บทที่240 หาแด๊ดดี้
เจียงหยุนเอ๋อนั่งรออยู่บนโซฟานานมาก แต่กลับยังไม่ได้ข่าวของถวนจื่อ
“คุณได้ไปช่วยฉันหาถวนจื่อหรือยัง？” เจียงหยุนเอ๋อที่นั่งอยู่บนโซฟาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เลยเดินไปหาแม่บ้าน พลางถามด้วยความร้อนใจ
แม่บ้านช้อนตามองเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าถวนจื่อไปที่ไหนกันแน่ แต่เธอก็ไม่ได้ร้อนรนเท่าไหร่ เพราะจริงๆ ก็ไม่ใช่ลูกของตัวเอง
แม่บ้านขมวดคิ้วเบาๆ เลยพูดด้วยความหงุดหงิด： “ฉันจัดคนออกไปแล้ว คุณอย่ารีบร้อนขนาดนั้นได้ไหม？”
“ถ้าเป็นลูกของคุณ คุณจะไม่ร้อนใจเหรอ！” เจียงหยุนเอ๋อพูดด้วยความโกรธเคือง
เธอมองออก ว่าแม่บ้านคนนี้ไม่ได้สนใจอะไรเลย ถ้าเกิดว่าไม่ใช่การขอร้องของตัวเอง ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ไปหาถวนจื่อเลย
แต่ว่า ตอนนี้ตัวเองอยู่ที่นี่ไม่มีคนพึ่งพา เลยหาคนช่วยคนอื่นไม่ได้ มีเพียงแค่แม่บ้านคนนี้ที่สามารถช่วยได้ไม่ใช่เหรอ？
“ไม่ใช่เพราะคุณดูแลลูกไม่ดีหรอกเหรอ ไม่อย่างนั้นจะหายไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน？” แม่บ้านมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยแววตาเย็นชา แววตามีความไม่แยแสเลย
ในใจของเจียงหยุนเอ๋อนั้นเจ็บปวด และไม่รู้จะตอบอย่างไร
แม่บ้านคนนี้ผลักความรับผิดชอบมาให้ตัวเองหมดเลย？แต่ว่า เธอไม่ให้ตัวเองออกไปหาถวนจื่อ แล้วก็ไม่บอกอะไรกับตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ในตอนนั้นเอง คนรับใช้ยังคงเลือกผักอยู่ เลยไม่ได้สนใจว่าถวนจื่อไปไหนแล้วก็ไม่รู้
เมื่อคนรับใช้ซื้อของเสร็จแล้วเตรียมจะกลับไป ก็หันมา ไม่เห็นแม้แต่เงาของถวนจื่อแล้วงั้นเหรอ？
คนรับใช้ร้อนรนใจ ก่อนจะหาไปทั่ว
“สวัสดี ถามหน่อยว่าคุณเห็นเด็กผู้ชายอายุราวๆ ห้าหกขวบไหม？”
คนรับใช้ถามด้วยความร้อนรน แต่คนแถวๆ นั้นต่างส่ายหัวพร้อมกัน ว่าไม่เห็นเลย
สุดท้าย หลังจากตามหาแล้ว คนรับใช้ก็ยังหาถวนจื่อไม่เจอ
สีหน้าของคนรับใช้เปลี่ยนไปอย่างรุนแรง เพราะไม่รู้ว่าถ้าเกิดหาถวนจื่อไม่เจอ จะกลับไปทำอย่างไรดี
อารมณ์ที่ร้อนรนใจ นั้นในที่สุดคนรับใช้ก็กลับไปที่บ้านพักตากอากาศ
เมื่อเห็นว่าคนรับใช้กลับมา แม่บ้านก็รีบเดินเข้ามาหา พลางถาม： “เห็นเด็กชายคนนั้นไหม？ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว”
คนรับใช้ตกใจอึ้งไป ก่อนจะรู้ตัวว่าที่ตัวเองพาถวนจื่อไปนั้นมันไม่มีใครเห็น เธอเลยรีบส่ายหัว พลางพูด： “ไม่เห็น ตอนที่ฉันออกไปยังอยู่เลยไม่ใช่เหรอ？”
แม่บ้านขมวดคิ้วเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ดี： “น่ารำคาญจังเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าไอเด็กนั่นมันหายไปไหนแล้ว！”
เมื่อได้ยินเรื่องที่แม่บ้านบ่น คนรับใช้ก็วางใจลงก่อนจะรีบพูดว่า： “นั่นสิ ทำไมวิ่งหนีหายไปไหนแล้วไม่รู้？”
เจียงหยุนเอ๋อมองทั้งสองคนด้วยความหงุดหงิดใจ และคิดว่าพวกเขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย ก่อนจะพูด： “ฉันรู้ว่าพวกคุณคงงไม่ช่วยฉันหาลูก พอเถอะ งั้นฉันจะไปหาเองก็น่าจะได้ใช่ไหม？”
พูดจบ เจียงหยุนเอ๋อก็เตรียมจะออกไปด้านนอก เมื่อเดินออกไปไม่กี่ก้าว ก็ถูกแม่บ้านดึงแขนเอาไว้
“คุณออกไปไม่ได้นะ！” แม่บ้านพูดด้วยความจริงจัง โดยที่ไม่มีทางจะสามารถต่อรองได้เลย
