บทที่ 216 เธอทำให้ตกตะลึง
“ทำไมนายถึงได้พาถวนจื่อมาด้วยล่ะ?” เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้ามองลี่จุนถิงด้วยความประหลาดใจ ไม่รู้เลยว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก
ลี่จุนถิงเม้มปากแล้วยิ้มออกมา ลูบหัวถวนจื่ออย่างอ่อนโยน แล้วเอ่ยพูด : “งานแต่งของพวกเรา ก็ต้องให้ถวนจื่อเป็นเด็กโปรยดอกไม้สิ ครั้งนี้ก็ให้เขามาลองชุดไง”
ได้ยินที่ลี่จุนถิงอธิบาย เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองแทบจะละลายแล้ว
ไม่พูดไม่ได้ว่าลี่จุนถิงนั้นเป็นคนคิดรอบคอบมาก
เจียงหยุนเอ๋อเดิมทียังกังวลใจเรื่องที่มีลูกแล้ว ลี่จุนถิงจะค่อย ๆ ละเลยถวนจื่อ แต่ว่า……จากการกระทำของลี่จุนถิงตอนนี้ เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าตัวเองคงจะคิดมากไป
“หม่ามี้ ที่นี่สวยจังเลยครับ!” ถวนจื่อก็ยังเป็นเด็กคนหนึ่ง เมื่อมาในสถานที่แปลกใหม่ ก็ทำตาปริบ ๆ จ้องมองไปรอบ ๆ ในสายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเฝ้ารอดู
เมื่อกี้นี้เจียงหยุนเอ๋อยังไม่ได้ตั้งใจสำรวจที่นี่เท่าไหร่ ตอนนี้ได้ยินที่ถวนจื่อพูด ก็เริ่มมองสำรวจสภาพแวดล้อมภายในร้าน
ครั้งแรกที่มาที่นี่กับลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อมัวแต่ตกตะลึงอยู่ เลยไม่ทันได้สังเกตสภาพแวดล้อมที่นี่เท่าไหร่ ตอนนี้เมื่อดูแล้ว กลับรู้สึกตื่นตะลึงกับความหรูหราของร้านนี้
ที่จริง ร้านชุดแต่งงานแห่งนี้เป็นร้านที่มีชื่อเสียงและรู้จักกันที่ทั้งในเมืองนี้และในประเทศนี้ ชุดแต่งงานในร้านล้วนมาจากนักออกแบบชื่อดังของปารีสและอิตาลี
ชุดแต่งงานของร้านนี้……ต้องราคาแพงลิบลิ่วแน่นอน……
เจียงหยุนเอ๋อแอบคิดในใจ
ต่อให้เมื่อก่อนเธอเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเจียง ใช้ชีวิตค่อนข้างหรูหราฟุ่มเฟือย แต่ก็ไม่เคยคาดคิดว่าตัวเองจะได้มาตัดชุดแต่งงานที่ร้านแบบนี้
“ทำไมเหม่ออีกแล้วล่ะ?” ลี่จุนถิงเห็นท่าทางเจียงหยุนเอ๋อเหม่อลอย ก็เอ่ยปากถาม
เจียงหยุนเอ๋อเรียกสติกลับคืนมา ก็สบตากับลี่จุนถิง เธอรู้สึกว่าตัวเองควรจะมีสติตื่นตัวสักหน่อย
ที่จริง เธอไม่มีความจำเป็นที่ต้องสนใจอะไรพวกนี้ ยังไงตอนนี้เธอกับลี่จุนถิงก็รักกันดี ลี่จุนถิงยินดีที่จะทำเรื่องพวกนี้ก็ถือเป็นเรื่องปกติ เธอไม่ควรจะมารู้สึกผิดอะไร
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่……ค่อนข้างคาดหวังว่าชุดนั้นจะเป็นยังไง” เจียงหยุนเอ๋อสลัดความคิดพวกนั้นไม่ควรมีในใจออกไป แล้วยิ้มพลางพูดกับลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงจ้องมองเจียงหยุนเอ๋ออยู่ครู่หนึ่ง ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ เลยรออยู่กับเจียงหยุนเอ๋อเพื่อให้พนักงานหยิบชุดออกมาให้ดู
“คุณลี่ คุณเจียงคะ ชุดของพวกเราที่นี่ค่อนข้างราคาสูง ฉะนั้นจึงมีการเก็บรักษาที่ค่อนข้างเข้มงวด จึงจำเป็นต้องใช้เวลาสักหน่อย ยังไง……เชิญพวกคุณนั่งรอสักครู่ดีไหมคะ?
พนักงานคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ ได้เห็นเจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนถิงยืนรออยู่อย่างนั้น ในใจจึงรู้สึกตุ๊มตุ๊มต่อมต่อม
ยังไงซะ……การปล่อยให้ลี่จุนถิงรออย่างนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะกล้าทำหรอก
“อืม” ลี่จุนถิงพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วตามพนักงานคนนั้นไปยังห้องรับรองที่อยู่ด้านข้าง
ภายในห้องรับรองยังคงมีการตกแต่งที่หรูหรางดงาม เจียงหยุนเอ๋อนั่งลงบนโซฟา อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจออกมา : “เฮ้อ ที่นี่ช่างหรูหราเสียเหลือเกิน……”
“ถ้าเธอชอบ ฉันสามารถทำห้องแบบนี้ให้เธอได้นะ” ลี่จุนถิงมองตาเจียงหยุนเอ๋อ ยิ้มแล้วพูดออกมา
เจียงหยุนเอ๋อหลังจากได้ยินอย่างนั้นก็อึ้งไปเลย จากนั้นก็รีบโบกปัดมือ : “ไม่ต้อง ไม่ต้อง ฉันก็แค่พูดเฉย ๆ อีกอย่าง ที่จริงฉันก็ไม่ค่อยสไตล์นี้เท่าไหร่ ก็แค่พึมพำออกมาก็เท่านั้น”
“หม่ามี้ พวกเรารออะไรอยู่ที่นี่เหรอครับ?”
ถึงแม้ก่อนหน้านี้ลี่จุนถิงจะเคยเอ่ยถึงเรื่องเด็กโปรยดอกไม้ แต่สำหรับเด็กเล็กอย่างถวนจื่อ คงไม่เข้าใจอะไรเท่าไหร่ ดังนั้นหลังจากที่รออยู่สักครู่ จึงเริ่มเอ่ยถามขึ้นมา
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มแล้วลูบหัวถวนจื่อ ยังไม่ทันได้ตอบอะไร ก็ได้ยินลี่จุนถิงชิงตอบไปเสียก่อน : “ถวนจื่อ แด๊ดดี้กับหม่ามี้จะจัดงานแต่งงานกันแล้ว คราวนี้เลยมาลองชุดแต่งงานกัน”
ถวนจื่อพยักหน้าทำเหมือนกับจะเข้าใจแต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ แล้วถามต่ออีกว่า : “งั้น……ถึงตอนนั้นถวนจื่อก็ต้องไปเป็นเด็กโปรยดอกไม้เหรอครับ? เป็นเด็กโปรยดอกไม้นี่สนุกไหม? สนุกเหมือนกับเล่นเกมไหมครับ?”
ได้ยินที่ถวนจื่อพูด เจียงหยุนเอ๋อก็หลุดหัวเราะออกมา รู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
ถวนจื่อคนนี้ ทำไมพูดถึงเรื่องอะไรก็โยงไปถึงเรื่องเกมเสียหมดนะ?
เจียงหยุนเอ๋อแกล้งมองถวนจื่ออย่างโกรธ ๆ แล้วเอ่ยพูด : “ถวนจื่อ ทำไมวัน ๆ ถึงเอาแต่คิดจะเล่นเกมล่ะ?”
