บทที่ 202 เกือบจะไม่ได้เห็นคุณอีกแล้ว
เจียงหยุนเอ๋อที่ซบอยู่ตรงหน้าอกของลี่จุนถิงสักพัก ความง่วงก็เข้ามาเยือน
“จุนถิง ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมาก………” เจียงหยุนเอ๋อพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ
มองใบหน้าที่ซีดเซียวของเจียงหยุนเอ๋อ ลี่จุนถิงรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ
ทั้งๆที่ตัวเขาเองพูดมาโดยตลอดว่าจะปกป้องเจียงหยุนเอ๋ออย่างดี แต่เหตุใดจึงทำให้เจียงหยุนเอ๋อตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายทุกครั้ง?
ทุกคนต่างเกรงกลัวเขา แต่ตอนนี้เวลานี้ ลี่จุนถิงรู้สึกว่าตัวเองนั้นไร้ความสามารถมาก แม้กระทั่งผู้หญิงที่ตัวเองรักก็ไม่สามารถที่จะปกป้องได้ เขาเป็นสามียังไงกันแน่?
“หยุนเอ๋อ ขอโทษ…….ครั้งนี้ ผมทำให้คุณต้องเจอเรื่องอันตรายอีกแล้ว” น้ำเสียงลี่จุนถิงมืดมนเล็กน้อย เป็นผู้ชายที่เงยหน้าไม่อายฟ้าก้มหน้าไม่อายดิน เวลานี้น้ำเสียงกลับแฝงไว้ด้วยความไม่พึงพอใจในตัวเอง
ลี่จุนถิงที่เป็นแบบนี้ทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้า แต่เธอก็รู้ว่าที่ลี่จุนถิงเป็นแบบนี้ จริงๆแล้วก็เป็นเพราะเธอ………
เพราะเหตุนี้ ใจเจียงหยุนเอ๋อก็อ่อนลงทันที ยกมือขึ้นไปลูบที่หัวของลี่จุนถิง แล้วกล่าว: “จุนถิง เรื่องนี้ไม่โทษคุณเลย……..เป็นเพราะตัวฉันเองที่ระวังไม่ดีพอ อีกอย่างคุณก็ไม่สามารถที่จะอยู่ข้างกายฉันได้ตลอดเวลานี่นา”
ลี่จุนถิงได้กอดเจียงหยุนเอ๋อเข้ามาในอ้อมอกของตัวเองอย่างแนบแน่น เท้าคางไว้บนหัวของเจียงหยุนเอ๋อ แล้วกล่าว: “ผมไม่อยากเห็นคุณได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว…….ผมอยากที่จะมัดคุณไว้กับข้างกายผมตลอดเวลา”
คำพูดนี้ฟังแล้วก็เหมือนคำพูดตลกทั่วไป แต่ลี่จุนถิงกลับพูดมันออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก ทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกตลกไม่น้อย ก็ได้หัวเราะออกมา
“คุณหัวเราะอะไร? ผมจริงจังมากนะ” ลี่จุนถิงมองมองรอยยิ้มของเจียงหยุนเอ๋อ ขมวดคิ้วอย่างเข้มขรึม
“อืม………ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงฉัน………..เพียงแต่ ก็ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้น คุณว่าใช่หรือเปล่า?” เจียงหยุนเอ๋อพูดอยู่ในอ้อมอกของลี่จุนถิง
ทั้งสองคนอยู่ในความเงียบสงบไปสักพัก ความง่วงก็เข้ามาเยือนอีกแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็ได้หาวขึ้นมา ลี่จุนถิงเห็นแล้ว ก็รีบกล่าวขึ้น: “ในเมื่อคุณเหนื่อยแล้ว ก็พักผ่อนก่อนเถอะ”
“แล้วถวนจื่อ……….” เจียงหยุนเอ๋อเกิดความลังเลขึ้นมา แม้จะรู้ว่าถวนจื่อไม่มีอันตรายแล้ว แต่เพราะว่าเธอยังไม่ได้เจอถวนจื่อ ก็ยังคงวางใจไม่ลง
“วางใจเถอะ สถานการณ์ของถวนจื่อไม่ร้ายแรง ลี่จุนถิงเห็นท่าทางที่ร้อนใจของเจียงหยุนเอ๋อ ก็รีบพูดปลอบใจ คุณพักผ่อนก่อน รอให้คุณตื่นแล้ว ผมจะพาคุณไปเจอเขา ดีมั้ย?”
