“หลี่ฉิงเฟิง, ผมเป็นผู้จัดการของโรงแรม คุณจะทำอะไรได้ถ้าผมไม่ยอมให้คุณทานอาหารที่นี่ซะอย่าง ?” ซุนกวงฮุ่ยกล่าวอย่างเหยียดหยาม
ชายหนุ่มคนนี้ช่างน่าขันนัก เขาเอ่ยปากไล่แล้วแท้ๆแต่ยังหน้าด้านยืนกรานว่าจะทานอาหารที่นี่อยู่ได้ ที่นี่คืออาณาจักรของฉัน ทุกอย่างฉันมีสิทธิ์ตัดสินใจ !
ซุนกวงฮุ่ยมีตำแหน่งเป็นผู้จัดการโรงแรม เขาสามารถอนุญาตให้ใครอยู่หรือไปก็ได้
ฉิงเฟิงยิ้มอย่างหนาวเย็น เขาไม่พอใจอย่างมากกับทัศนคติของซุนกวงฮุ่ย ชายคนนี้พยายามเอาใจหลิวเฟยเหยียน เขาไล่ฉิงเฟิงออกไปเพราะคิดว่าฉิงเฟิงเป็นคนไร้ค่า
สังคมทุกวันนี้โหดร้ายนัก ผู้คนพยายามที่จะเลียแข้งเลียขาคนมีอำนาจให้ตัวเองดูสูงส่งขึ้น และข่มเหงรังแกคนอ่อนแอ
“ซุนกวงฮุ่ย, ผมขอถามหน่อย โรงแรมนี้ใครเป็นเจ้าของ ?” ฉิงเฟิงถามด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
เขาต้องการทำความเข้าใจเกี่ยวกับโรงแรมนี้เพื่อที่เขาจะได้พบกับวิธี “แก้เผ็ด”
ซุนกวงฮุ่ยเชิดหน้าและกล่าวด้วยความภาคภูมิใจว่า “พวกเราเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเย่แห่งเมืองหลวงปักกิ่ง เป็นไงละ คุณกลัวรึยัง ?”
ซุนกวงฮุ่ยรู้สึกภาคภูมิใจมากเมื่อพูดถึงตระกูลเย่ เขาเชิดหน้าขึ้นราวกับว่าเขากลัวคนอื่นจะไม่ได้ยินคำพูดของเขา
ในหัวเซี่ยทุกคนต่างรู้ว่าตระกูลเย่เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่แห่งเมืองหลวง ตระกูลนี้มีอิทธิพลมากมายและมีเงินหลายพันล้านเหรียญ คนธรรมดาจะกลัวจนตัวสั่นเมื่อได้ยินชื่อตระกูลเย่ (เดี๋ยวๆ 555555)
ตระกูลเย่ ?
ฉิงเฟิงขมวดคิ้วขึ้น เขาคิดว่าโรงแรมนี้เป็นของตระกูลอื่นๆที่เขาไม่รู้จัก ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นธุรกิจของตระกูลเย่
ถ้าโรงแรมนี้เป็นธุรกิจของตระกูลอื่น เรื่องมันก็อาจจะยุ่งยากกว่านี้เล็กน้อย อย่างไรก็ตามถ้ามันเป็นของตระกูลเย่ เรื่องนี้จะเคลียร์ได้ง่ายมาก เขาเพียงแค่ยกหูโทรศัพท์โทรหาคนของตระกูลเย่เท่านั้น
“ผู้จัดการซุน ผมจะให้โอกาสสุดท้ายกับคุณ ผมคุ้นเคยกับหัวหน้าตระกูลเย่ เย่โป๋จู นอกจากนี้ผมยังรู้จักเย่เหลิ่งเซียะและเย่หงตี้อีกด้วย ผมขอเตือนให้คุณพาผมไปที่โต๊ะเสียดีกว่า มิฉะนั้นคุณอาจจะต้องตกงานก็ได้นะ” ฉิงเฟิงข่มขู่ด้วยรอยยิ้มที่หนาวเย็น
อะไรนะ ? นี่คุณขู่ผม?
ซุนกวงฮุ่ยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ประกายตาของเขาเต็มไปด้วยการดูหมิ่นเหยียดหยาม ชายหนุ่มตัวแค่นี้จะไปรู้จักกับหัวหน้าตระกูลเย่ได้อย่างไร ? ขี้โม้นัก !
