268 บรรยายสรุปก่อนออกศึก
“เอ๋? เราจะเอานั่นไปกับเราจริงเรอะ?”
ทันทีที่เธอเห็นผมกลับมาพร้อมกับของต้องสาประดับพิเศษที่กระพริบอย่างต่อเนื่อง เอลม่าแสดงสีหน้ารำคาญ
“มันแค่ออกมาเป็นแบบนี้ ในกรณีที่แย่ที่สุด เผ่าโรสจะรับการกล่าวโทษทั้งหมด ดังนั้นแทนที่จะไว้กับพวกเขา พวกเขาอยากให้เราเอามันไปแทน”
“เอ๋…… นั่นไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?”
“ไม่รู้ดิ อืม มันไม่เหมือนว่าเจ้านี่ทำอะไรผิดด้วยตัวเอง ดังนั้นฉันคิดว่ามันไม่เป็นไร ถ้ามันออกมาเป็นของนั้นมันมีผลกับการเสียขีวิตและเรื่องสมมุติไร้สาระทั้งหมดนั่นเพื่อดึงโชคร้ายยิ่งขึ้นมาให้กับเรา เราทำลายมันโดยใช้ปืนใหญ่เลเซอร์กฤษณะได้”
ของต้องสาประดับพิเศษกระพริบเป็นระยะ, ส่องแสง, ส่องแสง, ส่องแสง, ส่องแสงดั่งปฏิเสธความคิดของผม โอ้ พอมาคิดดูแล้ว ผมสั่งให้เจ้านี่ส่องแสงหนึ่งครั้งถ้ามันอยากพูดว่า ว่า ‘ไม่’ และส่องแสงสองคั้งถ้าอยากจะพูดว่า ‘ใช่’ แค่ไม่นานนี้หือ
อย่างน่าตกใจ เจ้านี่ฟังคำสั่งผมอย่างถูกต้องซึ่งน่าตกใจ
มันค่อนข้างเป็นของเมล็ดหอกสว่านที่ตั้งใจ
“อ๊ะ ฮิโระซามะ เราเติมของพร้อมใช้เสร็จแล้ว เราออกศึกได้ทุกเมื่อ”
“ทำได้ดีมาก มีมิ เรามีจรวดปฏิกิริยาตอบสนองต่อต้านยานพอมั้ย?”
“ค่ะ เพิ่มเติมจากสี่ลูกที่เรามีบนกฤษณะ เรามีเหลือพร้อมเป็นโหลด้วยเหมือนกัน”
“ได้เลย มันสะดวกที่มียานแม่จริงๆหือ”
“เป็นโหล? แค่เธอวางแผนสู้อะไรด้วยพลังการยิงมากขนาดนั้น?”
มันไม่เหมือนว่ามีอะไรไม่ดีเกี่ยวกับการมีกระสุนสำรองรู้ไหม ตอนนี้ที่เรามี 16 ลูก รวมไปถึงอันที่ใส่ซองยิงบนกฤษณะ เราแม้แต่เปลี่ยนทั้งฐานโจรสลัดเป็นเศษฝุ่นอวกาศได้คนเดียว
“กำหนดการออกศึกยังไม่ได้ตายตัว ดังนั้นใช้โอกาสนี้เพื่อพักดีๆ เธอยืดปีกในโคโลนีได้ถ้าเธออยากทำ พวกเธอ”
“หืม ฉันไม่เป็นไรที่อยู่ที่นี่ ฉันว่า ฉันรู้สึกใจเย็นกว่าเมื่ออยู่ข้างในยาน”
“หนูก็จะอยู่บนยานด้วย แล้วพี่ล่ะ ฮิโระซามะ?”
“พี่จะไปดูพี่น้องช่าง หลังจากนั้น พี่จะไปดูเมย์ต่อ ถ้าไม่มีปัญหา พี่เดาว่าพี่จะสบายๆด้วยตัวเอง”
เอลฟ์นั้นต้อนรับดีมาก แต่ผมพักได้ดีกว่าข้างในยานของผมเอง มีความรู้สึกปลอดภัยหนึ่งอยู่ มันเหมือนผมอยู่ในบ้านของผม ไม่หรอก บางทีมันเพียงแค่มาตรการรักษาความปลอดภัยแน่นหนา และเมื่อต้องตัดสินใจ เราสะบัดหางออกจากที่นี่ได้ทันทีด้วยยาน ดังนั้นนั่นนำไปสู่ความสบายใจ
“ได้เลย ฉันจะไปด้วย ฉันว่างอยู่ดี”
“หนูจะไปด้วย”
“อย่างนั้นเหรอ? อืม พี่เดาว่ามันไม่เป็นไร”
เมื่อพวกเราสามคนมาสู่เขตโรงจอด เราพบหุ่นยนต์บำรุงรักษากำลังตั้งใจทำงาน วิสเกอร์นั่งที่ห่างจากหุ่นยนต์บำรุงรักษาเพื่อที่เธอจะไม่เข้าไปขวางทางพวกมันระหว่างมือเธอใช้งานเครื่องปลายทางแท็บเล็ทอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ พี่ใหญ่– โอ้ และทุกคนด้วยเหมือนกัน มีอะไรเหรอ?”
