ตอนที่ 309 รู้แล้วว่าคิดถึง

อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร

ตอนที่ 309 รู้แล้วว่าคิดถึง

ตอนเช้า หลังจากฝังเข็มให้ตี้อู๋เปียนเสร็จแล้ว มู่เถาเยาก็โทรไปที่หมู่บ้านเถาหยวนคุยกับหมอเทวดาหยวนและคนอื่นๆ

ปาอินกับเฉิงอันนั่วช่วยลู่จือฉินจัดการสมุนไพรที่นำกลับมาเมื่อวาน พอกินอาหารเที่ยงเสร็จก็จะไปทำยาที่หอยา

ตี้อู๋เปียนนั่งอยู่ด้านข้างมองพวกเขาทำงาน รอมู่เถาเยาคุยโทรศัพท์เสร็จก็ถามขึ้น “ซาลาเปาน้อย ช่วงสองวันนี้จะทำยาอายุยืนไหม หญ้าอายุยืนแค่ต้นเดียวทำเป็นยาออกมาได้กี่เม็ดเหรอ”

“สองวันนี้ทำยาให้พวกหมาป่าก่อน ไว้กลับมาค่อยทำยาอย่างอื่น ถ้ารวมกับสมุนไพรอื่นๆ ก็ได้ประมาณสิบห้าเม็ด ถ้าทำให้เจือจางอีกหน่อยยี่สิบเม็ดก็ยังไหว”

“ฉันอยากขอสักสองเม็ด”

“ได้สิ”

มู่เถาเยารู้ว่าเขาจะเอาไปให้ปู่กับย่า

ผู้อาวุโสสองคนของตระกูลตี้ก็ดีต่อเธอมากเช่นกัน ต่อให้ตี้อู๋เปียนไม่ขอ เธอก็จะให้อยู่แล้ว

นอกจากบรรดาผู้อาวุโส อา อาจารย์สาม และอวิ๋นไป๋แล้ว ยังมีเยี่ยนหังที่ยังมาไม่ถึงที่จะได้หนึ่งเม็ดเช่นกัน

ใครจะไปรู้ว่าวันหน้ายังจะโชคดีเจอหญ้าอายุยืนอีกหรือเปล่า

ใจมนุษย์มักลำเอียง มีของดีก็ต้องให้คนที่สำคัญที่สุดก่อน

นี่เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์

“ซาลาเปาน้อย สมุนไพรในป่าพิษหมาป่ามีเยอะหรือเปล่า”

“เยอะมาก ยิ่งเข้าไปลึกยิ่งเยอะ ลักษณะก็ดีด้วย”

พวกโซนรอบนอกไม่มีสัตว์ดุร้ายกับหมาป่า นักเก็บสมุนไพรจึงไปบ่อย แต่ด้านในแทบจะไม่มีร่องรอยของมนุษย์ สมุนไพรย่อมเยอะเป็นธรรมดา

“ป่าพิษหมาป่ากับป่าเซียนโหยวแตกต่างกันเยอะไหม”

“ค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว ป่าเซียนโหยวเก่าแก่กว่า พืชโบราณ พืชไม่ทราบชนิดมีเยอะมาก ส่วนป่าพิษหมาป่าเมื่อเทียบกัน สัตว์กับพืชค่อนไปทางปกติ แต่หมาป่าในป่าพิษหมาป่าเยอะกว่าหมาป่าในป่าเซียนโหยวรวมกันทั้งหมด เรียกได้ว่าเป็นชาวพื้นเมืองก็ว่าได้”

ตี้อู๋เปียนพยักหน้า

“แต่พวกเราก็ไม่มีทางเดินได้ทั่วป่า ไม่รู้ว่ายังมีความแตกต่างอะไรอีกไหม ไว้วันหน้าว่างๆ ค่อยๆ สำรวจไป”

“วันหน้าฉันไปกับเธอด้วย”

พอถึงหน้าหนาวเขาก็จะเป็นเหมือนคนปกติแล้ว ฝึกยุทธ์สักสองสามปี ปีที่สี่ที่ห้าก็น่าจะเป็นไปได้ที่จะติดตามซาลาเปาน้อยไปหลายๆ ที่

“…ได้”

ต้องให้ความหวังไว้บ้าง

ลู่จือฉิน ปาอิน เฉิงอันนั่วฟังพวกเขาคุยกันระหว่างจัดการสมุนไพร ไม่นานก็ถึงเวลากินข้าว

กินข้าวเที่ยงเสร็จพวกมู่เถาเยาก็ไม่ได้พัก ไปทำยาที่หอยาทันที

สองศิษย์อาจารย์ทำงานเข้าขากันอย่างสมบูรณ์แบบ

แค่ช่วงบ่ายก็ทำยารักษาแม่หมาป่ากับยาบำรุงร่างกายพวกลูกหมาป่าเสร็จ

วันจันทร์ ทำยาที่จะเป็นของขวัญให้ฝูงหมาป่า

นอกจากเวลากินนอนตามปกติ พวกเขาต่างหมกตัวอยู่แต่ในห้องปรุงยา แต่ก็ทำออกมาได้แค่สามร้อยกว่าเม็ด

แถมยังเป็นเพราะมู่เถาเยากับลู่จือฉินแยกกันทำ มีผู้ช่วยหลายคน มิฉะนั้นทำได้ครึ่งเดียวของจำนวนนี้ก็นับว่าไม่เลวแล้ว

การทำยาต้องใช้เวลา

วันอังคาร พวกเขาก็ทำยาตลอดช่วงเช้าจนได้ออกมาครบห้าร้อยเม็ด

สมุนไพรที่เก็บกลับมาก็ถูกใช้จนหมดเกลี้ยง

และก็เพราะศิษย์กับอาจารย์คู่นี้มีฝีมือ ไม่มีทำเสียเลย ถึงได้จำนวนมากขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นคงต้องตัดทิ้งร้อยสองร้อยเม็ดถึงจะเป็นจำนวนปกติ

ทุกคนจึงพอใจมาก

เพียงแต่ด้วยความที่หมาป่ามีจำนวนเยอะมาก จึงต้องเลือกให้ลูกหมาป่า หมาป่าตัวเมีย และครอบครัวราชาหมาป่ากินก่อน

กินข้าวกลางวันเสร็จสองศิษย์อาจารย์ก็เก็บของออกเดินทาง

เนื่องจากไม่ได้เอาเต็นท์กลับมา ครั้งนี้เข่งทั้งสองใบจึงเต็มไปด้วยอาหาร หิ้วน้ำอีกคนละขวด เอาไว้ใช้แปรงฟัน

เย่ว์จือเหิงขับรถไปส่งพวกเธอที่ทางขึ้นเขาด้วยตัวเอง

“บ่ายวันเสาร์พี่จะมารับนะ”

“พี่ใหญ่ให้คนขับรถมาก็ได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไร วันเสาร์พี่ไม่ทำงาน”

“งั้นพี่ใหญ่ไม่ต้องรีบมานะคะ มาถึงสักห้าโมงก็ได้”

“อืม รีบขึ้นเขาเถอะ ไว้กลับมาพวกเราย่างแพะกินกัน”

“ค่ะ”

ในเผ่ามีฟาร์มเลี้ยงสัตว์น้อยใหญ่ตามธรรมชาติจำนวนมาก เนื้อของพวกวัวแพะที่เลี้ยงไว้ดีมาก รสชาติกลมกล่อม ไม่ด้อยไปกว่าของหมู่บ้านเถาหยวนแม้แต่น้อยบราวนี่ออนไลน์

มู่เถาเยาชอบมาก

“รีบขึ้นเขาเถอะ อากวงน่าจะรอนานแล้ว”

“ค่ะ”

สองศิษย์อาจารย์ขึ้นเขาไปได้ครึ่งชั่วโมงถึงจะใช้วิชาตัวเบา

พวกเธอไปถึงถ้ำของราชาหมาป่าตอนที่ดวงอาทิตย์ยังไม่หายพ้นยอดไม้

เย่ว์จือกวงดีใจมาก ช่วยน้องสาวเอาเข่งลงพลางพูด “เสี่ยวเยาเยา แม่หมาป่าเงยหัวได้แล้วนะ”

“ดีค่ะ”

มู่เถาเยากับลู่จือฉินเข้าไปตรวจดูแม่หมาป่า ฟื้นตัวได้ดีตามที่คิดไว้

แต่หมาป่าน้อยสองตัวกลับฟื้นตัวไม่เร็ว ยังคงดูอ่อนแอ

สุขภาพอ่อนแอมาแต่กำเนิดแตกต่างจากบาดแผลภายนอก ต้องใช้เวลานาน

“พี่รองย้ายฟืนเข้าไปในถ้ำหมาป่า ฉันจะอุ้มแม่หมาป่าเข้าไป พักพรุ่งนี้อีกวันมันก็น่าจะลุกขึ้นมาเดินเองได้แล้วค่ะ”

“ได้เลย”

ลู่จือฉิน “เสี่ยวเยาเยา อาจารย์ไปจับปลามาย่างนะ”

เย็นนี้จะก่อไฟเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

พรุ่งนี้พวกเขาออกจากที่นี่ก็จะไม่กลับมาตรงนี้อีก

“หนูไปจับปลา อาจารย์อยู่ที่นี่ค่ะ”

วรยุทธ์เธอสูงกว่าอาจารย์ ทำได้เร็วกว่า

“ไม่เป็นไร ใช้เวลาไม่นานหรอก อาจารย์จะกลับมาก่อนฟ้ามืด”

กำลังภายในเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัว วิชาตัวเบาก็ย่อมก้าวหน้าขึ้นด้วย

“งั้นอาจารย์ระวังตัวด้วยนะคะ”

“อืม”

มองส่งอาจารย์เหาะไปทางน้ำตกเสร็จมู่เถาเยาก็ใส่ยาให้แม่หมาป่าก่อน จากนั้นถึงอุ้มเข้าไปในถ้ำ

ครอบครัวราชาหมาป่าขาวล้อมหน้าล้อมหลังมู่เถาเยาด้วยความตื่นเต้น หางก็กระดิกไปมา

หมาป่าขาวตัวน้อยก็เอาแต่กระโจนขึ้นตัวมู่เถาเยา

มู่เถาเยาอดอุ้มมันขึ้นมาไม่ได้ จิ้มหน้าผากมันเบาๆ พลางพูด “เอาล่ะๆ รู้แล้วว่าคิดถึง”

เย่ว์จือกวงยิ้มพูด “เจ้าตัวแสบนี่มาหอนใส่พี่ทุกคืน คงอยากถามว่าเธอไปไหน”

มู่เถาเยาลูบหมาป่าน้อย “พรุ่งนี้พวกเราก็จะไปจากที่นี่แล้ว จะเอาไงกับเราดี”

หมาป่าน้อยเป็นว่าที่ราชาหมาป่า เธอพามันออกจากฝูงเอากลับไปด้วยไม่ได้

พอนึกถึงตรงนี้มู่เถาเยาก็วางหมาป่าขาวตัวน้อยลง ทำท่าทางประกอบคำพูดเพื่อสื่อสารกับราชาหมาป่าขาวและเมียของมัน “เจ้าขาว เจ้าเทา พรุ่งนี้เช้าพวกเราจะไปจากที่นี่แล้ว ลูกชายสองตัวของพวกนายให้ไปกับพวกเราด้วยได้ไหม ไว้พวกมันแข็งแรงฉันจะส่งกลับมาอยู่พร้อมหน้าเหมือนเดิม…”

บลาๆๆ

ก็ไม่รู้ว่าหมาป่าสองตัวนี้เข้าใจหรือเปล่า แต่อย่างไรเสียพวกมันก็ส่งเสียงหอนอยู่เรื่อยๆ

เย่ว์จือกวงฟังแล้วก็เอาแต่หัวเราะ

ท่าทางของน้องสาวตอนสื่อสารกับพวกหมาป่ามันน่ารักจริงๆ!

“เจ้าขาว นี่เป็นยาบำรุง พรุ่งนี้เช้าเรียกหมาป่ามารวมตัวกันให้หมด ฉันจะให้พวกเด็กๆ กินหนึ่งเม็ด จริงสิ เอาให้ครอบครัวแกกินก่อนตัวละเม็ด”

มู่เถาเยาเอายาให้แม่หมาป่ากับลูกๆ สีเทาสองตัวกินก่อน

ยาบำรุงนี้ไม่เพียงแต่จะไม่มีฤทธิ์หักล้างยาที่พวกมันกินตอนนี้หรือยาที่ใช้รักษา ยังจะเป็นตัวช่วยเสริมอีกด้วย ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพยา

อดีตราชาหมาป่าขาวกับเมียของมัน ลูกๆ อีกสามตัว พวกหลานๆ ล้วนเป็นหมาป่าสีขาว ต่างแข็งแรงเหมือนราชาหมาป่า แต่ถึงอย่างไรก็ต้องให้ยาบำรุงนี้

ราชาหมาป่ามีความสำคัญต่อฝูงหมาป่ามาก

ราชาหมาป่าขาวกับหมาป่าขาวตัวน้อยกินไปแล้วเมื่อหลายวันก่อน ไม่จำเป็นต้องให้กินซ้ำ

เจ้าตัวแสบไม่ประสีประสา พอเห็นทุกคนกินก็อยากเอาบ้าง จึงนัวเนียมู่เถาเยาไม่หยุด

มู่เถาเยาจนปัญญา จำต้องให้มันกินอีกหนึ่งเม็ด

อย่างไรเสียก็ไม่มีโทษ ย่อยไม่ได้อย่างมากก็แค่สิ้นเปลือง