255 ฮีโร่อาเบลคิดถึงมาโกโตะ
◇มุมมอง ฮีโร่อาเบล◇
มันเป็น 2 วันแล้วตั้งแต่มาโกโตะ-ซังและเฮเลเมิร์ค-ซามะออกจากลาเบรินทอส
ผลของการฝึกไม่ได้ดูสดใสเลย
ผมอธิษฐานและอธิษฐาน แต่ผมไม่ไดยินเสียงของเทพธิดาแห่งแสง-ซามะ
“ฮ่าาา…” (อาเบล)
ตอนนี้ ผมเหวี่ยงดาบไม้เพื่อฆ่าเวลา
“โอเค! หนูทำมันได้แล้ว!” (โมโมะ)
โมโมะจัง ที่อยู่ใกล้ๆ ได้ทำการเทเลพอร์ตระยะสั้นสำเร็จ
“นั่นน่าประทับใจ โมโมะ-จัง พอมาคิดว่าหนูจะสามารถได้รับเวทมนตร์ใหม่ในแค่ระยะเวลาสั้นๆ” (อาเบล)
“ไม่หนูยังต้องไปอีกไกล หนูต้องร่ายเพื่อจะใช้งานมัน หนูเลยใช้มันในการต่อสู้จริงไม่ได้ มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะบอกหนูว่า ทุกเวทมนตร์ที่ต้องร่ายนั้นขยะ” (โมโมะ)
“ไม่ใช่มาโกโตะรุนแรงเกินไปเหรอ?” (อาเบล)
ผมมอบรอยยิ้มที่ขมขื่น
ผมคิดว่าโมโมะ-จังค่อนข้างน่าประทับใจเพราะอายุของเธอ มาโกโตะ-ซังให้วัตถุประสงค์ที่สูงกับเธอ
“ต่อไปคือสกิลสงบใจ และซ่อน แล้วก็ หนูเป็นแวมไพร์ ดังนั้น หนูควรจะสามารถที่จะแปลงรูปเป็นหมอกและค้างคาว หนูเลยต้องเรียนรู้พวกนั้น…” (โมโมะ)
“นั่นค่อนข้างเป็นการฝึกที่แปลกนะ” (อาเบล)
มันโอเคที่จะไม่เรียนรู้เวทมนตร์โจมตีหรือ?
แม้ว่าเธอมีสกิลที่ทรงพลังเหมือนปราชญ์
“มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ บอกหนูให้เอาสกิลที่ให้หนูหนีจากคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเมื่อหนูเจอพวกเค้าก่อน” (โมโมะ)
“แม้ว่าเค้าเก่งขนาดนั้นน่ะนะ?” (อาเบล)
นั่นมันเป็นกลยุทธ์ที่เน้นป้องกัน
“ใช่? แต่ มันไม่มีความผิดพลาดในการสอนของมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)
โมโมะ-จังดูเหมือนจะเชื่อใจคำพูดของมาโกโตะ-ซังอย่างสมบูรณ์
ผมอิจฉาเรื่องนั้น
“นายแนะนำชั้นบ้างก็ได้ มาโกโตะ-ซัง…” (อาเบล)
ก่อนที่มาโกโตะ-ซังจะออกเดินทาง ผมถามเขาว่าผมควรทำอะไร
ที่ตอบกลับมาคือ ‘ชั้นจะปล่อยมันให้นาย มันไม่มีอะไรที่ชั้นบอกให้นายทำได้’
เขาเชื่อใจผมหรือ?
แต่ผมอยากจะพึ่งพามาโกโตะ-ซัง
“แม้ว่าชั้นจะฟังอะไรก็ตามที่มาโกโตะ-ซังบอกให้ชั้นทำ…” (อาเบล)
“…”
เมื่อผมพึมพำคำนี้อย่างเหม่อลอย ผมรู้สึกถึงสายตากระทันหัน
“โมโมะ-จัง?” (อาเบล)
“ทำไมพี่อยู่่ในรูปผู้หญิง?” (โมโมะ)
“เอ๋?”
