ตอนที่ 284 เสิ่นเถี่ยจวินโดนชก
แน่นอนว่าสิ่งที่เซี่ยไห่และหลินเซี่ยพูดล้วนน่าเชื่อถือเต็มร้อย ใครก็ตามที่มีความคิดเฉียบแหลมจะจับใจความจนรับรู้ถึงเบาะแสได้หากพวกเขาหยุดคิดไตร่ตรองสักหน่อย
ผู้เฒ่าเฉินขยับไปกระซิบกับผู้เฒ่าเซี่ยที่หน้าซีดเผือด “เหล่าเซี่ย ลูกเขยของคุณมีจิตสำนึกที่ย่ำแย่มาก”
ใบหน้าของผู้เฒ่าเซี่ยมืดมน ร่างกายของเขาสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ
ใบหน้าของเซี่ยหลานมืดมนยิ่งกว่า หล่อนยืนอยู่ที่นั่นโดยที่มือกำหมัดแน่น มองเสิ่นเถี่ยจวินและถามย้ำว่า “เสิ่นเถี่ยจวิน คุณบอกฉันมา คุณตั้งใจทำแบบนั้นแต่แรกใช่ไหม?”
เป็นไปไม่ได้เลยที่เสิ่นเถี่ยจวินจะยอมรับ “ผมไม่ได้ทำ”
เซี่ยไห่โพล่งขึ้นมาอีกครั้ง “คุณยังไม่ยอมรับอีกเหรอ? ได้ยินมาว่าเป็นเวลาหลายปีแล้วที่ตระกูลเสิ่นของคุณไม่ให้เกียรติเซี่ยเซี่ย ก็เพราะหล่อนยิ่งโตยิ่งหน้าเหมือนพี่สาวผม เลยเอาแต่ดูถูกเหยียดหยามหล่อนอยู่เสมอ”
เสิ่นเถี่ยจวินอยากพุ่งตัวเข้าไปบีบคอเซี่ยไห่เต็มประดา เขาคำรามด้วยความโกรธ “คุณเป็นคนนอก ถือดียังไงมาพูดเรื่องภายในครอบครัวของคนอื่น?”
“สำหรับคุณ ผมอาจจะเป็นคนนอกก็จริง แต่สำหรับเซี่ยเซี่ย ผมเป็นญาติสนิทของหล่อน”
เซี่ยไห่พูดพร้อมกับก้าวไปยืนเคียงข้างหลินเซี่ยเพื่อปกป้องเธอ
เสิ่นเถี่ยจวินหรี่ตาลงเล็กน้อย มองพวกเขาด้วยความไม่เข้าใจ ถามขึ้น “คุณหมายถึงอะไรกันแน่?”
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก ประเด็นสำคัญที่เรากำลังพูดถึงอยู่คือคุณสงสัยว่าภรรยาของตัวเองกำลังอุ้มท้องเด็กที่ไม่ใช่ลูกของคุณ ด้วยเหตุนี้คุณถึงได้มีเจตนาชั่วร้าย ตั้งใจสลับตัวเด็กทันทีที่หล่อนคลอดออกมา ถึงยังไงนี่ก็เป็นข้อเท็จจริงที่ใครก็เถียงไม่ได้”
เซี่ยไห่ยิ้มเยาะ “พระเจ้ากำหนดโชคชะตาของคุณเอาไว้แล้ว ผมเกรงว่าคุณก็ไม่เคยคาดหวังเหมือนกันว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้ คิดแค่ว่าตัวเองเอาเด็กคนอื่นมาแทนที่ลูกของศัตรูหัวใจได้สำเร็จ แต่ท้ายที่สุด เด็กที่คุณไปสลับมากับมือกลับเติบโตขึ้นและมีหน้าตาคล้ายกับสมาชิกตระกูลเซี่ยของเรา เรื่องผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว คุณคงรู้สึกเจ็บใจมากใช่ไหม? คงเกลียดเซี่ยเซี่ยมากจนกดขี่หล่อนด้วยความเย็นชาและความรุนแรง