เจียงหยุนเอ๋อรู้ว่าลี่จุนถิงอยากให้ตัวเองพักผ่อนดีๆ บวกกับตอนนี้เธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงจริงๆ เพื่อไม่ให้ลี่จุนถิงเป็นห่วง เธอจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง: “ค่ะ”
“เมื่อคุณตื่น ถวนจื่อก็น่าจะตื่นแล้วเหมือนกัน” ลี่จุนถิงลูบที่หัวของเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่บางเบา ราวกับว่ากลัวจะรบกวนการพักผ่อนของเธอ
ลี่จุนถิงค่อยๆนำเจียงหยุนเอ๋อออกจากอกของตัวเองแล้ววางลงบนเตียง เห็นเจียงหยุนเอ๋อหลับตาลงแล้ว ก็ไม่ได้จะจากไป แต่กลับเลือกที่จะนั่งมองอยู่ตรงที่เดิมอย่างเงียบๆ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เจียงหยุนเอ๋อที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ลมหายใจค่อยๆเข้าสู่สภาวะที่สม่ำเสมอ
มองดูท่าทางที่หลับสนิทของเธอ ในที่สุดลี่จุนถิงก็โล่งใจ โชคดี……ที่สุดท้ายแล้วเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้เป็นอะไร ไม่อย่างนั้น……..เขาคงต้องโทษตัวเองไปชั่วชีวิตอย่างแน่นอน
คิดถึงภาพที่ตัวเองเข้าไปเจอในห้องนั้น แม้แต่ตอนนี้ลี่จุนถิงยังรู้สึกกลัวเลย
หากตัวเองไปช้าเพียงก้าวเดียว บางทีอาจจะ……..ไม่มีโอกาสเห็นเจียงหยุนเอ๋ออีกแล้วมั้ง?
ความเป็นไปได้นี้เพิ่งจะพุ่งออกมา ลี่จุนถิงรู้สึกจุกที่หัวใจ
เวลานี้ จู่ๆลี่จุนถิงก็ได้รับโทรศัพท์จากทางเจ้าหน้าที่ตำรวจ รีบร้อนวิ่งออกไปจากห้องผู้ป่วย เพื่อจะไปฟังข้อมูลของทางตำรวจ
“ฮาโหล การสืบสวนเป็นยังไงบ้าง?” น้ำเสียงของลี่จุนถิงนั้นซีเรียสมาก เรื่องนี้ทำให้เขาเกิดแรงอาฆาตอย่างมาก ถึงอย่างไรเจียงหยุนเอ๋อก็เกือบจะเสียชีวิตในเหตุการณ์นี้
“อย่างนี้ครับ…….คุณชายลี่ หลักฐานโดยตรงตอนนี้ทางตำรวจยังหาไม่เจอ กล้องวงจรปิดทั้งหมดก็ได้ดูหมดแล้ว แต่ว่าอีกฝ่ายทำได้อย่างรัดกุมมาก ไม่ได้หลงเหลือหลักฐานอะไรไว้เลย แต่ว่าทางตำรวจได้จับตัวคนร้ายที่กระทำไม่ดีต่อคุณเจียงเอาไว้แล้วครับ”
ทางตำรวจเองก็รู้ว่านี่ไม่ใช่คำตอบที่จะทำให้ลี่จุนถิงพอใจ ดังนั้นน้ำเสียงที่พูดก็ตะกุกตะกัก กลัวว่าลี่จุนถิงจะพลอยโกรธพวกเขาไปด้วย
เป็นอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ เมื่อลี่จุนถิงได้ฟังสิ่งที่ทางตำรวจพูดแล้ว สีหน้าก็มืดมนไปทันที
เรื่องนี้ มันได้ถูกวางแผนไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่จะไม่มีหลักฐานหลงเหลือเอาไว้