มันดูเหมือนหนูได้เปลี่ยนรูปของหนูเป็นแอนนาเวลาหนึ่ง
“พี่เปลี่ยนเป็นรูปผู้หญิงเมื่อพี่คิดเกี่ยวกับมาสเตอร์ มาโกโตะ-ซามะ แอนนา-ซัง จริงๆแล้วพี่…” (โมโมะ)
“อ-อืม โมโมะ-จัง?” (แอนนา)
“พี่รักมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะเหรอ แอนนา-ซัง?” (โมโมะ)
“อะ?!” (แอนนา)
หนูทำดาบไม้ของหนูตกอย่างไม่ได้ตั้งใจ กับคำถามของโมโมะ-จัง
“ว่าแล้ว…” (โมโมะ)
“ม-ไมใช่อย่างนั้น โมโมะ-จัง!” (แอนนา)
หนูรีบโบกมือของหนู แต่โมโมะ-จังจ้องตรงมาที่หนู
มันเป็น ณ เวลาที่หนูคิดว่าจะพูดอะไรดี…
มังกรขาวยักษ์บินเข้ามาในวิหาร
มังกรขาว-ซามะ
มาโกโตะ-ซังและมังกรขาว-ซามะได้กลับมาแล้ว
เมื่หนูส่งสายตาไปที่นั่นเพื่อต้อนรับพวกเขา หนูสังเกตุ…หนูไม่เห็นมาโกโตะ-ซังงอยู่ที่ไหนเลย
“มาสเตอร์มังกรขาว ยินดีต้อนรับกลับมา” (โมโมะ)
“มังกรขาว-ซามะ มาโกโตะ-ซังไม่อยู่กับเธอเหรอ?” (แอนนา)
“ฮีโร่-คุง มากับชั้น! ผู้ใช้สปิริต-คุงได้ถูกโจมตีโดยลอร์ดปีศาจเคน!”
มังกรขาว-ซามะพูดคำนี้ในเสียงที่ลนลาน
“”เอ๋?!””
หน้าของหนูและโมโมะ-จังแข็งไปในเวลาเดียวกัน
◇◇
มังกรขาว-ซามะและหนูรีบมุ่งหน้าไปที่ที่มาโกโตะ-ซังอยู่
“มันโอเคที่จะทิ้งโมโมะ-จังไว้ข้างหลังเหรอ?” (แอนนา)
เธอขอมาด้วยด้วยตาที่มีน้ำตา แต่มังกรขาว-ซามะไม่อนุญาตมัน
“มันช่วยไม่ได้ เรารับมือกับลอร์ดปีศาจที่นี่ ที่สำคัญมากกว่านั้น เธอคิดว่าเธอใช้การโจมตีที่ได้ผลกับลอร์ดปีศาจเคนได้มั้ย?” (เมล)
“น-นั่น…” (อาเบล)
หนูพบว่ามันยากที่จะพูด
หนูไม่เคยทำเทคนิคนั้นสำเร็จอีกเลยตั้งแต่ตอนนั้น
มันเป็นเวทมนตร์ดาบที่หนูสามารถที่จะใช้โดยบังเอิญ
วิชาดาบของหนูจะได้ผลกับลอร์ดปีศาจเคน ถ้าหนูเผชิญหน้ากับเขาอีกมั้ย?
