ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 24
เจ้าตัวแสบทั้งคู่ค่อย ๆ ย่องแอบไปยังหลบด้านหลังของบันไดชั้นสอง พลางลอบมองสถานการณ์ด้านล่างระหว่างโรสและเจย์
ส่วนทางด้านของโรสนั้น หญิงสาวพยายามอดทนในการโต้วาทีครั้งนี้ง
“ท่านอาเรสคะ คุณมักจะจับผิดทุกการกระทำของฉันและไม่เคยพอใจเลยซักครั้ง ไม่ว่าฉันจะทำอะไร แล้วตัวคุณล่ะคะ? คุณปล่อยให้ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ไปรับไปส่งลูกของคุณอย่างหน้าตาเฉย คุณเคยคิดบ้างไหมคะ ว่ามันจะส่งผลอย่างไรต่อลูกของคุณบ้าง?”
“โรส แนวคิดของฉันมันเหมาะสมแล้ว ฉันไม่ต้องการความคิดเห็นของเธอ แล้วก็นะ ผู้หญิงเหล่านั้นที่เธอพูดถึง ก็คือคนที่เจนสันรู้จักทั้งนั้น เธอต่างหากคือคนที่มีแต่ความคิดแย่ ๆ ไม่ใช่หรือไง?” ร่างสูงกล่าวอย่างโมโห
“แล้วแนนซี่คือใคร? เธอเกี่ยวข้องอย่างไรกับเจนสัน?”
“โรส เธอไม่มีสิทธ์ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของฉัน”
“ฉันไม่สนใจว่าชีวิตของคุณจะเป็นอย่างไร แต่อย่างน้อยช่วยคิดซักนิดก่อนจะเลือกใครมาเป็นคู่ชีวิต ไม่ใช่หาแม่เลี้ยงคู่กรรมให้เจนสัน แล้วถ้าคุณคิดอยากจะมีทายาทอีกซักคน คุณจะอดทนจนกว่าจะถึงเวลาที่เจนสันพร้อมสำหรับ ลูกอีกคน ของคุณได้ไหม?”
คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย “ใครบอกเธอว่าฉันจะมีลูกกับแนนซี่?”
โรสจึงเอ่ย “ก็คุณแนนซี่คนนั้นนั่นแหละ”
ร่างสูงพยักหน้า “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกเจนสันเอง ว่าฉันสัญญา จะไม่มีคำว่าพี่น้องให้เจนสันและฉันจะไม่มีทายาทอีกตลอดชีวิต”
หญิงสาวได้แต่ยืนฟังอย่างพูดไม่ออก ก่อนจะอึกอัก “ระวังคำพูดของคุณไว้ คุณยืนยันอะไรไม่ได้หรอก ถ้าหากในอนาคตเจนสันรู้ว่าก็มีพี่น้องล่ะ?”
ชายหนุ่มถอนหายใจ “เธอคิดว่าทุกคนจะเป็นเหมือนเธอหรือไง? โกหก นอกใจ หลอกลวงการเสียชีวิต แถมไอ้เรื่องบ้า ๆ ที่ตามมาพวกนั้นอีก ? โรส ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าคนอย่างเธอจะสอนเด็กคนหนึ่งได้จริง ๆ เหรอ พรุ่งนี้เธอไม่ต้องมาทำงานแล้ว”
โรสพูดอะไรไม่ออก “…”
—
เด็กทั้งสองที่นั่งแอบฟังอยู่บนชั้นสองต่างพากันครุ่นคิด
เด็กน้อยร็อบบี้ลากเจนสันเข้าไปในห้อง ร่างเล็กทั้งตกใจ ดีใจ และวิตกกังวลในเวลาเดียวกัน
“เจนสัน เราสองคนหน้าตาเหมือนพ่อของนายเป๊ะ ๆ เขาต้องเป็นพ่อของฉันด้วยอย่างแน่นอน แต่ขอร้อง อย่าบอกพ่อว่าฉันมาที่นี่ โอเคนะ? ฉันคิดว่าพ่อน่าจะมีปัญหากับแม่ ถ้าเขารู้ว่าฉันเขามาที่นี่ เขาต้องเกลียดแม่แน่ ๆ เลย”
เจนสันพยักหน้าตกลงอย่างช่วยไม่ได้
“แล้วเราจะทำยังไงต่อดี?” เจนสันถาม
ร็อบบี้น้อยเริ่มเดินเป็นวงกลมพลางใช้ความคิด “เราต้องวิธีให้พ่อชอบแม่ ถ้าทำแบบนั้น เราทุกคนก็จะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว”
“หาวิธีที่จะได้อยู่กับคุณแม่” เจนสันพึมพำ
เด็กน้อยมองไปที่เจนสันก่อนจะหลุดความคิดออกมา “ฉันรู้แล้ว! ไปอ้อนคุณพ่อแล้วขอร้องคุณพ่อให้คุณแม่ได้อยู่ที่นี่ หลังจากนั้น คุณพ่อกับคุณแม่ก็จะได้อยู่ด้วยกันไง”
เจนสันมองคนตัวเล็กกลับก่อนจะเอ่ยเนือย ๆ
“ฉันอ้อนไม่เป็น”
ร๊อบบี้น้อยมองไปที่ใบหน้าเรียบตึงของเจสัน “โอเค ขอฉันยืมเสื้อผ้านายหน่อย ฉันจะปลอมตัวเป็นนายเอง”
ไร้ซึ่งการปฏิเสธ เจนสันเปิดประตูตู้เสือผ้าทันที ร็อบบี้น้อยเห็นเพียงเสื้อผ้าสีขาว ดำ เทา ซึ่งมีแต่โทนเดียวกันทั้งนั้น
ร่างเล็กยู่ปากอมแก้มพองลมอย่างขัดใจ “ทำไมเสื้อผ้าของนายมีแต่แบบนี้อะ? คุณแม่บอกว่าเด็ก ๆ ควรใส่เสื้อผ้าสีสันสวย ๆ นะ มันจะทำให้รู้สึกว่าหัวใจพองโตสดใส”
เจนสันลอบมองไปยังเสื้อสีขาวลายอุลตร้าแมนสีสวยสดของเด็กน้อยร็อบบี้ ก่อนที่จะเกิดประกายสงสัยบางอย่างขึ้นในดวงตา
ร็อบบี้น้อยเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อสีขาวของเจนสันก่อนจะกระโดดออกไปนอกประตู
เจนสันรีบเอ่ยปากห้ามทันควัน “อย่ากระโดด”
เด็กน้อยหันกลับมามองเจนสัน ก่อนจะส่งสัญญาณว่าเข้าใจแล้วกลับไป ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งวางลงบนใบหน้าของตน เมื่อมือเล็กเคลื่อนออกไป ใบหน้าที่เต็มไปด้วยร้อยยิ้มของหนูน้อยร็อบบี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา แข็งกระด้างแทน
เห็นดังนั้น แววตาของเจนสันเริ่มที่จะมีประกายขึ้นอีกครั้ง
เด็กน้อยร็อบบี้จึงหันมาพูด “นายต้องซ่อนตัวแล้วล่ะ”