เจียงหยุนเอ๋อมองเธอด้วยความไม่พอใจ พลางถาม： “ตอนนี้ลูกฉันไม่อยู่แล้ว คุณเองก็ไม่ช่วยฉันหาเขา หรือว่าคุณยังไม่ยอมให้ฉันออกไปหาด้วยตัวเองอีกเหรอ？”
แม่บ้านมองเธอสักพัก พลางมองด้วยความสงสัย： “ฉันจะไม่รู้เหรอว่าคุณอยากจะหนีออกไป？ดังนั้น คนอื่นได้สั่งเอาไว้แล้ว ว่าไม่ให้คุณออกไป”
เจียงหยุนเอ๋อสะบัดมือของแม่บ้าน พลางพูดด้วยความโกรธที่ปะทุขึ้น： “พอแล้ว！พวกคุณคิดว่ากฎเกณฑ์มันสำคัญหรือชีวิตคนมันสำคัญกว่าล่ะ！ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกฉัน พวกคุณจะรับผิดชอบไหม！”
เมื่อได้ยินดังนั้น แม่บ้านยังคงมีท่าทีเหมือนเดิม ก่อนจะพูดด้วยความไม่สนใจอะไร： “พวกเราให้ลูกของคุณวิ่งออกไปเหรอ？ตัวเขาวิ่งออกไปเอง ฉันยังไม่โทษว่าคุณดูแลลูกไม่ดีเลยนะ”
ถึงแม้ว่าแม่บ้านจะยังขวางเอาไว้ แต่เจียงหยุนเอ๋อยังคงพยายามจะออกจากบ้านพักตากอากาศ เพื่อไปหาถวนจื่อด้วยตัวเอง
เมื่อเห็นท่าทีของเจียงหยุนเอ๋อเหมือนจะเป็นบ้า สีหน้าของแม่บ้านดูไม่ค่อยดี พลางส่งสายตาให้บอดี้การ์ดข้างๆ แล้วพูด： “ยังไม่รีบขวางเธออีกเหรอ？ให้เธอออกไปไม่ได้”
หลายๆ คนขัดขวางเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้ ก่อนจะกดอยู่บนโซฟา แล้วทำให้เจียงหยุนเอ๋อขยับไม่ได้
เมื่อเห็นว่าตัวเองไม่มีทางจะออกไปหาถวนจื่อได้ เจียงหยุนเอ๋อเลยร้องจนใจจะขาด： “ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับถวนจื่อ ฉันจะไม่ปล่อยพวกคุณไปแน่！”
“น่ารำคาญจริงๆ เลย” แม่บ้านปรายตามองเธอเบาๆ โดยที่ไม่ได้เก็บความเกลียดชังเอาไว้เลย
ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะตระกูลลี่สั่งเอาไว้ เธอจะไม่มีทางดูแลคนแบบนี้หรอก มีแต่จะทำให้เธอคิดว่าลดราคาของตัวเอง
……
ในตอนนั้นเอง ทางฝั่งถวนจื่อ หลังจากที่วิ่งออกไปไกล ก็หันกลับมามอง เมื่อไม่เห็นเงาของคนรับใช้ ก็วางใจลงได้
ยังดีที่คนรับใช้คนนั้นไม่ได้ดูแลรัดกุมมาก ไม่อย่างนั้นตัวเองคงไม่มีทางหนีออกมาได้
โอเค ตอนนี้หนีออกมาได้แล้ว เลยคิดหาวิธีที่จะติดต่อกับแด๊ดดี้ของตัวเอง
ถวนจื่อคิดแบบนี้
ถวนจื่อวิ่งอยู่ข้างๆ ถนน เพราะอยากจะโบกแท็กซี่เพื่อไปหาแด๊ดดี้ของตัวเอง
ในตอนนั้นเองมีผู้หญิงคนหนึ่งริมถนนเห็นถวนจื่อพอดี เมื่อเห็นว่าเขาหน้าตาน่ารักดี แถมยังยืนอยู่คนเดียว และไม่รู้ว่ากำลังหาอะไรอยู่ เลยเดินเข้าไปหา
“เด็กน้อย คุณหาอะไรอยู่เหรอ？หลงทางกับพ่อแม่ของตัวเองเหรอ？”
ถวนจื่อเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงคนนั้น พลางคิดว่าเธอดูไม่มีพิษมีภัย ก่อนจะทำตาแป๋วพลางพูด： “ฉันจะไปหาแด๊ดดี้”
ผู้หญิงขมวดคิ้วเป็นปมเบาๆ พลางอดไม่ได้ที่จะพูด： “จริงๆ เลย ตอนนี้พวกผู้ปกครอง ดูแลเด็กแบบนี้เหรอ？เด็กน้อย คุณจะไปหาพ่อที่ไหน？”
“แด๊ดดี้ฉันอยู่ที่บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป” ถวนจื่อเงยหน้าขึ้นพูด
ผู้หญิงคนนั้นตกใจอึ้งไป ฉายาของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปเธอเองก็เคยได้ยินมาก่อน เลยพูดว่า： “อ้อ บริษัทนั้นมีชื่อเสียงมากเลย เด็กน้อย พ่อของคุณเก่งจริงๆ เลย”
เมื่อได้ยินผู้หญิงชม ถวนจื่อเองก็มีความภูมิใจ： “แด๊ดดี้ของฉันเก่งมากเลยล่ะ！”
“งั้นเอาแบบนี้ ฉันช่วยคุณโบกแท็กซี่ เดี๋ยวไปส่ง เพราะคุณไปคนเดียวคงไม่ปลอดภัยเท่าไหร่” ผู้หญิงพูด
“โอเค ขอบคุณนะพี่สาวคนสวย！” ถวนจื่อยิ้มอย่างสดใส
ผู้หญิงถูกทำให้หัวเราะด้วยความปากหวานของเขา ทำเรื่องอะไรต่างก็สนุกสนานทั้งนั้น