ตอนที่ 253 กวางศักดิ์สิทธิ์จากสวรรค์
กวางยักษ์ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
สามสิบจั้ง[1]…
“องค์ชาย!” ฟางเหล่าเบิกตาโพลงหลบอยู่ด้านหลังองครักษ์ ตะโกนออกมาเสียงดังลั่น ”องค์ชายรีบกลับมาพ่ะย่ะค่ะ ไป๋ชิงเหยียนจะทำร้ายองค์ชายนะพ่ะย่ะค่ะ!”
องค์รัชทายาทขบกรามแน่น ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้ม
ไป๋ชิงเหยียนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นราวกับต้นสน ดวงตานิ่งขรึม หัวธนูที่ถูกผ้าพันเอาไว้เล็งไปยังใบหน้าของกวางยักษ์ตลอดเวลา
สิบห้าจั้ง…
“องค์ชาย!” ฟางเหล่าหวาดกลัวจนแข้งขาอ่อนแรง ร้อนใจดังไฟสุม “องค์ชายรีบหนีพ่ะย่ะค่ะ ไป๋ชิงเหยียน เจ้าต้องการปลงพระชนม์องค์ชายหรืออย่างไร!”
เหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากขององค์รัชทายาท แค่ขาของกวางยักษ์ตัวนั้นก็สูงกว่าลำตัวของคนแล้ว เขาของกวางยักษ์ยิ่งทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวเข้าไปใหญ่
สิบจั้ง…
ห้าจั้ง…
สี่จั้ง…
ในที่สุดองค์รัชทายาทก็ทนความหวาดกลัวที่มีต่อกวางยักษ์ไม่ไหว เขาถอยหลังหนีโดยสัญชาตญาณ
ไป๋ชิงเหยียนลดมือที่ถือธนูลง จับข้อมือขององค์รัชทายาทแล้วกระชากให้เขากลับมา “องค์ชาย”
“เจ้าปล่อยเรา!” องค์รัชทายาทเบิกตาโพลงมองไปยังกวางยักษ์ที่กำลังทะยานเข้าใส่ “ไป๋ชิงเหยียน เจ้าต้องการฆ่าเราหรืออย่างไรกัน!”
“พี่หญิงใหญ่!” ไป๋จิ่นจื้อร้องออกมาอย่างตกตะลึง
ในช่วงเวลาสำคัญนี้เอง ไป๋ชิงเหยียนมีสีหน้าเคร่งเครียด กุมมือขององค์รัชทายาทที่กำถุงหอมไว้แน่น ลากองค์รัชทายาทเดินไปด้านหน้าสองสามก้าว ยกมือขององค์รัชทายาทขึ้น
“ไป๋ชิงเหยียน! เจ้าต้องการทำร้ายองค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือ! นี่มันโทษประหารเจ็ดชั่วโคตรเลยนะ!” ฟางเหล่าตะโกนจนเจ็บคอ
“องค์รัชทายาทได้โปรดเชื่อใจกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!” ไป๋ชิงเหยียนกัดฟันแน่น นางเชื่อใจหรู่ซยงเซียวรั่วเจียงของนาง เซียวรั่วเจียงบอกว่าสามารถฝึกฝนมันได้ เช่นนั้นย่อมต้องฝึกฝนมันให้เชื่องได้อย่างแน่นอน!