ถวนจื่อทำปากจู๋ด้วยความน้อยอกน้อยใจ : “ก็เพราะว่า……มันสนุกจริง ๆ นี่ครับ……”
ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน พนักงานก็ผลักประตูเดินเข้ามา แล้วนำชุดมาวางตรงหน้าทุกคน
หนึ่งในนั้นที่ดึงดูดสายตาคนมากที่สุด ก็คือชุดแต่งงานของเจ้าสาวที่เป็นของเจียงหยุนเอ๋อชุดนั้น
พนักงานทุกคนต่างระมัดระวังนำชุดมาวางตรงหน้าเจียงหยุนเอ๋อ วินาทีที่เห็นชุดแต่งงานนั้น เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกตกตะลึงไปเลย
ชุดแต่งงานชุดนี้หรูหราเกินไปแล้ว มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นชุดที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลก บนชุดแต่งงานมีเพชรปักอยู่ด้วยจำนวนหนึ่ง ในสายตาของเจียงหยุนเอ๋อ เรียกได้ว่าน่าประทับใจมากที่สุดเลย
เธอค่อย ๆ ยื่นมือออกไป อยากจับชุดแต่งงานชุดนั้น แต่ก็มีความรู้สึกกลัวขึ้นมา
ถวนจื่อจ้องชุดแต่งงานชุดนั้นอยู่ตลอด ดวงตาเป็นประกาย : “หม่ามี้ ชุดแต่งงานนี้สวยจังเลยครับ ลองใส่ให้ผมดูหน่อยสิครับ?”
“เอ่อ……” เจียงหยุนเอ๋อลังเล
ถึงแม้วันนี้ที่มาก็เพื่อลองชุดแต่งงาน แต่เธอคิดไม่ถึงว่าชุดจะหรูหราขนาดนี้ ทำให้เธอรู้สึกไม่กล้าลองสวมใส่ กลัวจะทำชุดเสียหาย
“รีบไปลองดูสิ ฉันก็อยากเห็นนะ” ลี่จุนถิงที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยพูด
เจียงหยุนเอ๋อหันหน้าไปสบตากับลี่จุนถิง ในที่สุดก็พยักหน้า : “ก็ได้”
ด้วยความช่วยเหลือของพนักงานหลายคน ในที่สุดเจียงหยุนเอ๋อที่เปลี่ยนชุดอยู่ในห้องลองก็เปลี่ยนเสร็จสักที
ขณะที่เจียงหยุนเอ๋อเปลี่ยนชุดอยู่นั้น ลี่จุนถิงก็พาถวนจื่อไปลองชุดหลากหลายแบบ
รอถึงตอนที่เจียงหยุนเอ๋อเดินออกมา ทุกคนในร้านต่างก็ถูกเธอทำให้ตกตะลึงในความสวยของเธอ
“ว้าว หม่ามี้ สวยมากเลยครับ!” ถวนจื่อพูดออกมาก่อนใครอื่น เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อ ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชื่นชม
เจียงหยุนเอ๋อมองไปยังลี่จุนถิง ก็เห็นลี่จุนถิงยิ้มละมุนออกมา : “หยุนเอ๋อ เธอสวยจริง ๆ”
สามคนพ่อแม่ลูกยืนด้วยกัน สวยงามราวกับอยู่ในภาพวาดยังไงยังงั้นเลย
ตอนที่เห็นตัวเองในกระจก เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกตกตะลึงเช่นกัน
เจียงหยุนเอ๋อคิด ๆ ดูแล้ว รู้สึกว่าช่วงเวลาอย่างนี้ช่างหายากนัก เลยอยากจะบันทึกช่วงเวลาเหล่านี้เอาไว้
“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่า……ช่วยถ่ายรูปให้พวกเราหน่อยได้ไหมคะ?” เจียงหยุนเอ๋อหันไปถามพนักงานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
แน่นอนว่าพนักงานตอบตกลงทันที ทันใดนั้นเอง ส้งหวั่นหวั่นและลี่จีถองก็ได้จูงมือกันเดินเข้ามา
ก่อนหน้านี้พวกเธอก็ได้สั่งตัดชุดราตรีของที่นี่ไว้เหมือนกัน แต่คิดไม่ถึงว่าจะเจอกับพวกเจียงหยุนเอ๋อ