“หลังจากตรวจสอบความเป็นพ่อลูกแล้ว ภายในใจคุณไม่มีความรู้สึกผิดเลยหรือไง? คุณกล้าเผชิญหน้ากับพี่เซี่ยหลานได้ยังไงกัน? คุณสงสัยหล่อนมาหลายปีแล้ว ผลปรากฏว่าคุณนั่นแหละที่มองหล่อนผิดไป หล่อนไม่เคยทรยศคุณด้วยซ้ำ อีกอย่าง คุณกล้าเผชิญหน้ากับลูกสาวตัวเองได้ยังไง? หล่อนไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่คุณกลับทอดทิ้งลูกสาวแท้ ๆ ให้อยู่ใต้ชายคาคนอื่นมาตั้งยี่สิบปี”
เซี่ยไห่จงใจยั่วยุให้เกิดการแตกแยก แน่นอนว่าใบหน้าของเสิ่นอวี่อิ๋งเปลี่ยนเป็นมืดมนทันที ทั้งยังมีร่องรอยของความขุ่นเคืองปรากฏขึ้นในดวงตา มองไปที่เสิ่นเถี่ยจวินด้วยความผิดหวัง
“ตอนแรกคลอด เสิ่นอวี่อิ๋งเป็นเหมือนลูกหนูตัวเล็ก ๆ ที่อ่อนแอมาก โชคดีที่พ่อหลินต้าฝูของฉันมีจิตใจดีและชอบธรรม เขาถึงกับอุ้มหล่อนข้ามภูเขาที่เต็มไปด้วยหิมะเพื่อไปหาหมอแผนจีนเย่ให้ช่วยรักษา ถ้าไม่มีพ่อหลินต้าฝูของฉันสักคน เสิ่นอวี้อิ๋งคงสิ้นชื่อไปตั้งแต่ยังแบเบาะแล้ว”
หลินเซี่ยมองไปทางเสิ่นอวี่อิ๋งซึ่งมีหน้าตาน่าเกลียดยิ่งกว่าเดิม พลางพูดเยาะเย้ย “เสิ่นอวี่อิ๋ง เธอพูดอะไรไปบ้างนะหลังจากที่เธอกลับมาอยู่กับตระกูลเสิ่น? เธอบอกว่าตัวเองไม่เคยได้กินข้าวอิ่มท้องหรือสวมเสื้อผ้าอุ่น ๆ ตอนอยู่กับบ้านตระกูลหลิน แถมยังบอกด้วยว่าคนตระกูลหลินทำร้ายเธอสารพัด มโนธรรมของเธออยู่ไหนกัน โดนหมาคาบไปกินหมดแล้วหรือไง?”
“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ความประพฤติของคนตระกูลเสิ่นล้วนกลับกลอกร้ายกาจเหมือนกันทุกประการ พันธุกรรมของพวกคุณนี่ค่อนข้างแข็งแกร่งทีเดียว”
คำพูดของหลินเซี่ยพาดพิงลามไปถึงผู้เฒ่าเสิ่นด้วย ทำให้ชายชราโกรธมากจนแทบจะกระอักเลือดออกมา
“จนถึงทุกวันนี้ คุณยังคิดจะโยนให้แม่ของฉันเป็นคนผิดเพื่อปกปิดการกระทำชั่วของคุณ พอเราแสดงจุดยืนว่าไม่ยินยอม คุณก็เลือกใช้วิธีต่ำทรามลับหลังเพื่อทำลายธุรกิจของหล่อน หล่อนเป็นแค่ผู้หญิงที่มาจากชนบท สามีเสียชีวิต ก็เลยย้ายมาตั้งรกรากอยู่ที่นี่กับลูก ๆ แล้วทำมาหากินเพื่อเลี้ยงชีพ คุณคิดว่ามันง่ายนักเหรอ? หรือคิดว่าตัวเองเป็นผู้อำนวยการโรงงานกระจอกงอกง่อยแล้วมีอำนาจขนาดปิดท้องฟ้าด้วยมือเดียวได้กัน?”