“ไป๋ชิงเหยียน!” องค์รัชทายาทตวาดลั่น เมื่อเห็นว่าอีกเพียงหนึ่งจั้ง กวางยักษ์จะเข้ามาถึงตัวเขา องค์รัชทายาทสะบัดออกจากการจับกุมของไป๋ชิงเหยียนไม่ได้ เขาจึงทำได้เพียงหลับตาแน่น
ผู้ใดจะคิดว่าเมื่อกวางยักษ์ได้กลิ่นถุงหอมที่มือขององค์รัชทายาท จู่ๆ มันก็เปลี่ยนทิศทางไปทางซ้ายมือ เบนหนีองค์รัชทายาทและไป๋ชิงเหยียน กวางยักษ์หักหลบอย่างกะทันหัน มันจึงล้มลงบนพื้น กลิ้งไปยังทิศทางที่เหล่าทหารต้าจิ้นถือโล่กำบังอยู่
ทหารต้าจิ้นที่ถือโล่กำบังอยู่หน้าเปลี่ยนสีทันที ต่างพากันถอยหนีเป็นพัลวัน
กวางยักษ์กลิ้งไปบนพื้นสองสามรอบจึงหยุดนิ่งลง มันใช้สองขาหน้ายันตัวขึ้นใหม่อีกครั้ง พ่นควันขาวออกทางจมูก สะบัดขนตามลำตัว เหล่าทหารพากันถอยหลังหนีอย่างตกใจ ทหารบางตกใจจนสะดุดล้มลงบนพื้น เงยหน้ามองสัตว์ใหญ่ที่จู่ๆ ก็มาปรากฏอยู่เบื้องหน้า รู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก
กวางขาวคือกวางศักดิ์สิทธิ์ของแคว้นต้าจิ้น เมื่ออยู่ในแคว้นต้าจิ้นห้ามสังหารมันเด็ดขาด ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงสัตว์ใหญ่ตรงหน้าตัวนี้เลย มันใหญ่อย่างที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน ผู้ใดจะรู้ว่าเป็นกวางศักดิ์สิทธิ์จริงหรือไม่
ดูเหมือนกวางยักษ์ตัวนี้ไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายผู้ใด มันสะบัดขนจนสะอาด จากนั้นเดินไปยังทิศทางที่องค์รัชทายาทและไป๋ชิงเหยียนยืนอยู่อย่างหยิ่งผยอง
องค์รัชทายาทใบหน้าซีดเผือด แทบต้องยืนพิงร่างของไป๋ชิงเหยียนไว้จึงจะทรงตัวได้
“องค์ชาย…” ไป๋ชิงเหยียนประคององค์รัชทายาท “ไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
องค์รัชทายาทขบกรามแน่น ร่างสั่นเทาอย่างรุนแรง เขาเดินไปด้านหน้าสองก้าวโดยมีไป๋ชิงเหยียนคอยช่วยพยุง
เมื่อเห็นว่ากวางยักษ์ตัวนั้นค่อยๆ ย่างกรายเข้ามาใกล้เขา องค์รัชทายาทเชิดหน้าขึ้น…สบตากับดวงตาสีดำใสของกวางยักษ์ตัวนั้น
กวางยักษ์สูดหากลิ่นเล็กน้อย ก้มหน้าเข้ามาใกล้ องค์รัชทายาทรีบถอยหลังหนีอย่างตกใจ
“องค์ชาย!” ไป๋ชิงเหยียนลากข้อมือขององค์รัชทายาทให้กลับมายืนอยู่ที่เดิม ยกมือที่กำถุงหอมของเขาขึ้นสูง…
องค์รัชทายาทขัดขืนอยากจะถอยหลังหนี ทว่า กลับถูกไป๋ชิงเหยียนจับตัวไว้แน่น “องค์ชาย เหล่าทหารของพระองค์กำลังมองดูพระองค์อยู่นะพ่ะย่ะค่ะ!”
