ตอนที่ 173 แผนการยอดเยี่ยม
“แม่น้ำอูตานเป็นที่ราบต่ำและพื้นที่กว้างที่สุดที่เชื่อมต่อกับหุบเขาเวิ่ง อีกทั้งมีทางเข้าแค่ทางเดียวเท่านั้น กองทัพซีเหลียงที่ไล่ตามแม่ทัพสือพานซานรู้ว่าในหุบเขามีทหารซีเหลียงดักซุ่มอยู่ ทั้งยังรู้ว่าทางเข้าของหุบเขาทางยอดเขาจิ่วชวีกว้างแต่ทางออกแคบมาก พวกนั้นต้องไล่ต้อนกองทัพของแม่ทัพสือพานซานไปยังทางออกของหุบเขาทางยอดเขาจิ่วชวีเพื่อกวาดล้างกองทัพทั้งหมดให้จบชีวิตอยู่ในหุบเขาเวิ่งแน่นอน”
“แม่ทัพจางตวนรุ่ย!” ไป๋ชิงเหยียนหันไปทางจางตวนรุ่ยอีกครั้ง
จางตวนรุ่ยพยักหน้า รอฟังคำสั่งของไป๋ชิงเหยียน
“เมื่อแม่ทัพสือพานซานเริ่มเปิดศึกกับกองทัพใหญ่ของซีเหลียง แม่ทัพจางตวนรุ่ยจงรีบนำกองทัพถอยหนีไปยังเมืองหวั่นผิงโดยเร็วที่สุด เมื่อหนีไปได้ครึ่งชั่วยามจงแบ่งกองกำลังออกเป็นสองกอง แม่ทัพจางตวนรุ่ยนำพลหน้าไม้จำนวนสองพันนายและพลทหารรบระยะประชิดอีกหนึ่งพันนายย้อนกลับไปดักซุ่มโจมตีที่ยอดเขาจิ่วชวี! สั่งให้รองแม่ทัพนำกำลังทหารหนึ่งหมื่นสองพันนายไปดักซุ่มโจมตีตรงปากแม่น้ำอูตานซึ่งเป็นทางเข้าของหุบเขาเวิ่ง ปล่อยให้ทหารหน่วยสอดแนมของซีเหลียงที่อยู่ในหุบเขาไปรายงานอวิ๋นพั่วสิงได้ แต่ห้ามกองทัพใหญ่ของซีเหลียงหนีออกมาเด็ดขาด! เมื่อเห็นว่ากองทัพหลักของอวิ๋นพั่วสิงเข้าไปในหุบเขาหมดแล้วให้รีบปิดตายทางออกทันที!”
“ส่วนแม่ทัพเจินเจ๋อผิง จงนำทหารยอดฝีมือจำนวนสองหมื่นนายอ้อมทิศตะวันออกของยอดเขาจิ่วชวีมุ่งตรงไปยังหุบเขาเวิ่ง ขึ้นไปบนทางด้านตะวันออกของหุบเขา จัดการกับทหารของซีเหลียงที่ดักซุ่มโจมตีอยู่ในหุบเขา ห้ามพ่ายแพ้เช่นเดียวกัน จากนั้นแยกกองกำลังออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งแสร้งทำเป็นพ่ายแพ้ แม่ทัพเจินเจ๋อผิงนำทัพหลอกล่อทหารซีเหลียงเข้าไปในหุบเขาเวิ่ง อีกฝ่ายหนึ่งหลอกล่อทหารซีเหลียงให้ห่างออกมาจากหุบเขาเวิ่งไปยังที่หลุมโพรงใจกลางภูเขาเวิ่ง ข้าจะนำทหารห้าพันนายดักซุ่มโจมตีอยู่ที่นั่น”
“แม่ทัพสือพานซาน แม่ทัพเจินเจ๋อผิง เมื่อพวกท่านรวมตัวกันที่หุบเขาเวิ่งเมื่อใด จงหาทางนำทหารออกมาจากหุบเขาโดยใช้ทางออกทางยอดเขาจิ่วชวี หลอกล่อทหารซีเหลียงไปยังยอดเขาจิ่วชวีที่แม่ทัพจางตวนรุ่ยซุ่มโจมตีอยู่!” ไป๋ชิงเหยียนหันไปมองจางตวนรุ่ย “แม่ทัพจาง แม่ทัพสือพานซานและแม่ทัพเจินเจ๋อผิงจงใช้ท่อนไม้ ก้อนหินและน้ำมันที่ทหารซีเหลียงลำเลียงส่งขึ้นมาจัดการกับกองทัพกว่าครึ่งของซีเหลียงให้จบชีวิตลงที่นั่น! เมื่อทหารซีเหลียงพบว่ามีกับดัก พวกเขาต้องถอยทัพหนีอย่างแน่นอน แม่ทัพจางเจ๋อผิง แม่ทัพสือพานซานและแม่ทัพจางตวนรุ่ยสังหารได้มากเท่าใดก็เท่านั้น จากนั้นนำกองทัพเฝ้าทางออกอันคับแคบของหุบเขาเอาไว้ ขัดขวางไม่ให้ทหารซีเหลียงใช้ทางออกมาทางยอดเขาจิ่วชวี!”