“อะร้า? เธอมีตาแค่มองฮิโระเท่านั้นเหรอ วิสเกอร์”
“ม-ไม่ใช่อย่างนั้น”
วิสเกอร์ปฏิเสธคำพูดเอลม่าในความลนลานระหว่างหน้าเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสดขณะคนอื่นๆยิ้มมุมปากและแหย่เธอ แต่ไม่ใช่การตอบสนองของเธอทำให้เอลม่าแหย่เธอมากขึ้นหรือ? มีมิก็มีรอยยิ้มสนุกบนใบหน้าด้วย
“เราไม่มีอะไรอื่นทำเพราะเราทำงานทั้งหมดของเราเสร็จก่อนออกศึก ดังนั้นเราตัดสินใจไปรอบยานเพื่อดูสิ่งต่างๆ พวกเธอเป็นยังไงบ้าง?”
“อืม ปัจจุบันไม่มีปัญหาสำหรับตอนนี้ การบำรุงรักษากฤษณะเสร็จแล้ว เราทำการตรวจเต็มรูปแบบอยู่ตอนนี้ แค่เผื่อไว้”
หลังจากพูดอย่างนั้น วิสเกอร์หันสายตาเธอไปตั้งใจมองกฤษณะ ซึ่งถูกจอดอยู่ข้างในโรงจอด หุ่นยนต์และโดรนบำรุงรักษากำลังลอยอยู่ทั่วกฤษณะและทำการสแกน ผมไม่รู้เลยว่ามันทำงานอย่างไร แต่ผมว่านั่นเป็นที่พวกมันสแกนสถานะของกฤษณะ
“แล้วทีน่าล่ะ?”
“พี่สาวกำลังดูบัวดำ เธอทำงานอย่างถูกต้องด้วยกันกับเมย์ซังอยู่ตอนนี้”
“เข้าใจแล้ว พวกเธอพักได้หลังจากทำงานเสร็จ เข้าใจมั้ย? เพราะทั้งหมดเราจำเป็นต้องให้เธอพี่น้องทำงานอย่างหนักภายหลังเมือปฏิบัติการกำลังดำเนินอยู่”
“ถ้าอย่างนั้นนั่นจะเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ?”
“น่าจะ โอ้ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเก็บกู้ยานที่มาทางเราทุกลำ ดังนั้นมันไม่ควรโหดร้ายขนาดนั้น แต่เราน่าจะเก็บกู้อุปกรณ์ได้เยอะ”
จำนวนยานที่เราเก็บกู้ได้จะเป็นสี่ลำอย่างมากที่สุด
เรายัดยานสองลำข้างในโรงจอดได้และลากอีกสองลำด้วยกฤษณะและบัวดำตามนั้น เราน่าจะกูกจำกัดไว้กับยานประเภทเล็กสามลำและประเภทกลางหนึ่งลำ มากกว่านั้น เพื่อที่จะลากยาน เราต้องใช้ทั้งหน่วยขับครส.และหน่วยขับขั้นสูงสุด ถ้าแรงส่งพลังงานลดลงไป โอกาสคือเราจะเสียยานที่เราลาก นั่นทำไมเราทำมันได้แค่หลังการต่อสู้กับโจรสลัดเท่านั้น
มากกว่านั้น เราทำให้งานกองยานที่เหลือล่าช้าเพื่อกำไรของเราเองไม่ได้ ดังนั้นเราต้องเร็วเกี่ยวกับมัน นั่นทำไมการต่อสู้ของจริงของพี่น้องช่างจะเริ่มหลังจากปฏิบัติการสรุปแล้ว
“โอ้ มีอะไรนะ พวกเธอ? ทำไมเธอทั้งหมดอยู่ที่นี่”
ในที่สุดเมย์และทีน่าก็ปรากฏข้างในบริเวณโรงจอดระหว่างเราอยู่ระหว่างคุยเล่น ตัดสินจากหน้าตาปัจจุบันของเธอ ผมว่างานบำรุงรักษาบัวดำก็เสร็จแล้วด้วยเหมือนกัน
“เราเสร็จงานของเราแล้ว นั่นทำไมเราไปทั่วยานเพื่อดูอะไรๆแทน”
“เข้าใจแล้ว? เราทั้งหมดเสร็จแล้วด้วย”
เมื่อผมหันสายตาจากทีน่าไปสู่เมย์ เธอพยักหน้าในการยืนยัน เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นพวกเธอเสร็จกับงานเธอแล้วด้วยเหมือนกัน
“เฮ้! ตอนนี้รอเดี๋ยวนะ! อะไรกับการตอบสนองก่อนหน้าน่ะ บอส?”
“ฉันยืนยันมันกับเมย์ แค่เผื่อไว้”
“เฮ้, เฮ้, เฮ้, ฉันก็เป็นมืออาชีพนะ? ไม่คิดว่าการตอบสนองนั้นหยาบคายเหรอ?”
“ฉันขอโทษ เข้าใจมั้ย”
ผมขอโทษทีน่าตรงๆ ผู้กำลังมอบสายตาจ้องรำคาญ มันเพราะท่าทางที่ไม่สนอะไรของเธอเดิมๆ เข้าใจไหม? ผมไม่ได้สื่ออะไรไม่ดีกับมัน และฉันเชื่อใจทักษะของเธอด้วย
“โอ้? ถ้าอย่างนั้นบอสขอโทษหือ? ถ้ากรณีนั้น ถ้าอย่างนั้นได้โปรดเปลี่ยนคำพูดสู่การกระทำอย่างถูกต้องนะ บอส”
“เอ๋? เธอพูดเกี่ยวกับอะไรแล้วตอนนี้?”
การทำตัวฉลาดในหมู่ผู้หญิงเป็นที่นิยมหรือตอนนี้? โอ้อืม ผมเดาว่าผมจะฟังเธออยู่ดี
“กอดหนูหน่อย”
หลังจากพูดอย่างนั้น ทีน่าเข้าหาผมและยืดมือ
“เอ๋?”
“กอดหนูหน่อย หนูจะยกโทษให้ถ้าบอสอุ้มหนูและรัดแน่นๆดีๆกับหนู”
จากนั้นเธอมอบรอยยิ้มดวงตะวัน ทีน่ายืดแขนออกไปไกลต่อ ดั่งเธอให้ผมรีบกอดเธอได้แล้ว เอ๋?
อืม ผมไม่ได้ถือจริงๆ การกอดนั้นไม่มีอะไรเลย ถ้าอุ้มเธอและกอดเธอจะทำให้อารมณ์ของเธอดีขึ้น ถ้าอย่างนั้นมันไม่เป็นอะไร
“ฟุฟุ……”
ผมกอดเธอจากข้างหน้าอย่างที่เธอหวัง และทีน่าเกาะผมแน่นโดยการรัดแขนของเธอรอบคอของผม ผมอุ้มหลังเธอด้วยมือซายและมือขวาไว้ข้างหลังเธอ
“โกโระ เนี๊ย〜ว”
“พวก แน่นอนว่านี่แมวเหมียวตัวใหญ่……”
เมื่อผมมองลงขณะทีน่าทำให้ตัวเองสบายโดยการพักแก้มไว้ข้างคอของผม ผมพบว่าวิสเกอร์กำลังจ้องขึ้นมาที่ผมโดยไม่กระพริบตา
อะไรกับหน้าตาโลภมากอยู่บนหน้าของเธอนั่น คุณหนู? เธออยากถูกอุ้มและกอดด้วยเหมือนกันหรือ วิสเกอร์ซัง
เมื่อผมหันไปสู่คนอื่นๆ ผมพบว่าเอลม่าและเมย์ลังมอบหน้าตาคล้ายๆกัน
“มันจะไม่เป็นไรด้วยแค่การกอดธรรมดารู้มั้ย?”
“ฉันก็ไม่เป็นไรกับนั้นด้วย”
“ดิฉันก็ด้วยเหมือนกัน”
“สถานการณ์นี้อะไรกัน?”