ดูแล้ว……..คนพวกนั้นที่ต้องการทำร้ายเจียงหยุนเอ๋อ ถึงได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปไม่น้อย
“ผมรู้แล้ว ขอให้ทางตำรวจช่วยสืบต่อไปด้วย หากได้ข้อมูลที่มีประโยชน์ให้รีบแจ้งผม” ลี่จุนถิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ
ทางตำรวจตกปากรับคำทันที: “ได้ครับ ใช่แล้ว คุณชายลี่ คุณก็ช่วยถามทางคุณเจียงด้วยว่าเคยเจอกับใครไปบ้าง หากมีข้อมูลเพิ่มเติมอะไรให้บอกกับทางเราได้เลย”
เมื่อลี่จุนถิงกลับมาถึงห้องผู้ป่วย เจียงหยุนเอ๋อยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง แม้ว่าทางเจ้าหน้าที่ตำรวจแนะนำให้ตัวเองถามเจียงหยุนเอ๋อ แต่ลี่จุนถิงก็ไม่ได้ใจร้อนขนาดนั้น คิดว่ารอให้เจียงหยุนเอ๋อตื่นมาแล้วค่อยถาม
เจียงหยุนเอ๋อถือว่านอนหลับพักผ่อนได้ดีทีเดียว
เดิมทีนึกว่าผ่านเรื่องราวแบบนั้นแล้ว ตัวเองอาจจะฝันร้าย แต่กลับปกติมาก เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้กลัวอย่างที่จินตนาการเอาไว้แล้ว..
บางที………อาจจะเป็นเพราะจิตใต้สำนึกรู้แล้ว ว่ามีลี่จุนถิงกำลังเฝ้าตัวเองอยู่ข้างกายมั้ง?
เจียงหยุนเอ๋อลืมตาขึ้นมานั้น ตรงหน้าก็เป็นใบหน้าที่คุ้นเคยของลี่จุนถิงจริงๆด้วย
“จุนถิง คุณ………คงไม่ใช่เฝ้าอยู่ตรงนี้ตลอดเลยมั้ง?” เจียงหยุนเอ๋อกะพริบตา คนทั้งคนแลดูมึนงงเล็กน้อย ดูแล้วน่ารักมาก
ลี่จุนถิงเม้มปากยิ้ม กลับไม่ได้ตอบคำถาม หากบอกเจียงหยุนเอ๋อว่าตัวเองนั้นเฝ้าอยู่ที่นี่ตลอด ไม่แน่เจียงหยุนเอ๋ออาจจะไม่สบายใจ
“ทางตำรวจโทรมาเมื่อกี้ พูดเกี่ยวกับสถานการณ์ความคืบหน้าบางส่วน แม้ว่า……..ผมไม่อยากที่จะให้คุณคิดถึงเรื่องนี้ แต่ก็ต้องถามคุณเหมือนกัน คุณได้เจอกับใครบ้าง?”
มองลี่จุนถิงที่ถามอย่างระมัดระวัง เจียงหยุนเอ๋อก็พูดขึ้นมาทัน: “ฉันรู้ และสามารถเข้าใจได้ คุณก็อย่าเป็นห่วงฉันให้มากเกินไป เรื่องราวเหล่านั้นก็ได้ผ่านไปแล้ว ฉันก็เชื่อว่าคุณต้องอยู่ข้างกายฉันอย่างแน่นอน”
“ดี คุณพูดแบบนี้ผมก็วางใจแล้ว” ลี่จุนถิงยิ้มๆ แล้วกล่าว
ฝั่งนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็เริ่มนึกย้อนคิดอย่างจริงจัง ผ่านไปสักพักใหญ่ๆจึงได้กล่าวขึ้น: “ตอนนั้น เป็นเพราะฉันไปเข้าห้องน้ำ ตอนที่กลับมาจากห้องน้ำพบว่าถวนจื่อหายไปแล้ว จากนั้นก็ไปตามหาถวนจื่อ จึงถูกล่อไปถึงสถานที่แห่งหนึ่ง