“เมื่ออวิ๋นพั่วสิงทราบว่าทหารซีเหลียงที่ไปดักซุ่มโจมตีถูกหลอกล่อให้เข้าไปในหุบเขาเวิ่ง เมื่อคำนวณอย่างคร่าวๆ แล้ว เขาต้องคิดว่านอกจากทัพเสริมจำนวนหนึ่งหมื่นห้าพันนายของแม่ทัพจางตวนรุ่ยแล้ว กองทัพที่เหลืออยู่ทั้งหมดอีกสามหมื่นห้าพันนายต้องมาโจมตีทหารซีเหลียงที่ซุ่มอยู่แน่นอน ด้วยความร้อนใจอยากมีชื่อเสียงในใต้หล้าและใจที่อยากกำจัดกองทัพไป๋ของอวิ๋นพั่วสิง อีกทั้งกองทัพไป๋ที่เสียชีวิตไปมากมายแล้ว เขาไม่มีสิ่งใดต้องหวาดกลัว คิดว่ากองทัพของตัวเองแข็งแกร่งและมีจำนวนมากกว่าต้าจิ้นหลายเท่า เขาต้องหวังกวาดล้างกองทัพเสริมสามหมื่นห้าพันนายและกองทัพไป๋ที่เหลืออยู่ทั้งหมดให้จบชีวิตลงที่หุบเขาเวิ่งอย่างแน่นอน! เช่นนั้นเขาต้องทำตามแผนเดิม นำกองทัพหลักไปยังภูเขาเวิ่งและหลอกล่อให้กองทัพไป๋เข้าไปในหุบเขาเวิ่งเช่นเดียวกัน!”
“ต่อไปก็คือค่ายหู่อิงของกองทัพไป๋ ค่ายหู่อิงมีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งนั่นก็คือสามารถผูกเชือกระหว่างหน้าผาเพื่อสร้างทางเดินเร่งด่วนให้กองทัพได้” หญิงสาวชี้ไปที่เหวลึกที่อยู่ระหว่างยอดเขาจิ่วชวีและหุบเขาเวิ่ง “องค์รัชทายาทสามารถสั่งการให้ค่ายหู่อิงเริ่มออกเดินทางได้ทันที ให้พวกเขาไปผูกเชือกเป็นทางเดินสำหรับข้ามหน้าผาซึ่งอยู่ระหว่างยอดเขาจิ่วชวีและภูเขาเวิ่ง ระยะเวลากระชั้นชิด ผูกได้กี่เส้นก็ตามนั้น!”
“หลังจากที่แม่ทัพสือพานซาน แม่ทัพเจินเจ๋อผิงและแม่ทัพจางตวนรุ่ยร่วมมือกันจัดการกับกองทัพกว่าครึ่งของซีเหลียงแล้ว แม่ทัพสือพานซานและแม่ทัพเจินเจ๋อผิงจงสกัดอยู่ที่ทางออกของช่องแคบภูเขาเวิ่งทางยอดเขาจิ่วชวี! แม่ทัพจางตวนรุ่ยที่อยู่บนยอดเขาจิ่วชวีจงนำพลหน้าไม้และพลทหารรบระยะประชิดไต่เชือกที่ทหารค่ายหู่อิงผูกเอาไว้ข้ามหน้าผาไปดักซุ่มโจมตีกองทัพซีเหลียงอยู่ทางทิศตะวันตกของหุบเขา ป้องกันทหารซีเหลียงขึ้นมาทางทิศตะวันตกของหุบเขาเพื่อช่วยเหลือทหารซีเหลียงที่อยู่ในหุบเขา!”
“ข้าจะนำทหารซุ่มโจมตีอยู่ที่ฝั่งตะวันออกของหุบเขา เพื่อป้องกันทหารซีเหลียงขึ้นมาทางตะวันออก! ขอแค่อวิ๋นพั่วสิงนำกองทัพหลักของซีเหลียงเข้ามาในหุบเขาของภูเขาเวิ่ง ด้านหน้ามีแม่ทัพสือพานซานและแม่ทัพเจินเจ๋อผิง ด้านหลังมีกองทัพไป๋และทหารยอดฝีมือจำนวนสองหมื่นสองพันนายที่ซ่อนตัวอยู่ที่แม่น้ำอูตานซึ่งเป็นปากทางเข้าของหุบเขา ซ้ายขวาล้วนเป็นหน้าผาสูงชัน เบื้องบนคือทหารราบและพลหน้าไม้ของต้าจิ้น อวิ๋นพั่วสิงไม่มีที่หลบซ่อนตัว เรียกได้ว่าเป็นลูกไก่ในกำมือของเราก็ว่าได้ สงครามครั้งนี้ พวกเราต้องสังหารกองทัพหลักของซีเหลียงให้ราบเรียบอยู่ในหุบเขาระหว่างยอดเขาจิ่วชวีและภูเขาเวิ่งให้ได้! ให้ซีเหลียงไม่กล้าเข้ามารุกรานเราอีกอย่างน้อยเป็นเวลาสามปี! เช่นนี้หนานเยี่ยนและซีเหลียงจะได้หวาดกลัวแคว้นต้าจิ้น!”
น้ำเสียงหนักแน่นและรวดเร็วฉับไวของหญิงสาวดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของจวนที่ว่าการและเปลวไฟที่สะบัดแกว่งไปมา
เมื่อฉินซ่างจื้อฟังจบใจของเขาเต้นรัว รู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง พิจารณาจากกองกำลังที่มีอยู่ตอนนี้แล้ว สิ่งที่ไป๋ชิงเหยียนวางแผนไม่มีจุดบกพร่องเลยแม้แต่นิดเดียว!
ฉินซ่างจื้อกล้าพนันได้เลยว่าสงครามครั้งนี้ต้องเป็นสงครามครั้งประวัติศาสตร์ที่สามารถเอาชนะได้ด้วยกำลังทหารที่น้อยกว่า หากไป๋ชิงเหยียนมอบจวินกงให้องค์รัชทายาท องค์รัชทายาทต้องมีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วอย่างแน่นอน
หลานสาวคนโตของตระกูลไป๋แห่งจวนเจิ้นกั๋วกงที่ยืนอยู่ตรงหน้าผู้นี้วางแผนที่ดีกว่าเช่นนี้ได้ตั้งแต่เมื่อคืน หรือว่าเป็นแผนรับมืออวิ๋นพั่วสิงที่เพิ่งคิดได้วันนี้หลังจากสถานการณ์มีการเปลี่ยนแปลงกันแน่นะ!
ไป๋เวยถิงเคยกล่าวชมว่าไป๋ชิงเหยียนเก่งกาจในการรบ เขาเคยคิดว่าเจิ้นกั๋วกงไป๋เวยถิงกล่าวเกินงาม นึกไม่ถึงเลยว่า…สมญานามเสี่ยวไป๋ไซว่ของหญิงสาวจะไม่ได้ได้มาลอยๆ จริงๆ
“ใช้แผนการของอวิ๋นพั่วสิงมารับมือกับอวิ๋นพั่วสิงสินะ!” เมื่อแม่ทัพจางตวนรุ่ยฟังแผนการของ
ไป๋ชิงเหยียนจบ เขารู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวดังเช่นเมื่อครู่อีกแล้ว “ลำบากอวิ๋นพั่วสิงสั่งให้คนขนสิ่งของเหล่านั้นขึ้นไปบนภูเขาแล้ว กองทัพต้าจิ้นของเราเอามาใช้อย่างง่ายดายเลย!”
“เป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมมาก!” แม่ทัพสือพานซานอดกล่าวชมออกมามิได้ “หากอวิ๋นพั่วสิงรู้ว่ากองทัพของเขาถูกกวาดล้างจากของที่เขาสั่งให้คนซึ่งดักซุ่มอยู่ที่ยอดเขาจิ่วชวีและหุบเขาเวิ่งขนส่งขึ้นไปบนเขา เขาคงอกแตกตายแน่นอน!”
ที่ปรึกษาอาวุโสขององค์รัชทายาทลูบเคราของตัวเองจากนั้นพยักหน้า “เป็นแผนการที่เยี่ยมยอดจริงๆ ทว่า แม่ทัพสือพานซานและแม่ทัพเจินเจ๋อผิงเสี่ยงอันตรายเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะตอนที่ออกมาจากหุบเขาโดยใช้ทางออกทางยอดเขาจิ่วชวี ทางออกมีความกว้างแค่คนสิบคนยืนเรียงหน้ากระดานเท่านั้น”
“ทำสงครามที่ใดไม่มีความเสี่ยงบ้าง!” ใบหน้าของแม่ทัพสือพานซานเต็มไปด้วยความนับถือในตัว
ไป๋ชิงเหยียน เขากล่าวขึ้น “แผนนี้เป็นแผนที่กองทัพของเราจะสูญเสียน้อยที่สุดแล้ว! มิเช่นนั้น หากเผชิญหน้ากันอย่างซึ่งๆ หน้า กองทัพห้าหมื่นนายของพวกเราคงไม่พอยาไส้อวิ๋นพั่วสิงหรอก ต่อให้ตายอยู่ที่นั่นข้าก็ไม่กลัว!”
ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางแม่ทัพจางตวนรุ่ย “ในช่วงทำสงคราม สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพลหน้าไม้สองพันนายและพลทหารรบระยะประชิดตัวอีกหนึ่งพันนาย ทันทีที่จัดการกับศัตรูที่ยอดเขาจิ่วชวีเฟิงเสร็จ แม่ทัพจางตวนรุ่ย ต้องรีบไปคุ้มกันหุบเขาเวิ่งทางด้านทิศตะวันตกไว้อย่าให้ซีเหลียงมีโอกาสขึ้นมาเด็ดขาด จงระวังอย่าประมาท!”
“รับทราบขอรับ!” แม่ทัพจางตวนรุ่ยพยักหน้า
“องค์ชาย!” ไป๋ชิงเหยียนหันไปทางองค์รัชทายาท “หากทรงคิดว่าแผนนี้ใช้การได้ก็โปรดทรงมีรับสั่งเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
องค์รัชทายาทเม้มปากแน่น เหมือนยังคงลังเลอยู่เล็กน้อย
ก่อนออกรบ องค์รัชทายาทหวังเพียงให้ไป๋ชิงเหยียนช่วยวางแผนการรบเท่านั้น ไม่เคยคิดจะให้
ไป๋ชิงเหยียนนำทัพไปออกรบ…
แม่ทัพจางตวนรุ่ยคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้นพลางกำหมัดคารวะ “องค์ชาย! พวกเราพลาดโอกาสที่ดีไปครั้งหนึ่งแล้ว วันนี้จะพลาดอีกไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! องค์ชายได้โปรดรับสั่งเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
แม่ทัพสือพานซานและแม่ทัพเจินเจ๋อผิงก็คุกเข่าขอร้ององค์รัชทายาทเช่นเดียวกัน
“คุณชายไป๋ร่างกายอ่อนแอ ไม่เหมาะจะนำทัพออกรบ! เปลี่ยนเป็นคนอื่นเถิด!” องค์รัชทายาทกล่าว