บทที่243 เอาลูกมาคืนฉัน
ถวนจื่อมองสำรวจผู้ชายคนนั้นอย่างสงสัย ในใจรู้สึกระวังตัวมาก
ยังไง จากที่ผ่านเรื่องมามากมาย เขาก็รู้ว่า หลายๆคนเชื่อไม่ได้ ดังนั้นอดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
“ผมไม่รู้จักคุณ”ถึงถวนจื่อยังอายุน้อย แต่ท่าทีมาเต็ม พูดคำนี้ออกมาดูสง่าผ่าเผยมาก
ชายหนุ่มเห็นถวนจื่อพูดว่าไม่รู้จักตัวเองตรงๆแบบนี้ รอยยิ้มที่ใบหน้าก็ดูอึดอัดขึ้นมาทันที：“คุณชายน้อย พวกเราเคยเจอกันชัดๆ ทำไมคุณไม่รู้จักผมได้ยังไง？”
ยิ่งชายหนุ่มพูดแบบนี้ ความสงสัยในใจของถวนจื่อก็จริงจังขึ้นเรื่อยๆ มองสำรวยเขาด้วยใบหน้าระมัดระวัง
เห็นสถานการณ์เช่นนี้ ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ คุกเข่าที่หน้าถวนจื่อ เดิมทีอยากลูบหัวถวนจื่อ แต่กลับถูกถวนจื่อ ปลีกตัวออกจากลังเล
“ถวนจื่อ หม่ามี้ของคุณใช่เจียงหยุนเอ๋อไหม？ผมยังรู้วันเกิดของคุณว่าเป็นวันที่ยี่สิบเดือนสิงหา วันเกิดของหม่ามี้คือสิบสามตุลา ใช่ไหม？”
ชายหนุ่มพูดประวัติของถวนจื่อกับเจียงหยุนเอ๋อออกมา และบังเอิญที่พูดก็ต่างถูกหมด
ถวนจื่อมองผู้ชายคนนั้นอย่างตะลึง ความสมดุลในใจเริ่มเอียนเอียง
หรือว่า……ผู้ชายคนนี้พูดจริง？
“งั้นโอเค ผมเชื่อคุณ คุณพาผมไปหาแด๊ดดี้ผมได้ไหม？”ถวนจื่อทำลายข้อสงสัยอย่างไม่เต็มใจ เริ่มถามใหม่
ชายหนุ่มหัวเราะ พูด：“เต็มใจแน่นอน มา คุณชายน้อย มากับผม”
“อือ”ถวนจื่อพยักหน้า ตามหลังชายหนุ่มออกไป ก็ไม่ทันสังเกตเห็นว่า แววตาของผู้ชายคนนั้นมีความแวบวับแวบเข้ามาหลังจากรับปากตัวเอง
ไม่ไกลจากพวกเขา ส้งหวั่นหวั่นกำลังยืนดูทั้งหมดนี้อย่างเงียบๆที่ชั้นสอง
มองถวนจื่อตามชายคนนั้นออกไป มุมปากของส้งหวั่นหวั่นยกขึ้นมาเล็กน้อย ในเมื่อตอนนี้ถวนจื่อตามคนของตัวเองไปแล้ว งั้นเธอก็ถือว่าวางใจได้สักที
ถวนจื่อออกมาจากทาวน์เฮาส์ได้ เป็นสิ่งที่ส้งหวั่นหวั่นคิดไม่ถึงเลยในตอนแรก
เจียงหยุนเอ๋อดันมีวิธีการแบบนี้……แต่ จะมีประโยชน์อะไร？ไม่ใช่ว่าถูกเธอขัดขวางไว้เหรอ？
“เจียงหยุนเอ๋อ อยากทำลายเรื่องดีๆของฉัน คุณฝันหวานไปแล้ว”สายตาของส้งหวั่นหวั่นมีความเยือกเย็น บ่นเบาๆ
พูดจบ ส้งหวั่นหวั่นหมุนตัว ไปที่ห้องวงจรปิด
คนของห้องวงจรปิดเห็นส้งหวั่นหวั่นเข้ามา ก็ตะลึง แต่ก็รู้ตัวตนของส้งหวั่นหวั่น จึงถามอย่างเคารพทันที：“คุณหนูส้ง คุณมาได้ไง？”
“เพิ่งเจอผู้จัดการล็อบบี้ บอกว่ามีเรื่องจะหาพวกคุณ แล้วยังบอกให้พวกคุณรีบไปด้วย”ส้งหวั่นหวั่นพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ จากใบหน้าเธอ มองท่าทีโกหกไม่ออกเลยสักนิด
คนในห้องวงจรปิดก็ไม่สงสัยอะไร รีบพูด：“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย……แต่ ห้องวงจรปิดนี้ไม่มีคนผมไม่ค่อยวางใจจริงๆ คุณหนูส้ง คุณช่วยผมดูสักพักได้ไหม？”
นี่คือสิ่งที่อยู่ภายใต้ความต้องการของส้งหวั่นหวั่น ดังนั้นเธอรีบพยักหน้ารับปากไป：“ไม่มีปัญหา คุณรีบไปเถอะ”
เห็นพนักงานคนนั้นออกไป ส้งหวั่นหวั่นก็ยิ้มที่มุมปาก รีบหาวิดีโอกล้องวงจรปิดในห้องโถงเมื่อครู่ เอาวิดีโอของถวนจื่อที่ถ่ายได้ข้างในลบออกหมด
ทำทุกอย่างนี้เสร็จ ส้งหวั่นหวั่นจึงออกไปอย่างพอใจ
……
ทางด้านเจียงหยุนเอ๋อ เพราะว่าการหายไปของถวนจื่อเปลี่ยนไปอย่างร้อนรน และพวกคนข้างในทาวน์เฮาส์ก็ไม่ให้เธอไปหาถวนจื่อ สำหรับเธอแล้วเหมือนราดน้ำมันบนกองไฟ
เธอยังอดไม่ไหวที่จะเริ่มสงสัย ว่าพวกเธอเอาลูกไปซ่อนหรือไม่ หรือว่า……ลูกของตัวเองถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม
เจียงหยุนเอ๋อยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว อารมณ์ไม่มีทางนิ่งสงบลง เวลานี้เอง ลี่จุนซินก็เดินเข้ามาที่ทาวน์เฮาส์
เพิ่งเข้ามาในทาวน์เฮาส์ เธอก็เห็นเจียงหยุนเอ๋อที่มีใบหน้ากังวล
เพราะว่าหญิงสาว ถึงจะไม่ค่อยชอบเจียงหยุนเอ๋อ แต่ลี่จุนซินในเวลานี้เห็นเจียงหยุนเอ๋อกังวลขนาดนี้ จึงเกิดความสงสารขึ้นเล็กน้อย
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่？”ลี่จุนซินเข้ามาถาม
แม่บ้านสาวกับสาวใช้ต่างไม่กล้าพูด พวกบอดี้การ์ดที่จริงก็ไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ ดังนั้นในห้องก็เงียบทันที
จู่ๆ เจียงหยุนเอ๋อก็คุกเข่าตรงหน้าลี่จุนซิน มองไปดูอารมณ์เสียการควบคุม：“คุณหนูลี่ ต่อไปฉันจะอยู่ห่างจุนถิงให้ไกล ไม่ยุ่มย่ามกับเขาอีก ขอร้องล่ะเอาลูกมาคืนฉันได้ไหมคะ？”
ลี่จุนซินถูกเจียงหยุนเอ๋อคุกเข่าเช่นนี้ก็ชะงักไป ถอยหลังไปอย่างตะลึง ในใจไม่ค่อยสบายใจนัก
คำพูดเจียงหยุนเอ๋อนี้ เหมือนตัวเองทำอะไรเด็กคนนั้นไป ……
เธอยื่นมือดึงเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมาจากพื้น จากนั้นพยายามทำจิตใจให้นิ่งสงบและพูด：“คุณหนูเจียง ตอนนี้คุณทำใจดีๆก่อนนะ ฉันจะช่วยคุณเอาลูกคุณกลับมา”
หางตาของเจียงหยุนเอ๋อมีน้ำตาซึมไหลออกมา เธอไม่รู้ว่าตัวเองตอนนี้ควรจะเชื่อคำพูดลี่จุนซินดีไหม
พอลี่จุนซินดึงเจียงหยุนเอ๋อเข้ามา ก็หันหน้าไปที่แม่บ้านสาว：“ครั้งสุดท้ายที่เห็นเด็กคนนั้นคือเมื่อไหร่？”
เผชิญหน้ากับลี่จุนซิน แม่บ้านสาวก็ไม่กล้าทำอะไรผิดพลาดไปอย่างกำเริบ ดังนั้นจึงย้อนคิดอย่างจริงจัง：“น่าจะหลังจากทานข้าวเช้าค่ะ”
“พอทานข้าวเช้าเสร็จ เห็นถวนจื่อออกไปไหม？”ลี่จุนซินถามอีกครั้ง
ในเมื่อไม่เจอถวนจื่อ ก็ต้องหาให้เจอว่าออกไปเมื่อไหร่ ในใจของลี่จุนซินแอบคิด
พูดออกไป พวกคนใช้ก็ส่ายหน้า ทำให้ในใจของลี่จุนซินสงสัยมาก รู้สึกว่าพวกเขาจะต้องปกปิดอะไรบางอย่าง
“จริงเหรอ？พวกคุณไม่เห็นจริงๆ หรือว่าพวกคุณเห็น แต่ไม่กล้าพูดกันแน่？”ท่าทางของลี่จุนซินคมกริบหน่อยๆ น้ำเสียงก็ไม่อ่อนโยนขนาดนั้นเหมือนปกติ
สาวใช้คนหนึ่งสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็พูดอย่างแน่วแน่：“คุณหนูลี่ พวกเราไม่เห็นจริงๆ”
“โอเค”ลี่จุนซินก็ไม่พูดอะไรมาก เพราะว่าเธอรู้ จากปากของคนพวกนี้ น่าจะถามอะไรที่เป็นประโยชน์ไม่ได้
ลี่จุนซินเดินหลีกออกไป หยิบโทรศัพท์ออกมา หาเบอร์ของสำนักงานหมู่บ้าน แป๊บเดียวก็โทรออกไป
“ฮัลโหล ฉันคือผู้พักอยู่ที่ตึกE ฉันทำเด็กหายคนหนึ่ง ต้องการให้พวกคุณตรวจสอบกล้องวงจรปิดหน่อย ขอโทษนะพวกคุณสะดวกไหม？”
ถึงแม้ลี่จุนซินถามอย่างเกรงใจขนาดนี้ แต่ถ้าฝ่ายส่วนกลางไม่เห็นด้วย เธอก็ต้องมีทางให้พวกเขาเห็นด้วยให้ได้