ในท้ายที่สุด สุดท้ายผมอุ้มและกอดวิสเกอร์ด้วยเหมือนกันหลังจากวางทีน่ากลับลงไป หลังจากนั้น ผมเคลื่อนที่ไปกอดเอลม่า, มีมิ, และเมย์ตามลำดับนั้น นี่ไม่เป็นอะไร รู้ไหม มันสดชื่นที่เห็นพวกเธอแสดงความต้องการอย่างเด่นชัด
นี่อะไรที่พวกเธอหมายถึงเกียวกับการปฏิบัติเท่าเทียมหรือบางอย่างหรือ? อืม เพราะทั้งหมดผมว่าการปฏิบัติตัวเท่ากันนั้นสำคัญในความสัมพันธ์เหมือนของเรา
มันเป็นไม่กี่วันตั้งแต่เราเริ่มประจำการตัวเราเองภายในโคโลนีรีฟิลไพร์ม
ผมว่าพวกเขาอยู่ระหว่างรับการช่วยเหลือจากกองประจำการระบบดาวใกล้เคียงเพราะเราจะทำปฏิบัติการปราบโจรสลัดขนาดใหญ่ครั้งนี้ ตอนนี้ เรากำลังรอกองกำลังทั้งหมดมาถึง
และเพราะเราเติมของพร้อมใช้และบำรุงรักษาเสร็จแล้ว สุดท้ายเราไม่มีอะไร, เป็นพิเศษ, ที่่่่จะทำอะไรมากกว่านี้ แต่แม้อย่างนั้น เราทำกิจกรรมรายวันของเรา ดังนั้นมันไม่เหมือนเราว่างอย่างสิ้นเชิง เรายังทำอะไรเหมือนการออกกำลังกาย, ฝึก, และเรียน
“……นายทำการฝึกประจำประเภทนี้เป็นปรกติจริงๆเหรอ?”
“ใช่ ทำไม?”
“เข้าใจแล้ว……”
วันนี้ นาวาอวกาศโทเซเรน่าและเจ้าหน้าที่ลูกน้องบางคนที่มีเบื้องหลังเป็นขุนนาง กำลังมาเยือนเรา เห็นว่าพวกเขาได้ยินว่าผมจะฝึกในวิชาดาบกับเมย์ และนั่นทำไมพวกเขามา มันดูเหมือนพวกเขาก็ค่อนข้างว่างจนกว่าผู้เข้าร่วมทั้งหมดรวมตัวกัน
“นายท่าน ดิฉันเข้าไปล่ะนะ”
“เรามีคนดูตอนนี้ ได้โปรดเบามือกับฉันหน่อย”
“รับทราบ ดิฉันจะจัดหนักท่านถ้าอย่างนั้น”
“ฟังอะไรที่ฉันพูดได้โปรด ฉันขอร้องเธอล่ะ”
การขอสิ้นหวังของผมถูกเมิน และเมย์ ผู้เปลี่ยนเป็นลมกรรโชกสีดำ ประชิดตัวผมอย่างรวดเร็วระหว่างกวัดแกว่งดาบฝึกโลหะ ผมก็ถือดาบฝึกโลหะคล้ายกัน
ทำไมเราไม่ใช้ดาบฝึกที่ปลอดภัยกว่านี้หรือ? อืม มันเพราะเมย์แสดงวิชาดาบอย่างถูกต้องไม่ได้ยกเว้นว่าเธอใช้ดาบประเภทนี้ ในความเป็นจริง ผมนับไม่ทันแล้วว่าดาบซ้อมที่ ‘ปลอดภัยกว่า’ หักไปมากเท่าไรแล้ว
แสงวาบสีเงินยิงออกมาจากร่างกายของเมย์ ถ้าผมกินการโจมตีแบบนี้ตรงๆ สุดท้ายผมน่าจะกระดูกหัก เครื่องในผมอาจได้รับความเสียหายเล็กน้อยด้วยเหมือนกัน แน่นอน ถ้านั่นเกิดขึ้น สุดท้ายผมจะอาเจียนเป็นเลือดอีกครั้ง ดังนั้นผมยอมโดนฟันไม่ได้
ผมสับเท้าและลอดออกจากทิศทางของการโจมตีของเมย์เฉี่ยวขน ณ เวลาเดียวกัน ผมเล็งสวนไป ณ ข้อมือของมือเมย์ที่ใช้ถืออาวุธด้วยดาบในมือซ้ายของผม อย่างไรก็ตามการสวนของผมโดนความว่างเปล่าและลมเพราะเธอสามารถดึงแขนของเธอกลับไปเร็วกว่าการฟันที่ผมทำทันทีที่นั่นเกิดขึ้น ผมรู้แล้วว่าเธอจะฟันต่อด้วยการโจมตีไปที่สีข้างซ้ายที่เปิดเผยของผมอยู่ตอนนี้ ดังนั้นผมเคลื่อนที่ถอยหลังเพื่อสร้างระยะให้ไกลจากเมย์