“เธอเป็นคนเดียวที่สามารถจะโจมตีเขาได้ผล! เราจะเร่งความเร็ว!” (เมล)
“อ-โอเค!” (อาเบล)
หนูจับด้ามของดาบเวทมตร์ใหม่ของหนูอย่างแน่น
มาโกโตะ-ซัง…ได้โปรดโอเค
—ชั่วครู่ต่อมา
“เราอยู่ที่นี่แล้ว! นี่ควรจะเป็นที่นั่น” (เมล)
หลังจากที่มังกรขาว-ซามะพูดคำเหล่านั้น หนูมองไปรอบๆ
แต่ร่องรอยเดียวที่พื้นถูกทำลายที่นั่นที่นี่ด้วยเวทมนตร์ ผมไม่เห็นลอร์ดปีศาจเคนหรือมาโกโตะ-ซังเลย
เป็นไปได้มั้ยว่า มันเกิดขึ้นแล้วที่มาโกโตะ-ซังได้…
“ดูนั่น ฮีโร่-คุง” (เมล)
“…มันเป็นควัน” (อาเบล)
ผมเห็นควันขึ้นมาจากที่ที่เธอชี้
มีบางคนอยู่ที่นั่น
“ไปกันเถอะ” (อาเบล)
“ระวังด้วย” (เมล)
มังกรขาว-ซามะและผมเดินด้วยก้าวเท้าที่ซ่อนเร้น และเข้าหาที่ที่ควันขึ้นอยู่
“กลิ่นมันคือ…” (เมล)
มังกรขาว-ซามะขมวดคิ้วของเอ
ผมเห็นบางคนได้
ข้างหลังนั้น…มาโกโตะ-ซัง
ช่างโล่งใจ เขาโอเค
“เฮ้ย ผู้ใช้สปิริต-คุง ทำอะไรน่ะ?” (เมมล)
มังกรขาว-ซามะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พึงพอใจ
เธอโกรธด้วยเหตุผลบางอย่าง
ผมมองและจ้องมาโกโตะ-ซัง และผมเห็นเหตุผลสำหรับเรื่องนั้น
“อ้าา เมล-ซัง อาเบล-ซัง ชั้นได้รออยู่ อยากกินมั้ย?” (มาโกโตะ)
ในที่นั้น มีมาโกโตะ-ซังที่มองกลับมาระหว่างที่ย่างปลาที่ขอดเกล็ดแล้ว
กำลังของผมถูกดูดไปจากเรื่องนั้น และผมจบที่การนั่งอยู่กับที่
◇◇
“มาสเตอร์~ โอเคมั้ย?! ได้รับบาดเจ็บรึเปล่า?!” (โมโมะ)
“พี่กลับมาแล้ว โมโมะ” (มาโกโตะ)
โมโมะ-จังกอดมาโกโตะ-ซังในน้ำตา และเขาปลอบโยนเธอ
“แล้วลอร์ดปีศาจล่ะ?! หนูได้ยินมาว่าพี่ถูกโจมตีโดยลอร์ดปีศาจเคน!” (โมโมะ)
“อ้าา ชั้นสู้กับเค้าด้วยเดีย” (มาโกโตะ)
“ว-ว้าว! อย่างที่คาดกับมาสเตอร์!” (โมโมะ)
โมโมะ-จังกระโดดอยู่กับที่
เข้าใจแล้ว มาโกโตะ-ซังสู้กับลอร์ดปีศาจเคน และไม่มีบาดแผลเลยซักนิด
…จุดหมายที่ผมวิ่งไปที่นั่นอย่างกระสับกระส่ายคืออะไรกัน?
“อย่ากดดันตัวเองมาก ผู้ใช้สปิริต-คุง ชั้นเหนื่อย แล้ว ชั้นเลยจะไปพัก” (เมล)
“ขอบคุณ เมล-ซัง” (มาโกโตะ)
มังกรขาว-ซามะ ที่รีบไปกลับ พูดนี่ในน้ำเสียงที่เหนือย และไปที่ห้องนอน
“งั้น มาตรวจผลลัพธ์ของการฝึกของหนูเถอะ โมโมะ” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ ดูนี่ มาสเตอร์ ตอนนี้หนูใช้เทเลพอร์ตได้ถ้ามันร่าย!” (โมโมะ)
“โออ้! สวย โมโมะ! ด้วยเรื่องนี้ จำนวนของแผนที่เราใช้ได้ในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจจะเพิ่มขึ้น!” (มาโกโตะ)
“ชมหนูอีก! และกอดหนูอีก!” (โมโมะ)
“มา มา” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซัง และโมโมะ-จัง ผูกสัมพันธ์กัน
กระฉับกระเฉงมาก…
แม้ว่าผมเหนื่อยจากการขี่หลังมังกรขาว-ซามะครึ่งวัน
มานอนซักพักเถอะ
ผมก็ไปพักที่ห้องนอนที่มังกรขาว-ซามะอยู่
◇◇
เมื่อหนูตื่นขึ้น มันมืด
หนูเห็นมังกรขาว-ซามะ และโมโมะ-จังนอนอยู่ที่เตียงของห้องนอน
หนูไม่เห็นมาโกโตะ-ซามะ
หนูออกจากวิหาร และหามาโกโตะ-ซัง
(…อยู่นั่นไง)
ผีเสื้อหลายตัวที่สร้างจากเวทมนตร์น้ำบินไปรอบๆ
เขาฝึกโดยไม่พัก
แม้ว่าเขาสู้กับลอร์ดปีศาจเพิ่งไม่นานมานี้?
