแคระหลายคนรีบร้อนขอบคุณเขาทันที