วันนี้หลินเซี่ยตัดสินใจแล้วว่าจะแตกหักกับตระกูลเสิ่นอย่างสมบูรณ์ เมื่อเผชิญหน้ากับเสิ่นเถี่ยจวิน เธอก็เริ่มต้นจากข้อกล่าวหา ไปจนถึงการย้อนถามเขา เพื่อเน้นย้ำว่าเสิ่นเถี่ยจวินกลัวความผิดของตัวเองจะถูกเปิดเผยจึงแทงข้างหลังพวกเธอ ไม่ให้โอกาสเขาได้แก้ตัวใด ๆ
ข้อแก้ตัวเดียวของเสิ่นเถี่ยจวินคือเขาแค่ประมาทเพราะสับสนไปชั่วขณะ และตอนนี้หลินเซี่ยก็แสดงท่าทางก้าวร้าว เตรียมตัวมาอย่างดีเพื่อทำให้เขายอมจำนนกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ผู้เฒ่าเสิ่นทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกไม้เท้ายันร่างกายอันสั่นสะท้านขึ้น “นังเด็กสารเลว แกมีหลักฐานอะไรถึงกล้าพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้เพื่อทำลายชื่อเสียงของตระกูลเสิ่นของเรา?”
ทันทีที่ชายชรายกไม้เท้าขึ้นมา เฉินเจียเหอและเซี่ยไห่ก็รีบก้าวมาปกป้องหลินเซี่ย
หู่จือก็ผละออกจากอ้อมแขนของผู้เฒ่าเฉิน พาร่างน้อย ๆ ของเขาไปปกป้องหลินเซี่ยเช่นเดียวกัน
“แม่ฮะ ผมจะปกป้องแม่เอง”
หลินเซี่ยลูบหัวหู่จือแทนการบอกเขาว่าเธอไม่เป็นไร และบอกให้เขากลับไปอยู่กับคุณปู่ทวดตามเดิม
เฉินเจิ้นเจียง พ่อสามีผู้ถือตัวก็วางตัวอย่างมีประสิทธิภาพมากเช่นกันในวันนี้ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ห้ามปรามหลินเซี่ยแล้ว ยังพาตัวหู่จือออกมาจากวงแฉอันดุเดือดด้วย
“หลักฐานเหรอ? ถามลูกชายของคุณดูสิ!”
ตอนนี้หลินเซี่ยไม่ใช่คนตระกูลเสิ่นอีกต่อไป เมื่อมองหน้าสมาชิกแต่ละคนของตระกูลเสิ่นก็ยิ่งทำให้เธอไม่อยากรักษาหน้าไว้ให้พวกเขาอีก “ผู้เฒ่าเสิ่น คุณคงไม่รู้ใช่ไหมว่าตอนนั้นลูกชายตัวเองทำอะไรลงไป? ตอนที่ฉันยังเด็ก คุณมองฉันเป็นเหมือนหลานนอกคอกเสมอมา ขนาดเสิ่นเสี่ยวเหมยรังแกฉันและโยนความผิดให้ฉันสารพัดโดยที่คุณก็รู้ชัดเจนว่าเป็นความผิดของหลานสาวตัวเอง คุณกลับเมินเฉยไม่รับฟังฉัน และทุบตีฉันอย่างไร้ความปรานี คุณเองก็แอบสงสัยว่าเด็กที่แม่บุญธรรมคลอดออกมาไม่ใช่หลานของตระกูลเสิ่นใช่ไหมล่ะ?”
หลินเซี่ยยืนหยัดพูดกับทุกคนด้วยเสียงอันดัง “ตอนนี้ทุกอย่างชัดเจนแล้ว ความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผย แม่บุญธรรมเซี่ยหลานของฉันไม่เคยทรยศคุณสักครั้งเลยเสิ่นเถี่ยจวิน”
เซี่ยตงดึงเฉินเจียเหอออกไป ถามด้วยเสียงต่ำด้วยใบหน้าดำคล้ำ “นี่มันยังไงกันแน่? พวกนายเตี๊ยมกันมาเหรอ?”
พวกเขาทั้งหมดพูดจาเฉียบคมไม่ผิดเลยสักคำ จนดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้แสดงละครแบบด้นสด
แม้แต่เซี่ยไห่ที่เป็นคนนอกก็พูดจาฉะฉานปกป้องฝ่ายถูกด้วยท่าทางเด็ดขาด ทั้งหมดมันหมายความว่ายังไง?
หรือเฉินเจียเหอที่เป็นคนเงียบขรึมพูดน้อย จ้างเขามาเป็นกระบอกเสียงแทนตัวเอง?
เฉินเจียเหอเผชิญกับสายตาอันเฉียบคมของเซี่ยตง แล้วตอบกลับอย่างจริงจัง
“คุณน้าครับ ผมเอาหัวตัวเองเป็นประกันเลยว่าทุกคำพูดที่เซี่ยไห่และเซี่ยเซี่ยพูดออกไปล้วนมีเหตุผลและหลักฐานมารองรับ ไม่ใช่แค่การกล่าวหาลอย ๆ แน่นอน”
เซี่ยตงขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกเขาว่าน้าอีกครั้ง
แต่เขาสามารถไว้วางใจในอุปนิสัยของเฉินเจียเหอได้
เขาตอบกลับ “ฉันเข้าใจแล้ว”
ทันใดนั้นสายตาที่คมกริบของเซี่ยตงก็จับจ้องไปทางเสิ่นเถี่ยจวิน
เขารีบเดินปรี่เข้าไปหาเสิ่นเถี่ยจวิน ก่อนจะออกหมัดชกหน้าเขาเต็มแรง
เซี่ยตงซึ่งเป็นทหารออกแรงชกเขาด้วยหมัดเหล็ก เพียงครั้งเดียวก็ทำให้เลือดซึมออกจากมุมปากของเสิ่นเถี่ยจวิน
“ฉันสงสัยอยู่แล้วเชียว ว่าตั้งแต่ลูกสาวนายกลับมา พ่อก็คอยเร่งเร้าให้นายสืบเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นจนกระจ่าง แล้วเอาความจริงมาอธิบายให้ทุกคนฟัง แต่นายเอาแต่บ่ายเบี่ยงไม่ยอมทำท่าเดียว ที่แท้คนร้ายที่อยู่เบื้องหลังก็คือนายนั่นเอง”
พูดจบ เขาก็ปล่อยหมัดชกอีกครั้ง “พี่สาวฉันต้องคลอดลูกของนายในสภาพแวดล้อมแบบนั้นไม่พอ หล่อนยังหมดสติหลังจากคลอดก่อนกำหนด นายกลับไม่รู้จักดูแลหล่อนให้ดี แถมยังสงสัยว่าหล่อนอุ้มท้องลูกคนอื่นอีกงั้นเหรอ? นี่นายยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ไหม ถึงลงมือสลับตัวเด็กแบบนี้?”
เสิ่นเถี่ยจวินเป็นมนุษย์เงินเดือนร่างกายอ่อนแอ พอเซี่ยตงต่อยเขาแค่สองสามหมัดก็วิงเวียนจนล้มโซเซลงกระแทกพื้น ถึงอย่างนั้นเซี่ยตงก็ยังคงเตะเขาอย่างแรงด้วยรองเท้าบูททหาร
เมื่อผู้เฒ่าเสิ่นเห็นว่าลูกชายตัวเองถูกทุบตี เขาก็ขอให้เสิ่นเสี่ยวเหมยช่วยประคองเขาให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เซี่ยตง เรายังไม่ทันรู้ว่าอะไรจริงหรือไม่จริง เธอกล้าดียังไงถึงไปทำร้ายเขา?”
