“……”
ณัฐณิชาอยากตบรเณศสักฉาด แต่ก็ต้องอดทนไว้ ตอนนั้นตัวเองคงตาบอดที่เลือกคบกับผู้ชายเลวๆแบบนี้
เธอยืนอยู่กับที่เงียบๆ ในใจก็หัวเราะเย็นชา “รเณศ นายปล่อยฉันออกก่อน”
“ฉันไม่ปล่อย! ฉันปล่อยแล้วเดี๋ยวเธอหนีไปจะทำยังไง” รเณศเป็นถึงชายชาตรีสูงถึงร้อยแปดสิบ กลับร้องไห้โฮเหมือนเด็กน้อย ทำเอาณัฐณิชาแอบจะร้องไห้ ตอนนี้เธอถูกรเณศกอดไว้แน่น รู้สึกคลื่นไส้แปลกๆ แต่เพราะรเณศดื่มเหล้ามา อาจจะอาละวาดขึ้นมาได้ ณัฐณิชาไม่อยากไปกระตุ้นเขา
“นายไม่ปล่อยงั้นเหรอ? ถ้าไม่ปล่อย งั้นพวกเราก็ไม่มีทางกลับไปคบกันได้หรอก” ณัฐณิชาแสยะยิ้มเย็นชา “รเณศที่ฉันรู้จัก ไม่เคยขืนใจบังคับคนอื่นแบบนี้”
“ฉันปล่อยแล้วๆ!”
รเณศตกใจกับคำพูดของณัฐณิชา เขารีบปล่อยตัวเธอออกไป แล้วพูดปลอบใจเธอด้วยรอยยิ้มว่า “ณัฐณิชา ฉันอยากจะขอกลับมาคืนดีจริงๆนะ เธออย่า……โอ๊ย!”
รเณศเพิ่งปล่อยตัวณัฐณิชาออกไป ณัฐณิชาก็รีบกลับหลังหัน ก็เห็นใบหน้าของเขาที่แม้จะพอใช้ได้ แต่ก็ยังคงทำให้เธอรู้สึกรังเกียจและสะอิดสะเอียนอยู่ดี
ผู้ชายเลวเอ๊ย!
ณัฐณิชาแทบจะไม่ผ่อนแรงที่ขา แล้วยกเข่าตัวเองขึ้นมาในตอนที่รเณศปล่อยตัวเธอออก เธอรีบเตะเข้าไปที่หว่างขาของเขาอย่างแรง!
“เอื้อก~~~”
รเณศเจ็บจนร้องออกมาเสียงดัง ใบหน้าของเขาซีดเซียวลง ตอนนี้เองก็มีแสงสาดส่องมา มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น ทันใดนั้นรเณศก็ยกขวดเหล้าขึ้นมาจะฟาดลงไปบนหัวของณัฐณิชาอย่างบ้าคลั่ง
“ยัยแพศยานี่! ฉันตั้งใจมาขอคืนดีด้วย เธอกลับกล้าทำร้ายฉันงั้นเหรอ ฉันจะฆ่าเธอ……ย๊าก!”
ได้ยินเสียง ‘เพล้ง’ ตอนนั้นณัฐณิชาเอาแต่มองรเณศ ตอนที่เขายกขวดเหล้าขึ้นก็แทบไม่มีเวลาหลบเลย เธอจึงหลับตาลง
ถ้าครั้งนี้ตายที่นี่ เธอ……เธอก็ยอม
แต่เธอกลับไม่เจ็บเลย เธอได้ยินแค่รเณศร้องโอดครวญอย่างทรมาน “อ๊าก! เจ็บ ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ……”
“ไม่เป็นไรนะ?”
ข้างหูมีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ณัฐณิชาเงยหน้าขึ้นก็เห็นธราเทพกำลังมองตัวเองแล้วขมวดคิ้วเป็นปม สีหน้าของเขาดูเด็ดเดี่ยวและเข้มแข็ง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ณัฐณิชาส่ายหน้า แต่เพราะตกใจ ร่างกายจึงสั่นเทาไม่หยุด
น้ำตาไหลพรากออกมาทันที
เธอส่ายหน้า แต่น้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นดูเหมือนจะเป็นหนักเลยนะ
ธราเทพขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม รเณศคุกเข่าลงพื้นร้องขอชีวิต เขาแค่มองแวบเดียวก็กระโดดถีบเข้าไปแล้ว เขาเคยเห็นคนคนนี้นี่ เป็นแฟนเก่าของณัฐณิชา ยังมีหน้าตามมาถึงนี่อีกเหรอ?
“นาย นายมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายคนอื่นแบบนี้?” รเณศจับหัวไว้แล้วรีบหนีไป
“ฉันต่อยนายต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ?” ธราเทพพูดอย่างเย็นชา เขาโอบณัฐณิชาเข้ามาในอ้อมกอดตัวเอง แล้วพูดอย่างเด็ดขาดว่า “ณัฐณิชาเป็นภรรยาของฉัน นายคิดจะทำอะไรภรรยาฉัน รนหาที่ตายเองชัดๆ”
“รนหาที่ตาย” สี่คำนี้ดูจองหองและอวดดีมาก รอบกายของเขาแผ่ซ่านไปด้วยความเยือกเย็น ณัฐณิชาเห็นแล้วยังต้องตะลึง
ณัฐณิชากลืนน้ำลาย เธอรู้สึกปลอดภัยมากเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขาแบบนี้……
เขาคือสามีของเธอจริงเหรอ?
ที่แท้ มีคนปกป้องก็รู้สึกแบบนี้นี่เอง……
เธอเงยหน้ามองธราเทพ รู้สึกว่าชายคนนี้เป็นของขวัญที่ฟ้าประทานให้ตัวเอง!
เท่ระเบิดไปเลย!
“ยามใช่ไหม? ลานจอดรถใต้ดินมีผู้ชายคนหนึ่ง จับเขาโยนออกไป” ธราเทพถือโทรศัพท์แล้วพูดอย่างเย็นชา ไม่ถึงห้านาทีก็เห็นยอมวิ่งมา รเณศเห็นแล้วอยากจะหนี แต่กลับถูกพวกเขาจับตัวไว้ก่อน เขาตะคอกเสียงดังว่า “ธราเทพ นายอย่าคิดว่ามีเงินแล้วทำอะไรก็ได้นะ! ณัฐณิชาเธอมันนังผู้หญิงแพศยา เธอ……”
“ปิดปากเขา”
“อื้อๆๆ~~”
ธราเทพแค่พูดไม่กี่คำ ยามก็รีบขอโทษเขาทันทีพร้อมกับปิดปากของรเณศไปด้วย!
รู้สึกสบายหูขึ้นมาทันที ธราเทพหันหน้ากลับไป มองดูณัฐณิชาที่กำลังมองตัวเอง แล้วก็ถามเธอว่า “เขาแตะเธอที่ไหน?”
“ฮะ?”
“กลับไปอาบน้ำให้สะอาดเลย!” ธราเทพพูดอย่างรังเกียจ ณัฐณิชากลับหัวเราะออกมาเสียงดัง