หลังจากนั้น เราแลกการฟันดาบกัน การฟันทั้งหมดที่ผมปล่อยด้วยดาบของเล่มของผมถูกปัดเบี่ยงโดยเมย์ที่ใช้ดาบเล่มเดียว และเมื่อพูดกัน ผมดื่มด่ำกับการหลบและปัดเบี่ยงการฟันดาบของเธอด้วยเหมือนกัน ผมยอมโดนโจมตีแม้แต่หนึ่งในการฟันเหล่านั้นไม่ได้จริงๆ ผมรับมันด้วยร่างกายของผมไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้ดวลดาบกับเธอตรงๆด้วยเหมือนกัน ถ้าผมฝืนรับมันด้วยดาบของผม พวกมันน่าจะหัก และแม้ว่านั่นไม่เกิดขึ้น พวกมันน่าจะถูกฟันกระเด็นออกไปจากมือผม หรือผมจะเสียท่ายืนเนื่องจากพละกำลังของการปะทะ ผลลัพธ์เหล่านั้นทั้งหมดค่อนข้างไม่ได้เข้าทางผม
“ก่ะ!?”
ในท้ายที่สุด เมย์ชนะการต่อสู้ ผมล้มเหลวที่จะปัดเบี่ยงหนึ่งในการฟันของเมย์อย่างถูกต้องและดาบในมือขวาของผมหัก ดัวยนั่น พื้นฐานแล้วมันรุกฆาต ผมถูกต้อนจนมุมอย่างช้าๆ; กินการฟันสู่ท้องของผม และถูกเตะกระเด็นสู่กำแพงห้องฝึก เพราะผมกินการโจมตีที่ท้องของผมและหลังปะทะกับกำแพงตรงๆ ผมอดไม่ได้ที่จะดิ้นในความเจ็บปวด เมื่อที่สุดแล้วผมหายใจทัน สัญลักษณ์ดาบฝึก ณ เหนือหัวของผมพังทลาย เป็นสัญญาณสู่ความพ่ายแแพ้ของผม
“นี่เป็นไปไม่ได้ พวก……”
“นั่นไม่จริง นายท่าน ความเร็วปฏิกิริยาตอบสนองตอนนี้เร็วกว่า 8% เมื่อเทียบกับก่อนหน้า ท่านยังไปได้อีกเยอะ นายท่าน”
“พี่ไม่ได้ต้องโหดมากกับบอสเลยนี่นะ เมย์ซัง……”
ผมถูจุดที่ท้องของผมที่ถูกเตะโดยเมย์และลุกขึ้น มันโครตเจ็บเลยพวก! ผมเลือดออกภายในแน่นอน
“โอ้ ถ้าพวกเธออยากทำ พวกเธอทำโปรแกรมฝึกปลอดภั้ยปลอดภัยอย่างสมบูรณ์แบบของเมย์ซังได้ด้วยไม่เสียเงิน”
“แต่มันไม่ได้ดูปลอดภัยอย่างสิ้นเชิงเลยนะ?”
“เธอพูดอะไรอยู่น่ะ? มันปลอดภัยอย่างสิ้นเชิง ฉันหมายถึง ดูสิ ฉันไม่ตาย ถูกมั้ย?”
หลังจากพูดอย่างนั้นผมพองอะ– บัดซบจริง มันเจ็บเหมือนนรกเลย! มันดูเหมือนการยื่นอกออกไปตอนนี้เป็นไปไม่ได้
“ขอโทษ แต่ฉันคิดว่าฉันต้องเข้าเครื่องพยาบาลไร้สายนิดหน่อย ฉันจะปล่อยการให้ความบันเทิงแขกของเราไว้กับเธอ”
“ได้ค่ะ ได้โปรดปล่อยมันให้ดิฉัน นายท่าน”
เมย์คำนับสู่ผมและหันสายตาเธอไปสู่นาวาอวกาศโทเซเรน่าและพวกพ้องของเธอ มันค่อนข้างดูเหมือนพวกเขาทั้งหมดสั่นทั้งตัว แต่ผมเดาว่ามันแค่จินตนาการของผม มันไม่เป็นไร มันปลอดภัยอย่างสิ้นเชิง ฉันจะบอกให้ พวกนายจะไม่ตาย สักน้อยนิด!
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu