เฉียวโยวโยวเห็นสือมูเฉินวางสาย ทำเหมือนถามส่งๆไปคำหนึ่ง “ที่บ้านมีแขกเหรอ?”
สือมูเฉินส่ายหน้า “สีเกอ คืนนี้เขามีธุระไม่มาแล้ว”
เฉียวโยวโยวพยักหน้า คุยกันสองสามคำแล้วเดินออกมา
เมื่อกี้เธอรู้จากเสี่ยวหูแล้ว ฟู่สีเกอรู้ว่าเธอย้ายมาที่นี่แล้ว คาดการว่าคงรู้เรื่องที่เธอเลิกกับฟู้เจียนปอแล้วมั้ง?
เธอสูดหายใจลึกๆหนึ่งครั้ง กดเรื่องทั้งหมดเอาไว้ ไปชวนหลานเสี่ยวถางคุยเล่นดีกว่า
และในเวลานี้ พ่อแม่ของฟู่สีเกอกลับมาถึงคฤหาสน์ของเขา
คุณแม่เมิ่งซินหรุ่ยเดินเข้าห้องรับแขก เห็นแบบต้นฉบับ ก็รู้สึกโกรธทันที
เธอขมวดคิ้วเหมือนถูกแทง ค่อยๆนั่งลงโซฟาหญ้านั้น
“แม่ ข้างบนมีแมลงกัดแม่!”ฟู่สีเกอพูดอยู่ กดเมิ่งซินหรุ่ยไว้บนโซฟา
“หา——” เมิ่งซินหรุ่ยร้องเสียงดัง เหมือนถูกกัดจริงๆ
ฟู่สีเกอยังโอบไหล่ของเธอไม่ให้เธอดิ้น “เป็นยังไงบ้าง ถูกกัดเข้าแล้วจริงเหรอ? เจ็บตรงไหน? ให้ลูกชายคนนี้ดูหน่อย”
เมิ่งซินหรุ่ยเกือบจะน้ำตาไหลออกมาแล้ว “ไอ้ลูกไม่รักดีคนนี้ แกล้งแม่! ฉันจะฟ้องพ่อแก!”
ฟู่สีเกอยอมแพ้ทันที “ไอ๊หยา! ผมผิดไปแล้วแม่ แม่ไม่รู้สึกโซฟาตัวนี้ดูมีเอกลักษณ์ และนั่งสบายจริงๆเหรอ? ลูกชายคนนี้กตัญญู ให้แม่นั่งพักผ่อนให้สบาย!”
เมิ่งซินหรุ่ยเม้มริมฝีปาก งอนฟู่สีเกอ “เหอะ นับวันยิ่งยอกย้อนเก่ง! ”
ฟู่สีเกอพิงบนไหล่ของเธอ “พอแล้ว พอแล้ว คืนนี้อยากกินอะไรครับ?รังนกตุ๋นน้ำตาดอกท้อ?ผมไปทำให้แม่”
“ยังจะมาพูด! ครั้งก่อนขโมยรังนกฉันไปให้ผู้หญิงคนไหน?” เมิ่งซินหรุ่ยพูดอยู่ ก็ลุกยืนขึ้นมามองไปรอบๆ “ฉันดูหน่อยในบ้านซ่อนผู้หญิงไว้หรือเปล่า!”
ฟู่สีเกอรีบโบกมือ “แม่ ในบ้านจะมีผู้หญิงที่ไหนกัน แม่ดูรองเท้าที่วางตรงประตู ไม่มีรองเท้าของผู้หญิงเลย!”
เมิ่งซินหรุ่ยได้ยิน สีหน้าเปลี่ยนไป
หัวใจเธอสั่น ดึงฟู่สีเกอไว้พูดว่า“ไอ้ลูกหมา แกคงไม่ได้ชอบผู้ชายนะ?”
ฟู่สีเกอรู้สึกเหมือนตรงหน้ามีอีกาฝูงใหญ่บินผ่านหน้า
เมิ่งซินหรุ่ยเห็นเขานิ่ง หน้าซีดขาวไปทั้งหน้า “แกชอบอาเฉิน? ฉันรู้แล้ว หลังจากอาเฉินแต่งงานแล้ว แกก็ไม่เคยหาแฟน…แกหมดอาลัยตายอยาก คุณพระช่วย ลูกชายที่ฉันคลอดทำไมถึงเป็นเกย์ได้!”
ฟู่สีเกออยากจะร้องไห้ “แม่ แม่อย่าคิดไปเองได้ไหม? ผมจะชอบผู้ชายได้ยังไง ผมเคยมีแฟนผู้หญิงไม่ใช่เหรอ?”
เมิ่งซินหรุ่ยส่ายหน้า ท่าทางมั่นใจแบบนั้น “ตอนนั้นแกเคยคบสาวจริงจังก็แค่เด็กตระกูลฮั่วคนนั้นเท่านั้น หลังจากเธอจากไป แกเคยคบแฟนเกินสามเดือนที่ไหน? ที่แท้เพราะเธอจากไป แม้แต่ผู้หญิงแกก็ไม่ชอบ คิดไม่ถึงว่าจะชอบผู้ชาย!”
“แม่——”ฟู่สีเกอหมดคำพูดจริงๆ “ผมไม่ชอบผู้ชายจริงๆ ! ได้ ผมพิสูจน์ให้แม่ดู วันหลังผมพาผู้หญิงกลับมาด้วย!”
“แน่ใจว่าเป็นผู้หญิง?” เมิ่งซินหรุ่ยหรี่ตา “ต้องเป็นคนจีน ห้ามพามาจากประเทศไทย!”
“อุ๊บ——”ฟู่สีเกอเห็นท่าทางจริงจังของเมิ่งซินหรุ่ย อดขำไม่ได้“แม่ ความมโนของแม่ ผมรู้สึกว่าเขียนนิยายแฟนตาซีได้แล้ว แม่ดู ช่วงนี้[สามชาติ สามภพ]ดังขนาดนี้ แม่เขียนสักเล่ม ต้องขายดีแน่ๆ!”
เมิ่งซินหรุ่ยได้ยินเขาพูดถึงซีรีส์ที่ตัวเองชอบดู ตาเป็นประกาย “ไอ้ลูกหมา แกรู้สึกแบบนั้นจริงเหรอ?”
ฟู่สีเกอพยักหน้า แววตาประกาย “ครับ แม่ทำได้แน่นอน!”
ตาของเมิ่งซินหรุ่ยเป็นประกายเหมือนดวงดาว “หากฉันจะเขียน ฉันจะเขียนพระเอกแบบมั่วยวน มีศักยภาพปกป้อง
ผู้หญิงที่ตัวเองรัก ไม่ให้เธอโดนรังแก!”
ฟู่สีเกอหัวเราะ “รู้ว่าแม่ชอบมั่วยวน พูดก็พูด พ่อผมไม่หึงเหรอ?”
เมิ่งซินหรุ่ยยักคิ้ว “เขาไม่กล้าหึงหรอก! แต่พูดก็พูดเถอะ หลังจากนี้แกก็อย่าเอ้อระเหยลอยชายแบบนี้ หากมีแฟนแล้วต้องดูแลเธอให้ดีรู้ไหม?”
ฟู่สีเกอตบหน้าอก “สบายใจได้ ลูกชายแม่พึ่งพาได้!”
“ต้องแบบนี้สิ! พูดก็พูดพ่อแกทำไมยังไม่ถึง? ที่บริษัทยังประชุมไม่เสร็จ?” เมิ่งซินหรุ่ยเม้มริมฝีปาก “ไอ้ลูกหมา แม่แกอยากกินรังนกตุ๋นน้ำตาดอกท้อ รีบเข้าครัวไปทำให้ฉัน!”
“รับทราบครับผม จะไปเดี๋ยวนี้!” ฟู่สีเกอทำท่าวันทยหัตถ์เหมือนทหาร รีบเดินไปห้องครัว
กำลังทำกับข้าว พ่อของฟู่สีเกอก็มา เมิ่งซินหรุ่ยคุยกับเขาในห้องรับแขกสักพัก จู่ ๆนึกอะไรได้ ก็ไปที่ห้องครัว
เธอสำรวจอยู่ด้านหลังฟู่สีเกอสักพัก ถอนหายใจ “ลูกหมาบ้านฉันดี เข้าสังคมได้ทำกับข้าวเป็น! พูดก็พูด เด็กดีขนาดนี้ ทำไมยังโสดอยู่?”
ฟู่สีเกอยกมุมปาก ตัดสินใจไม่บอกเธอเรื่องสือมูเฉินจะเป็นพ่อคนแล้ว ไม่อย่างงั้น ไม่มีการเปรียบเทียบ ก็ไม่เจ็บ
เมิ่งซินหรุ่ยถอนหายใจสักพัก ก็เดินไปถึงด้านหลังฟู่สีเกอ วางมือบนไหล่ฟู่สีเกอ “เมื่อกี้ยังพูดไม่จบก็ถูกแกเปลี่ยนเรื่อง พูดก็พูดแกยังไม่ได้ตอบรังนกก่อนหน้านี้เอาไปให้ใคร?”
ฟู่สีเกอไม่มีทางเลือก แม่เขาเป็นแบบนี้มาโดยตลอด มีหัวใจเป็นสาววัยรุ่น เขาชินเสียแล้ว
เขาเลยหันหน้าไป พูดกับเมิ่งซินหรุ่ย “อยู่ที่อาเฉิน” อย่างไรก็ตาม ตอนนั้นให้เฉียวโยวโยว ตอนนี้เฉียวโยวโยวย้ายไปที่สือมูเฉิน ไม่ว่าจะกินหมดหรือไม่ ต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน
เมิ่งซินหรุ่ยเบิกตากว้างทันที “อยู่ที่อาเฉินจริงๆด้วย คิดไม่ถึงว่าแกจะตุ๋นรังนักให้อาเฉิน!”
จู่ ๆเธอก็คิดถึงโพสต์ที่เคยเห็นก่อนหน้านี้ อดพูดไม่ได้“ไอ้ลูกหมา แกรีบบอก หรือว่าแกเป็นเกย์จริงๆ แกทำกับข้าวให้เขากิน หรือแกจะเป็นรับ เขาเป็นรุก?”
ฟู่สีเกออยากจะบ้าตาย ทำได้แค่อ้อนวอน “แม่ แม่คิดไปถึงไหนแล้ว ลูกชายแม่เป็นผู้ชายอกสามศอก เป็นรับได้
เหรอ?”
“หรือว่าแกเป็นรุก?” เมิ่งซินหรุ่ยโบกมือ “ฉันว่าอาเฉินเหมือนกว่า แกไม่เหมือน”
“แม่ พรุ่งนี้ผมพาแม่ไปตรวจที่โรงพยาบาลดีกว่าไหม ว่าแม่มีพรสวรรค์แบบไอน์สไตน์หรือเปล่า?” ฟู่สีเกอวางของในมือแล้วพูด“แค่เพื่อนภรรยาอาเฉินได้รับบาดเจ็บ ผมให้รังนกไปเท่านั้น แม่แหละ มโนสร้างเรื่องดราม่าให้ลูกตัวเอง”
“เพื่อนภรรยาของเขา?”เมิ่งซินหรุ่ยยิ้ม“ผู้หญิงละสิ? เมื่อไรจะพามาให้ดู?”
“ไม่ต้องพามา แม่อยากเจอ ไปดูที่บ้านอาเฉินเอง ตอนนี้ยังอยู่นะ!” ฟู่สีเกอเปิดก๊าซ “ผมไม่ว่างขนาดนั้น ไปเป็นเพื่อนแม่ไม่ไหว!”
“เหอะ ฉันให้พ่อแกไปเป็นเพื่อนฉัน!” เมิ่งซินหรุ่ยยักคิ้ว หันหลังจะออกไป
“แม่——” ฟู่สีเกอรีบห้ามเธอไว้ “แม่ไปบ้านอาเฉินทำอะไร? ภรรยาเขาตั้งท้องแล้ว อย่าไปสร้างความวุ่นวายให้คนอื่นเลย! แม่ไปกะทันหัน พวกเขายังต้องเตรียมของให้แม่กิน!”
“อาเฉินจะเป็นพ่อคนแล้ว?!” เมิ่งซินหรุ่ยตอนนี้สมองทำงานอย่างดี จับใจความสำคัญได้ สีหน้าอดผิดหวังไม่ได้ “ลูกหมาโง่ แกรู้จักจูงมือสาวตั้งแต่อนุบาล ปฐมก็รู้จักเขียนจดหมายรัก คิดไม่ถึงยังสู้อาเฉินที่วันๆเอาแต่เรียนหนังสือไม่ได้…”
ฟู่สีเกอรู้สึก เมื่อกี้ตัวเองขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ เขาทำได้แค่รับประกัน “พอแล้ว ก่อน31 ธันวา ผมจะพาแฟนที่เพียบพร้อมกลับบ้านแน่นอน”
“ได้! พวกเรามาพนันกัน” เมิ่งซินหรุ่ยหยุดเดิน “พูดก็พูดเถอะ เป็นผู้หญิงก็พอ!”
ฟู่สีเกอลูบหน้าผาก“แม่ ลูกชายแม่ยังไม่จนตรอกขนาดนั้น…”
มื้อค่ำ ทั้งครอบครัวกินข้าวด้วยกัน พ่อฟู่สีเกอก็คุยกับเขาเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจ หลังจากนั้นกลับไปพร้อมเมิ่งซินหรุ่ย
ฟู่สีเกอขับรถกลับจากส่งทั้งสองคน ก็เห็นประตูแถวๆคฤหาสน์จู่ ๆมีคนขวางรถของเขา
ตอนกลางคืนมองไม่ค่อยชัด ฟู่สีเกอจอดรถถึงจำได้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นฟู้เจียนปอ
เขาจ้องมอง เปิดประตูรถเดินลงไป
“คุณฟู่ คุณก็พักที่นี่?” ฟู้เจียนปอถาม
ฟู่สีเกอพยักหน้า “อืม มีธุระอะไร?”
“พาผมไปเจอโยวโยวหน่อยได้ไหม?” ฟู้เจียนปอสีหน้าแย่มาก ใต้ตามีแต่เส้นเลือดฝอย
“ขอโทษ ผมไม่สนิทกับคุณเฉียว” ฟู่สีเกอพูด“ยิ่งไปกว่านั้น ผมก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน คุณไม่ใช่ว่าที่สามีของเธอเหรอ?ทำไมต้องให้ผมที่เป็นคนนอกช่วยคุณหา?”
“คุณฟู่ ผมกับโยวโยวทะเลาะกัน เสี่ยวถางมารับเธอไปพักที่บ้าน” ฟู้เจียนปอพูด “แต่ผมเข้าหมู่บ้านนั้นไม่ได้ ดังนั้นช่วยพาผมเข้าไปได้ไหม? ผมไปบ้านพี่สือเองก็พอ”
“พาคุณเข้าไป?” ฟู่สีเกอส่ายหน้า เม้มริมฝีปาก “ผมไม่พาคุณเข้าไป”
“หมายความว่าไง?” ฟู้เจียนปอไม่พอใจเล็กน้อย
“พวกคุณเลิกกัน ผมจะได้จีบเธอ ผมคงโง่หากพาคุณเข้าไป!” ฟู่สีเกอใช้น้ำเสียงเป็นธรรมชาติพูดไป หันหลังเตรียมขึ้นรถ
“ฟู่สีเกอ คุณว่าไงนะ?!” ไฟในใจฟู้เจียนปอลุกโชนทันที เขาดึงแขนฟู่สีเกอไว้ “คุณพูดให้รู้เรื่อง? อะไรคือพวกเราเลิกกันแล้วคุณจะได้จีบเธอ?คุณเล็งเธอมานานแล้ว?!”
ฟู่สีเกอเห็นท่าทางเขาตื่นตัว เลยหยุด เขาพิงบนหัวรถ ยกคิ้ว “ถูกต้อง ผมเล็งเธอแล้วยังไง? ตอนนี้พวกคุณเลิกกันแล้ว ผมจะจีบเธอ เป็นเรื่องสมเหตุสมผล วันนี้ต้องขอบคุณ คุณจริงๆ มารอบอกผมที่หน้าประตูเอง ตอนนี้เธอโสดแล้ว!”
ฟู้เจียนปอรู้สึกหัวใจมีเลือดสูบฉีดขึ้นมา ติดอยู่ที่ลำคอ ทำให้หน้าอกใกล้จะระเบิด “เธอเป็นว่าที่ภรรยาของผม!”
“ว่าที่ภรรยาของคุณ?”ฟู่สีเกอยิ้มเยาะ “คุณรู้ด้วยเหรอ?งั้นผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ต่างประเทศกับคุณ เป็นอะไรกับคุณ? อ้อ หรือไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่คู่นอนเท่านั้น?”
ฟู้เจียนปอหน้าขรึม หรี่ตา “คุณรู้ได้ยังไง?”
“เพราะวันนั้นเธอกลับจากลอนดอน บินตรงไปมาเลเซีย ผมกับอาเฉินสองคนอยู่มาเลเซียพอดี ตอนเสี่ยวถางไปรับเธอ ผมก็อยู่ข้างๆ! คุณรู้ไหมว่าเธอร้องไห้มากแค่ไหน?!”
ฟู้เจียนปอตัวทรุด “เรื่องนั้นเป็นความผิดผม แต่ผมจะชดใช้ให้เธอ! ผมกับเธอรักกันมาหลายปีขนาดนี้ คุณเทียบไม่ได้หรอก!”
“แต่ตอนนี้ที่ผมเห็นก็คือ แค่จะเจอหน้าเธอคุณยังต้องขอร้องผม!” ฟู่สีเกอยักคิ้ว ใบหน้ายั่วยุ “ผมจะเข้าไปหาเธอตอนนี้ ตอนนี้เป็นเวลาที่เธอกำลังอ่อนแอ ง่ายที่ผมจะแทรกเข้าไป”