บทที่ 306 เขาต้องรักเธอมากแน่ๆ
หลังจากที่ออกมาจากห้องส่วนตัวแล้ว ลี่จุนถิงก็พาเจียงหยุนเอ๋อกลับบ้านเลย
“เธอไปพักผ่อนก่อนเถอะ วันนี้ยุ่งมาทั้งวันแล้ว คงเหนื่อยแย่แล้วสินะ” ลี่จุนถิงนวดไหล่ของเจียงหยุนเอ๋ออย่างอ่อนโยน
เจียงหยุนเอ๋อหันหลังกลับ “จุนถิง ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกๆยังไงไม่รู้”
ในระหว่างทางกลับ เจียงหยุนเอ๋อคิดอยู่ตลอดทาง ยังไงก็คิดว่าเรื่องนี้ต้องมีใครหาเรื่องใส่เธอแน่ๆ
ลี่จุนถิงพยักหน้า “ฉันรู้ เธอสบายใจได้ ฉันต้องไปสืบมาให้ได้ เธอไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
พูดพลางผลักเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ ให้เธอกลับเข้าห้อง
เจียงหยุนเอ๋อรู้ว่าตอนนี้ร้อนใจไปก็ไม่มีประโยชน์ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีจะดีกว่า
พอกลับถึงบ้าน ความรู้สึกเหนื่อยล้าก็พรั่งพรูออกมา
เห็นเจียงหยุนเอ๋อเข้าไปในห้องแล้ว ลี่จุนถิงก็ไปห้องหนังสือทันที
ยังมีคนกล้ามาหาเรื่องอีก ครั้งนี้ลี่จุนถิงต้องลากตัวการออกมาให้ได้
ลี่จุนถิงโทรไปหาคนหนึ่ง “หยันจ๋วยช่วยฉันไปสืบคนหนึ่งที”
น้ำเสียงของลี่จุนถิงเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก เขาตอนนี้อารมณ์แย่ถึงขีดสุด
คนปลายสายรู้สึกประหลาดใจ “หืม? โกรธหนักมาเชียว ใครหาเรื่องนาย?”
“อย่าพูดมาก” ลี่จุนถิงขมวดคิ้ว “ฉันอยากรู้ความเคลื่อนไหวของเขาช่วงนี้และยังมีติดต่อกับใคร ฉันต้องรู้ให้หมด ยิ่งละเอียดยิ่งดี”
หยันจ๋วยเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดหยอก “ยังไง? คนคนนี้หาเรื่องอะไรนาย? ทำไมนายทำอย่างกับจะฆ่าคนทั้งบ้านของเขาแบบนี้?”
นี่เป็นครั้งแรกที่ลี่จุนถิงรู้สึกว่าหยันจ๋วยจุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง “นายไม่ต้องสนเยอะขนาดนี้ แค่จับตาดูคนนั้นให้ดีก็พอ”
หยันจ๋วยอดไม่ได้ที่จะพร่ำบ่นออกมา พูดเสียงเบาๆว่า “นายอุตส่าห์โทรมาหาฉันทั้งที คือโทรมาสั่งฉันอย่างเดียวหรือไง?”
ลี่จุนถิงถามเขา “นายไม่พอใจ?”
น้ำเสียงเต็มไปด้วยการข่มขู่
“ไม่กล้าครับ ฉันจะไปกล้าได้ยังไง” หยันจ๋วยรีบทำท่าสะบัดมือ กล้าพูดเงื่อนไขกับลี่จุนถิง ไม่อยากมีงานทำแล้วหรือไง “นายเป็นเจ้านายของฉัน วางใจได้ พรุ่งนี้ฉันก็ให้คำตอบนายได้เลย”
ลี่จุนถิงพยักหน้า วางสายลง แล้วถอนหายใจออกมายาวๆ
แค่คิดว่ามีคนทำให้เจียงหยุนเอ๋อต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีกแล้ว ลี่จุนถิงหรี่ตาลง ครั้งนี้เขาต้องไม่ปล่อยไปแน่
ถึงแม้เจียงหยุนเอ๋อจะฟังลี่จุนถิงกลับเข้าห้องแล้ว แต่ไม่ว่าทำอะไรก็เหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
อะไรก็ทำไม่ดี เจียงหยุนเอ๋อจึงเลือกที่จะไปอาบน้ำซะเลย แต่คิดไม่ถึงว่าสมองของเธอจะหยุดคิดไม่ได้เลย คิดถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ตลอดเวลา
หวนคิดหน้าตาของโมเฉินยี่ คิดถึงผู้ชายในคืนนั้น ดูว่าพวกเขาสองคนจะเหมือนกันหรือเปล่า
ผ่านไปพักหนึ่ง เจียงหยุนเอ๋อก็ส่ายหน้า จับต้นชนปลายอะไรไม่ได้เลย
ล้วนบอกกันว่าลูกจะคล้ายพ่อแม่ บางอย่างของถวนจื่อคล้ายกับเจียงหยุนเอ๋อ แต่เจียงหยุนเอ๋อกลับหาความคล้ายคลึงของถวนจื่อบนใบหน้าของโมเฉินยี่ไม่ได้เลย
นอกจากดวงตา……
แต่พอคิดดีๆก็เหมือนจะไม่ได้คล้ายกันขนาดนั้น
และตอนนั้นที่โมเฉินยี่พูดอ้ำๆอึ้งๆ ก็ต้องเป็นเพราะหลบเลี่ยงเรื่องอะไรอยู่แน่ๆ
เจียงหยุนเอ๋อยิ่งคิด จิตใจก็ยิ่งไม่สงบสุข รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องไม่จบลงง่ายๆแน่ๆ
ลี่จุนถิงเรียกเจียงหยุนเอ๋อจากข้างนอกอยู่หลายครั้ง แต่เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้ยินเลย
สุดท้ายลี่จุนถิงก็จนปัญญา ต้องไปเคาะประตูแทน “หยุนเอ๋อ?”
ได้ยินเสียงเคาะประตู เจียงหยุนเอ๋อถึงดึงสติกลับมาได้ “จุนถิง มีอะไรเหรอ?”
“เธออย่าอาบนานเกิน ไม่ดีต่อสุขภาพ” ลี่จุนถิงเตือน
เจียงหยุนเอ๋อเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองอาบมาหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว
ดังนั้นจึงรีบเช็ดตัวให้แห้งแล้วออกมาจากห้องน้ำ
พอออกมาจากห้องน้ำ ลี่จุนถิงก็เข้าโผกอดเธอทันทีพร้อมกับวางคางบนไหล่ของเจียงหยุนเอ๋อ “เอาน่า เธออย่าคิดมาก เมื่อกี้ฉันให้คนไปสืบแล้ว พรุ่งนี้ก็จะรู้ผล ถึงตอนนั้นฉันจะให้คนเบื้องหลังนั่นรู้ว่าอะไรคือตายทั้งเป็น”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า “ขอบคุณนะจุนถิง ถ้าไม่ใช่เพราะมีนายอยู่ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว”
“ฉันรู้ รีบไปนอนเถอะ” ลี่จุนถิงพาเจียงหยุนเอ๋อขึ้นบนเตียงแล้วห่มผ้าห่มให้เธอ
ถึงแม้ลี่จุนถิงไปสืบแล้ว แต่คืนนี้เจียงหยุนเอ๋อก็ยังนอนไม่ค่อยหลับอยู่ดี
เป็นอย่างที่คิด สัมผัสที่หกของผู้หญิงแม่นยำจริงๆ เช้าวันต่อมา โม่เสี่ยวฮุ่ยก็มาที่พักของลี่จุนถิง
“จุนถิงล่ะ?” โม่เสี่ยวฮุ่ยมองเจียงหยุนเอ๋อที่ลงมาจากชั้นบนด้วยท่าทีที่แย่อย่างสุดขีด
เจียงหยุนเอ๋อชี้ไปชั้นบน “จุนถิงยังเข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ เดี๋ยวก็น่าจะลงมาแล้ว”
โม่เสี่ยวฮุ่ยกลอกตาใส่เจียงหยุนเอ๋อแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา
“แม่ ทำไมแม่ถึงมาแต่เช้าเลย?” ลี่จุนถิงเห็นโม่เสี่ยวฮุ่ยที่สีหน้าแย่จัดที่กำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขกก็ตกใจ
ไม่คิดว่าแม่ของตัวเองจะกระตือรือร้นได้ขนาดนี้
“ลูกไม่อยากให้แม่มา?” โม่เสี่ยวฮุ่ยแค่นเสียงไม่พอใจออกมา
ลี่จุนถิงไม่ตอบ ตอนนี้เขาก็ไม่ค่อยอยากให้โม่เสี่ยวฮุ่ยมาจริงๆ อย่างไรเสีย เรื่องนี้เขาก็ไม่อยากให้แม่ยื่นมือเข้าแทรก
โม่เสี่ยวฮุ่ยลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวสองสามก้าวไปยืนตรงหน้าลี่จุนถิงถามว่า “ลูกจะเลี้ยงลูกของคนอื่นจริงๆเหรอ?”
โม่เสี่ยวฮุ่ยรู้ว่าเมื่อวานเจียงหยุนเอ๋อไปเจอโมเฉินยี่แล้ว
ผู้หญิงอย่างเจียงหยุนเอ๋อต้องไม่ยอมรับแน่นอน วันนี้โม่เสี่ยวฮุ่ยรีบมาแต่เช้าอย่างรีบร้อนก็เพื่อมาจับตาดูลี่จุนถิง ป้องกันไม่ให้เขาโดนเจียงหยุนเอ๋อหลอก
แต่ปรากฏว่าพอตัวเองมาถึงก็ดันมาเจอคนที่ตัวเองไม่อยากเจอ ส่วนลูกชายของตัวเองก็ทำหน้าเหมือนกับไม่อยากเจอเธอ โม่เสี่ยวฮุ่ยทั้งโมโหทั้งน้อยใจ
เจียงหยุนเอ๋อได้ยินที่โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดก็ก้มหน้าลง ไม่ต้องคิดจุดประสงค์ที่โม่เสี่ยวฮุ่ยมา ก็รู้ว่ามาเพราะเรื่องของถวนจื่อ
ลี่จุนถิงสังเกตเห็นสีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อก็พลันขมวดคิ้ว “คนนั้นไม่ใช่พ่อของถวนจื่อ”
โม่เสี่ยวฮุ่ยโมโหสุดขีด “ลูกรู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่? ผู้หญิงคนนี้ก็คือโกหกลูก ตอนนี้เธอเสพสุขความรุ่งเรืองและความร่ำรวยกับลูก ก็ต้องไม่ยอมจากไปอยู่แล้ว ถึงได้บอกว่าคนนั้นไม่ใช่พ่อของถวนจื่อไง ลูกจะโดนเธอหลอกไปจนถึงเมื่อไหร่?”
ลี่จุนถิงตอบอย่างเรียบเฉย “ผมเชื่อหยุนเอ๋อ”
ได้ยินคำพูดนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็เงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน รู้สึกต่อมน้ำตาเกิดปฏิกิริยา น้ำตาคลอเบ้าตาจนแทบจะไหลทะลักออกมา
เธอต้องกลั้นไว้ห้ามให้น้ำตาไหล ไม่อย่างนั้นโม่เสี่ยวฮุ่ยจะคิดว่าตัวเองแสร้งขอความเห็นใจ
ผู้ชายคนหนึ่งถ้าขนาดถึงเวลานี้แล้วก็ยังเชื่อใจเธออย่างแน่วแน่ ก็แปลว่าเขาต้องรักเธอมากแน่ๆ
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าลี่จุนถิงก็คือเป็นแบบนี้
โม่เสี่ยวฮุ่ยโมโหจนหัวเราะออกมา ทำไมตัวเองถึงได้คลอดลูกชายที่โง่ขนาดนี้ออกมาได้ “เธอพูดลูกก็เชื่องั้นเหรอ? แม่ว่าลูกก็คือถูกเธอหลอกจนไม่มีความสามารถในการแยกแยะถูกผิดแม้แต่นิดเดียวแล้ว ใครจะไปรู้ว่าเธอโกหกรึเปล่า?”
เจียงหยุนเอ๋อได้ยินก็ทนไม่ได้แล้ว เธอห้ามกล้ำกลืนความเจ็บช้ำน้ำใจเด็ดขาด เรื่องแบบนี้ถ้าเธอยอม สถานการณ์ก็จะไม่สามารถควบคุมได้อีก
เจียงหยุนเอ๋อจึงพูดออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยว่า “ฉันยันกันกับโมเฉินยี่ได้ค่ะ