องค์รัชทายาทลำคอตีบตัน มองไปยังขบวนที่ยาวราวกับลำตัวของมังกร เมื่อเห็นว่าทหารของกองทัพต้าจิ้นต่างจ้องมองมาที่เขา องค์รัชทายาทขบกรามข่มความหวาดกลัวเอาไว้
กวางยักษ์ตัวนั้นดมถุงหอมในมือขององค์รัชทายาท ไม่ได้ทำสิ่งที่น่าหวาดกลัวใดๆ ทั้งสิ้น
เมื่อไป๋ชิงเหยียนเห็นดังนั้น นางจึงปล่อยมือขององค์รัชทายาท เตรียมถอยไปยืนอยู่ด้านหลัง ทว่า เมื่อหญิงสาวปล่อยมือ…องค์รัชทายาทรีบลดมือลงและถอยหนีไปพร้อมกับไป๋ชิงเหยียน เขามองดูกวางยักษ์ตรงหน้านิ่งๆ
ฟางเหล่าที่ใจเต้นจนแทบจะหลุดออกมาจากร่างได้สติก่อนผู้ใด เขารีบคุกเข่าลงบนพื้นพลางตะโกนออกมาเสียงดัง “กวางศักดิ์สิทธิ์จากสวรรค์ศิโรราบแก่องค์รัชทายาทแห่งต้าจิ้น! แคว้นต้าจิ้นของเราต้องรุ่งเรืองยาวนานสืบไป ต้าจิ้นจงเจริญเป็นหมื่นปี!”
แม่ทัพจางตวนรุ่ยรีบคุกเข่าลงเช่นเดียวกัน “ต้าจิ้นจงเจริญเป็นหมื่นปี!”
เหล่าทหารพากันวางอาวุธและก้มศีรษะคำนับแนบพื้น
“ต้าจิ้นจงเจริญเป็นหมื่นปี!”
“ต้าจิ้นจงเจริญเป็นหมื่นปี!”
“ต้าจิ้นจงเจริญเป็นหมื่นปี!”
หลี่เทียนฟู่ที่นั่งอยู่ในรถม้าแหวกม่านออก มองดูเนินเขาสูงบนภูเขาอันกว้างใหญ่ไพศาล…
ท้องฟ้าถูกย้อมเป็นสีแดงด้วยแสงของพระอาทิตย์ยามอัสดง แสงสีทองของดวงอาทิตย์สาดกระทบลงบนทิวเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่มากมาย อีกทั้งส่องสะท้อนร่างของกวางยักษ์สีขาวจนเปล่งประกายเป็นสีทองอร่าม สาดส่องกระทบใบหน้าขององค์รัชทายาทและไป๋ชิงเหยียนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากวางศักดิ์สิทธิ์สีขาวชัดเจนแจ่มแจ้งยิ่งขึ้น ทำให้ทั้งคู่เปล่งประกายมีบารมียิ่งกว่าเดิม
หลี่จือเจี๋ยซึ่งได้รับบาดเจ็บก็แหวกม่านรถม้าออกดูเช่นเดียวกัน ดวงตาสีดอกท้อที่แหลมคมจ้องไปยังไป๋ชิงเหยียนที่สวมเสื้อคลุมกันลมเขม็ง ร่างเพรียวระหงของหญิงสาวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย แตกต่างจากองค์รัชทายาทที่ใบหน้าขาวซีดและเต็มไปด้วยเหงื่อ หลี่จือเจี๋ยยกยิ้มมุมปาก
กวางศักดิ์สิทธิ์ของต้าจิ้นอย่างนั้นหรือ! หึ…ช่างน่าสนใจจริงๆ
ทว่า คนที่ทำให้กวางตัวนี้ศิโรราบได้คือองค์รัชทายาทหรือไป๋ชิงเหยียนกันแน่นะ!
“กวางศักดิ์สิทธิ์จากสวรรค์ หากองค์ชายทรงมอบกวางศักดิ์สิทธิ์ตัวนี้เป็นของขวัญวันเกิดให้ฝ่าบาท ฝ่าบาทต้องทรงดีพระทัยมากแน่ๆ พ่ะย่ะค่ะ”
น้ำเสียงนิ่งขรึมของไป๋ชิงเหยียนดังขึ้น องค์รัชทายาทที่อยู่ในอาการตกตะลึงจึงได้สติขึ้น
ลมเย็นพัดผ่าน องค์รัชทายาทที่ร่างกายแข็งทื่อขนลุกซู่ขึ้นมาเล็กน้อย เขากำถุงหอมในมือแน่น รู้ดีว่าเขาเข้าใจไป๋ชิงเหยียนผิดไปแล้ว เขานึกว่าไป๋ชิงเหยียนจะยืมมือเขาจับผู้ใดสักคน ที่แท้…นางต้องการให้กวางศักดิ์สิทธิ์ของต้าจิ้นยอมศิโรราบแก่เขาต่อหน้าทุกคนเพื่อทำให้ตำแหน่งองค์รัชทายาทของเขามั่นคงขึ้น
ทว่า เหตุใดไป๋ชิงเหยียนจึงไม่บอกเขาตรงๆ
“ไม่ต้องบอก องค์รัชทายาทเกรงกลัวฝ่าบาทมาก หากบอกพระองค์…เกรงว่าจะเสียเรื่องได้”
องค์รัชทายาทกำมือแน่น
ตอนนั้นที่ได้ยิน องค์รัชทายาทรู้สึกเดือดดาลมาก นึกว่าไป๋ชิงเหยียนเห็นเขาเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง
ทว่า เมื่อสงบสติอารมณ์และลองไตร่ตรองให้ดี แม้ไป๋ชิงเหยียนจะกล่าวไม่น่าฟังนัก ทว่า นางกล่าวไม่ผิด…
แม้เขาจะไม่อยากยอมรับ ทว่า เขาหวาดกลัวเสด็จพ่อมากจริงๆ เขาไม่ใช่โอรสที่เกิดจากฮองเฮา เขาหวาดกลัวสายตาของเสด็จพ่อมาตั้งแต่เด็ก
หากไป๋ชิงเหยียนบอกเขาก่อนล่วงหน้า หากเสด็จพ่อสอบถาม เขาอาจหลุดปากบอกพระองค์ไปว่าเขาเตรียมสถานการณ์เหล่านี้ไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว
เช่นนี้ต่อให้เสด็จพ่อจะทรงดีพระทัย ทว่า ความดีพระทัยอาจลดลงเหลือเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น
ในเมื่อต้องการทำให้เสด็จพ่อทรงดีพระทัย เช่นนั้นการที่กวางศักดิ์สิทธิ์ลงมาจากสวรรค์เองคงจะทำให้พระองค์มีความสุขมากกว่า เช่นนี้เสด็จพ่อจะได้เห็นว่าแม้แต่กวางศักดิ์สิทธิ์ยังยอมศิโรราบให้แก่เขาที่เป็นองค์รัชทายาท เขาคือผู้ที่สมควรได้สืบทอดราชบัลลังก์ต่อจากเสด็จพ่อโดยไม่มีข้อแม้ ต่อให้เสด็จพ่อจะมีตัวเลือกอื่นอยู่ในใจ ทว่า เมื่อนึกถึงเรื่องในวันนี้ เสด็จพ่อก็คงต้องพิจารณาให้ดีอีกครั้ง
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากชาวบ้านแคว้นต้าจิ้นต่างรับรู้ว่ากวางศักดิ์สิทธิ์ศิโรราบแก่เขา ย่อมต้องยอมรับเขาในฐานะองค์รัชทายาทเช่นเดียวกับกวางศักดิ์สิทธิ์
ไป๋ชิงเหยียนทำเพื่อเขาตั้งมากมาย เขาไม่ควรสงสัยในตัวนางเลยจริงๆ
องค์รัชทายาทหันไปมองไป๋ชิงเหยียนที่มีสีหน้าเรียบเฉยสงบนิ่ง ในใจเต็มไปด้วยความสับสน “แม่ทัพไป๋ ขอบใจมาก…”
[1] จั้ง หน่วยวัดความยาวของจีน หนึ่งจั้งมีความยาวประมาณสิบฟุต หรือ 3.3 เมตร