เซี่ยตงเพิกเฉยต่อผู้เฒ่าเสิ่น เขามองไปที่เซี่ยหลานและพูดอย่างเย็นชา “พี่สาว หย่ากับเขาซะ”
เซี่ยหลานมองไปที่เสิ่นเถี่ยจวินซึ่งถูกทุบตีจนล้มลงกองกับพื้นด้วยสายตาห่างเหินที่สุดในชีวิต พูดว่า “เสิ่นเถี่ยจวิน เราหย่ากันเถอะ”
เซี่ยหลานเชื่อฟังคำพูดของเซี่ยตงและออกปากพูดว่าจะหย่ากับเขาอย่างไม่ไยดีจนเสิ่นเถี่ยจวินเริ่มตื่นตระหนกและเช็ดเลือดจากมุมปาก พยายามปกป้องตัวเองอย่างสุดฤทธิ์ “เซี่ยตง นายอย่าเอาตัวเองมาตัดสินเรื่องนี้ นายจะคล้อยตามข้อกล่าวหาที่พวกเขาสรรหามาพูดไม่ได้ ฉันบอกแล้วว่าฉันแค่ประมาท ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ? แล้วทำไมนายถึงไม่ยอมบอกพวกเราก่อนหน้านี้ล่ะ? ถ้านายไม่มีเจตนาชั่วร้าย ทำไมนายถึงปฏิเสธที่จะสืบหาความจริงโดยอ้างว่าเรื่องมันผ่านมานานแล้ว? ทำไมนายถึงเสนอจ่ายเงินให้หลิวกุ้ยอิงเพื่อปิดปาก? ปัญหาที่เกิดขึ้นกับแผงลอยของหล่อน ก็เป็นเพราะพวกหล่อนไม่ยอมเห็นด้วยกับข้อตกลงนี้ใช่ไหม?”
เซี่ยตงรัวคำถามใส่เสิ่นเถี่ยจวิน ผู้ชายคนนี้ถูกชกจนสมองมึนงงเพราะขาดออกซิเจน เขาจึงสูญเสียคำแก้ตัวอีกครั้ง
เอาแต่พูดคำเดียวซ้ำ ๆ ว่า “ฉันไม่ได้ทำ”
“คุณไม่ได้ทำเรื่องโสโครกพวกนั้นเองอยู่แล้ว เพราะมีสุนัขรับใช้ทำเพื่อคุณยังไงล่ะ ถ้าเราเดาไม่ผิด สุนัขตัวนั้นก็คือหลิวจื้อหมิงที่ยอมรับผิดแทนคุณ ต่อให้คุณจะรอดจากการถูกลงโทษทางกฎหมาย ยังไงคุณก็หนีความผิดทางศีลธรรมไม่พ้น ไม่เคยมีครั้งไหนที่ความชั่วชนะความดี คนอย่างคุณ อีกหน่อยก็คงทรยศต่อญาติตัวเองในสักวัน”
คำพูดของเซี่ยไห่จุดชนวนโทสะของผู้เฒ่าเซี่ยขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเซี่ยตงตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะลงไม้ลงมือกับใครสักคนอีกครั้ง ผู้เฒ่าเสิ่นก็รีบเดินเข้าไปเพื่อปกป้องเสิ่นเถี่ยจวิน เขามองไปที่เซี่ยไห่และสาปแช่ง “ลูกชายคนเล็กของตระกูลเซี่ย รู้ตัวไหมว่ากำลังตะคอกใส่ใคร? คนนอกอย่างเธอมีสิทธิ์พูดที่นี่ด้วยเหรอ? คิดว่าตัวเองเก่งกาจมาจากไหน? ไอ้คนไม่มีการศึกษา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายฉัน มันก็ไม่ใช่หน้าที่ของเธอที่จะมาสั่งสอนเขา”
“ผมตะคอกใส่เขาในฐานะอะไรน่ะเหรอ?” เซี่ยไห่ยกมุมปากขึ้นยิ้มแสยะ “ผู้เฒ่าเสิ่น คุณถามคำถามนี้มาก็ดีแล้ว”
เขาก้าวไปยืนเคียงข้างกับหลินเซี่ย ยื่นหน้าตัวเองไปใกล้เธอเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะในลำคอ “พวกคุณทุกคนคงรู้อยู่แล้วว่าเซี่ยเซี่ยหน้าเหมือนพี่สาวของผมตอนที่หล่อนยังเป็นวัยรุ่น ถึงตอนนี้คุณยังนึกภาพความสัมพันธ์ระหว่างเราไม่ออกอีกหรือไง?”
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
ยำใหญ่ใส่สารพัดจานนี้มันอร่อยมันแซบนัวดีจริงๆ เล้ย เตรียมพร้อมรับแรงกระแทกอีกระลอกนะผอ.เสิ่นและคนตระกูลเสิ่นทั้งหลาย พี่ไห่จะเปิดเผยตัวตนแล้ว
ไหหม่า(海馬)