หัวหน้าตระกูลเย่เป็นชายผู้มีทรัพย์สินในครอบครองหลายพันล้านเหรียญ แม้แต่ตัวผู้จัดการอย่างเขาเองก็ยังไม่เคยพบหัวหน้าตระกูลแม้แต่เพียงครั้งเดียว แล้วไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนคนนี้เป็นใครมาจากไหนถึงกล้าพูดว่ารู้จักกับหัวหน้าตระกูลเย่ ?
“หลี่ฉิงเฟิง คุณเพ้อเจ้อต่อไปเถอะ ผมขี้เกียจฟังเรื่องโม้ๆของคุณแล้ว ! คุณจะออกไปจากโรงแรมนี้ดีๆหรือว่าจะให้ผมโทรเรียก รปภ ?” ซุนกวงฮุ่ยกล่าวขณะที่โบกมือเป็นท่าทางไล่พวกเขาไป
ความรู้สึกของฉิงเฟิงมืดครึ้ม เขาไม่คาดคิดว่าผู้จัดการซุนจะหาว่าเขาโกหก
“ซุนกวงฮุ่ย ผมจะโทรหาเย่หงตี้เดี๋ยวนี้ แล้วคุณอย่ามาเสียใจกับการกระทำของคุณทีหลังก็แล้วกัน” ฉิงเฟิงกล่าวอย่างเย็นชาขณะดึงโทรศัพท์ออกมา
“เฮอะ ไม่มีทาง ! ผมไม่มีทางเสียใจกับการกระทำแน่นอน โอ้ๆ ! ใช่สิ ผมลืมไป ตอนนี้เย่หงตี้ก็อยู่ในโรงแรมนี้ด้วยนะ” ซุนกวงฮุ่ยกล่าวอย่างหยิ่งผยอง
หือ ? เย่หงตี้ก็อยู่ที่นี่งั้นหรือ ?
ประกายแห่งความสุขได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉิงเฟิงเมื่อเขาได้ยินคำพูดของซุนกวงฮุ่ย เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและค้นหาเบอร์โทรของเย่หงตี้ จากนั้นเขาก็กดโทรออกทันที
“ฝ่าบาท, คุณติดต่อหาชั้นหรือคะ ?” น้ำเสียงที่ดูเคารพของเย่หงตี้ดังออกมาจากอีกด้านของโทรศัพท์
ฉิงเฟิงถามว่า “เย่หงตี้ ตอนนี้เธออยู่ในโรงแรมในเมืองเป่ยหยางใช่ไหม ?”
“ใช่ค่ะ คุณรู้ได้อย่างไร?”
“ฉันกำลังอยู่ในแผนกต้อนรับหน้าโรงแรม ผู้จัดการของโรงแรมนี้ปฏิเสธที่จะให้ฉันเข้าไป เธอออกมาหน่อยได้ไหม ?”
“ฝ่าบาท ชั้นจะไปที่นั่นทันที” เย่หงตี้วางสายและรีบวิ่งไปที่ชั้นแรกอย่างรวดเร็ว
“ผู้จัดการซุน… นายสมควรตายนัก ทำไมต้องทำให้วูฟคิงโกรธ ? นายอยากให้โรงแรมนี้พังพินาศหรือไงกัน !?”
เย่หงตี้คิดในใจด้วยความโกรธเกรี้ยว
เย่หงตี้มาถึงห้องโถงชั้น 1 อย่างรวดเร็ว เธอสวมชุดเดรสสีแดงในวันนี้ซึ่งขับเน้นใบหน้าที่งดงามของเธอให้มีเสน่ห์มากขึ้น
“อะ.. นายหญิงคุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ ?” ซุนกวงฮุ่ยกล่าวด้วยความเคารพเมื่อเขาเห็นเย่หงตี้
ซุนกวงฮุ่ยเป็นเพียงผู้จัดการโรงแรมเท่านั้น เขาหวาดกลัวเย่หงตี้เนื่องจากตัวตนของเธอสูงส่งกว่าเขามากนัก
เย่หงตี้ไม่สนใจคำพูดของซุนกวงฮุ่ย เธอเดินมาถึงตรงหน้าของฉิงเฟิงและคุกเข่าคำนับ
“วูฟคิง, ดิชั้นต้องขออภัยอย่างสุดซึ้งกับเหตุการณ์ในวันนี้”
ขะ…ขอโทษ ? นายหญิงกำลังกล่าวขอโทษหลี่ฉิงเฟิง !?
การแสดงออกของซุนกวงฮุ่ยเปลี่ยนไป เขาตะลึงอย่างมาก ตัวเขาเองยังต้องก้มศีรษะต่อหน้านายหญิง แต่นายหญิงกลับคุกเข่าคำนับต่อหลี่ฉิงเฟิง ตัวตนของชายหนุ่มคนนี้คืออะไรกันแน่ ??
ขณะนี้ในใจของซุนกวงฮุ่ยเต็มไปด้วยความเสียใจและความหวาดกลัว เขาไม่ใช่คนโง่ เห็นได้ชัดว่าตัวตนของหลี่ฉิงเฟิงย่อมไม่ธรรมดาแน่นอน เขาจะต้องเป็นคนที่มีอำนาจหรือไม่ก็เส้นสายมาก ไม่งั้นแล้วนายหญิงคงไม่ให้ความเคารพเขาขนาดนี้
“เย่หงตี้ ผู้จัดการโรงแรมของเธอไม่ยอมให้ฉันกินข้าวที่นี่ เราควรจัดการเรื่องนี้อย่างไร ?” ฉิงเฟิงกล่าวขณะที่เขาเหลือบมองไปหาซุนกวงฮุ่ย
“ดิฉันต้องขออภัยอย่างสูง มันเป็นความผิดของชั้นเอง ชั้นจะแก้ไขเรื่องนี้ทันที”
เย่หงตี้ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ด้วยความเคารพและเดินตรงไปยังซุนกวงฮุ่ย
“ผู้จัดการซุน นายเป็นคนที่ต้องการจะไล่ท่านผู้นี้ออกไปใช่ไหม ?” เย่หงตี้ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“นายหญิงครับ คือผม … ผม … ” ซุนกวงฮุ่ยอยากจะอธิบายและหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา เพราะเขาก็พยายามจะไล่หลี่ฉิงเฟิงออกไปจากโรงแรมและมีพยานมากมาย
เพี๊ยะ !
เย่หงตี้ตบหน้าของซุนกวงฮุ่ยอย่างแรง ใบหน้าของเขาบวมเป่งขึ้นและฟันร่วงออกจากปาก
“ฝ่ามือนี้สำหรับท่านผู้นั้น นายคิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงกล้าที่จะหยุดเขาจากการรับประทานอาหารในโรงแรมแห่งนี้ !?” เย่หงตี้พูดด้วยความโกรธ
ซุนกวงฮุ่ยเอามือกุมใบหน้าที่บวมเป่งของเขา เขาต้องการอธิบาย แต่อย่างไรก็ตาม เย่หงตี้ชิงพูดก่อนอย่างเย็นชาว่า
“ซุนกวงฮุ่ย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายถูกไล่ออกจากบริษัทเย่ และโรงแรมแห่งนี้”
“อะ.. อะไรนะ ? ผม… ผมถูกไล่ออก !?”
ซุนกวงฮุ่ยร้องเสียงหลงออกมาว่า “นายหญิงครับ ได้โปรดอย่าไล่ผมออกเลย ผมเป็นผู้จัดการที่นี่มานานกว่า 10 ปีแล้ว ผมดูแลโรงแรมนี้มาเป็นอย่างดี”
“นายทำให้ท่านผู้นั้นไม่พอใจ ถึงนายจะทำงานมาร้อยปีก็ไม่มีประโยชน์ อย่าให้ชั้นต้องพูดซ้ำ ไสหัวไปให้พ้น !”
เย่หงตี้กล่าวอย่างเย็นยะเยือก เธอไม่ลังเลกับการขอความเมตตาจากซุนกวงฮุ่ยแม้แต่น้อย
ซุนกวงฮุ่ยกำลังจะเอ่ยปากพูดบางอย่าง แต่เย่หงตี้ก็เตะเข้าที่ท้องของเขาอย่างแรงจนกระเด็นออกไปหลายเมตร ซุนกวงฮุ่ยล้มลงบนพื้นอย่างแรงและกระดูกหัก เขากรีดร้องอย่างเจ็บปวด
“รปภ ลากไอ้ตัวบัดซบนี่ออกไปพ้นหน้าชั้น อย่าให้เขาได้เหยียบย่างเข้ามาที่นี่อีกต่อไป !”
เย่หงตี้กล่าวพร้อมกับโบกมือเรียก รปภ ให้มาลากตัวซุนกวงฮุ่ยออกไป
“ครับ ! นายหญิง” รปภ หลายสิบคนรีบวิ่งเข้ามาและโยนเขาออกไปจากโรงแรม
ซุนกวงฮุ่ยผู้น่าสงสาร เขาดูหมิ่นเหยียดหยามหลี่ฉิงเฟิงเพื่อที่จะประจบเอาใจหลิวเฟยเหยียน สุดท้ายตนเองกลับโดนไล่ออกจากโรงแรมแถมยังต้องเจ็บตัว