“อาเบล-ซัง นายตื่นแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
แม้ว่ามันควรเป็นจุดบอดของมาโกโตะ-ซัง เขาเป็นคนที่พูดออกมาก่อน
“ชั้นเพิ่งตื่นเมื่อกี้นี้ แล้วก็ได้โปรดเรียกชั้นว่าแอนนาในรูปนี้” (แอนนา)
ตอนนี้หนูอยู่ในรูปคนปีกสวรรค์
ไม่นานมานี้หนูอยู่ในรูปนี้บ่อย
หนูนั่งข้างมาโกโตะ-ซัง
“ขอบคุณที่มาวันนี้ แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)
“ชั้นไม่ได้ทำอะไรเลย มาโกโตะ-ซัง” (แอนนา)
เมื่อเวลาที่หนูไปถึง ลอร์ดปีศาจเคนไม่อยู่แล้ว
และหนูโล่งใจโดยความจริงนั้น
แม้ว่าเขาฆ่ามาสเตอร์ของหนู ฮีโร่ไฟ…
“อ้า ใช่ แอนนา-ซัง มีบางอย่างที่ชั้นต้องบอกเธอ” (มาโกโตะ)
“อ-อืม? มันคืออะไร?” (แอนนา)
หลังหนูตรง สงสัยว่าเขาจะพูดว่าอะไร
มาโกโตะ-ซังพูดว่าเขาจะไปฝึกที่ดันเจี้ยนที่เรียกว่าวิหารทะเลลึก 7 วันให้หลัง
“อืม…ทำนั่นในนี้ที่วิหารแห่งแสงไม่ได้เหรอ?” (แอนนา)
“ไม่มีน้ำมากที่นี่ ชั้นฝึกได้ดีกว่าในที่ที่มีน้ำเยอะ” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังพูดนี่เหมือนไม่มีอะไร
เขาจะไปตลอดทางถึงดันเจี้ยนเพื่อฝึก?
มากกว่านั้น มันเป็นที่ที่เรียกว่าหนึ่งในดันเจี้ยนสุดท้ายนะ รู้มั้ย?
“การมีเวลาครึ่งปีนั้นคาดไม่ถึง แต่ชั้นอยากจะไปที่วิหารทะเลลึกครั้งนึง ดังนั้นมันเป็นโอกาสที่ดี” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังพูดด้วยสายตาที่ตื่นเต้น ดั่งเขาสนุกอยู่
อ้า…มาโกโตะ-ซังจะไปที่ไหนไกลๆอีกแล้ว
เขาไม่อยู่เป็นที่จริงๆ
ผมจบที่การรอคอยตลอดเลย
“อืม…มาโกโตะ-ซัง ชั้นปรึกษาเกี่ยวกับบางอย่างกับนายได้มมั้ย?” (แอนนา)
เมื่อเวลาที่หนูรู้ตัว หนูจับเสื้อของมาโกโตะ-ซังและพูดในน้ำเสียงที่มันดั่งเกาะแกะเขา
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord