บทที่ 119: การระเบิด!
“สัตว์อสูรดารา!”
หลินซานและสมาชิกในทีมคนอื่นๆได้ปลดปล่อยพลังฟอร์สของพวกเขาในทันที จากนั้นพวกเขาก็พุ่งเข้าโจมตีร่างสีขาวพร้อมกัน
อย่างไรก็ตาม ความเร็วของร่างสีขาวนั้นก็น่าทึ่งมาก มันวิ่งข้ามหน้าผาราวกับอยู่บนพื้นราบ และในที่สุดมันก็หยุดบนหินก้อนใหญ่บนหน้าผาและเปิดเผยตัวตนของมัน
“เติ้งหลงเขาเดียว!” หลินซานกอุทาน
“นายโอเคไหม?” หลิวหยานมาข้างๆหวังเต็งและถามด้วยความเป็นห่วง
“ฉันโอเค” หวังเต็งพยักหน้าเขายืนขึ้นและมองดูสัตว์อสูรดาราสีขาวราวหิมะที่ยืนอยู่บนหินสูงบนหน้าผา
“ขอบคุณที่ช่วยฉันเมื่อกี้นะ” หลิวหยานกล่าว
“นี่ไม่ใช่เวลาสําหรับเรื่องนี้ นั่นคือเติ้งหลงเขาเดียวที่พวกคุณเคยพูดถึงใช่ไหม?” หวังเต็งถามด้วยท่าทางสงสัย
สัตว์อสูรดาราสีขาวบนก้อนหินนั้นดูเหมือนกับ…กระต่ายตัวโตเล็กน้อย
มันมีขนยาวหูยาวตาของมันเป็นสีแดง และตัวของมันก็เป็นสีขาวมีแต่ปลายหูเท่านั้นที่เป็นสีดํา
ใช่แล้วมันดูเหมือนกระต่ายยักษ์!
อย่างไรก็ตาม มันก็มีเขาอยู่บนหัวของมัน และกรงเล็บของมันก็คมเหมือนมีด และเมื่อมันอ้าปากออก คุณก็จะเห็นฟันที่คมกริบเรียงรายอยู่ในนั้น
ฟันของมันดู… แหลมคมและแข็งแรง
“ใช่ นั่นคือเติ้งหลงเขาเดียวฉันไม่คิดเลยง่าเจ้าสัตว์อสูรดารานี่จะมาลอบโจมตีเรา” การแสดงออกของหลิวหยานดูน่าเกลียดเล็กน้อย
“มันได้รับบาดเจ็บแล้วดูที่ด้านซ้ายของหลังมันส์ ดูเหมือนจะมีร่องรอยของเลือด” หยานจินเยว่กล่าว
ทุกคนมองตามนิ้วของเธอและมองไปในทิศทางที่เธอกําลังชี้ มันเป็นความจริง พวกเขาเห็นรอยสีแดงแผ่ออกมาจากหลังเติ้งหลงเขาเดียว แต่มันยากที่จะสังเกตจากด้านหน้า
“มันอาจจะถูกทิ้งไว้โดยคนกลุ่มแรก เอาล่ะเราจะใช้โอกาสนี้แหละในการฆ่ามัน” หลินซานกล่าวอย่างชั่วร้าย
ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็เหยียบลงบนพื้น และร่างกายของเขาก็พุ่งออกไปราวกับกระสุน เขาปีนขึ้นไปบนหน้าผาและฟันพลังฟอร์สสีทองออกจากขวานอันมหึมาของเขา
กรร!
เติ้งหลงเขาเดียวคํารามใส่หลินซาน มันปลดปล่อยพายุขนาดใหญ่และทรงพลังออกจากปากของมัน
แสงสีทองบนขวานผ่าพายุออกจากกัน มันก่อให้เกิดรอยแตกที่ยาวและแคบตรงกลาง จากนั้นหลินซานก็ไปปรากฏตัวต่อหน้าเติ้งหลงเขาเดียวในชั่วพริบตา
เขากวาดขวานรบออกไปในแนวนอน
ฟ้าว!
ร่างของเติ้งหลงเขาเดียวหายไปจากหิน มันมีเพียงภาพติดตาของมันเท่านั้นที่ถูกขวานของหลินซานสับเป็นครึ่ง
วินาทีถัดมาร่างของเติ้งหลงเขาเดียวก็ไปปรากฏตัวขึ้นข้างหลินซาน ลมกรดก่อตัวขึ้นบนกรงเล็บอันแหลมคมของมันขณะที่มันโจมตีใส่หลินซาน
ปัง ปัง ปัง!
ทันใดนั้นเสียงปืนสามนัดก็ดังขึ้น
ที่ด้านล่าง หลินซานกําลังถือปืนกลหนักของเธอและยิงออกไปอย่างต่อเนื่องในขณะที่เธอเล็งมันไปที่เติ้งหลงเขาเดียว
กระสุนโลหะถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงสีแดงขณะที่ยิงออกไปทางเติ้งหลงเขาเดียวโดยมุ่งไปที่จุดสําคัญของมัน
เติ้งหลงเขาเดียวไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหลบการโจมตีนี้และละออกจากการโจมตีหลินซาน
ขวานรบขนาดมหึมาทั้งสองหมุนวนอยู่ในมือของเขาแสงสีทองส่องทะลุผ่านอากาศและกลืนเติ้งหลงเขาเดียว
ในขณะนั้นหยางเฟยและสมาชิกในทีมคนอื่นๆก็มาถึง
สองพี่น้องหยานและหยางเฟยใช้การเทคนิคการต่อสู้พลังฟอร์สตามลําดับและปิดกั้นเส้นทางการล่าถอยของเติ้งหลงเขาเดียว
บู้มมม!
เติ้งหลงเขาเดียวถูกบังคับให้รับการโจมตีจากขวานสีทองของหลินซานกรงเล็บแหลมคมกระแทกเข้ากับขวาน การปะทะกันของทั้งสองทําให้เกิดการระเบิดที่น่ากลัว
หลินซานไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาถอยหลังไปหลายก้าวเมื่อเติ้งหลงเขาเดียวเห็นโอกาสนี้ มันก็ต้องการที่จะหลบหนีออกจากการปิดล้อม
ในอีกด้านหนึ่ง หวังเถตั้งก็ยืนอยู่
เละหยิบคันธนูแบบหนักออกจากโลงศพบรรจอาวุธของเขา เขาเคาะลูกศรรูนบนคันธนู
ในขณะนี้ หวังเต็งก็ทําได้เพียงเปลี่ยนจากนักสู้มาเป็นนักแม่นปืนที่ซ่อนตัวอยู่ในป่า เขาซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้และเริ่มยิงธนูไปที่เป้าหมายของเขา
พลังฟอร์สในร่างกายของหวังเต็งปะทุขึ้นในขณะที่เขาดึงคันธนูให้ถึงขีดสุด
เขาปล่อยลูกธนู!
ฟื้ว!
ลูธนูพุ่งผ่านอากาศไปอย่างรวดเร็ว พลังฟอร์สธาตุน้ําแข็งที่ปลายลูกธนูทําให้เกิดเงาน้ําแข็งสีฟ้าขณะที่มันพุ่งเข้าหาเติ้งหลงเขาเดียว
บู้มมม!
เติ้งหลงเขาเดียวส่งเสียงคํารามดังลั่น มันหมุนลําตัวอย่างแรงและสามารถหลบลูกศรนี้ไปได้
อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นหลินซานและการโจมตีของอีกสองคนก็มาถึง
การโจมตีทั้งสามปะทะเข้ากับหลังของเติ้งหลงเขาเดียวในเวลาเดียวกัน
เติ้งหลงเขาเดียวคํารามด้วยความเจ็บปวดดาบและใบมีดแทงทะลุบาดแผลที่มีอยู่บนร่างกายของมัน บาดแผลฉีกออกมากขึ้นและเลือดสดก็พุ่งออกไปทั่วทุกที่
ปัง ปัง ปัง…
เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งกระสุนเจาะทะลุร่างกายของเติ้งหลงเขาเดียวทีละนัด นี่ทําให้มันเงยหน้าขึ้นไปบนฟ้าแล้วตะโกนออกมาอย่างดุเดือด
มันอ้าปากกว้าง และเปลวเพลิงสีเขียวเริ่มรวมตัวกันรอบๆจากท้องฟ้าและโลกออร่าสีเขียวรวมตัวกันเป็นลูกบอลอย่างรวดเร็ว
ลูกบอลแสงสีเขียวขยายตัวอย่างต่อเนื่อง
“หยุดมันเร็วเข้า!” การแสดงออกของหลินซานเปลี่ยนไปเมื่อเขาพุ่งไปที่เติ้งหลงเขาเดียว
การแสดงออกของสมาชิกในทีมคนอื่นๆเองก็เคร่งขรึมมากขึ้นเช่นกัน พวกเขาใช้เทคนิคการต่อสู้พลังฟอร์สอย่างเต็มศักยภาพ
พลังฟอร์สธาตุไฟ พลังฟอร์สธาตุน้ํา พลังฟอร์สธาตุดิน แสงทั้งสามสีนี้ปกคลุมไปครึ่งท้องฟ้า
ออร่าของดาบโปรยลงมาเหมือนสายฝน ประกายของใบมีดคมบินไปทุกที่ มันทรงพลังราวกับว่ามันสามารถฟันภูเขาให้ขาดได้
บูม บูม บูม!
เติ้งหลงเขาเดียวไม่หลบหลีกมันปล่อยให้การโจมตีเหล่านี้ตกลงบนร่างกายของมัน ลูกบอลแสงสีเขียวในปากของมันโตขึ้นและแข็งแรงขึ้น และความกดดันนั้นก็น่ากลัวยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
ปัง ปัง ปัง…
ปืนกลหนักในมือของหลิวหยานยังคงสั่นอยู่กระสุนโลหะผสมยิงออกไปราวกับสายฝน
“สัตว์ร้ายตัวนี้ต้องการที่จะพินาศไปพร้อมกับพวกเรา!” หลินซานตะโกนว่า “หลบ! ให้ฉันจัดการเอง!”
เขาถือขวานขนาดใหญ่ไว้ในมือแล้วเหวี่ยงมันออกไปอย่างทรงพลัง เงาขวานสีทองขนาดมหึมาบินลงมาจากท้องฟ้า
เทคนิคการต่อสู้พลังฟอร์สธาตุโลหะขุนเขาหนักหน่วง!
บูมมม!
เงาขวานสีทองในอากาศดูเหมือนจะกลายเป็นภูเขาที่สูงตระหง่านมันเจาะลงมาจากท้องฟ้า
ในที่สุด เติ้งหลงเขาเดียวก็หยุดสร้างลูกบอลแสงสีเขียวความชั่วร้ายและความมุ่งมั่นในดวงตาสีแดงคู่นั้นดูคล้ายกับอารมณ์ของมนุษย์ มันพุ่งบอลไฟเขียวออกไป
“ฉิบหายแล้ว!”
การแสดงออกของหลินซานบิดเบี้ยว เขาเริ่มบินกลับด้วยความเร็วสูงโดยไม่ลังเล ในเวลาเดียวกัน เขาก็ตะโกนใส่สมาชิกในทีมของเขา
สมาชิกในทีมคนอื่นๆต่างก็รู้สึกได้ถึงอันตรายและความตายที่ทรงพลัง พวกเขาเพิ่มความเร็วให้เร็วที่สุดโดยหวังว่าพวกเขาจะมีขาเพิ่มขึ้นอีกคู่หนึ่ง
วิ่ง!
หวังเต็งและหลินหยานอยู่ห่างออกไป แต่ทันทีที่พวกเขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะหนีไปและหาที่ซ่อน
บู้มม!
ลูกบอลแสงสีเขียวระเบิดออกโดยไม่มีการเตือนใดๆ มันทําให้เกิดพายุทอร์นาโดที่รุนแรงมันเริ่มกวาดทุกอย่างออกไปดินบินไปบนอากาศและปกคลุมท้องฟ้าทั้งหมด ก้อนหินที่ยื่นออกมา ,เถาวัลย์ และต้นไม้บนพื้นดินทั้งหมดถูกบดจนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยพายุ
ลมพัดปลิวไสวในพายุทอร์นาโดเมื่อมันกลืนกินพื้นที่ทั้งหมดที่พวกเขาอยู่ ใบมีดลมโจมตีทุกสิ่งที่ขวางทางของมัน มันกระทบกับหน้าผาและทําให้เกิดรอยบาดลึก
หลินซานและสมาชิกในทีมบางคนไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ทันเวลา พวกเขาทั้งหมดถูกพายุทอร์นาโดโยนทิ้งไป
คลื่นกระแทกที่เกิดจากการระเบิดได้กวาดไปรอบๆ ผลกระทบตกค้างใช้เวลานานกว่าจะหายไป
ฝุ่นในอากาศค่อยๆตกลงสู่พื้น และหุบเขาก็กลับมาเงียบอีกครั้ง
“หัวหน้า!”
“หยานจินหมิง!”
“เยว่น้อย!”
“หยางเฟย!”
หลิวหยานและหวังเต็งอยู่ห่างออกไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ หลังจากออกมาจากที่ซ่อน พวกเขาก็เริ่มมองหาเพื่อนร่วมทีมในทันที
ใบหน้าของหลิวหยานซีดและมีความกลัวในการแสดงออกของเธอ
เธอทํางานกับเพื่อนร่วมทีมเหล่านี้มานานหลายปีแล้ว และแม้ว่าพวกเขาจะไม่เกี่ยวพันธุ์ทางสายเลือดกัน แต่พวกเขาก็เป็นเหมือนกับครอบครัวของเธอจริงๆ ดังนั้นหากมันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาเธอก็นึกไม่ออกว่าเธอควรจะทําอย่าไร
“แค่กๆ!”
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงคนไออยู่ไม่ไกล
“หัวหน้า!” หลิวหยานอทานด้วยความประหลาดใจ เธอรีบวิ่งเข้าไป
หลินซานปืนออกมาจากใต้กองหิน เขาเช็ดรอยเลือดที่มุมริมฝีปากและสาปแช่ง “ให้ตายเถอะ ไอ้สัตว์อสูรตัวนี้มันจะโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว มันต้องการที่จะพินาศด้วยกันจริงๆ”
“หัวหน้า คุณสบายดีไหม” หลิวหยานและหวังเต็งรีบอุ้มเขาขึ้นมา
“ฉันสบายดี…ฉันแค่เจ็บนิดหน่อย” หลินซานโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “คนอื่นๆ เป็นยังงบ้าง?”
“เรายังไม่พบพวกเขา” หลินหยานกล่าว
“งั้นก็รีบไปหาพวกเขาส…”
“ฉันอยู่นี่!” ในขณะนี้เสียงของหยานจนหมิงก็ออกมาจากใต้กองหินอีกกองหนึ่ง
“คุณเป็นยังไงบ้าง?” หวังเต็งถาม
“ไม่เป็นอะไร ฉันยังไม่ตายในเร็วๆนี้หรอก”